RIOT V/ TANITH/ STRIKELIGHT Κύτταρο 3/11/2019. Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ

Τους RIOT είχα να τους δω από το μακρινό 2000, στην εμφάνιση που είχαν κάνει στο
πάλαι ποτέ BUG Club, με τον Mike DiMeo στα φωνητικά. Αν και αγαπημένο συγκρότημα,
παραδόξως μου είχαν διαφύγει οι τελευταίες εμφανίσεις τους, με πιο πρόσφατη αυτή του
Δεκεμβρίου 2017.
Φυσικά δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου άλλη μια παράλειψη, οπότε την Κυριακή
3/11/2019, κατηφόρισα στο Κύτταρο μαζί με τη γυναίκα μου για να τους παρακολουθήσουμε ζωντανά με την τελευταία τους σύνθεση - ή τυπικά τους RIOT V, όπως ονομάζονται πλέον μετά τον θάνατο του μεγάλου Mark Reale τo 2012 – στην περιοδεία τους με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου τους άλμπουμ, “Armor of Light”.
To Live ξεκίνησε, ευτυχώς, στην ώρα του, με πρώτη μπάντα τους δικούς μας
STRIKELIGHT, τους οποίους δυστυχώς είδα μόνο στα 2-3 τελευταία τους τραγούδια καθώς
λόγω προσωπικών λόγων δεν κατόρθωσα να είμαι παρών από την έναρξη της βραδιάς.
Παρόλα αυτά και μεταξύ αναζήτησης ιδανικής θέσης για παρακολούθηση, προμήθειας μπίρας
και τσεκαρίσματος του merchandise της Eat Metal Records (διοργανωτής), πήρα μια γεύση
από το συγκρότημα το οποίο παίζει κλασικό, παραδοσιακό Heavy Metal με κλίση προς το
NWOBHM. Τα παιδιά είχαν πολύ καλή απόδοση και το όλο στήσιμο και εμφάνιση παρέπεμπε
σε συναυλία των μακρινών 80s. Δεν τους είχα ξαναδεί, παρά μόνο είχα ακούσει 2-3
τραγούδια τους στο Youtube. Μου κίνησαν όμως το ενδιαφέρον γι’ αυτό αγόρασα και την
τελευταία δουλειά τους, “Beyond the Afterglow” (2017), για πιο αναλυτική ακρόαση με την
ησυχία μου.

Μικρό διάλειμμα και στην σκηνή ανεβαίνουν οι Νεοϋορκέζοι Tanith. Αν και τους είχα
ακουστά ως όνομα δεν είχα ακούσει ποτέ κάτι από αυτούς. Αποδείχτηκε όμως στην πράξη ότι
πρόκειται για ένα πολύ καλό συγκρότημα που παίζει hard rock με πολλές 70s επιρροές.
Συγκεκριμένα, απ’ όσο άκουσα μου έρχονταν στο μυαλό μπάντες όπως οι Blue Oyster Cult,
οι Uriah Heep και οι Wishbone Ash, αν και σε κάποιες στιγμές μου θύμισαν και λίγο τα
“χασίματα” των ELOY. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του συγκροτήματος τα διπλά φωνητικά από
τον ένα κιθαρίστα (Russ Tippins), ο οποίος είναι Βρετανός με χαρακτηριστική προφορά, και
από την κοπέλα στο μπάσο (Cindy Maynard) οι οποίοι τραγουδούσαν εναλλάξ αλλά και
ταυτόχρονα. Πολύ καλοί μουσικοί όλοι ,ωραία μακροσκελή, δυναμικά σόλο αλλά και
ατμοσφαιρικές στιγμές. Μόλις κυκλοφόρησαν το πρώτο full length τους “In Another Time”, το
οποίο αξίζει να ακούσετε.
Μισάωρη αναμονή για τους Riot, στο διάστημα της οποίας ο τραγουδιστής τους και
οι δυο κιθαρίστες εκτελούσαν και χρέη road crew τσεκάροντας τη σκηνή και κολλώντας τα
playlists! To Κύτταρο ήταν γεμάτο και οι ηλικίες ήταν στο μέσο όρο των 30 – 35 ετών.
Αλήθεια, οι πιτσιρικάδες μεταλάδες δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν ένα ιστορικό συγκρότημα
ή ασχολούνται πιο πολύ με συγκροτήματα που αβαντάρονται από τα γνωστά εγχώρια κέντρα;
Εκτός και αν δεν ακούνε πλέον metal οι νεότεροι και εμείς αποτελούμε “the last of a dying
breed” που τραγουδάνε και οι Accept!
Για τα τυπικά και πριν περάσω στα της εμφάνισης, να αναφέρω ότι οι Riot σήμερα
αποτελούνται από τους : Todd Michael Hall (φωνητικά), Μike Flyntz (κιθάρα), Don Van
Stavern (μπάσο), Nick Lee (κιθάρα) και Frank Gilchriest (τύμπανα). Μετά τον θάνατο του
κιθαρίστα και ιδρυτή τους Mark Reale, δεν υπάρχει πια κανένα μέλος από την αυθεντική τους
σύνθεση πίσω από τα τέλη της δεκαετίας του 70. Το παλιότερο μέλος είναι ο Van Stavern
που πρωτοεμφανίστηκε στο άλμπουμ “Thundersteel”, έπαιξε στο επόμενο “The privilege of
Power” και ξανά στο “Immortal Soul” του 2011 (τελευταίο του Reale), ενώ το παλιότερο μέλος
με συνεχή παρουσία στο σχήμα είναι ο Mike Flyntz που έπαιξε για πρώτη φορά στο
“Nightbraker” του 1993. Ο έτερος κιθαρίστας Nick Lee είναι μαθητής του Flyntz , ενώ o
ντράμερ Gilchriest είναι γνωστός από την πολύχρονη θητεία του στους Virgin Steele.
Τέλος , ο τραγουδιστής Todd Michael Hall, πριν τους Riot και μεταξύ διάφορων άλλων
σχημάτων , έχει τραγουδήσει και σε δυο άλμπουμ των Jack Starr’s Burning Star του
Jack Star, πρώην αρχικού μέλους των Virgin Steele.
22:45 λοιπόν, ανεβαίνουν στη σκηνή και αρχίζει η επίδειξηδύναμης! Με τη μία “Victory” από το τελευταίο άλμπουμ, ένα καταιγιστικό power metal κομμάτι που σε βάζει κατευθείαν στο κλίμα του live. Tύμπανα πολυβόλο, υπερηχητικά σόλο και κλασικές μελωδικές Riot δισολίες, τεράστια φωνητικά. Ακολουθεί το πασίγνωστο “Flight of the Warrior” από το άλμπουμ-τοτέμ “Thundersteel”, όπου γίνεται πανικός στο κοινό. Ακόμα και stagediving είδαμε!

Συνέχεια με “Bring the Hammer down”, ένα επιβλητικό τραγούδι από το προηγούμενο
καταπληκτικό άλμπουμ, Unleash the Fire, για να πάμε πίσω στο 1990 και στο άλμπουμ “The
Privilege of Power” ,το δεύτερο με την ίδια σύνθεση του “Thundersteel” αλλά πιο πειραματικό,
από το οποίο ακούστηκαν τα ‘On your knees” και “Metal Soldiers”, κομμάτια με απαιτητικά
φωνητικά τα οποία ο Todd Michael Hall τα απέδωσε άψογα. Από το ίδιο άλμπουμ έπαιξαν
λίγο αργότερα και το “Storming the Gates of Hell”, άλλο ένα power metal διαμάντι.
Ξανά στο “Unleash the fire” του 2014 για να ακούσουμε την κομματάρα “Fall from the
sky” και στη συνέχεια ταξιδεύουμε πίσω στο 1979, στο άλμπουμ “Νarita” και στις πιο rock n’
roll εποχές με το κλασικό “49er”. Θα μπορούσαν, κατά τη γνώμη μου να έπαιζαν τουλάχιστον
ένα ακόμα από το Narita, όπως το Kick down the wall ή το Do it Up, αλλά με τόσα πολλά και
φοβερά άλμπουμ είναι δύσκολη η επιλογή.
Ώρα για εποχή DiMeo και “Destiny” από το Nightbreaker άλμπουμ του 1993. Από το
ίδιο άλμπουμ ακούσαμε λίγο αργότερα και το “Magic Maker” και αυτά ήταν τα μόνα τραγούδια
που ακούστηκαν από την πιο hard rock περίοδο της μπάντας, 1993 – 2006, η οποία
περιλαμβάνει επίσης κορυφαίες δουλειές (πχ το θεϊκό “Inishmore”), αλλά, όπως έγραψα πιο
πριν, τι να πρωτοπαίξουν. Θα έπρεπε το set να διαρκούσε τουλάχιστον 3 ώρες!
Επιστροφή πάλι στο άλμπουμ λατρεία “Thundersteel” με “Johnny’s back” και
‘Bloodstreets”, στο οποίο το κοινό τραγούδησε την ακουστική εισαγωγή εντυπωσιάζοντας τη
μπάντα. Κομμάτι έκπληξη το επόμενο, το “Gunfighter” από το άλμπουμ “Born in America” του
1983. Πολύ καλή επιλογή , από μια περίοδο και δυο άλμπουμ (Restless Breed – Born in
America) που σπάνια παίζουν τραγούδια.
Άμεσα και χωρίς περιττές εισαγωγές μπαίνει το ‘Take me Back”, τραγούδι από το
προηγούμενο άλμπουμ, το οποίο, αν και σχετικά καινούργιο, έχει γίνει κλασικό, καθώς
αποτελεί ύμνο για κάθε βετεράνο μεταλά με στίχους που αναφέρονται σε όλα όσα αποτελούν
τον metal τρόπο ζωής/διασκέδασης. Τέλειο κομμάτι , φοβερές μελωδίες στα σόλο και
συγκινητικοί στίχοι που θα κάνουν όσους είναι άνω των 40-45 να αναπολήσουν στιγμές του
παλιού καλού καιρού.
Πίσω στο κλασικό “Fire Down Under” ‘άλμπουμ του 1981 με το “Altar of the King,
καπάκι “Angel’s thunder, Devil’s Reign”, και “Heart of a Lion”, άλλα δυο power metal έπη από
το τελευταίο άλμπουμ, για να κλείσει το κύριο setlist με το μπασίστα Don Van Stavern να μας
δείχνει το μπουκάλι Jose Cuervo που είχε περιποιηθεί δεόντως κατά τη διάρκεια του set:
“Swords and Tequila” λοιπόν και νέος πανζουρλισμός στο κοινό για να κλείσει το κυρίως
πιάτο, όπως πρέπει.
Χωρίς καθυστέρηση βγαίνουν για to encore με τα δυο αναμενόμενα
κομμάτια: “Warrior” από το ντεμπούτο “Rock City” και “Thundersteel”. Εννοείται πως έγινε
κακός χαμός στο κοινό: Πώρωση στον υπέρτατο βαθμό, stagedivings, crowdsurfing, μεχρι και
pit είχε ανοίξει στο κέντρο του κοινού όπου έπεφτε “ξύλο”! Κάπως έτσι, εντυπωσιακά, μέσα
σε επευφημίες, τελειώνει το set, το συγκρότημα χαιρετάει και αποχωρεί.
Ο κόσμος συνεχίζει δυναμικά τα “we want more”, τα φώτα όμως ανοίγουν και σιγά
σιγά οι πρώτοι κατευθύνονται προς την έξοδο. Από το μπαλκόνι του club όμως που
βρισκόμουν, εντόπισα στο πλάι της σκηνής το συγκρότημα, να μην έχει φύγει. Κάτι συζητούσαν
μεταξύ τους, κάτι συνεννοήσεις γίνονταν με τους ανθρώπους του club και εκεί που το είχαμε
πάρει όλοι απόφαση ότι η συναυλία τελείωσε, κλείνουν τα φώτα και ξανά στη σκηνή η μπάντα
για δεύτερο encore εκτός προγράμματος! Τρία κομμάτια, με πρώτο το “Outlaw” και μετά “Sign
of the Crimson Storm” και “Road Racin’”! Ξανά πώρωση, ξανά αποθέωση από το κοινό και
αυτή τη φορά οριστικό τέλος.

 
Να σημειώσω ότι το δεύτερο encore ήταν όντως εκτός προγράμματος γιατί και στο
setlist που βρισκόταν στη σκηνή το τελευταίο κομμάτι ήταν το “Thundersteel’, αλλά και στην
Ρώμη που έπαιξαν την προηγούμενη μέρα, πάλι με το “Thundersteel” τελείωσαν. Τεράστιο
credit για τη μπάντα που τίμησε τους οπαδούς της, παρά το γεγονός ότι την επόμενη ημέρα
θα έπρεπε να ξυπνήσουν πολύ νωρίς για να φύγουν για Ρουμανία. Γι’ αυτό είναι μια από τις
αγαπημένες μπάντες του ελληνικού κοινού και απ΄ ότι φαίνεται η σχέση αυτή είναι αμφίδρομη.
Συνοψίζοντας, παρακολουθήσαμε άλλη μια άψογη εμφάνιση τους. 23 συνολικά
κομμάτια τα οποία τo συγκρότημα τα απέδωσε στον απόλυτο βαθμό, με τεράστια εντύπωση
να μου κάνει ο τραγουδιστής Tedd Michael Hall o οποίος σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης –
σχεδόν δυο ώρες – δεν έχασε νότα, δεν έσπασε η φωνή του και δεν κώλωσε να επιχειρήσει
όλα τα υψίφωνα σημεία αποδίδοντας πέραν του τέλειου. Ο άνθρωπος είναι αποκάλυψη και

να σημειωθεί ότι είναι 50(!!!) ετών και όχι κανένας πιτσιρικάς. Ο κιθαρίστας Mike Flyntz είναι
επίσης μεγάλος παίχτης – το γνωρίζουμε άλλωστε από το παρελθόν – και άξιος μαθητής του
ο Nick Lee, ενώ ωραίος τυπάς ήταν και η ήρεμη δύναμη Van Stavern, ο οποίος απορώ με τι
κεφάλι θα ξύπνησε μετά από λίγες ώρες μετά από το σχεδόν ένα μπουκάλι τεκίλα που
κατέβασε μόνος του κατά τη διάρκεια της εμφάνισης. Εντυπωσιακός και το «τέρας», Frank
Gilchriest, ο οποίος, αν και τον ρωτούσαν οι υπόλοιποι αν μπορεί να βγάλει δεύτερο encore
εκείνος δεν πτοήθηκε και απέδωσε σαν πολυβόλο.
Η μοναδική μου ένσταση αφορά τεχνικής φύσεως θέμα. Δεν ξέρω αν φταίει το σημείο
που στεκόμουν (στο “μπαλκόνι”, απέναντι από την σκηνή) , αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια του
show τα φωνητικά ήταν χαμηλά με αποτέλεσμα αρκετές φορές να καταβάλω προσπάθεια για
να ακούσω τη φωνή. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να ήταν πιο ανεβασμένα επειδή ο Hall είναι
κυρίως υψίφωνος και η πιο λεπτή φωνή καλύπτεται από τον όγκο της μουσικής. Επιπλέον,
έχω την εντύπωση ότι η ένταση του ήχου ήταν ιδιαίτερα ανεβασμένη, με αποτέλεσμα να
γίνεται ενοχλητική από ένα σημείο και μετά. Το διαπίστωσα και δυο μέρες πριν όταν
παρακολούθησα στο Kύτταρο τους Diviner. Ενώ ξεκίνησα να στέκομαι σχεδόν πέντε σειρές
από τη σκηνή, έβρισκα τόσο ενοχλητική την ένταση που τελικά έφτασα να στέκομαι τέρμα
πίσω στον τοίχο για να μπορέσω να ευχαριστηθώ. Γι’ αυτό και στους Riot πήγα κατευθείαν
μπαλκόνι. Και δεν είναι η πρώτη συναυλία που βλέπω, έχω παρευρεθεί σε ουκ ολίγες εδώ και
σχεδόν 30 χρόνια.
Τέλος πάντων, εκτός του παραπάνω “αρνητικού”, όλα ήταν άψογα και μπορώ να πω,
λίγο πριν κλείσει ο χρόνος, ότι ίσως παρακολούθησα μια από τις καλύτερες συναυλία του
2019. Όσοι δεν παρευρεθήκατε, δυστυχώς, χάσατε και καλά θα κάνετε να μην το
επαναλάβετε. Οι RIOT, όποια σύνθεση κι αν έχουν, ό,τι στυλ metal και να παίξουν είναι μπαντάρα. ΤΕΛΟΣ!
SHINE ON, METAL WARRIOR!!!



Χρήστος Ζερβός



SETLIST

Victory
Flight of the Warrior
Bring the hammer down
On your knees
Metal Soldiers
Fall from the sky
49er
Destiny
Johnny’s Back
Storming the gates of hell
Bloodstreets
Gunfighter
Take me back
Heart of a Lion
Magic maker
Angel’s thunder, devil’s reign
Altar of the King
Swords and tequila

ENCORE 1

Warrior
Thundersteel

ENCORE 2

Outlaw
Sign of the Crimson Storm
Road Racin’

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος