DANGER DANGER - S/T (1989) - SCREW IT(1991)

Οι Danger Danger είναι ακόμα ένα συγκρότημα της τελευταίας φάσης του μελωδικού hard rock που, ακριβώς, όπως οι Firehouse, Skid Row, ή οι Steelheart, εκμεταλλεύτηκαν την στιγμή που η σκηνή βρισκόταν στο απώτερο σημείο της καταφέρνοντας να βρουν άνετα δισκογραφικό συμβόλαιο και να κυκλοφορήσουν κάποιες δουλειές, αφήνοντας και αυτοί το σημάδι τους στο συγκεκριμένο χώρο.

            To συγκρότημα ιδρύθηκε στο Queens της Νέας Υόρκης το 1987 από τους Mike Pont (φωνή), Bruno Ravel (μπάσο) και Steve West (ντραμς). Αργότερα προστέθηκε και ο πληκτράς Kasey Smith, ενώ για κάποιο διάστημα πέρασε από τις τάξεις τους και ο γνωστός γυρολόγος κιθαρίστας Al Pitrelli. Λίγο πριν υπογράψουν συμβόλαιο με την Epic Records (1988), ο τραγουδιστής τους Mike Pont αποχώρησε από το συγκρότημα και αντικαταστάθηκε από τον Ted Poley, ενώ αποχώρησε επίσης και ο Pitrelli για να αντικατασταθεί αρχικά από τον κιθαρίστα των/της Saraya, Tony Rey και στην συνέχεια από τον Andy Timmons.

   Με τη σύνθεση Poley/Ravel/West/Smith/Rey&Timmons, κυκλοφορούν το 1989 το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Ιδιαίτερη εντύπωση κάνει το εξώφυλλο του άλμπουμ το οποίο βγάζει μια περίεργη comic/noir αίσθηση. Κατά τ’ άλλα, το μουσικό περιεχόμενο είναι τυπικό μελωδικό εμπορικό hard rock , προορισμένο για το ραδιόφωνο και το MTV. Δηλαδή ακολουθεί εκ του ασφαλούς τη γνωστή συνταγή επιτυχίας της εποχής η οποία μπορεί να μην δίνει κάτι πρωτότυπο, αλλά το άλμπουμ σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό, αντιθέτως ακούγεται πολύ ευχάριστα.Κράχτες του άλμπουμ αλλά και αντίστοιχα singles/βίντεο είναι το “Naughty naughty”, (ένα χαρακτηριστικό εισαγωγικό pop rock τραγούδι με ωραία background πλήκτρα όπου εντυπωσιάζει η πολύ ωραία φωνή του Ted Poley) και η τραγουδάρα “Bang Bang”, το πρώτο κομμάτι/βίντεο το οποίο με έφερε σε επαφή με τη μπάντα. Κλασικό εμπορικό κομμάτι της εποχής, ρυθμικό, πωρωτικό, με τα κλασικά πολυφωνικά σημεία στο ρεφραίν και ωραίο σόλο.

 

  Αφήνοντας τα δυο πρώτα τραγούδια, τα οποία έγιναν ιδιαίτερα γνωστά λόγω της προώθησής τους από το MTV, περνάμε στο πολύ καλό “Under the Gun” , το οποίο ξεκινάει με ωραία εισαγωγική μελωδία στα πλήκτρα για να γκαζώσει στη συνέχεια θυμίζοντας στο μπάσιμο την εισαγωγή του Runaway των Bon Jovi.

Αγαπημένα τραγούδια είναι επίσης το “Saturday Nite”, ένα party song, ιδανικό να το ακούς την ώρα που ετοιμάζεσαι για νυχτερινή έξοδο σε rock club, με γύρισμα πριν το σόλο, όπου ο Poley τραγουδάει/μετράει τις μέρες μέχρι το Σαββατόβραδο και το mid-tempo “Don’t walk away” (τρίτο single) με ρυθμό στο στυλ του Animal ή του Stand up (get love into motion) των Def Leppard.

            Φυσικά δεν λείπει και η απαραίτητη μπαλάντα, το “One step from paradise”. Χαρακτηριστική του είδους, με ωραία γυναικεία back vocals στο ρεφραίν. Το συγκεκριμένο τραγούδι δεν υπολείπεται σε τίποτα αντίστοιχων του είδους, αλλά δυστυχώς, τουλάχιστον στην Ελλάδα, δεν το είχα ακούσει ποτέ να παίζει δίπλα σε άλλες μπαλάντες.

            Στο άλμπουμ υπάρχουν άλλα πέντε κομμάτια, τα πολύ καλά “Rock America”, “Boys will be boys” και “Feels like love”, πάνω κάτω στο στυλ των προηγούμενων πιο δυναμικών κομματιών και τα απλά καλά “Turn it on” και “Live it up”.

            Το άλμπουμ έφτασε μέχρι τη θέση 88 του Billboard, μια σχετικά ικανοποιητική θέση δεδομένης της εποχής που βγήκε, μαζί με μεγαθήρια του είδους. Ακολούθησαν 72 εμφανίσεις το διάστημα 1989-1990 σε ΗΠΑ, Καναδά και Ιαπωνία ως support act στους Warrant, Alice Cooper και KISS.

Το 1989 επέστρεψαν με το δεύτερο άλμπουμ τους,  “Screw it”. To άλμπουμ ήταν αρχικά να ονομαστεί “Monkey Business”, το οποίο ήταν και το πρώτο τους single και video. Όμως, σύμφωνα με τον μπασίστα Bruno Ravel, επειδή την ίδια χρονιά οι Skid Row μόλις είχαν κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ τους “Slave to the grind”, με πρώτο single και video επίσης το τραγούδι “Monkey Business”, για να αποφευχθεί η σύγχυση, σκέφτηκαν «δε γ…..αι (fuck it)», άλλαξαν τον τίτλο του άλμπουμ τους σε “Screw it”! 

 
    Στο δεύτερο άλμπουμ τους, χρησιμοποιώντας της συνταγή  του ντεμπούτου τους, πηγαίνουν ένα βήμα παραπάνω δημιουργώντας ένα πιο συμπαγές και σαφώς καλύτερο άλμπουμ. Όλα λειτουργούν άψογα, από τα φωνητικά του Ted Poley και την κιθαριστική δουλειά του Andy Timmons μέχρι το στιβαρό rhythm section των Ravel-West και το χρώμα που δίνουν τα keyboards του Kasey Smith. Πολύ καλή και η παραγωγή και όλα μαζί δίνουν ένα ακόμα ποιοτικό άλμπουμ μελωδικού hard rock, χαρακτηριστικό της μεταβατικής εποχής από τα 80s στα 90s και λίγο πριν η συγκεκριμένη σκηνή φύγει από το μουσικό προσκήνιο.
    Το “Screw it” ξεκινάει με την εισαγωγή “Ginger Snaps”, όπου ακούγονται τύμπανα και διάφορα ηχητικά εφέ μαζί με ήχους ηδονής και κραυγές πιθήκων, για να μπει δυναμικό το πρώτο single “Monkey Business”, ένα χαρακτηριστικό πιασάρικο radio friendly κομμάτι και ιδανικό για άνοιγμα συναυλιών.
    Ακολουθεί μια σειρά πολύ καλών κομματιών και συγκεκριμένα τα “Slip her the big one”, (ένα πιο αργό τραγούδι τύπου Can’t get Enuff των Winger, με πονηρό τίτλο, πολυφωνικό ρεφραίν, ωραίο σόλο και γέφυρα και έξυπνα τοποθετημένα keyboards), “Beat the Bullet” (ακουστικό ξεκίνημα και φοβερό εισαγωγικό σόλο, από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ με ωραία αλλαγή τόνου στο σόλο), η πολύ καλή μπαλάντα “I still think about you” (αν και προτιμώ το “One step from paradise” από το ντεμπούτο), το χαβαλετζίδικο “Get your shit together”, η κομματάρα και το αγαπημένο μου από το άλμπουμ “Crazy Nites” (hit tune, φοβερός ρυθμός, υπερηχητικό σόλο και ωραία πολυφωνικά σημεία), το “Everybody wants some” (ο ρυθμός, κυρίως στα κουπλέ, θυμίζει  το Rock on the Radio των Firehouse , τέλειο pre-chorus, καλύτερο από το ρεφραίν και θεϊκή σολάρα) και το “Don’t blame it on love” το οποίο κλείνει το σερί των 9 τέλειων κομματιών.

    Από κει και έπειτα έχουμε κάποια απλά καλά κομμάτια (“Comin’ home” και “Find your way back home”) που ουσιαστικά δύσκολα στέκονται μπροστά στα 9 πρώτα, μια βλακειούλα, το “Yeah!You want it”, όπου η μπάντα προσπαθεί να κάνει χαβαλέ rapάροντας (ΟΚ, οι Anthrax το έχουν κάνει καλύτερα στο I’m the man), και ένα αχρείαστο outro κάποιων δευτερολέπτων, το “D.F.N.S.”. Εξαίρεση αποτελεί το “Horny S.O.B.”, ένα «γκαζωμένο» κομμάτι, το πιο metal του άλμπουμ. Υποτιμάται στη θέση που βρίσκεται, θα έπρεπε να βρίσκεται ανάμεσα στις πρώτες κομματάρες.
    To “Screw it”, αν και σαφώς καλύτερο από το ομώνυμο, δεν πήγε και τόσο καλά εμπορικά, φτάνοντας μέχρι τη θέση 123 του Billboard. H περιοδεία που ακολούθησε όμως, ήταν μεγαλύτερη απογοήτευση καθώς έκαναν μόνο 16 εμφανίσεις το διάστημα 1991-1992, θλιβερή σύγκριση με τις 72 εμφανίσεις για την περιοδεία του ντεμπούτου τους και δείγμα της αρχής του τέλους της σκηνής του μελωδικού hard rock/glam metal.
    Με το τέλος της υποτυπώδους περιοδείας για το “Screw it”, το συγκρότημα περιήλθε στην αφάνεια, ακολουθώντας την πορεία της πλειοψηφίας των συγκροτημάτων του είδους, λόγω της γνωστής αλλαγής του μουσικού τοπίου. Στην περίπτωσή τους, επιπλέον ρόλο έπαιξαν και κάποια εσωτερικά τους θέματα.
    Πάντως, τα δυο πρώτα τους άλμπουμ αποτελούν χαρακτηριστικό δείγμα της εποχής του αμερικάνικου μελωδικού hard rock και δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα άλμπουμ πιο γνωστών συγκροτημάτων. Αποτελούν ιδανικό άκουσμα αν θες να ξεχάσεις για λίγο τα προβλήματά σου και ανεβάσεις ψυχολογία. Προσφέρονται ιδανικά για τη φάση της προετοιμασίας/προθέρμανσης για έξοδο (πάντα σε rock club εννοείται!), για ντόπα να μειωθεί το άγχος πριν το πρώτο ραντεβού με κοπέλα (το αντίστοιχο ισχύει και για τις κοπέλες), για να ακούς στο αυτοκίνητο/μετρό/λεωφορείο πηγαίνοντας ευχάριστα στη δουλειά και φυσικά το καλοκαίρι σε περίοδο διακοπών ή ακόμα και μέσα στην πόλη όταν στην ατμόσφαιρα υπάρχει, έτσι κι αλλιώς αυτή η διάχυτη αισιόδοξη διάθεση.

    Προσωπικά, τα είχα τιμήσει, ιδιαίτερα το ομώνυμο, παλιά, 10+ χρόνια πριν όταν οδηγούσα βράδυ κατευθυνόμενος προς το αξέχαστο rock club Wizard, στη λεωφόρο Κηφισίας, στο Μαρούσι, όπου κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, γινόταν πανικός με κομμάτια glam και μελωδικού hard rock από τον DJ Αντώνη Βενιέρη (γνωστό και ως ντράμερ, μεταξύ άλλων, των παλιών Silver R.I.S.C., των Danger Angel και των καινούργιων Hyperfuel). Στο Wizard μάλιστα, πρωτοάκουσα τους Danger Danger (και όχι μόνο αυτούς) και ξαναθυμήθηκα πολλά άλλα συγκροτήματα του είδους, καθώς την εποχή που είχαν κυκλοφορήσει τα άλμπουμ (1989, 1991), το συγκεκριμένο είδος – τα έχω ξαναγράψει – το κυνηγούσε στην Ελλάδα η «Ιερά metal Εξέταση”!!!
    Και επειδή ανέφερα το Wizard και θυμήθηκα ωραίες εποχές και στιγμές (όσοι πήγαιναν, με καταλαβαίνουν), θα κλείσω με τους στίχους από το ρεφραίν του “Crazy Nites” προς τιμήν εκείνων των «τρελών βραδιών»:

Just another crazy nite, havin’ such a good time (crazy nite)
We'll forget the mornin' after,
Just another crazy nite, flirtin’ with disaster. But it feels so right,
Oh yeah! Just another crazy nite




TI EKANAN META

•     Μετά το “Screw it”, ηχογράφησαν το τρίτο άλμπουμ τους, “Cockroach”, αλλά, πριν το κυκλοφορήσουν, ο τραγουδιστής Ted Poley αποχώρησε (ή τον έδιωξαν) από το συγκρότημα και κινήθηκε νομικά απαγορεύοντας την κυκλοφορία του άλμπουμ με τα φωνητικά του. Στη θέση του το συγκρότημα προσέλαβε τον Paul Laine, και ξαναηχογράφησαν το άλμπουμ με τα δικά του φωνητικά. Η εταιρεία τους όμως έκρινε ότι δεν θα έπρεπε να κυκλοφορήσει εκείνη τη στιγμή και έτσι μπήκε στο αρχείο.

•     Με τον Paul Laine κυκλοφόρησαν τρία άλμπουμ. Το “Dawn” το 1995, όπου ουσιαστικά το γύρισαν στο grunge, όπως έκαναν εκείνη την περίοδο αρκετά συγκροτήματα του μελωδικού hard rock, το “Four the hard way” το 1997 και το “The return of the great gildersleeves” το 2000.
• Στα δυο τελευταία άλμπουμ επανήλθαν ως ένα βαθμό στον hard rock/rock ήχο. Το 2001 κυκλοφόρησε το «αρχειοθετημένο» άλμπουμ “Cockroach” σε έκδοση που περιείχε το άλμπουμ με τα φωνητικά και του Poley και του Laine.
•     To 2004, ο Laine έφυγε από το συγκρότημα και επανήλθε ο Poley για μια σειρά συναυλιών οι οποίες οδήγησαν αργότερα (2009) στην κυκλοφορία του τελευταίου, έως σήμερα, άλμπουμ τους, “Revolve”, το οποίο είναι ένα αρκετό καλό άλμπουμ που αξίζει να του χαρίσετε κάποιες ακροάσεις.
•     Τα τελευταία χρόνια, οι DANGER DANGER , με τρία από τα μέλη της σύνθεσης των δυο πρώτων άλμπουμ (Poley, Ravel, West), κάνουν κάποιες σποραδικές εμφανίσεις , κυρίως σε φεστιβάλ. Στις τελευταίες εμφανίσεις τους, μάλιστα, τον 2/2019, έπαιζαν τραγούδια αποκλειστικά από το ομώνυμο άλμπουμ και το “Screw it”. Aς το σκεφτεί κάποιος εγχώριος διοργανωτής μήπως και τους φέρει. Ένα Κύτταρο, άντε το Crow στην χειρότερη περίπτωση, θα το γεμίσουμε, δεν μπορεί!

TRIVIA

 - Οι DANGER DANGER έχουν εμφανιστεί μια φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα την 29/11/2005 στο club Οξυγόνο.

 - O μπασίστας Bruno Ravel έχει κάνει την παραγωγή στα άλμπουμ των «θεών», Riot, “Army of One” (2006), “Immortal Soul” (2011) - το τελευταίο που ηχογράφησαν το με τον Mark Reale, πριν αυτός πεθάνει, το 2012 – και “Unleash the Fire” (2014)


ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ

6/11/19/
 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος