Το Concert for Group and Orchestra βασίζεται σε μια σύνθεση του Jon Lord που χωρίζεται σε 3 κομμάτια και ηχογραφήθηκε ζωντανά στο Royal Albert Hall στις 24 Σεπτεμβρίου 1969 όταν η σύνθεση των Τιτανοτεράστιων ήταν Jon Lord πλήκτρα, Ritchie Blackmore κιθάρα, Ian Paice ντραμς και οι νεοφερμένοι Roger Glover μπάσο και Ian Gillan τραγούδι. Τη Royal Philharmonic Orchestra διεύθυνε ο Malcolm Arnold. Το άλμπουμ κυκλοφόρησε πρώτα(!) στην Αμερική και συγκεκριμένα το Δεκέμβριο του 1969 κι ένα μήνα αργότερα στο Ενωμένο Βασίλειο.
Το δίσκο τον αγόρασα μετά το 1973 και αφού ήδη είχα αγοράσει τα In Rock και Machine Head (σ.σ για τα πρώτα 3 άλμπουμ ούτε λόγος, δεν ήξερα καν ότι είχαν κυκλοφορήσει). Ήξερα ότι δεν θα άκουγα κάτι σχετικό με αυτά τα άλμπουμ αλλά όχι κι έτσι! Εννοείται ότι δεν μου άρεσε και για να είμαι ειλικρινής ούτε σήμερα μου αρέσει με μόνη εξαίρεση το σόλο του Blackmore στο First Movement. Η ιδιαιτερότητα του έργου βασίζεται στο γεγονός ότι το η Φιλαρμονική είναι σε πρώτο πλάνο και το συγκρότημα δεν τη συνοδεύει αλλά υπάρχουν σημεία που παίζει χωρίς να την καλύπτει! To έργο χωρίζεται στα μέρη First movement (Moderato – Allegro) όπου από το μέσο και μετά «μπαίνει» και το συγκρότημα με πρώτο το σόλο του Blackmore και σταδιακά τα υπόλοιπα όργανα μα τελευταία τα πλήκτρα του Lord, το Second movement (Andante) όπου υπάρχει και ένα μικρό πέρασμα με στίχους που ερμηνεύει ο Ian Gillan και το Third movement (Vivace – Presto) όπου το συγκρότημα ξανά μπαίνει με το Paice να παίζει ένα σόλο ντραμς.
Για τους νεότερους που μάλλον δεν θα έχουν ακούσει το συγκεκριμένο δίσκο, να υπογραμμίσω ότι δεν έχουμε ένα δίσκο όπου το συγκρότημα παίζει τα τραγούδια του ενορχηστρωμένα για ορχήστρα ή συμφωνική αλλά ένα έργο γραμμένο ειδικά για Ορχήστρα όπου υπάρχουν μέρη που συμμετέχει και το συγκρότημα όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει και ο τίτλος του. Εντελώς ιδιαίτερο και εξαιρετικά προχωρημένο.
Ακούγοντας τον Ian Gillan σε αυτά τα μικρά περάσματα δεν μπορούσε κανείς να φανταστεί τι φωνάρα θα έβγαζε λίγους μήνες αργότερα όταν θα ηχογραφούσαν το πρώτο άλμπουμ της MKII. Και φυσικά οι νεοφερμένοι Gillan και Glover δεν μπορούσαν ποτέ να φανταστούν τι εξέλιξη θα είχαν με το καινούργιο συγκρότημά τους (σ.σ ήταν μέλη του pop συγκροτήματος των Episode 6). To άλμπουμ αλλά και το έργο, χαρακτήρισε τον Jon Lord που με την ηχογράφησή του εκπλήρωσε ένα όνειρό του και σημάδεψε την καριέρα του. Γι αυτό και στο μέλλον πολύ συχνά αναφερόταν σε αυτό και ακολούθησαν κι άλλα κλασικά έργα, μάλλον καλύτερα από το συγκεκριμένο.
TRIVIA
- Τον Απρίλιο του 1970 η βρετανική τηλεόραση το πρόβαλε τη συναυλία με τίτλο The Best of Both Worlds.
- Το άλμπουμ που προηγήθηκε του Concerto for Group and Orchestra ήταν το Days of Future Passed των the Moody Blues που κυκλοφόρησε ακριβώς πριν 2 χρόνια, το 1967 και είναι από τα κορυφαία progressive άλμπουμ όλων των εποχών με τη διαφορά ότι τα κομμάτια δεν γράφτηκαν για την ορχήστρα αλλά για το συγκρότημα και τους συνόδευσε η ορχήστρα!
- Στις 25 και 26 Σεπτεμβρίου 1999, το συγκρότημα με αφορμή τη θέληση του Jon Lord, επανέλαβε το εγχείρημα ηχογραφώντας στον ίδιο χώρο με τη συνοδεία της London Symphony Orchestra υπό τη διεύθυνση του Paul Mann το έργο. Καλεσμένοι ήταν οι Ronnie James Dio, Steve Morse Band και η Sam Brown που συμμετέχουν δτα τραγούδια. Από αυτές τις εμφανίσεις τους κυκλοφόρησε το 2πλό cd/dvd In Concert with The London Symphony Orchestra(2000) on Eagle Records. To 2010 οι Opeth κυκλοφόρησαν το live άλμπουμ τους /dvd In Live Concert at the Royal Albert Hall με ακριβώς το ίδιο εξώφυλλο με το άλμπουμ των Deep Purple κι έχοντας φωτογραφεί ακριβώς στην ίδια στάση στα ίδια καθίσματα του θεάτρου!
- Το 2002 το Concerto for Group and Orchestra επανακυκλοφόρησε σε διπλό remastered cd, όπου στο πρώτο cd το συγκρότημα παίζει τα Hush, Wring that Neck και Child in Time και στο δεύτερο υπάρχει το κοντσέρτο.
1/12/19
Λοιπόν, εγώ είχα ενθουσιαστεί τότε μ' αυτόν τον δίσκο! Ίσως όχι με τη σύνθεση καθεαυτή, αλλά με το μήνυμα ότι ΟΛΑ είχαν γίνει πιθανά στην εποχή που ζούσαμε: Ο άνθρωπος στο φεγγάρι και το ροκ μέσα στο Royal Albert Hall! Και μάλιστα, με πολύ καλή παρέα! Ο Sir Malcolm Arnold, που διευθύνει την ορχήστρα, δεν είναι ό,τι κι ό,τι! Είναι, μεταξύ άλλων, και σημαντικός συνθέτης κλασικής μουσικής, αλλά και μουσικής μπαλέτου. Μάλιστα η βραδυά ξεκινά με την εκτέλεση της 6ης συμφωνίας του Sir Malcolm Arnold, συνεχίζεται με τρία κομμάτια της μπάντας (Hush, Wring that Neck και Child in Time) και ολοκληρώνεται με το κονσέρτο σε 3 μέρη του Μεγάλου Jon Lord!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤον δίσκο αυτόν τον είχα αγοράσει πριν από σένα, νομίζω το 1971, εισαγωωγής (άστα, πανάκριβος!), μετά το Deep Purple in Rock πάντως, και μου άρεσε πιο πολύ από το in Rock! Ίσως να εντυπωσιάστηκα περισσότερο! Ίσως,επειδή το 1971 ένιωθα με όλα ευτυχής, όντας Παναθηναϊκός, ποιος ξέρει!
Το μέγα ελάττωμα του δίσκου ήταν ότι έκοβε το 2ο μέρος του κονσέρτου στη μέση. Άκουγε το μισό στην πρώτη πλευρά και το άλλο μισό στη δεύτερη. Ευτυχώς, κυκλοφόρησε σε CD, το 1990, το οποίο περιείχε τα Wring that Neck και Child in Time ως bonus tracks. Τι διάολο, δεν χώραγε το Hush! Ακόμη δεν τόχω καταλάβει!
Τέλος πάντων, πολλά είπα! Ήθελα απλώς να μείνει το τι σήμαινε αυτή η κυκλοφορία τότε και τι δυνάμεις μας έδινε!
Να συμπληρώσω μόνο, πριν κλείσω, ότι το επόμενο κλασικοφανές μέγα άλμπουμ που κυκλοφόρησε, ήταν οι Procol Harrum στο Edmonton του Καναδά! Αλλά, νομίζω ότι γι αυτό έχεις ήδη γράψει. Κι ευχαριστώ πολύ!