Όλοι χρειάζονται μια "κλωτσιά στον πισινό" για να αρχίσουν να παίρνουν μπρος και να οδηγούν τις καταστάσεις εκεί που αυτοί θέλουν. Ο νεαρός Richard Marx ερχόμενος στο L.A. θα καταφέρει να βρει τον τρόπο και να διεισδύσει στο μουσικό κύκλωμα και μέσα από σκληρή δουλειά τεσσάρων χρόνων, θα μπορέσει να κλείσει το "μεγάλο συμβόλαιο" όταν η demo κασέτα του θα φτάσει στα χέρια του προέδρου της EMI/Manhattan Records, Bruce Lundvall. Τα υπόλοιπα όπως λένε, είναι ιστορία...
Ο δίσκος που φέρει σαν τίτλο απλώς το όνομα Richard Marx (μπράβο αυτοπεποίθηση!) και σαν εξώφυλλο έχει τον ίδιο με όλα τα trademarks της εποχής (μακριά μαλλιά, goodlooking image, δερμάτινο τζακετ, φθαρμένο τζιν) θα κυκλοφορήσει το 1987, την εποχή που ο rock ήχος καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων. Το μουσικό ύφος που κινείται είναι σαφώς το pop-rock με ήπια ηλεκτρικά ξεσπάσματα που τον κάνουν να φλετράρει με αυτό που "επιστημονικά" ονομάζουμε West-coast A.O.R.
Η αίσθηση που προκλήθηκε από αυτή την κυκλοφορία μπορεί να αποδοθεί σε νούμερα, τέσσερα εκατομμύρια αντίτυπα στην Αμερική δεν τα λες άσχημα, μπορεί όμως να αποτυπώθει και σε ποιοτικά διαχρονικά τραγούδια.
Πρώτο single ήταν το «Don't mean nothing» το οποίο έφτασε στο Νο 3 του Billboard Hot 100 αλλά και στο Νο 1 του στο Billboard για την κατάταξη των Rock Albums. Επόμενοι δυνατοί κράχτες για το άλμπουμ αλλά και για τον ίδιο τον καλλιτέχνη ήταν η κομματάρα «Should have known better» (Νο 3) και ο απόλυτος καλοκαιρινός ύμνος «Endless summer nights» (Νο 2). Το φλερτ με τις πρώτες θέσεις θα ολοκληρωθεί με την μπαλάντα «Hold on to the nights « που θα γίνει το Νο 1 pop single. Δυνατά όμως είναι και τα τραγούδια που δεν κατόρθωσαν να γίνουν singles. Το «Lonely Heart» είναι ένα φανταστικό τραγούδι που ο θρύλος λέει πως προοριζόταν για τον Peter Cetera ο οποίος όμως ήταν κάπως διστακτικός και έτσι ο Richard Marx το κράτησε φυλαγμένο για τον ίδιο και για την βραχνή φωνή του που το απογιώνει! «Have mercy», ένα τραγούδι που έχει να κάνει με τις σχέσεις των ανθρώπων με δυναμικό rock χαρακτήρα, με λίγα blues στοιχεία και με ξέφρενες κιθαριστικές ακροβασίες από τον παιχταρά Michael Landau.
Το σαξόφωνο είναι ένα όργανο που το έχουμε λατρέψει σε πολλά μελωδικοροκάδικα άσμα και είναι συνώνυμο με το ογδόντα για κάποιο λόγο. Στο «Remember Manhattan» έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε πιο r 'n' b ρυθμούς που για όποιον είναι ανοιχτός και σε άλλα ακούσματα, μπορεί να βρει κάποιο ενδιαφέρον από αυτό το πάντρεμα. Το «The flame of love» είναι ίσως το λιγότερο αρεστό κομμάτι από τον δίσκο και σύμφωνα με τον Richard Marx, αν κρατούσε την αρχική rock ενορχήστρωση το τραγούδι θα ήταν σε άλλο επίπεδο αλλά η πίεση του χρόνου για την κυκλοφορία του άλμπουμ δεν τον άφησε να εφαρμόσει αυτό που ήθελε. Η μικρή αυτή κοιλιά ξεχνιέται την στιγμή που ξεκινάει το «Rhythm of life». Ανεβαστικό τραγούδι με ωραίο groove που σε βάζει στο κλίμα της δεκαετίας αλλά και που σε "σκαλώνει" με το παίξιμο του Michael Landau. Καλύτερο κλείσιμο του δίσκου από το «Heaven only knows» δεν θα μπορούσε να υπάρξει. Η ερμηνεία σε αυτή την μπαλάντα από τον Richard Marx τσακίζει κόκκαλα και αποδεικνύει πόσο σπουδαίος είναι σε τραγουδιστικό και σε συνθετικό επίπεδο.
Το 1988 το βραβείο Grammy θα έρθει στα χέρια του για την καλύτερη rock ερμηνεία στο τραγούδι «Don't mean nothing».
Πόσο εμψυχωτικό είναι άραγε για ένα νέο καλλιτέχνη με την πρώτη του δουλεία να κατακτά τόσο σπουδαία πράγματα για τα οποία πολλοί πασχίζουν μια ολόκληρη ζωή δίχως τελικά να τα καταφέρουν; Από την άλλη όμως η γρήγορη επιτυχία μπορεί να θεωρηθεί και το τέλος για κάποιον αφού οι πιθανότητες να επαναλειφθεί είναι ελάχιστες. Όχι όμως για τον Richard Marx! Το 1989 κρύβει τις αποδείξεις για την παραπάνω θέση, αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία για το melodic-A.O.R. chronicles.
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
2/10/19/
Σιγουρα μεσα στους κορυφαιους τραγουδοποιους της γενιας του , υπερπληρης μουσικος και φανταστικη φωνη . Εκεινο που συμπαθουσα πανω του παντα ειναι το προφιλ του που ηταν χαμηλων τονων και οτι δεν πουλουσε 'τροπους ζωης ' και συμπεριφορας ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚυκλοφορουν καποια live στο youtube οποιος δεν τα εχει δει να σπευσει ειναι εκπληκτικα .
Αντε να δουμε στην στηλη και κανενα Peter Cetera , Don Henley ,John Waite και λοιπους ...
Προάριστο άρθρο για ενα από τα διαμάντια της σκηνής!
ΑπάντησηΔιαγραφή