L.A. GUNS: SLEAZY ROCK ΑΠΟ ΤΗ SUNSET STRIP TOY L.A.

    Αναφορά στη σκηνή του Αμερικάνικου μελωδικού hard rock και ειδικότερα στη glam/sleaze σκηνή του Los Angeles, χωρίς να περιλαμβάνονται οι L.A. Guns, θα αποτελούσε μεγάλη παράλειψη, καθώς η συγκεκριμένη μπάντα, μαζί με άλλες, όπως οι Mötley Crüe, Faster Pussycat και φυσικά οι Guns n’ Roses, είναι μια από τις πιο γνωστές και εμπορικές του είδους.
    Οι L.A. Guns, δεν έφτασαν ποτέ το μέγεθος των Mötley Crüe και των Guns n’ Roses, ούτε απασχόλησαν ιδιαίτερα τα media με τον τρόπο ζωή τους, όπως τα προαναφερόμενα μεγάλα ονόματα, κυκλοφόρησαν όμως τουλάχιστον δυο άλμπουμ που αποδείχτηκαν ικανά να τους τοποθετήσουν σε περίοπτη θέση στο βιβλίο του glam/sleaze rock/metal. Η αρχή τους εντοπίζεται κάπου στο 1983, όταν ο κιθαρίστας Tracii Guns και ο ντράμερ Rob Gardner σχηματίζουν μια πρώιμη μορφή της μπάντας. Τραγουδιστής ήταν ο Mike Jagosz και μπασίστας ο Ole Beich. Με αυτή τη σύνθεση κυκλοφόρησαν ένα single και στη συνέχεια ο τραγουδιστής τους αποχώρησε.
    Εδώ αρχίζει να μπλέκει και η ιστορία των Guns n’ Roses αφού αντικαταστάτης του Jagosz ήταν ο γνωστός Axl Rose o οποίος συμμετείχε στο συγκρότημα Hollywood Rose μαζί με τους κιθαρίστες Izzy Stradling και Chris Weber. Μετά από σύντομη παραμονή στους L.A. Guns, o Axl ξανάβαλε μπροστά τους Hollywood Rose, οι οποίοι μετονομάστηκαν σε Guns n’ Roses, συνδυάζοντας τα ονόματα των L.A. Guns και Hollywood Rose, καθώς ο Tracii Guns εντάχθηκε στο νέο σχήμα ως δεύτερος κιθαρίστας. Έτσι, έχουμε και και την πρώτη μορφή των Guns n’ Roses με μέλη τους Rose, Stradling, Guns, Beich και Gardner.
    To 1985, μετά από ένα τσακωμό με τον Axl Rose, o Tracii Guns αποχώρησε από τους G n’ R και ξανάφτιαξε τους L.A. Guns, oι οποίοι μετά από μια σειρά αλλαγών σε μέλη κατέληξαν στη κλασική σύνθεση των τριών πρώτων άλμπουμ τους, ήτοι Tracii Guns (κιθάρα), Phil Lewis (φωνητικά), Mick Cripps (κιθάρα), Kelly Nickels (μπάσο) και Steve Riley (ντράμς).

   
L.A. GUNS (1988)
Αφού πέρασε κάποιο απαραίτητο διάστημα με ζωντανές εμφανίσεις σε κλάμπ του L.A., ώστε να δέσει το συγκρότημα, το 1988 υπογράφουν με την Polygram και κυκλοφορούν το ομώνυμο ντεμπούτο τους με εξώφυλλο τον χαρακτηριστικό “θυρεό” με το κρανίο ανάμεσα σε δυο αντικριστά περίστροφα και τα μικρότερα κρανία στις θέσεις που μπαίνουν οι τελείες στο L.A. Το εξώφυλλο αυτό μάλιστα, θα επιστρέψει στις δυο τελευταίες κυκλοφορίες τους (“The Missing Peace”, 2017 και “The Devil you know”, 2019), με κάποιες παραλλαγές.
Το άλμπουμ κάνει αίσθηση με το επιθετικό, sleaze/hard rock του δρόμου, την τραχύτητα, τη δύναμη και την “αυθάδεια” που το διακρίνει. To συγκρότημα παρουσιάζεται τσαμπουκαλεμένο, με την ορμή που δίνει πάντα η πρώτη επίσημη κυκλοφορία και αυτό φαίνεται με το εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου, το - όνομα και πράγμα -  “No Mercy”, ένα δυναμικό άνοιγμα, ένα χύμα πωρωτικό κομμάτι με φοβερές εναλλαγές στα σόλο από τους Guns και Cripps και τα χαρακτηριστικά, σχεδόν punk rock φωνητικά, του Phil Lewis, ο οποίος περισσότερο φωνάζει παρά τραγουδάει τους στίχους.
    Στη συνέχεια ακολουθεί μια σειρά από κλασικά, πλέον τραγούδια, όπως το “προκλητικό” “Sex Action”, το “One more Reason”, το “Electric Gypsy” με το φοβερό εναρκτήριο riff που σου τραβάει με τη μία την προσοχή, και το “Nothing to lose”, με την punk χροιά του που κλείνει το πρώτο μισό του άλμπουμ ή την πρώτη πλευρά του δίσκου αντίστοιχα.
    Το δεύτερο μισό ξεκινά με το “Bitch is Back” με στίχους που έβρισκαν ανταπόκριση σε κάθε πιτσιρικά που τα είχε βρει σκούρα με κάποια bitch! Το επόμενο κομμάτι, “Cry no more”, είναι ένα χαλαρό instrumental με ακουστικές μελωδίες, που ουσιαστικά λειτουργεί σαν εισαγωγή του “One way ticket” που είναι η, ας πούμε, μπαλάντα του άλμπουμ, αν και δεν έχει τα χαρακτηριστικά και τη μελωδία της κλασικής μπαλάντας και μάλιστα είναι και το μόνο κομμάτι του άλμπουμ που δεν με ενθουσιάζει ιδιαίτερα.
    Τα δυο επόμενα κομμάτια, “Hollywood Tease” και “Shoot for Thrills”, έχουν παρελθόν καθώς ανήκουν στις πρώην μπάντες των Lewis και Nickels (μπάσο), Girl και Sweet Pain αντίστοιχα. Πολύ καλά κομμάτια και τα δύο και ιδιαιτέρως το αργόσυρτο “Shoot for thrills”. To άλμπουμ θα κλείσει ιδανικά, με το “Down in the City”, ένα σπηνταριστό κομμάτι που κόβει μόνο στο ρεφραίν και περιλαμβάνει στο σόλο και μελωδία φυσαρμόνικας από τον Nickels.

    To L.A. Guns, πήγε πολύ καλά για ντεμπούτο, έγινε άνετα χρυσό πουλώντας γύρω στα 750.000 κομμάτια, έβγαλε τρία singles (“One more reason”, “Sex Action”, “Electric Gypsy”) με αντίστοιχα videos συν ένα video για το “One way ticket” και γενικά, έφτασε στη θέση 50 του Billboard. Όσον αφορά τις περιοδείες, το συγκρότημα έκανε 84 ζωντανές εμφανίσεις μέσα στο 1988 ως support σχήμα των AC/DC, Iron Maiden και Def Leppard, εκ των οποίων οι δυο στην Ιαπωνία και δυο στον Καναδά. Τέλος, έξτρα θετικό για το άλμπουμ είναι η μικρή του διάρκεια, η οποία είναι κάτι λιγότερο από 37 λεπτά, γεγονός που κάνει ιδιαίτερα ξεκούραστή και απολαυστική την ακρόασή του.

COCKED AND LOADED (1989)

    Με κεκτημένη ταχύτητα από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους και τη συνακόλουθη περιοδεία, οι L.A. Guns επανέρχονται άμεσα το 1989 με το δεύτερο και κλασικό πλέον, άλμπουμ τους “Cocked and Loaded”. Με το “Cocked…”, η μπάντα περνάει πλέον από τον “δρόμο”, στα σαλόνια του sleaze/glam.
    Πολύ καλή και προσεγμένη παραγωγή , καλύτερα τραγούδια και με μεγαλύτερη ποικιλία, φοβερή δουλειά στις κιθάρες και σαφώς βελτιωμένη και μελωδικότερη η φωνή του Phil Lewis. To άλμπουμ είναι ιδιαίτερα προσεγμένο και φτιαγμένο με όλες τις προϋποθέσεις για να κάνει επιτυχία, υποστηριζόμενο και από τα απαραίτητα βίντεο, γυρισμένα πιο επαγγελματικά στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Το “Cocked…” ξεκινάει περίεργα, με το “μισό” τραγούδι “Letting go” (μια στροφή και ένα ρεφραίν μόνο), για να μπει κολλητά το χαρακτηριστικό sleazy, “Slap in the face” που σε βάζει άμεσα στο κλίμα του δίσκου.
Τρίτο τραγούδι, η κομματάρα “Rip and Tear” και πρώτο single/video του άλμπουμ. Αργό εισαγωγικό riff και δυναμική εξέλιξη στη συνέχεια, πωρωτική γέφυρα και κλείσιμο με σόλο, όπου το τραγούδι όσο πάει προς το τέλος αυξάνει ταχύτητα στο διπλάσιο! To συγκεκριμένο τραγούδι ήταν που με έφερε σε επαφή με τους L.A. Guns και έχει για μένα ιδιαίτερη συναισθηματική αξία, καθώς θυμάμαι, πίσω στην περίοδο 1989-1990, που κάθε μεσημέρι, πριν φύγω για σχολείο στην απογευματινή βάρδια (οι παλιοί θα θυμούνται το μια πρωί – μια απόγευμα), περίμενα, βλέποντας MTV, πότε θα βάλει το συγκεκριμένο τραγούδι, καθώς τύχαινε το airplay του να πέφτει εκείνη τη χρονική στιγμή, μαζί, φυσικά και με άλλα γνωστά τραγούδια του είδους (Paradise City, Radar Love, 18 and Life, Little Fighter, Poison κ.α.). Έτσι, πήγαινα μια χαρά φτιαγμένος στο σχολείο!
Τα υπόλοιπα τραγούδια του άλμπουμ είναι εξίσου τέλεια και συγκεκριμένα, το “Sleazy come easy go” το οποίο είναι ό,τι ακριβώς δηλώνει ο τίτλος του, το hard rockin’ και δεύτερο single “Never Enough” με βίντεο που παραπέμπει λίγο σε Beatles, με το ασπρόμαυρο στυλ του και τα κοριτσάκια να ουρλιάζουν, τα πιο σκοτεινά και ψιλο-prog, “Malaria” και “Magdalaine” (κάποιο θέμα πρέπει να είχαν με τις Μαγδαληνές οι L.A. Guns και οι Winger!), το “Give a Little” με τον Zeppelin ρυθμό του, το speedαριστό “17 Crash” με τις εντυπωσιακές εναλλαγές στο σόλο του και φυσικά την πολύ όμορφη και εμπορική μπαλάντα (τρίτο single/video), “The Ballad of Jane”, κλάσεως ανώτερη από το “One way ticket” του ντεμπούτου.
Το “Cocked..” ολοκληρώνουν τo “Showdown (Riot in the sunset),με τον κοφτό ρυθμό στα κουπλέ και τα background πνευστά στο σόλο, το mid-tempo “Wheels of fire”, καθώς και το “I wanna be your man” που κλείνει ιδανικά το άλμπουμ. Υπάρχει και ένα instrumental κομματάκι στα μέσα του δίσκου, το “I’m addicted”, με ρυθμό και μελωδία στο μπάσο που θυμίζει λίγο το Wrathchild των Iron Maiden!

    Με το “Cocked and Loaded”, οι L.A. Guns κέρδισαν επάξια μια θέση ανάμεσα στα γνωστότερα glam/sleaze συγκροτήματα του Los Angeles, αλλά και της ευρύτερης σκηνής γενικότερα. Τολμώ να πω ότι το συγκεκριμένο άλμπουμ κοιτά άνετα στα μάτια το “Dr Feelgood” των Mötley Crüe, είναι σαφώς καλύτερο από το “Girls, girls, girls” και παίζει άνετα δίπλα στο “Appetite…” των G n’ R.
    Εμπορικά πήγε πάρα πολύ καλά (δεδομένου και του διαμετρήματος της μπάντας), έφτασε στη θέση 36 του Billboard , έβγαλε 5 singles και έγινε σύντομα χρυσό για να καταλήξει αργότερα πλατινένιο. Ακολούθησε, φυσικά, περιοδεία 90 περίπου εμφανίσεων σε ΗΠΑ, Καναδά , Ιαπωνία και Μεξικό, αλλά καμία στην Ευρώπη.

HOLLYWOOD VAMPIRES (1991)

    Μετά το “Cocked and Loaded”, έχασα επαφή με τους L.A. Guns και γενικότερα με την ευρύτερη melodic/glam/sleaze σκηνή, καθώς είχαν ήδη μπει τα 90s, προωθούνταν πλέον τα συγκροτήματα του alternative rock και grunge και λίγο-πολύ, όλη αυτή η “προπαγάνδα” είχε επηρεάσει και εμάς, τους πιτσιρικάδες τότε οπαδούς.
    Γι’ αυτό δεν έπεσε στην αντίληψή μου το τρίτο τους άλμπουμ, παρά μόνο αρκετά χρόνια μετά, γύρω στο 2007-2008, όπου πραγματικά, ακούγοντάς το, μετάνιωσα την ώρα και τη στιγμή που μου ξέφυγε τέτοιο διαμαντάκι.
    Με το “Hollywood Vampires” του 1991, οι L.A. Guns, παρά τον τίτλο του άλμπουμ και το gothic αισθητικής εξώφυλλο, γίνονται πιο μελωδικοί και λιγότερο αιχμηροί, διατηρώντας ωστόσο την ποιότητα στις συνθέσεις τους. Δείγμα του μαλακότερου ύφους τους είναι το γεγονός ότι το άλμπουμ περιέχει τρείς μπαλάντες, τις “Crystal Eyes”, “It’s over now” και “I found you”. H πρώτη είναι ιδιαίτερα μελαγχολική και σκοτεινή, με ανάλογους στίχους, η δεύτερη, που αποτέλεσε και δεύτερο single/video του άλμπουμ, είναι πιο κλασική μελωδική, ενώ η τρίτη μια ιδιαίτερα όμορφη, bluesy μπαλάντα.
    Όσον αφορά τα υπόλοιπα τραγούδια, το άλμπουμ ανοίγει με το σκοτεινού ύφους “Over the Edge”, το οποίο μάλιστα ξεκινά με βουδιστικές ψαλμωδίες και χτύπους από γκονγκ. Ακολουθούν τα “Some lie 4 Love” (πρώτο single) και “Kiss my love goodbye”, πολύ ωραία τραγούδια σε hard rock στυλ. Τα τρία αυτά τραγούδια , με εναλλαγή κάποια από τις μπαλάντες, εξακολουθούν να τα περιλαμβάνουν στα τελευταία τους setlists, δείγμα της σημασίας και της αξίας που αποδίδουν στο συγκεκριμένο δίσκο.
    Πιο sleazy και με ωραία κοψίματα στο ρυθμό μετά το σόλο είναι το “Here it comes” αλλά και το “Dirty Luv”, ενώ από τα αγαπημένα μου του άλμπουμ είναι το “My Koo Ka Choo”, ένα ιδιαίτερα ρυθμικό , λίγο funky τραγούδι, με background horns στο ρεφραίν στο οποίο έχει βάλει το χεράκι του (όπως και στο “It’s over now”), o φημισμένος Καναδός παραγωγός/συνθέτης/μουσικός, Jim Vallance, ιδιαίτερα γνωστός από τη συνεργασία του με τον Bryan Adams.
    Τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ είναι το rock n’ roll “Snake eyes boogie”, τo δυναμικό “Wild Obsession” και το “Big House” το οποίο έχει και λίγο από blues αίσθηση.
    Στη γιαπωνέζικη έκδοση του άλμπουμ υπάρχει και το bonus track, “Ain’t the same”, ένα καλό punk rock κομμάτι που φέρνει περισσότερο σε Ramones και το οποίο βρισκόταν σε κάποιο παλιότερο EP τους (“Cuts”).
Το άλμπουμ κυκλοφόρησε με τρισδιάστατο εξώφυλλο και τα απαραίτητα 3D γυαλιά!

    To “Hollywood Vampires” πήγε αρκετά καλά εμπορικά για την εποχή που βγήκε, έφτασε στη θέση 42 του Billboard, έγινε χρυσό και οδήγησε το συγκρότημα σε περιοδεία το διάστημα 1991-1992 με πάνω από 100 εμφανίσεις, η οποία τους έφερε και για πρώτη φορά στην Ευρώπη.
    Με αυτό το εξαιρετικό άλμπουμ και χωρίς να αλλάξουν ή να συμβιβάσουν τον ήχο τους μπροστά στις επερχόμενες εξελίξεις, οι L.A. Guns, έκλεισαν την πρώτη τους περίοδο, αυτή που τους οδήγησε να γίνουν ένα από τα γνωστότερα ονόματα του sleaze/μελωδικού rock. Από κει και μετά θα ακολουθούσαν και γι’ αυτούς τα πέτρινα χρόνια της αφάνειας ή περιορισμένης δημοτικότητας στα οποία θα τρέφονταν από την επιτυχία των τριών πρώτων τους άλμπουμ.
TI EKANAN META

    Μετά τη λήξη της περιοδείας για το “Hollywood Vampires” , αρχίζουν οι αποχωρήσεις, τα πήγαινε-έλα μελών και μια σειρά μέτριων άλμπουμ. Το 1994 κυκλοφορούν το “Vicious Circle”, ενώ έχει αποχωρήσει ο ντράμερ Steve Riley, το 1996 το “American Hardcore” χωρίς τον Phil Lewis στα φωνητικά αλλά με τον Chris Van Dahl και τους Guns, Riley τα μόνα μέλη από την κλασική σύνθεση. Το 1999 βγάζουν το “Shrinking Violet” με τον Jizzy Pearl (ex Love/Hate) στα φωνητικά, ενώ το 2001 επανέρχεται ο Lewis και κυκλοφορούν το “Man in the Moon” και την επόμενη χρονιά (2002) το “Waking the Dead”.
Σε αυτή τη φάση, αποχωρεί ο Tracii Guns και έχουμε την γελοιότητα να υπάρχουν δυο L.A. Guns, οι μεν του Phil Lewis, οι δε του Guns. Οι L.A. Guns του Lewis (μαζί και ο ντράμερ Riley της κλασικής σύνθεσης) κυκλοφορούν δυο άλμπουμ: Το “Tales from the strip” το 2005 και το “Hollywood Forever” το 2012.
Τελικά, το 2016, Lewis και Guns συνεργάζονται ξανά και από τότε έχουν βγάλει δυο αρκετά καλά άλμπουμ (οι δυο τους μόνο από την κλασική σύνθεση), τα “The Missing Peace” το 2017 και το “The Devil you know” το τρέχον έτος (2019).
Οι L.A. Guns ανήκουν από το 2017 στην Frontier Records του Serafino Perugino (o οποίος μαζεύει όλους τους παλαίμαχους sleaze/glam/melodic/AOR rockers, οπότε ευελπιστώ να ασχοληθεί κάποιος διοργανωτής να τους φέρει από τα μέρη μας για καμιά συναυλία, για να τους δούμε με Lewis και Guns μαζί. Το γεγονός πάντως είναι ότι, όπως τσέκαρα στην τελευταία live κυκλοφορία τους (“Made in Milan, CD/DVD, αποδίδουν μια χαρά στη σκηνή και έχουν και ωραίο setlist. Οπότε, ευκαιρία είναι.

TRIVIA

 - Το 2000, οι L.A. Guns , με την κλασική τους σύνθεση, ηχογράφησαν πάλι τα κομμάτια του “Cocked and Loaded” και τα κυκλοφόρησαν ως “Cocked and Reloaded”. H εξήγηση πίσω από αυτή την κυκλοφορία είναι πως η Vertigo που είχε τα master tapes του αρχικού άλμπουμ δεν τους παραχωρούσε τα δικαιώματα των τραγουδιών και έτσι τα επανηχογράφησαν για να μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν. Η νέα αυτή ηχογράφηση, δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και μάλλον ακούγεται περισσότερο σαν να παίζει η μπάντα το “Cocked and Loaded” σε soundcheck.

 - Στην ταινία “Terminator 2: Judgement Day” του 1991, στην σκηνή που εμφανίζεται για πρώτη φορά ο John Connor ως πιτσιρικάς στο παρόν, ο κολλητός του , μέσα από το αμάνικο τζην, φοράει T-shirt L.A. Guns!

 - Οι L.A. Guns έχουν εμφανιστεί στην Ελλάδα 3 φορές. Στις 16/10/2004 και 7/10/2005 στη Θεσσαλονίκη και την 27/1/2007 στην Αθήνα. Δυστυχώς, δεν βρέθηκα σε καμμία εμφάνιση, αλλά έχω την εντύπωση ότι στις δυο πρώτες έπαιξαν οι L.A.Guns του Phil Lewis ενώ στη δεύτερη οι L.A. Guns του Tracii Guns. Ήταν εξάλλου η περίοδος όπου δραστηριοποιούνταν οι δυο μορφές τους.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
11/12/19

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος