Στο σημερινό άρθρο, ο Αλέξανδρος Ριχάρδος παρουσιάζει μια σειρά γεγονότων που επηρέασαν σημαντικά την καριέρα του πολύ μεγάλου αμερικάνικου συγκροτήματος, κάνοντας μια αναφορά στα άλμπουμ τους. Το μεγαλύτερο βάρος του άρθρου που θα διαβάσετε, «πέφτει» τα γεγονότα αλλά και στην ουσία, στα τραγούδια τους!
Το ξεκίνημά τους μοιάζει πολύ με αυτό των Toto (σ.σ. δείτε κι ακούστε εδώ το οπτικοακουστικό αφιέρωμα), αφού οι Glenn Frey κιθάρα/τραγούδι και Don Henley ντραμς /τραγούδι, ήταν μέλη του συγκροτήματος που συνόδευε την Linda Ronstadt. Ο Henley πήγε στο Los Angeles και με παραγωγό τον Kenny Rodgers ηχογράφησε ένα άλμπουμ με το τότε συγκρότημα του, τους Shiloh, ενώ ο σχημάτισε τους Longbranch Pennywhistle. Οι δύο μουσικοί συναντήθηκαν στο The Troubadour club του Los Angeles και με την προσθήκη του μπασίστα Randy Meisner και του κιθαρίστα Bernie Leadon, σχηματίζουν τον πρώτο κορμό των Eagles. Η ιδέα για να σχηματίσουν το δικό τους συγκρότημα υπάρχει, αλλά για την ώρα για να έχουν κάποιο εισόδημα, συνοδεύουν την Linda Ronstadt στην περιοδεία της. Ο κοινός φίλος και των τεσσάρων μουσικών, ο Jackson Browne, τους προτείνει σαν manager τον David Geffen και τη νεοσύστατη δισκογραφική εταιρεία του Asylum. Στη συνάντηση που είχαν μαζί του, ο Geffen μια πραγματικά ιδιοφυΐα στο χώρο του management, δεν ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ήθελε να τους υπογράψει και μάλλον τους υπέγραψε μετά από επιμονή τους.
Ο David Geffen τους πρότεινε να σταματήσουν να παίζουν σαν session μουσικοί σε περιοδείες και δίσκους άλλων καλλιτεχνών και τους έστειλε στο Aspen για να δουλέψουν μεταξύ τους και να φέρουν τραγούδια. Όταν ήλθε η στιγμή να μπουν στο studio κι άρχισαν να ψάχνουν παραγωγό, ο Glenn Frey πρότεινε τον Glyn Johns πουν είχε συνδυάσει το όνομά του με άλμπουμ των The Rolling Stones, The Who και Led Zeppelin. Ο Geffen προσκάλεσε τον Johns να δει τους Eagles live, αλλά αυτός δεν εντυπωσιάστηκε και απέρριψε την πρόταση παραγωγής του. Ο Frey ήθελε πολύ να δουλέψει μαζί του και πίεσε τον Geffen να του πει να τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία, πράγμα που ο Johns αρνήθηκε έως τη στιγμή που τους άκουσε να τραγουδούν μια μελωδία με τη συνοδεία μιας κιθάρας. Ήταν το τραγούδι "Take The Devil", σύνθεση του Randy Meinser που συμπεριλήφθηκε στο πρώτο άλμπουμ τους!
Στο μυαλό του Glyn Johns στροβίλισε η ιδέα ότι μόλις είχε ακούσει ένα «country-rock συγκρότημα με υπέροχες μελωδικές φωνές». Κι αυτές οι μελωδικές φωνές σε συνδυασμό με τα τραγούδια τους, έκαναν το συγκρότημα αγαπητό σε όλο τον κόσμο. Μπορεί να έπαιζαν country, ένα πολύ αμερικάνικο μουσικό είδος, αλλά τα τραγούδια τους άρεσαν σε όλο τον κόσμο.
Και εκεί που δεν ήθελε να δουλέψει μαζί τους, οι 4 Eagles βρέθηκαν στο Olympic Studios του Λονδίνου ηχογραφόντας τα 10 τραγούδια του πρώτου ομότιτλου άλμπουμ τους με τον Johns να δουλεύει πολύ πάνω στα φωνητικά τους που ήταν το δυνατό τους όπλο. Μεταξύ τους υπήρχαν διαφωνίες στο πιο ύφος θα προβάλλουν, με τους Frey και Henley να θέλουν ένα rock and roll ήχο και τον παραγωγό Glyn Johns, μια country κατεύθυνση. Το banjo στο "Take It Easy" (Νο 12 Αμερική) ήταν ιδέα του Johns αλλά εκείνο που εκτίναξε το κομμάτι ήταν οι μελωδίες του και ήταν το τραγούδι που βοήθησε το άλμπουμ να φθάσει στο Νο22 του αμερικάνικου chart! H πιο μεγάλη επιτυχία του άλμπουμ ήταν το single “Witchy Woman” σύνθεση των Leadon και Henley με τον δεύτερο να το ερμηνεύει (Νο 9 Αμερική). Οι έως χθες μάλλον άγνωστοι 4 session μουσικοί μόλις είχαν μπει στη ζωή του μέσου αμερικάνου και το μέλλον τους διαγραφόταν πλούσιο, πολύ πλούσιο. Ένα παραλειπόμενο από τις ηχογραφήσεις του πρώτου άλμπουμ είναι ότι όταν είδαν τους συνολικούς χρόνους των τραγουδιών, είδαν ότι χωρούσε ακόμα ένα τραγούδι και ηχογράφησαν το "Nightingale" και μάλιστα με προτροπή του Geffen, το ηχογράφησαν χωρίς την παραγωγή του Johns, πράγμα που τον ενόχλησε καθώς βρήκε τη συγκειμένη προαγωγή ελλειπή!
Όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, δεν υπάρχει μια ξεκάθαρη θέση για το πώς κατέληξαν στο όνομα Eagles. Οι κιθαρίστες Don Felder και Bearnie Leadon λένε ότι πήραν το όνομα από την ινδιάνικη φυλή των Hopis που θαύμαζε τους αετούς, ο J.D. Souther (αρχικό μέλος πριν ηχογραφήσουν το πρώτο άλμπουμ τους) υποστηρίζει ότι η ιδέα ανήκει στον Glenn Frey όταν είδε από πάνω τους να πετούν αετοί και φώναξε "Eagles", ο ηθοποιός Steve Martin φίλος του συγκροτήματος από τις πρώτες ημέρες τους, στην αυτοβιογραφία του αναφέρει ότι θα έπρεπε να λέγονται "The Eagles" αλλά ο Frey επιμένει ότι το όνομα τους είναι απλά "Eagles."
Είναι αδύνατον να αποφύγω μια μικρή αναφορά στο εξώφυλλο του πρώτου άλμπουμ που σχεδιάστηκε από τον Gary Burden και βασίζεται στη φωτογραφία του Henry Diltz.Βασικά η αρχική ιδέα ήταν να μπει στο εξώφυλλο η φωτογραφία του συγκροτήματος που τελικά μπήκε στο οπισθόφυλλο από λάθος με αποτέλεσμα στο εξώφυλλο να είναι η φωτογραφία του περίφημου Joshua Tree που μάθαμε το 1987 με την κυκλοφορία του ομώνυμου άλμπουμ των U2. Η φωτογραφία των Eagles είναι στο Joshua Tree National Park.
10 μήνες μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ και συγκεκριμένα τον Απρίλιο του 1973, το συγκρότημα κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ του με τίτλο Desperado (Νο 41 Αμερική, Νο 39 Μ.Βρετανία) και πάλι σε παραγωγή του Glyn Johns και πάλι σε studio του Λονδίνου. Με ένα ιδιαίτερο country western ύφος, σχεδόν όλων των τραγουδιών να θυμίζουν …καουμπόικη ταινία!!!! Ακόμα και το εξώφυλλο όπου το συγκρότημα εμφανίζεται σαν συμμορία κι είναι το μοναδικό εξώφυλλο όπου εμφανίζονται.
 |
| Το οπισθόφυλλο του πρώτου δίσκου που έπρεπε να μπει...εξώφυλλο |
Μπορεί τα "Tequila Sunrise" (Νο 64 Αμερική) και "Outlaw Man" (Νο 59 Αμερική) να ήταν τα 2 singles του δίσκου αλλά το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ είναι το ομώνυμο που δεν κυκλοφόρησε σαν single. Κι αν σε εμάς τους ευρωπαίους είναι ευχάριστο να ακούμε λίγο country and western με banjo αλλά το πολύ το βαριόμαστε, το Desperado στην Αμερική ξεπέρασε τα 2.000.000 αντίτυπα και προσέξτε ότι δεν έβγαλε κανένα μεγάλο hit. Η αρχική σκέψη τους ήταν κάθε τραγούδι να αναφέρεται σε κάποιον αντί ήρωα και η ιδέα ανήκε στον Jackson Browne που είχε διαβάσει ένα σχετικό βιβλίο. Ένα βιβλίο για τους (αληθινούς) αδελφούς Dalton, τον Bill Doolin (από τα ονόματά τους προήλθε ο τίτλος του τραγουδιού "Doolin-Dalton" όπως και το πανέμορφο «Desperado».Η ιδέα άρεσε σε όλους, εξ άλλου δεν είχε ξαναγίνει από κανένα, country κυρίως, καλλιτέχνη και ήθελαν να πρωτοπορήσουν.
Μια παρέα σύγχρονων αμερικάνων που ζούσε στο Los Angeles, κάπνιζε φούντα και της άρεσε η μουσική, η διέξοδος μιας τέτοια μουσικής οδού ήταν ότι πιο ταιριαστό. Έχοντας την κεντρική ιδέα αποφασισμένη, το ένα μετά το άλλο τα τραγούδια άρχισαν να συνθέτονται. Οι ίδιοι σήμερα λένε ότι αυτό το άλμπουμ τους έκανε συγκρότημα! Κι επειδή στη βιβλιοθήκη μου υπάρχουν όλα τα Λούκι Λουκ της πρώτης έκδοσης της δεκαετίας του 70, να σας πληροφορήσω ότι και το τραγούδι "Twenty-One" αναφέρεται στους αδελφούς Dalton και συγκεκριμένα στον νεώτερο Emmett Dalton, ο οποίος πυροβολήθηκε 23 φορές(!!!) στη μάχη του Coffeyville στο Kansas αλλά σώθηκε !!!
Τον Απρίλιο του 1974 κυκλοφορούν το τρίτο άλμπουμ τους με τίτλο On the Border (No 17 Αμερική, Νο 28 Μ.Βρετανία). Το πρώτο στάδιο των ηχογραφήσεων του έγινε με την επίβλεψη του παραγωγού Glynn Jones αλλά συνεχίστηκαν από τον Bill Szymczyk γιατί το συγκρότημα ήθελε να κάνει μια στροφή στον ήχο του κι από το country rock να πάνε πιο rock. To On the Border είναι το πρώτο άλμπουμ που συμμετέχει ο κιθαρίστας Don Felder και οι συνολικές πωλήσεις του στην Αμερική ξεπέρασαν τα 2.000.000 βγάζοντας τα singles "Already Gone"(No 32 Αμερική), "James Dean" (Νο 77 Αμερική) και "Best of My Love" (Νο 1 Αμερική). Πάντως για να αποδώσουμε τα; Τω Καίσαρος τω Καίσαρι, την παραγωγή του Νο1 “Best of my love” υπέγραψε ο Glynn Jones.
Ο Szymczyk (σ.σ. αναρωτιέμαι πως προφέρεται αυτό το όνομα) τούς έδωσε μεγαλύτερη ελευθερία, τόσο στα φωνητικά όσο και στο συνθετικό τομέα. Ο ήχος της κιθάρας έγινε πιο rock με τον νεοεισελθόντα Don Felder να παίρνει πεισσότερο «χώρο» και ο ήχος τους να γίνεται πιο πλούσιος. Οι Eagles με σύνθεση Glenn Frey τραγούδι, κιθάρα, πιάνο, slide κιθάρα, Don Henley ντραμς, τραγούδι, Bernie Leadon τραγούδι, banjo, pedal steel , Randy Meisner μπάσο και Don Felder κιθάρα στο "Already Gone", δείχνουν να βρίσκονται σε μια δημιουργική ένταση με τα τραγούδια τους να μην μιλούν για ηλιοβασιλέματα, έρωτες και καουμπόηδες αλλά για ουσιαστικότερα θέματα. Το ομότιτλο κομμάτι αναφερόταν στο σκάνδαλο του Watergate που είχε ταράξει εκείνη την εποχή την Αμερική (1972-1974) επί προεδρίας του Richard Nixon, το "My Man", σύνθεση του Leadon αναφέρεται σε ένα country rock ‘ήρωα, ελάχιστο γνωστό στην Ευρώπη, τον Gram Parsons, το Ol’55 σύνθεση του Tom Waits, ήταν πρόταση του David Geffen να μπει στο άλμπουμ, το “Good Day in Hell"είναι κι αυτό tribute τραγούδι, γραμμένο για τους Gram Parsons αλλά και τον κιθαρίστα Danny Whitten των Crazy Horse, του συγκροτήματος που συνόδευε τον Neil Young στις αρχές της δεκαετίας του ’70. To "James Dean" είχε γραφτεί για το μεγάλο αμερικάνο ηθοποιό που σκοτώθηκε σε ηλικία 24 ετών οδηγώντας την Porsche του. Το συγκεκριμένο τραγούδι είχε ηχογραφηθεί από τα session του προηγούμενου άλμπουμ τους, Desperado αλλά δεν είχε συμπεριληφθεί σ αυτό. Από τον τίτλο του και μόνο καταλάβατε ότι ανήκει στα τραγούδια που γράφτηκαν για αντί ήρωες με το στίχο "too fast to live, too young to die" αναφέρεται στο θάνατό του. Βέβαια, τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί νεώτεροι δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο James Dean, γι αυτό δείτε τις ταινίες Rebel Without a Cause, Giant και East of Eden.
Η μεγάλη επιτυχία για τους Eagles….ψήνεται. Μετά το Νο1 άλμπουμ On the Border, ακολουθεί ακόμα ένα Νο1 άλμπουμ, το υπέροχο One of these Nights που έβγαλε 3 Top 10 τραγούδια. Δηλαδή τρία singles που κυκλοφόρησαν από το άλμπουμ, μπήκαν στο Τοπ 10 του Billboard, κι αυτά ήταν τα "One of These Nights" (Νο1 Αμερική), "Lyin' Eyes"(Νο 2 Αμερική) και "Take It To The Limit"(Νο 4 Αμερική) που ακούγεται σαν country βαλς!!! Κι όμως η μεγάλη επιτυχία δεν είχε έλθει ακόμα, θα ερχόταν σε ένα χρόνο. Ώσπου να φθάσουμε όμως στο Hotel California να ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα που σημάδεψαν το One of these Nights που είναι και το αγαπημένο τραγούδι μου από το μεγάλο αμερικάνικο συγκρότημα. Γραμμένο σε μια δύσκολη πολιτικά και κοινωνικά περίοδο για την Αμερική, τα τραγούδια του άλμπουμ στην ολότητά τους, διακατέχονται από αυτή τη μαύρη κατάσταση με τους στίχους να μιλούν για δύσκολες καταστάσεις. Θα μείνω στους στίχους μόνο ενός κομματιού που μάλιστα δεν έγινε επιτυχία. Πρόκειται για το «I Wish You Peace ", σύνθεση του Bernie Leadon που οι στίχοι του γράφτηκαν για την τότε-φίλη Patti Davis, κόρη του Ρεπουμπλικανικού (τότε) κυβερνήτη της Καλιφόρνιας Ronald Reagan (σ.σ. μετέπειτα Προέδρου). Η μητέρα της, Nancy Reagan είχε ήδη αποκηρύξει την Patti, φαινομενικά λόγω της επιλογής της να ζήσει μαζί με τον Leadon ως "άγαμο ζευγάρι". Χρόνια αργότερα, ο Don Henley χαρακτήρισε αυτό το τραγούδι σαν την απελευθέρωση των Eagles, αν και κανένα μέλος του συγκροτήματος δεν ήθελε να συμπεριληφθεί στο άλμπουμ γιατί δεν ταίριαζε με το ύφος τους αλλά για να μη τιναχτούν στον αέρα από τις τεταμένες σχέσεις του, το συμπεριέλαβαν!
Γενικά το One of these Nights δεν πήρε τις καλύτερες κριτικές στην Αμερική, άσχετα αν κατάφερε να πάει στο Νο1 και να είναι έως εκείνη τη στιγμή το πιο πετυχημένο άλμπουμ τους.
Οι Frey, Henley, Felder, Leadon και Meisner καταφέρνουν να χαλάσουν εντελώς τις μεταξύ τους σχέσεις και όχι μόνο αυτό αλλά να περάσουν τις μεταξύ τους διαφωνίες και στον κόσμο! Χρόνο με χρόνο, είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν και να μην κρατούν έστω τα προσχήματα, φθάνοντας στο σημείο να βρίζονται μεταξύ των από τα μικρόφωνα(!) στο ενδιάμεσο των τραγουδιών στις συναυλίες τους!!! Πρώτος εγκατέλειψε το συγκρότημα ο Bernie Leadon με τους υπόλοιπους 4 να βράζουν στο ζουμί τους.
Συνήθως στις δισκογραφίες των καλλιτεχνών αλλά και στην ποιοτική ανάλυση της ιστορίας τους δεν παρουσιάζονται δίσκοι τύπου Greatest Hits. Στην περίπτωση όμως του Their Greatest Hits (1971–1975)που κυκλοφόρησε το 1976 (Νο 1 Αμερική, Νο 2 Μ.Βρετανία), οκτώ μήνες μετά το One of these Nights και λίγο πριν το Hotel California, πρέπει να κάνουμε μια εξαίρεση. Όχι γιατί τα τραγούδια που περιέχει είναι ιδιαίτερα ή έχει bonus που δεν βρίσκονται αλλού αλλά γιατί το Their Greatest Hits των Eagles ήταν το No1 άλμπουμ σε πωλήσεις στον 20ο αιώνα στην Αμερική, έως τη στιγμή που το ξεπέρασε το Thriller του Michael Jackson κι αυτό συνέβη μετά το θάνατο του (2009). Οι μέχρι σήμερα συνολικές πωλήσεις του ξεπερνούν τα 38.000.000 αντίτυπα στην Αμερική και σε όλο τον κόσμο ξεπερνούν τα 42.000.000!!! Για την ιστορία, το άλμπουμ περιέχει 10 τραγούδια, όλα singles εκτός του "Desperado" που δεν είχε κυκλοφορήσει σε μικρό δίσκο. Σύμφωνα με τον Don Felder κανένα μέλος δεν ρωτήθηκε για την επιλογή των τραγουδιών αλλά για να λέμε τα πράγματα όπως είναι, από τις γιγαντιαίες πωλήσεις του όλοι εισέπραξαν τα δικαιώματα και κανείς δεν επέστρεψε την επιταγή του πίσω επειδή δεν ρωτήθηκε για την επιλογή των τραγουδιών.
Κι ενώ το Their Greatest Hits πούλαγε σαν ζεστό ψωμί, οι Eagles είχαν προσλάβει τον κιθαρίστα Joe Walsh (James Gang) στη θέση του Leadon κυρίως για τα σόλο, επειδή οι Frey και Felder στα live ήταν απασχολημένοι με τα φωνητικά. Εξαιρετικός κιθαρίστας ο Walsh, καταθέτει τα διαπιστευτήρια του στο ομότιτλο κομμάτι, το Hotel California με ένα υπέροχο σόλο! Με παραγωγό τον Bill Szymczyk, οι Eagles κλείνονται στο Criteria studio στο Miami και στο Record Plant studio στη Νέα Υόρκη και το Δεκέμβριο του 1976 κυκλοφορούν το πέμπτο studio άλμπουμ τους και για πολλούς το καλύτερο. Το Hotel California που μόνο στην Αμερική ξεπέρασε τα 26.000.000 αντίτυπα και συνολικά στον πλανήτη τα 32.000.000!
Συμπτωματικά το πρώτο τραγούδι που γράφτηκε για το άλμπουμ ήταν το ομώνυμο, σύνθεση των 2 κιθαριστών Felder και Frey και του ντράμερ/τραγουδιστή Don Henley. Και εδώ να γράψω ότι οι Eagles ανήκουν στην πολύ μικρή κατηγορία συγκροτημάτων που βασικός τραγουδιστής τους είναι ο ντράμερ τους, χωρίς αυτό ν σημαίνει ότι και οι υπόλοιποι δεν αναλάμβαναν την κύρια φωνή στα τραγούδια. Επειδή έχουν γραφτεί πολλά για τη θεματολογία του τραγουδιού με έμφαση το σατανισμό, ο Henley που έγραψε τους στίχους, έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη ότι βασικό στοιχείο των στίχων είναι η απώλεια της αθωότητας, ο κίνδυνος απώλειας της φήμης μας, η σκοτεινή πλευρά του αμερικανικού ονείρου, ο ιδεαλισμό και η η ψευδαίσθηση της πραγματικότητας.
Τώρα γιατί επέλεξε την Πολιτεία της California για τίτλο είχε πει ότι "η λέξη" Καλιφόρνια "φέρει μαζί της ισχυρές εικόνες και μυστήριο που φωτίζουν τις φαντασίες των ανθρώπων σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Η λέξη από μόνη της έχει μια πλούσια μυθολογία στο μυαλό κάθε άνθρωπου, μυθολογία που έχει δημιουργηθεί μέσα από ταινίες αλλά και τη μουσική βιομηχανία». Και η πραγματικότητα αυτό λέει. Στο μυαλό κάθε Αμερικάνου αλλά και πολλών ευρωπαίων, η Καλιφόρνια είναι το ιδεατό μέρος να ζήσεις. Ανοιχτά αυτοκίνητα, καλοκαιρινός καιρός, πανέμορφα κορίτσια, Bars και Clubs που όλοι χορεύουν και διασκεδάζουν σε σημείο να αναρωτιέσαι αν κάποιοι εργάζονται. Και για να διαλύσω κάθε υπόνοια σατανισμού, το ερωτικό στοιχείο του ομώνυμου τραγουδιού, του “Hotel California”, «ανήκει» στην Loree Rodkin σχεδιάστρια κοσμημάτων στο επάγγελμα, πρώην αρραβωνιαστικιά του Bernie Taupin (σ.σ. Άγγλος στιχουργός, σχεδόν όλων των τραγουδιών του Elton John) που εκείνη την εποχή τα είχε χαλάσει με τον αρραβωνιαστικό της και τα είχε φτιάξει με τον Henley. Πάντως η μελωδία, συνθετικά ανήκει στον Don Felder που όπως έχει δηλώσει, βρισκόταν στο Malibu, στη βεράντα του κι έβλεπε τον Ειρηνικό ωκεανό. Λίγο πιο μπροστά από αυτόν 2 παιδάκια έπαιζαν στην άμμο, όταν άρχισε να παίζει στην κιθάρα του τη μελωδία. Ευτυχώς, είχε πατήσει το On στο μπομπινόφωνο TEAC που είχε πάντα μαζί του και το ηχογράφησε. Ο Felder ηχογράφησε τη μελωδία μαζί με 16 άλλα τραγούδια που είχε συνθέσει και τα έβαλε σε μια κασέτα, κάνοντας τους ένα πρόχειρο ρεμίξ. Τα έγραψε σε μια κασέτα, την έκανε 5 αντίγραφα και τις μοίρασε στα υπόλοιπα μέλη για να την ακούσουν. Με αυτό τον τρόπο, άρχισαν να επιλέγουν τα τραγούδια του Hotel California!
H Kα Rodkin ενέπνευσε τον Henley στο να γράψει τους στίχους και του "Wasted Time"! Για την ιστορία, χρειάστηκε 33 session για να καταλήξουν στην τελική ηχογράφηση του “Hotel California”. Αντίθετα, το "Victim of Love" ηχογραφήθηκε με τη μια, ζωντανά στο studio, εκτός από τα φωνητικά που προστέθηκαν αργότερα. Ο Don Felder το τραγούδησε σαν βασικός τραγουδιστής αλλά όταν το ερμήνευσε ο Henley, όλοι συμφώνησαν ότι η ερμηνεία του ήταν καλύτερη.
Σύμφωνα με τον Henley σε μια συνέντευξη του 1982, οι Eagles "πιθανώς κορυφώθηκαν στο Hotel California". Ο Henley είπε: "Μετά από αυτό, ξεκινήσαμε να χωρίζουμε ως συνεργάτες και ως φίλοι.
Με την αποχώρηση του Bernie Leadon το 1975, το country στοιχείο περιορίστηκε. Από την κυκλοφορία του άλμπουμ Hotel California και μετά, οι Eagles αποκόπηκαν από τις country ρίζες τους και παρουσίασε τραγούδια σαν τα "Victim of Love" και "Life in the Fast Lane" που πριν ένα χρόνο δεν θα σκεπτόταν καν να τα συμπεριλάβει σε άλμπουμ του. Ειδικά το "Life in the Fast Lane" γράφτηκε μετά από μια συζήτηση του Frey με τον drug dealer του την ώρα που ήταν μέσα στο αυτοκίνητο και έτρεχαν.
TO HOTEL CALIFORNIA ΚΑΙ ΟΙ BLACK SABBATH
Ο παραγωγός με το εύκολο όνομα (σ.σ.Bill Szymczyk), ήθελε να ηχογαφήσουν μόνο στο Λος Άντζελες για να νιώθουν οικεία αλλά η φήμη ενός πιθανού σεισμού, τους έκανε να αποφασίσουν να ηχογραφήσουν αρκετά μέρη του στη Φλόριδα αλλά εκεί τους περίμεναν….οι Black Sabbath που το ίδιο χρονικό διάστημα ηχογραφούσαν το άλμπουμ τους Technical Ecstasy. Όμως έπαιζαν πολύ δυνατά και ήταν δύσκολο να συγκεντρωθούν και ο ήχος τους πέρναγε στο δικό τους studio! Ειδικά το τραγούδι "The Last Resort" έπρεπε να ξαναγραφεί αρκετές φορές εξαιτίας του θορύβου από το διπλανό στούντιο!
Εκτός του “Hotel California” που ήταν το δεύτερο χρονικά single που κυκλοφόρησε από το άλμπουμ, βγήκαν άλλα δύο singles. Το "New Kid in Town" που ήταν το πρώτο που κυκλοφόρησε και το "Life in the Fast Lane"
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
Πολλά έχουν γραφτεί για τη φωτογραφία που υπάρχει στο εσωτερικό του δίσκου (και του cd) και σχετίζονται με τον ...σατανά! Να ξεκινήσουμε όμως με τα βασικά και το όνομα του φωτογράφου David Alexander που αποθανάτισε το The Beverly Hills Hotel πριν τη δύση και τον Κο Kosh που είχε την καλλιτεχνική επιμέλεια που είχε συνδυάσει το όνομά του με 2 πολύ καλά εξώφυλλα: το Abbey Road των Beatles και το Who’s Next των Who. Η ιδέα ενός ξενοδοχείου στο εξώφυλλου ήταν του Henley και φωτογράφησαν 3 ξενοδοχεία που ταίριαζαν στην αισθητική τους. Τελικά αυτό που τους έκανε καλύτερα ήταν το The Beverly Hills Hotel που βρίσκεται στο 9641 της Sunset Boulevard, που τελικά επιλέχτηκε.
Μάλιστα ο Alexander για να έχει καλύτερη εικόνα, ανέβηκε σε μια κερασιά και πήρε τη φωτογραφία με δύσκολη λήψη σε σημείο να μην είναι αναγνωρίσιμο. Όταν το εξώφυλλο πήρε δημοσιότητα, οι ιδιοκτήτες του σκέφτηκαν να κινηθούν νομικά γιατί η φωτογράφιση έγινε χωρίς την άδεια τους αλλά τελικά δεν προσχώρησαν σε νομικά μέτρα. Να σημειώσουμε ότι οι λέξεις Hotel California γραμμένες με neon δεν υπήρχαν στην πραγματικότητα και τις έφτιαξε ο γραφίστας Bob Hickson.
Η φωτογραφία στο οπισθόφυλλο απεικονίζει το άδειο lobby του Lido Hotel στο Hollywood κι όχι το Beverly Hills Hotel. Η φωτογραφία στο εσωτερικό του άλμπουμ αλλά και στο ένθετο τουcd είναι και πάλι το lobby του Lido Hotel (σ.σ. έχει μετονομαστεί σε The Lido Apts), αυτή τη φορά γεμάτο από τα μέλη του συγκροτήματος και φίλους τους. Έως εδώ, τίποτε ιδιαίτερο. Όμως στον εξώστη υπάρχει μια φιγούρα ενός άνδρα που δεν διακρίνεται καλά και κανείς δεν τον γνωρίζει. Αυτό, σε συνδυασμό με τις αρχικές διατυπώσεις, ότι οι στίχοι του τραγουδιού μιλούν για το…σατανισμό, έδωσε αφορμή να θεωρήσουν ότι ο άνδρας στον εξώστη είναι ο Anton LaVey,ηγέτης της Εκκλησίας του Σατανά! Το απίστευτο είναι ότι δεν έχει ταυτοποιηθεί κανένας από τους φίλους και γνωστούς που έχουν φωτογραφηθεί στο lobby. Δεν ήθελε πολύ να δημιουργηθεί ένας μύθος γύρω από το άγνωστο πρόσωπο του εξώστη χωρίς βέβαια να αναρωτηθεί κανείς πως βρέθηκε ο LaVey εκεί!
 |
| Το ξενοδοχείο lido |
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Όταν έχεις πουλήσει τα εκατομμύρια των δίσκων, η ψυχολογία (και η καθημερινότητά ) σου αλλάζει δραστικά. Τρία χρόνια χρειάστηκαν για να καταλήξουν στα 10 τραγούδια που τελικά συμπεριέλαβαν στο 6ο άλμπουμ τους που αρχικά σκόπευαν να το κυκλοφορήσουν διπλό. Το The Long Run (1979, Νο 1 Αμερική, Νο 4 Μ.Βρετανία) έφερνε ένα καινούργιο μέλος, τον πρώην μπασίστα των Poco, Timothy B. Schmit στη θέση του ιδρυτικού μέλους Randy Meisner που αποχώρησε κατά τη διάρκεια της περιοδείας του Hotel California μετά από έντονη διαφωνία με τους υπόλοιπους.
Παρ’ όλο που είχαν υλικό για διπλό άλμπουμ, δυσκολεύτηκαν μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από την κυκλοφορία του Hotel California να συγκεντρώσουν υλικό. Οι ηχογραφήσεις τους διήρκεσαν 18 μήνες(!) και όπως δήλωσε ο Don Henley, όταν τελείωσαν ήταν ψυχολογικά και σωματικά πτώματα. Πρώτο single ήταν η σύνθεση των Henley, Frey, J.D.Souther και του γνωστού Bob Seger, "Heartache Tonight" που χωρίς δυσκολία πούλησε 1.000.000 αντίτυπα και πήγε στοΝο1 του καταλόγου των Singles.
Ακολούθησαν τα "The Long Run"(Νο 8 Αμερική) και η πανέμορφη μπαλάντα, σύνθεση των Henley και Timothy B. Schmit, "I Can't Tell You Why"(Νο 8 Αμερική) που ερμηνεύει ο Schmit. Αν και θα περίμενε κανείς περισσότερη συνθετική συμμετοχή του Joe Walsh, συμμετέχει σαν συνσυνθέτης στα "In the City" και “Sad Café” με το πρώτο να έχει πρωτοεμφανιστεί στο soundtrack της ταινίας The Warriors. Βρισκόμαστε στο 1979 (τα τραγούδια έχουν αρχίζει να συνθέτονται από το τέλος του 1976) και η disco έχει κατακλίσει τα πάντα. Καινούργιος ήχος, καινούργιοι καλλιτέχνες, καινούργιες δισκογραφικές εταιρείες, καινούργια έντυπα καινούργιοι ραδιοσταθμοί και το κυριότερο καινούργια αντίληψη για την χορευτική μουσική. Στα μέλη των Eagles δεν αρέσει η disco μουσική κι ο κιθαρίστας Don Felder τους παρουσιάζει το τραγούδι "The Disco Strangler" που ο ρυθμός του έχει disco beat.Αρχικά κανείς από τους υπόλοιπους δεν θέλει να το συμπεριλάβουν στο καινούργιο άλμπουμ, αλλά τελικά βλέποντας τη γενική στροφή ακόμα και rock καλλιτεχνών, το αποδέχονται. Ευτυχώς το τραγούδι πέρασε απαρατήρητο.
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΧΡΩΜΑ ΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ THE LONG RUN
Το 4ο τραγούδι της β πλευράς του βινύλιου, υπάρχει το τραγούδι "The Greeks Don't Want No Freaks", σύνθεση των Henley και Frey που διαρκεί περί τα 2 λεπτά και στην πραγματικότητα είναι ένας φόρος τιμής στα λεγόμενα "frat rock" που άνθισαν τη δεκαετία του 60 και χαρακτηρίζονται από μικρής διάρκεια χρόνο, επιθετικά σε μουσική και στίχους, με πολύ fuzz κιθάρα και ζωηρό ύφος.
Η δεκαετία του 80 μπαίνει, βρίσκοντας τους Eagles σε μεγάλες προστριβές και με τη διάλυση ορατή. Ένα από τα πλέον γνωστά και χαρακτηριστικά γεγονότα μεταξύ Don Felder και Glenn Frey έγινε στις 31 Ιουλίου 1980, στο Long Beach της Καλιφόρνια, μια βραδιά που χαρακτηρίστηκε σαν "Long Night at Wrong Beach". Οι δύο μουσικοί καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς αντάλλασαν «φιλοφρονήσεις» από τα μικρόφωνα(!), λέγοντας ο ένας στον άλλον για το ξυλοδαρμό που σχεδίαζε μόλις πάνε στα παρασκήνια με τον Frey να λέει στον Felder "Only threemore songs until I kick your ass, pal" κι αυτός να του απαντά μετά το τέλος του "Best of My Love" "I'm gonna kick your ass when we get off the stage".
Το Eagles Live(1980,Νο 6 Αμερική, Νο 24 Μ.Βρετανία) περιέχει αποσπάσματα από τις περιοδείες τους Hotel California και The Long Run tours και η κυκλοφορία του έγινε στο πλαίσιο εκπλήρωσης συμφωνίας με τη δισκογραφική εταιρεία. Πατήστε εδώ για να διαβάστε την παρουσία του από τη στήλη Τα Καλύτερα Live Άλμπουμ όλων των Εποχών. Η δεκαετία του 80 βρίσκει τα μέλη των Eagles να ακολουθούν προσωπική καριέρα με μόνο τον Joe Walsh να έχει ήδη πλούσια προσωπική καριέρα με 4 άλμπουμ. Το 1981 κυκλοφόρησε το There Goes the Neighborhood (Νο 20 Αμερική) αλλά τα υπόλοιπα που ακολούθησαν δεν έκαναν επιτυχία. Αντίθετα, ήταν περιζήτητος στις συνεργασίες, παίζοντας σε άλμπουμ και περιοδείες των Dan Fogelberg, Steve Winwood, John Entwistle, Richard Marx ακόμα και Emerson, Lake & Palmer(!) αλλά και Ringo Starr με τον οποίο είναι μπατζανάκιδες(!) αφού έχουν παντρευτεί τις αδελφές Bach .
Ο ντράμερ και βασικός τραγουδιστής του συγκροτήματος Don Henley κυκλοφόρησε το 1982 το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο I Can't Stand Still για να ακολουθήσουν τα Building the Perfect Beast και The End of the Innocence όπου όλα σημείωσαν μεγάλη εμπορική επιτυχία, έχοντας ένα ήχο κοντά σε αυτόν που θα έπαιζαν οι Eagles τη δεκαετία του 80! (σ.σ. πάντα μιλάμε υποθετικά)
Ο Glenn Frey κυκλοφόρησε το 1982 το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ με τίτλο No Fun Aloud για να γνωρίσει πολύ μεγάλη επιτυχία με το τραγούδι "The Heat Is On"από το soundtrack της ταινίας Beverly Hills Cop. Φαίνεται ότι του «πήγαινε» να γράφει τραγούδια για ταινίες και σήριαλ, αφού το 1985 γνώρισε δύο άλλες μεγάλες επιτυχίες με τα τραγούδια "You Belong to the City" και "Smuggler's Blues" από το σήριαλ Miami Vice, όπου μάλιστα σε ένα επεισόδιο έπαιξε κι ένα μικρό ρόλο.
ΤΟ SOUNDTRACK ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ FAST TIMES AT RIDGEMONT HIGH
Το 1982 βγήκε στους αμερικάνικους κινηματογράφους (σ.σ. δεν θυμάμαι αν παίχτηκε η ταινία στη χώρα μας και με ποιόν τίτλο) η ταινία Fast Times at Ridgemont High, σε σενάριο του πρώην μουσικού δημοσιογράφου του περιοδικού Rolling Stone και μετέπειτα σκηνοθέτη Cameron Crowe (σ.σ. ήταν παντρεμένος με τη Nancy Wilson των Heart από το 1996 έως και το 2008) και συνπαραγωγή του manager του συγκροτήματος Irving Azoff. Οι Henley, Walsh, Schmit και Felder ‘έδωσαν" τραγούδια τους στο soundtrack που δεν σημείωσε καμία ιδιαίτερη επιτυχία. Ο χρυσόδετος κι ασήκωτος τόμος της ιστορίας του rock μας θυμίζει ότι στην ταινία παίζουν οι Sean Penn, Ray Walston, Judge Reinhold και Amanda Wyss.Ο μπασίστας Timothy B Schmit, σίγουρα ο πλέον ήσυχος Eagles εκτός από τη συμμετοχή του με το τραγούδι "So Much in Love"(Νο 59 Αμερική) στο soundtrack Fast Times at Ridgemont High, έπαιξε σε άλμπουμ και περιοδείες των Crosby, Stills & Nash, Toto (τραγουδάει το "I Won't Hold You Back" στο Toto IV), Jimmy Buffett, Richard Marx, Vince Gill ενώ συμμετείχε με τον Joe Walsh στην All-Starr Band του Ringo Starr.
«ΔΙΑΛΥΣΗ; ΠΟΙΑ ΔΙΑΛΥΣΗ; ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΚΑΝΑΜΕ»
Αυτό απάντησε ο Glenn Fey το 1994, 14 ολόκληρα χρόνια μετά τη διάλυσή τους και την αναμενόμενη κυκλοφορία του δεύτερου live άλμπουμ τους με τίτλο Hell Freezes Over (1994, No 1 Αμερική) με σύνθεση Glenn Frey, Don Henley, Don Felder, Joe Walsh και Timothy B. Schmit, δηλαδή αυτοί που έπαιξαν και στο άλμπουμ The Long Run. To άλμπουμ περιείχε συνολικά 15 τραγούδια, από τα οποία τα 11 ήταν ηχογραφημένα τον Απρίλιο του 1994 για το MTV και 4 καινούργια. Εντυπωσιακή είναι η ακουστική εκτέλεση του "Hotel California" ενώ δύο από τα καινούργια ("Get Over It" και "Love Will Keep Us Alive") κατάφεραν και μπήκαν στο Top40 της Αμερικής χωρίς όμως ιδιαίτερη επιτυχία. Το Hell Freezes Over ξεπέρασε τα 9.000.000 αντίτυπα μόνο στην Αμερική και ο τίτλος του προήλθε από μια ατάκα του Don Henley που είπε ότι το συγκρότημα θα ξαναπαίξει μαζί όταν «Παγώσει η Κόλαση». Η περιοδεία που ακολούθησε και διήρκεσε 2 χρόνια (1994-1996) ήταν μια από τις πλέον πετυχημένες στην ιστορία. Πάντως όσες φορές κι αν το άκουσα, το βρήκα από κουραστικό έως αδιάφορο.
Το 2007 και μετά από ένα μακρύ διάλειμμα το συγκρότημα επανέρχεται με καινούργιο άλμπουμ. Τίτλος του Long Road Out of Eden (Νο1 Αμερική, Νο1 Μ.Βρετανία) με σύνθεση Frey, Henley, Walsh και Schmit, χωρίς δηλαδή τον Don Felder ο οποίος τους είχε κάνει μήνυση για διαφυγόντα κέρδη. Το Long Road Out of Eden είναι το πρώτο άλμπουμ τους από το 1979 που περιείχε καινούργιο υλικό, με το πρώτο single, "How Long" σύνθεση του παλιού συνεργάτη τους J. D. Souther να απολαμβάνει τεράστιας δημοσιότητας. Χαρακτηριστικό είναι ότι το τραγούδι υπήρχε από τα μέσα της δεκαετίας του 70(!) και μάλιστα τοέπαιζαν στα live τους αλλά δεν το είχαν ηχογραφήσει! Ο J.D. Souther ήταν εξωτερικός συνεργάτης τους και εμφανιζόταν σε αρκετές συναυλίες τους στη σκηνή και εκτός από το “How Long” τους είχε γράψει τραγούδια σαν τα "Best of My Love," "Victim of Love," "Heartache Tonight" και"New Kid in Town." Το Long Road Out of Eden κυκλοφόρησε σε μια δύσκολη περίοδο, αφού βινύλιο δεν υπήρχε και ήδη οι πωλήσεις τωνcd είχαν αρχίσει να μειώνονται δραστικά, περιοριζόμενες στις ψηφιακές. Πάντως στην Αμερική ξεπέρασε τα 7.000.000 αντίτυπα, συμπεριλαμβανομένων των επίσημων ψηφιακών πωλήσεων. Την κυκλοφορία του ακολούθησε μεγάλη αμερικάνικη περιοδεία, αλλά και μικρή ευρωπαική!
Έκτοτε το συγκρότημα δεν κυκλοφόρησε άλλο άλμπουμ, ενώ οι εμφανίσεις τους είναι ελάχιστες. Τον Ιανουάριο του 2016 έφυγε από τη ζωή το συνιδρυτικό μέλος και κιθαρίστας/τραγουδιστής Glenn Frey σε ηλικίαμ67. Βασική αιτία θανάτου η ρευματοειδής αθροίτης σε συνδυασμό με κολίτιδα και πνευμονία. Θα κλείσουμε με την πρόσφατη ανακοίνωσή τους ότι το Σεπτέμβριο του 2019 προτίθενται να παίξουν ολόκληρο το άλμπουμ τους Hotel California στο MGM Grand Garden Arena του Las Vegas.
ΤΙ ΑΦΗΣΑΝ ΠΙΣΩ ΤΟΥΣ
Σε κανένα δεν περνάει από το μυαλό ότι οι Eagles στα πρώτα 3 άλμπουμ τους ήταν ένα country συγκρότημα. Μπορεί να είχαν σαν ορμητήριο το γυαλιστερό Los Angeles αλλά ο ήχο τους ήταν country. Μπορεί να μην εμφανιζόντουσαν με την τυπική ενδυμασία των country stars της μουσικής, αλλά με λευκά t-shirt, blue jean παντελόνια και λευκά αθλητικά παπούτσια και οι μελωδίες, τα φωνητικά, η χρήση banjo και η συμμετοχή του Bernie Leadon τόσο στο εκτελεστικό κομμάτι όσο και στο συνθετικό, τους κράταγαν σταθερά στην country. Από την κυκλοφορία του One of these Nights και μετά άρχισαν να βάζουν περισσότερα rock στοιχεία στα τραγούδια τους και με αποκορύφωμα το Hotel California που…ξέφυγαν! Ειδικά για το τελευταίο, είναι κρίμα που ένα μεγάλο μέρος των αγοραστών του να έχει περιοριστεί στο ομώνυμο τραγούδι και στο “New Kid in Town”. Αν υπάρχει στη δισκοθήκη σας, βάλτε να ακούσετε και τα “Life in the fast lane” και “Victim of love”, ίσως …αναγκάσετε τον εαυτό σας να το ακούσει ξανά και ξανά. Για το γράφοντα, η ιστορία τους τελειώνει έστω με την κυκλοφορία του The Long Run το 1979. Οι διαφωνίες, οι τσακωμοί αλλά και το κλείσιμο του κύκλου τους, κάνουν το Hell Freezes Over και Long Road out od Eden σχεδόν αδιάφορα.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
10/8/19
;
Szymczyk = Σίμτσικ
ΑπάντησηΔιαγραφή....το country στοιχειο υπαρχει και πισω απο πολλους αλλους , π.χ απο Reo Speedwagon μεχρι Bon Jovi και θα ελεγα οτι η συγκεκριμενη μουσικη παροτι ειναι πιθανων οτι για εμας το 'λαικο ' , εχει μεγαλη σχεση με την Αμερικανικη ροκ αφου καμποσοι που δεν κατατασονται στην κατηγορια 'country ' ,την εχουν σε καποια δοση μεσα στην μουσικη τους .
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι Eagles απλα τεραστια μπαντα με τεραστιους μουσικους , μια ομαδα μονος του καθενας απο αυτους .