Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΛΜΠΟΥΜ UNION ΚΑΙ OI ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΤΩΝ YES

Την ιδέα για το κείμενο που ακολουθεί, μου την έδωσε μια πρόσφατη δήλωση του ιστορικού οργανίστα των Yes, Rick Wakeman, ότι η σύγχρονη σύνθεση τους (σ.σ. όπου δεν συμμετέχει ο Wakeman) είναι ντροπιαστική! Δεν ξέρω αν έχει δίκιο ή άδικο, η αλήθεια πάντως είναι ότι οι…καινούργιοι Yes, λίγες ομοιότητες έχουν με οποιαδήποτε παλαιότερη σύνθεση του μεγάλου συγκροτήματος του progressive rock. Πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση του κειμένου, να σας αναφέρω ότι το 1998 (σ.σ. αν δεν κάνω λάθος τη χρονιά) είχα τη τύχη να γνωρίσω από κοντά τον Rick Wakeman και μάλιστα να τον προσκαλέσω στη εκπομπή μου, τότε στον Capital FM, όπου μίλησε για πολλά πράγματα, αρκετά από τα οποία σας τα μεταφέρω. Πανύψηλος, με φοβερό χιούμορ και ευγενικός, μου υπέγραψε τους δίσκους με στύλο (σ.σ. δεν είχα αγοράσει ανεξίτηλο μαρκαδόρο)και ΔΕΝ φωτογραφηθήκαμε!
Να επανέλθω στους Yes που το 2019, τους συναντάμε να αποτελούνται από τους παλιούς και κλασικούς Alan White ντραμς και Steve Howe κιθάρες που τους πλαισίωναν οι Bill Sherwood μπάσο, Geoff Downes πλήκτρα και Jon Davison τραγούδι (από το 2012). Το συγκρότημα καταφέρνει να γεμίζει τους χώρους όπου παίζουν και το κοινό να μένει απόλυτα ικανοποιημένο. Ο Wakeman στήριζε την παραπάνω άποψη του, που κατά το γράφοντα είναι λάθος, στο γεγονός ότι το συνιδρυτικό μέλος των Yes, μπασίστας Chris Square έχει φύγει από τη ζωή (σ.σ. το άλλο συνιδρυτικό μέλος ήταν ο πρώην τραγουδιστής Jon Anderson). Και συνεχίζει: ”όλοι μας μπορούμε να παίζουμε τη μουσική των Yes, αλλά όχι κάτω από το όνομα Yes”. Βέβαια, αν σε κάθε συγκρότημα πέθαινε το ιδρυτικό μέλος, σχεδόν όλα(!) τα συγκροτήματα του κλασικού rock θα έπρεπε να είχαν διαλυθεί. Αυτή είναι μια συζήτηση που παίρνει μάκρος κι ο καθένας έχει τη δική του άποψη που είναι σεβαστή. Για να ξαναγυρίσω στους Yes, το συγκρότημα από το 1991 βρίσκεται σε μια διαρκή αλλαγή μελών, που σχετίζεται και με την διαφορετική μουσική πλεύση τους. Το progressive που θεμελίωσαν ανήκει στην ιστορία και το συγκρότημα έχει αλλάξει πολύ τον ήχο του. Το άλμπουμ το οποίο έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτή την αλλαγή ήταν το άλμπουμ Union (1991, No 7 Μ.Βρετανίας, Νο 15 Αμερική) που εύρισκε το συγκρότημα χωρισμένο στα δύο: Τους Yes που τους αποτελούσαν οι Chris Squire, Trevor Rabin, Tony Kaye και Alan White και τους Anderson Bruford Wakeman Howe (ABWH) που όπως λέει και το όνομά τους αποτελούσαν οι Jon Anderson, Steve Howe, Rick Wakeman και Bill Bruford και ήδη είχαν κυκλοφορήσει το ομώνυμο άλμπουμ τους που ήταν καλό. Τα μέλη των 2 Yes τα βρήκαν μεταξύ τους, είχαν έτοιμα τραγούδια και υπέγραψαν δισκογραφικό συμβόλαιο με την Arista αλλά τα μεταξύ τους προβλήματα παρουσιάστηκαν σχεδόν αμέσως με τις πρώτες πρόβες. Αυτό οδήγησε στο ακραίο γεγονός ενός συγκροτήματος που αποτελείτο από (8) μέλη, να καλέσει session μουσικούς να παίξουν τα μέρη του Wakeman και Howe, οι οποίο είχαν αποχωρήσει. Δικαιολογημένα, ο Wakeman λέει ότι το άλμπουμ Union του φέρνει δάκρυα και κλαίει (σ.σ. παίζει  με τις λέξεις Union, Onion).

Οι …κανονικοί Yes είχαν αρχίσει να δουλεύουν με τον παραγωγό Eddy Offord και στη θέση του τραγουδιστή δοκίμαζαν τον πρώην κιθαρίστα/τραγουδιστή των Supertramp, Roger Hodgson, μια συνταγή που λίγο ή πολύ όλοι μας θα θέλαμε να ακούσουμε. Από την άλλη πλευρά οι ABWH είχαν αρχίσει με τη συμμετοχή του μπασίστα Tony Levin να δουλεύουν το δεύτερο άλμπουμ τους με παραγωγό τον Jonathan Elias.Είχαν προσχωρήσει αρκετά στις πρόβες των νέων τραγουδιών όταν οι υπεύθυνοι της Arista Records άκουσαν το υλικό και το βρήκαν αδύναμο. Τότε γίνεται κάτι πολύ περίεργο: Ο Anderson μπαίνει σε ένα studio του Los Angeles για να ηχογραφήσει τις φωνές (σ.σ. στα τραγούδια όπου είχε απορρίψει η Arista) όταν συνάντησε τον κιθαρίστα Trevor Rabin των…κανονικών Yes κι άκουσε τα τραγούδια του. Να σημειώσουμε ότι ο Rabin, παρ’ όλο το χαμηλό προφίλ του ήταν υπεύθυνος για πολλά καλά τραγούδια των Yes στην καινούργια εποχή, τρία από αυτά ήταν και τα "Owner of a Lonely Heart", "Rhythm of Love" και "Love Will Find a Way". Ένα από τα καινούργια τραγούδια του, ήταν το "Lift Me Up" που ο Anderson αμέσως κατάλαβε ότι ήταν hit. Επειδή ήταν παράδοξο ο κιθαρίστας των Yes να δίνει τραγούδια στον πρώην τραγουδιστή των Yes που είχε σχηματίσει συγκρότημα με πρώην μέλη των Yes(!), σκέφτηκαν να προτείνουν στους managers τους να βρουν μια λύση και να γίνουν ένα συγκρότημα.

Έτσι προέκυψε το Union. Η συγχώνευση των δύο συγκροτημάτων ήταν "χρήσιμη και βολική για όλους» όπως είπε ο Rabin, αλλά όπως διαβάσατε πιο πάνω τα εσωτερικά προβλήματα παρουσιάστηκαν αμέσως. Ο Chris Squire χαρακτήρισε την ένωση «έργο διάσωσης», ενώ οι Howe και Bruford (σ.σ. από τους ABWH) ήταν αρνητικοί γιατί θεώρησαν ότι ήδη με το καινούργιο σχήμα(ABWH) είχαν βάλει τις σωστές βάσεις για μια καινούργια καριέρα.  Μετά από μια περίοδο διαπραγματεύσεων, η δισκογραφική εταιρεία Atco συμφώνησε να αποδεσμεύσει το συγκρότημα, που υπέγραψε στην Arista  για τέσσερα άλμπουμ. Η Atco (σ.σ. δισκογραφική εταιρεία της Atlantic) διατήρησε τα δικαιώματά της του back catalogue των Yes. Ο Chris Squire μου είχε πει  θυμόταν ένα συμβόλαιο 90 σελίδων το οποίο καθόριζε και τις μεταξύ τους σχέσεις (σ.σ. κάτι παρόμοιο είχε κάνει η RCA το 1993 όταν υπέγραψε τους επανασυνεδεμένους Deep Purple. Να σημειωθεί ότι η RCA Arista ανήκαν στο δισκογραφικό όμιλο της BMG) αλλά και τον τρόπο επίλυσης των νομικών ζητημάτων μεταξύ των δύο συγκροτημάτων.  Δεν προξενεί εντύπωση σε κανένα ότι ο αρχικός τίτλος του άλμπουμ ήταν Dialogue!
To Union είναι το αποτέλεσμα συνεργασίας δύο διαφορετικών line ups (σ.σ. σχημάτων) των Yes, οι οποίοι συνεργάστηκαν σε 8 τραγούδια, που είχαν συνθέσει τα δύο σχήματα για τους δίσκους τους. Το άλμπουμ είχε εμπορική επιτυχία αλλά μεταξύ των μελών μόνο θετικά σχόλια δεν προέκυψαν!
«Όλοι παίζουν σε αυτό το άλμπουμ εκτός του Πάπα» δήλωσε ο πλέον αρνητικός με το Union, Rick Wakeman. Oι δύο ντράμερ (Alan White, Bill Bruford) τα βρήκαν μεταξύ τους όπως και οι Wakeman και Tony Kaye και δεν υπήρξε τριβή κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων, ποιος θα ηχογραφήσει τι. Αντίθετα, οι δύο κιθαρίστες, Trevor Rabin και Steve Howe αντιμετώπισαν διαρκή προβλήματα. Πάντα με χιούμορ ο Wakeman είπε ότι η περιοδεία θα έπρεπε να ονομαστεί “East/West Berlin” (σ.σ. ήταν πολύ φρέσκια η πτώση του Τοίχους) και η σκηνή να χωριστεί στα δύο, όπου στη μια πλευρά θα παίζουν οι Yes και στην άλλη οι ABMH!
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Λίγους μήνες μετά την επιτυχία του Union κυκλοφόρησε η 4πλή συλλογή Yesyears. Το συγκρότημα επανήλθε με καινούργιο υλικό το 1994 με την κυκλοφορία του άλμπουμ Talk με σύνθεση Jon Anderson, Trevor Rabin, Chris Squire, Alan White και Tony Kaye. Ο Rick Wakeman ήταν στο αρχικό σχήμα αλλά νομικοί λόγοι τον ανάγκασαν να αποχωρήσει.
ΟΙ YES ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Αρκετά αποσπάσματα στο παραπάνω κείμενο προέρχονται από τη συνέντευξη του Rick Wakeman στον Capital FM, αλλά  κι από συζητήσεις με τους Tony Kaye (πλήκτρα) και λιγότερο με τον Chris Squire κατά τη διάρκεια της επίσκεψης τους για συναυλία που ακυρώθηκε λόγω χαμηλής προπώλησης. Υπήρχαν αφίσες στις κολώνες με τη χορηγία της Malboro Music, διαβάστε εδώ το  άρθρο του Χρήστου Σταμέλου, 14 Μεγάλες Συναυλίες που Ακυρώθηκαν. Τότε, την ημέρα που ανακοινώθηκε η ακύρωση της συναυλίας, ήλθαν στην Αθήνα οι Squire και Kaye με τον tour manager και 2 ακόμα τεχνικούς, οι οποίοι έμεναν στην Αστέρα Βουλιαγμένης. Όπως καταλαβαίνετε, τα έξοδα δεν τα πλήρωσε ο διοργανωτής (Νέο Ρεύμα), αφού είχε ακυρωθεί η συναυλία αλλά η δισκογραφική εταιρεία BMG. Οι τέσσερεις (Kaye, tour manager και οι 2 τεχνικοί ήταν πολύ φιλικοί και άνετοι), ο Chris Squire αρκετά αποστασιοποιημένος. Προσπαθήσαμε να τους κρατήσουμε παρέα όσο μπορούσαμε, αλλά δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα να πηγαίνεις κάθε βράδυ στη ψαροταβέρνα του Αστέρα και να τρως (σ.σ. αυτοί) αστακούς και φαγκρί και εμείς μπιφτέκια! Εννοείται ότι είχαν βρει το μήνα που τρέφει τους 11,σε σημείο που ο Γεν Δντης της BMG Μίλτος Καρατζάς, βλέποντας τα έξοδα να εκτινάσσονται σε καθημερινή βάση, επικοινώνησε με τη μητρική εταιρεία στη Γερμανία για το πώς θα διαχειριστούμε το θέμα. Η απάντηση ήταν «καλύψτε όλα τα έξοδα». Σε μια από τις εξόδους για να τους αποσπάσουμε από την ψαροταβέρνα του Αστέρα, πήγαμε στο σπίτι του Στέφανου Κορκολή που έμενε στην Εκάλη και είχε μια γιορτή. Τον Squire τον έφερε από τον Αστέρα, ο συνεργάτης μου στην BMG και Υπεύθυνος για το Ραδιόφωνο και Τηλεόραση, Γιάννης Ιωάννου (Σκλήβας), ο οποίος είχε την ατυχία να χαθεί στα στενά της Εκάλης. Τότε, δεν ξέρω πως, είχε βγει μια φήμη, ότι ο Κορκολής συζητάει με τους Yes συνεργασία, που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Εξ  άλλου, το συγκρότημα είχε δύο οργανίστες! Εκείνες τις ημέρες, ο τραγουδιστής του συγκροτήματοςJon Anderson ήταν διακοπές με το κότερό του στην Καραιβική,διακοπές τις οποίεςς παρέτεινε αφού ακυρώθηκε η αθηναική συναυλία. Η ελληνική εκτύπωση του άλμπουμ είχε κυκλοφορήσει με τη χορηγία της Malboro Music που εκείνη την εποχή ήταν πολύ δραστήρια στις χορηγίες και μάλιστα το είχαμε κυκλοφορήσει με διπλό εξώφυλλο που έγραψε Malboro Music. Super collector αφού ούτε άδεια είχαμε πάρει για μια τόσο σοβαρή χορηγία (τσιγάρα) και κυκλοφορήσε μόνο στην Ελλάδα εν αγνοία του συγκροτήματος. 

Το ελληνικό εξώφυλλο του Union με κοπτικό. 

 ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ UNION
Αφού διαβάσατε το παρασκήνιο του άλμπουμ, ακούστε το άλμπουμ και τα τραγούδια του, που βρίσκει το συγκρότημα πιο ώριμο από τα δύο προηγούμενα studio άλμπουμ του, που ήταν τα 90125(1983)  και Big Generator (1987). Μπορεί να μην είχε την εμπορική επιτυχία του τύπου «Owner of a Lonely Heart" και "Love Will Find a Way" αλλά ποιοτικά είναι πολύ καλύτερο. Και παραδόξως γνώρισε κι εμπορική επιτυχία.  Η ξεχωριστή φωνή του Anderson σε εξαιρετικό επίπεδο και τα κιθαριστικά μέρη πολύ καλά. Η παραγωγή υψηλού επιπέδου και το ύφος Yes, που ξέρουμε εμείς οι παλιοί. Ξεκινήστε την ακρόαση του από το “Lift me up” που ήταν το πρώτο single αλλά σιγά σιγά θα ανακαλύψετε μια σειρά καλών συνθέσεων όπως τα  "I Would Have Waited Forever" και "Without Hope You Cannot Start" που μαζί με τα υπόλοιπα τραγούδια, δημιουργούν ένα καλό άλμπουμ που σέβονται την ιστορία και το όνομα του συγκροτήματος.  Κι αν σας φαίνεται ιερόσυλη η σύγκριση του Union του 1991 με τα αριστουργήματα του 1971-1976, πραγματικά δώστε του μια ευκαιρία.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
29/10/19

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος