Η ώρα είχε σημάνει οκτώ περίπου και παρέα με τον αδελφό Παναγιώτη "forever young" Γκιλλανίδη βρεθήκαμε να περιμένουμε έξω από τον χώρο του Crow μαζί με καμιά δεκαριά άτομα. Μετά από κανά τέταρτο εισήλθαμε στον χώρο μαζί με τους υπόλοιπους που είχαν μαζευτεί στο μεταξύ. Εγκάρδιοι χαιρετισμοί με φίλους που είναι σταθερές, κλασσικές αξίες σε μελωδικές συναυλίες και events αλλά και απρόσμενες συναντήσεις με θηλυκές παρουσίες του κοντινού αλλά και του μακρινού παρελθόντος! Δέκα χρόνια πίσω δεν τα λες και λίγα.... Στο θέμα μας όμως! Danny Vaughn!
Ο Danny Vaughn σήμερα είναι 58 χρονών. Παιδιά, με τον άνθρωπο φαινόμαστε συνομήλικοι (40), άντε με τα βίας τον λες 45. Επιβλητικός, λεβέντης, goodlooking guy, χαμογελαστός με ωραία διάθεση και το σημαντικότερο, ωραία αύρα! Εκείνος, η κιθάρα του και το κουτάκι με τα τελευταία ομότιτλα cds, 16 το σύνολο, από την ακουστική του περιοδεία Myths, Legents and Lies έκαναν την εμφάνισή τους στην σκηνή στις 21:20 περίπου. Το κοινό, λιγοστό... 60 ή 70 άτομα....Όπως πολύ σωστά είπε μία από τις κυρίες της παρέας μας, είναι κρίμα να μην έρχεται ο κόσμος σε τέτοια live. Είναι κρίμα να μην ακούει ο κόσμος ΑΥΤΉ την μουσική αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Το θείο χάρισμα που έχει αυτός ο άνθρωπος στις φωνητικές του χορδές πραγματικά έλαμψε! Δίχως την κάλυψη από την μπάντα του, ηλεκτικά απογυμνωμένος απέδειξε πως για να κάνεις καριέρα στην κορυφαία επόχη για τον σκληρό ήχο, στην έντονα ανταγωνιστική δεκαετία του ογδόντα έπρεπε να είχες τόνους ταλέντου! Και ο Danny το είχε και το έχει! Στο σχεδόν δίωρο ακουστικό του πρόγραμμα, όλοι εμείς από κάτω ανατριχιάσαμε από τις ερμηνείες του στους μελωδικούς ύμνους των Tyketto (ναι, αυτούς που ξέρετε!) αλλά και από τραγούδια που κάλυπταν σχεδόν όλα τα projects που έχει συμμετάσχει ως τώρα. Χαμόγελα ικανοποίησης αλλά και ασταμάτητο χειροκρότημα νομίζω πως ήταν το δικό μας μικρό δώρο σε μία από τις καλύτερες ακουστικές εμφανίσεις που έχω παρακολουθήσει ποτέ.
Όταν έλαβε τέλος το γεγονός και ενώ οδηγούσα στους άδειους νυχτερινούς δρόμους της πόλης (πιο A.O.R. σκηνικό δε γίνεται!) για να επιστρέψω σπίτι μου, η ίδια σκέψη που βασάνιζε το μυαλό μου κατά την διάρκεια του live υπήρχε ακόμα μέσα στο κεφάλι μου. Πόσο θα ήθελα να ακούσω τον Danny Vaughn να ερμηνεύει τα τραγούδια των Survivor, της Jimi Jamison εποχής! Λες;..... Από την άλλη, ποιός ξέρει;....
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Oντως η φωνη του Vaughn εχει κατι απο τον μακαριτη Jamison , που για μενα (επαναλαμβανομαι ) ηταν η κορυφαια AOR φωνη και θεωρω οτι ο χαρακτηρισμος the voice of rock επρεπε πρωτα να απονεμηθει στον Jamison και μετα στους υπολοιπους .Στην μουσικη οπως και σε αλλους τομεις , πλην αξιας θελει και τυχη , να βρεθεις την σωστη στιγμη στο σωστο μερος . Γιαυτο και πολλoi καλλιτεχνες θα αξιζαν κατι πολυ περισσοτερο απο αυτο που πετυχαν ,οπως ο συγκεκριμενος που αναφερεται το αρθρο .
ΑπάντησηΔιαγραφή