Αν και η ταινία «βγήκε» στους κινηματογράφους σε μια δύσκολη εμπορικά εποχή, σχεδόν στα μέσα του Δεκαπενταύγουστου, η προσέλευση του κόσμου μάλλον κρίνεται ικανοποιητική, εξ’ άλλου οι ταινίες του Ταραντίνο είναι αγαπητές στη χώρα μας. Παρακολουθώντας την ταινία, στα πρώτα 20 λεπτά άρχισα να αναρωτιέμαι «που το πάει, πως θα τελειώσει αυτή η ταινία και ποια είναι η ουσία του σεναρίου». Δεν μπόρεσα να δώσω απάντηση και σύντομα κατάλαβα ότι όλη η ταινία βασίζεται στο δέσιμο των 2 πρωταγωνιστών Brad Pitt και Leonardo Di Caprio, ειδικά με το δεύτερο να δίνει ρεσιτάλ ηθοποιίας, όπως και η (πολύ όμορφη) Margot Robbie στο ρόλο της Sharon Tate. Η εμφάνισή του Al Pacino είναι αβανταδόρικι και δεν έχει καμία ουσία, ενώ το σενάριο βασίζεται σε μια σειρά συμβάντων, που σίγουρα δεν προσφέρονται για να στηριχθεί υπόθεση. Διάβασα, αλλά κι άκουσα συζητήσειw για το πόσο καλά ήταν τα τραγούδια που ακούγονται στην ταινία (διάβασε εδώ πληροφορίες για το soundtrack). Ναι, αλλά αυτό ισχύει για όσους ξέρουν τα τραγούδια της δεκαετίας του ’60 , τους άλλους τού άφησε μάλλον αδιάφορους. Παρ ‘όλα αυτά υπάρχουν δύο σκηνές που είναι εξαιρετικές: Η πρώτη είναι η συνομιλία του Di Caprio με ένα κοριτσάκι, που ηθοποιία και των δύο είναι υπέροχη, η δεύτερη είναι όταν η Sharon Tate (Margot Robbie) πηγαίνει κινηματογράφο να παρακολουθήσει την καινούργια ταινία της και απολαμβάνει τις αντιδράσεις του κόσμου, ενώ το restoration (σ.σ. επιτρέψτε μου να χρησιμοποιήσω την αγγλική λέξη) είναι εξαιρετικό (σ.σ. αμερικάνικη ταινία, τι περιμένεις). Το ενδυματολογικό, τα χτενίσματα αυτοκίνητα και τα προϊόντα Carnation (διαφήμισες, μπουκάλια) ξυπνούν ευχάριστες αναμνήσεις μιας άλλης εποχής? Κι αν αναρωτιέστε να υπάρχει σκηνή splatter η απάντηση είναι όχι στο μέγεθος που φαντάζεστε. Δεν μπορώ να μην σημειώσω την άνευ λόγου μεγάλης διάρκειας (161 λεπτά), την ανατρεπτική εκδοχή του στο φόνο της Tate και την δαιμονοποίηση των hippies που αντιμετωπίζονται σαν παράσιτα.
31/8/19
Δημοσίευση σχολίου