GARY MOORE - LIVE AT THE MARQUEE (1980) ΕΝΑΣ FAN ΓΡΑΦΕΙ....

Πριν καιρό μου ζήτησε ο Αλέξανδρος Ριχάρδος να του γράψω μερικές σειρές για τον αγαπημένο μου live Gary Moore δίσκο γνωρίζοντας την λατρεία που έχω στον Ιρλανδό καλλιτέχνη και την οποία έχω εκφράσει εδώ και 25 χρόνια –απ το σχολείοακόμα- με διάφορες εκδηλώσεις –fan club,sites, live, tributes- που όλες σκοπό έχουν την διάδοση της μουσικής του Moore. Μέσα από αυτές τις δραστηριότητες, γνώρισα άτομα που στην πορεία όλων αυτών των χρόνων μοιραστήκαμε συγκινήσεις και αποκτήσαμε πλέον σχέσεις ζωής γεγονός που είναι το απώτερο κέρδος για κάποιον που ασχολείται με το αντικείμενο που λατρεύει. Συνοδοιπόροι λοιπόν.
Κάθε δίσκος του Moore σε οποιαδήποτε μορφή –κασσέτα , lp,cd,dvd, αντιγραμμένη κασέτα, bootleg- με ταξιδεύει στις μέρες την εποχή και τις στιγμές που τον απέκτησα, και κατά παράξενο και ανεξήγητο τρόπο μου έρχονται στο μυαλό και κατ επέκταση στο χαρτί όλη η περιρέουσα ατμόσφαιρα που συνοδεύει την αγορά του, πρόσωπα μαγαζιά οικονομίες οικογένεια φίλοι δρόμοι συγκοινωνίες σχολείο, και έτσι δημιουργείται αυτόματα ένα εσωτερικό χρονογράφημα που θεωρώ ότι αξίζει να το μοιραστώ με άλλους οπαδούς της μουσικής που ξέρω ότι διαβάζουν το site.
Είναι η εποχή που το άλμπουμ Still got the Blues έχει κατακτήσει το air play στα ραδιόφωνα του κόσμου και της Αθήνας που μεγαλώνω, έτσι λοιπόν οι λυσσασμένες κιθάρες έχουν κάνει πολλά παιδιά της γενιάς μου από τη μία να θέλουν να μάθουν ηλεκτρική κιθάρα και μετά να φτιάξουν συγκρότημα και από την άλλη να θέλουν να ανακαλύψουν τι άλλο έχει κυκλοφορήσει αυτός ο περίεργα σημαδεμένος στο πηγούνι Ιρλανδός κιθαρίστας το όνομα του οποίου ολοένα συζητιέται και από τις δυο πλευρές του Ατλαντικού, πολύ περισσότερο από ποτέ στην εικοσάχρονη ως τότε καριέρα του.
Με το Still got the Blues δεν ανακάλυψα μόνο την ηλεκτρική κιθάρα και τα blues που ήταν το πέρασμά μου στην ροκ μουσική γενικότερα, αλλά έβαλα διεξοδικά και για πάντα τη μουσική στην καθημερινότητα μου, όντας ένα παιδί που όπως τα περισσότερα τότε ήμασταν με μία μπάλα του μπάσκετ σε κάποιο γηπεδάκι της γειτονιάς απόνερα της μεγάλης επιτυχίας της εθνικής στο πρόσφατο 1987.
Οι ώρες στην μπασκέτα μειώθηκαν και αντικαταστάθηκαν με ακρόαση της αντιγραμμένης κασέτας του Still got the Blues στο οικογενειακό κασετόφωνο που κυριολεκτικά έλιωσε μαζί με την DTK που μου είχε γράψει ο συμμαθητής μου Θάνος Παπαδόπουλος ο οποίος είχε τον δίσκο από τον πατέρα του και καθόλου τυχαία φτιάξαμε το πρώτο μας συγκρότημα το 1990, τους Mad Brains με τον επίσης συμμαθητή μας Νίκο Παπαδόπουλο ο οποίος έμελλε να είναι ο μπασίστας σε όποιο συγκρότημα έφτιαχναν οι παρέες μας μετά ( Cosa Nostra, Dangair , Remember Lizzy, Noely Rayn)
Κυρίως με τα παιδιά αυτά ανταλλάζαμε κασέτες περιοδικά και ακούσματα και έτσι μπήκα με αυθεντική εφηβική παραίσθηση και λανθάνων ρομαντισμό στο σύμπαν που λέγεται ροκ  μουσική.
Αφού λοιπόν έχω μαγευτεί με τον Moore και λιώνω την κασέτα με τα blues ξεκινάν παράλληλα και οι πρώτες βόλτες στα δισκοπωλεία της περιοχής κυρίως στη Νέα Σμύρνη όπου υπήρχαν το Record House και το La Si Do και τα δύο στην Ομήρου, και επειδή το χαρτζιλίκι δεν έφτανε για αγορά, καθόμουν με τις ώρες και χάζευα τα εξώφυλλα, κατευθείαν στο γράμμα M, ό,τι είχε βγάλει ο Gary να το μελετήσω διεξοδικά σαν να κοιτάω έργο τέχνης μεγάλου αναγεννησιακού ζωγράφου σε μουσείο τέχνης κεντροευρωπαικής πόλης.
Το εξώφυλλο που μου έκανε εντύπωση και μπαίνω στο θέμα του άρθρου, ήταν το κόκκινο/πορφυρό-κίτρινο-μπλέ του Live at the Marqee στο οποίο ο γραφίστας αποδίδει μια έντονη εκφραστική εικόνα του Moore την ώρα που παίζει κιθάρα με αφαιρετικό τρόπο. Μάλιστα είναι το original εξώφυλλο της Jet Records γιατί ο συγκεκριμένος δίσκος έχει βγει και με άλλο, πιο απλό εξώφυλλο με άκυρη μάλιστα φωτογραφία από ζωντανή εμφάνιση της περιόδου του Run for Cover(1985) ενώ η ημερομηνία ηχογράφησης είναι Νοέμβριος του 1980. Μετά από χρόνια έρευνας όσον αφορά την καριέρα του Moore,ανακάλυψα ότι η περίοδος συνεργασίας με την Jet Records ήταν εντελώς προβληματική για πολλούς λόγους. Ο Moore μάλιστα αποτρέπει(!) τους οπαδούς του να αγοράζουν τους τρείς δίσκους, τα δικαιώματα των οποίων απολάμβανε η συγκεκριμένη εταιρεία και δυστυχώς για εμάς από την εξαιρετική σε ποιότητα τραγουδιών συνεργασία αυτή ο Moore δεν έπαιξε live κανένα τραγούδι όταν μετακινήθηκε στην Virgin παρά μόνο το Nuclear Attack του οποίου τα δικαιώματα είχε αγοράσει από την Jet Records, κατά δική μου εκδοχή, για να μπορέσει να το δώσει στον Greg Lake στην πρώτη τους συνεργασία το 1981 και δεν αποκλείεται να τον βοήθησε και ο Lake στην περίπτωση αυτή, αλλά το λυπηρό γεγονός είναι ότι δεν ακούστηκαν ποτέ ζωντανά τα καταπληκτικά τραγούδια από το Dirty Fingers όταν ο Moore είχε γίνει πλέον arena artist στα μέσα της δεκαετίας του 80.
Για την ιστορία οι 3 δίσκοι του Moore από την συνεργασία του με την Jet Records ήταν οι  G Force, Dirty Fingers και το Live at the Marquee.
Το Live at the Marquee περιέχει τραγούδια του Moore από τον πρώτο δίσκο Back on the Streets , από το G Force album και από το Dirty Fίngers  αλλά η κακή συνεργασία με τον Don Arden, ιδιοκτήτη της Jet Records στην οποία δεξί χέρι είχε την κόρη του Sharon, μετέπειτα σύζυγο του Ozzy , ανέστειλε την κυκλοφορία του δίσκου για  το 1984 χωρίς την τελική μίξη χωρίς την έγκριση του καλλιτέχνη και χωρίς την σωστή διανομή και προώθηση αφού ουσιαστικά ο δίσκος κυκλοφόρησε για να εκμεταλλευτεί την ανοδική εμπορική επιτυχία που άρχιζε να γνωρίζει ο Moore στην Virgin Records με τα Corridors of Power και Victims of the Future.

Don Arden

Εκτός από τα δύο περίφημα δισκάδικα στην Ομήρου, πολύ κοντά στο σπίτι μου στο εμπορικό κέντρο στην Ελευθερίου Βενιζέλου στον δεύτερο όροφο υπήρχε ένα πολύ μικρό δισκοπωλείο το «Cozy και έτσι», το οποίο σου έγραφε σε κασέτα τραγούδια από όποιο δίσκο ήθελες ακόμα και ολόκληρο το δίσκο στην μισή τιμή του προϊόντος, έτσι λοιπόν τα λεφτά που είχα μαζέψει έφταναν για να αγοράσω ή μόνο το G Force ή μόνο το Live at the Marquee αλλά είχα την ευκαιρία να τα πάρω και τα 2 μαζί αν μου τα έγραφε σε κασέτες, πρόταση την οποία δέχθηκα και ακόμα θυμάμαι με τι χαρά και ανυπομονησία γύρισα σπίτι για να τις απολαύσω!!
Ουσιαστικά το Live at the Marquee ήταν ο δεύτερος δίσκος του Moore που απέκτησα μετά το Still got the Blues και η βουτιά στα βαθιά νερά της μουσικής του Ιρλανδού ήταν απότομη αφού πήγα μια δεκαετία πίσω στα καλλιτεχνικά του δρώμενα, προσπερνώντας πιο κοντινά χρονολογικά άλμπουμ τα οποία απέκτησα στην πορεία και σε κοντινή απόσταση και με ξένισε η διαφορά στο ύφος των τραγουδιών από τα πιο εμπορικά blues στα πιο περίεργα τεχνικά των αρχών της δεκαετίας του 80, βέβαια o Μoore μόλις είχε μπει στα British blues και ο κόσμος τον ήξερε και τον λάτρευε μέχρι τότε για το hard rock παίξιμό του κάτι που έμαθα από νωρίς χάρη σε αυτή την επιλογή μου να αγοράσω τις 2 συγκεκριμένες κασέτες.
Μια τρομερή σύμπτωση που έμαθα πολλά χρόνια μετά είναι ότι και στα δύο άλμπουμ παίζει μπάσο ο Andy Pyle, χρόνια φίλος κ συνεργάτης του Moore ο οποίος δεν έπαιξε στο Dirty Fingers όπου τη θέση του πήρε ο φοβερός Jimmy Bain μετά από παρότρυνση του ντράμερ Tommy Aldridge ο οποίος ήθελε έναν πιο γρήγορο μπασίστα για να υποστηρίξει το παίξιμό του στον ομολογουμένως heavy metal δίσκο αυτό του Gary Moore.
 Εκείνη την τόσο μακρινή αλλά και τόσο κοντινή εποχή – αρχές 90’s- βασανιζόμασταν από την έλλειψη πληροφορίας. Το ίντερνετ ακόμα δεν υπήρχε και οι γνώσεις μας πήγαζαν από τα ελάχιστα μουσικά περιοδικά τις ελάχιστες μουσικές εκπομπές και το ραδιόφωνο που και πάλι δεν είχε αρκετό ροκ όσο θέλαμε. Συχνές οι βόλτες στο Μοναστηράκι για αγορά παλιών περιοδικών και οι επισκέψεις σε σπίτια φίλων που είχαν δισκοθήκη ώστε να χαζέψω τα οπισθόφυλλο και να τα ρουφήξω στο μυαλό μου
Σε μία από αυτές τις επισκέψεις διαβάζοντας τους μουσικούς που έπαιζαν σε ένα δίσκο του Ozzy, διαπιστώνω ότι ντράμερ του ήταν ο τύπος που έπαιζε στο Live at the Marquee o Tommy Aldridge πω, πω ακόμα θυμάμαι την έκπληξη, πλήκτρα επίσης έπαιζε ο πληκτράς του Moore o Don Airey και μπάσο ο μετέπειτα μπασίστας του Moore , Bob Daisley!!! Όποιον φίλο μου συναντούσα του έλεγα την άχρηστη πληροφορία της ημέρας με στόμφο και καμάρι λες και ανακάλυψα την θεωρία της σχετικότητας, χρόνια μελέτης και συγκέντρωσης υλικού μετά μου έδωσαν την λογική εξήγηση για τη σχέση Moore και Ozzy και Jet Records που ξεκινάει το καλοκαίρι του 1979 όταν ο πρώτος έχει φύγει νύχτα από τους Thin Lizzy και έχει βρει καταφύγιο στο σπίτι του Glenn Hughes στο Los Angeles και δισκογραφική στέγη στην Jet Records ενώ ταυτόχρονα ο Ozzy έχει διωχθεί από τους Black Sabbath και ψάχνει μουσικούς να φτιάξει μπάντα με την βοήθεια της τότε κοπέλας του, μετά συζύγου του Sharon Osbourne, κόρη του ιδιοκτήτη της Jet Records..
Στην δισκογραφική ιστορία του Moore, η περίοδος του Live at the Marquee είναι η στροφή του σε καθαρά arena rock – hard rock μονοπάτια μετά το πειραματικό Back on the Streets το οποίο είναι μισό Lizzy και μισό Colosseum (jazz rock).

Οι απαιτήσεις του ροκ ακροατηρίου για ωμό γρήγορο ροκ όπως επιτάσσει το ρεύμα που δημιούργησε η NWOBHM σκηνή κάνουν τον Ιρλανδό να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα του και το συνθετικό του ταλέντο αλλά και τον κύκλο του, επιλέγοντας εξαιρετικούς μουσικούς να δημιουργήσει αντίστοιχα πολύ δυνατά τραγούδια τα οποία για λόγους που ανέφερα πιο πάνω δυστυχώς δεν ακούστηκαν όταν βγήκαν και όταν έπρεπε κ ατυχώς έμειναν στα ράφια της ιστορίας.
Ο δίσκος ξεκινάει με τον κλασσικό ύμνο του Moore, «Back on the Streets» που έμελλε να γίνει και δικό μου τραγούδι εφηβικής επανάστασης
 might to be fine for you/
 just to keep me hanging around/
 but if you don’t open up this door/
 I m gonna kick it down’.. 
Eποχή που οι συμμαθητές στο σχολείο έλιωναν με Maiden, Accept και Helloween, εγώ έκανα την επανάσταση μου με το “Βack on the Streets” με αγριάδα στους γονείς – τρομάρα μου-  και τα πρώτα παντελόνια σωλήνα, all stars και μαύρα μπλουζάκια – και ώ τι σύμπτωση έτσι ντύνομαι ακόμα στα 42 μου!!

Η συνέχεια είναι εντυπωσιακή με το συγκλονιστικό “Run to your Mama” και είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ακούω δίκαση από τον μετρ Aldridge, πως να μην στιγματιστώ μουσικά όταν ένας δίσκος είναι πολλά ξεκινήματα? Δεν θα ξεχάσω την χαρά μου στο παλιό Wizard club ένα Σάββατο βράδυ που το είχε βάλει ο Greg Manimal και χτυπιόμουν σαν μικρό παιδί, (μόνο εγώ το ήξερα) κάντε πραγματικά δώρο στον εαυτό σας αυτό το εξαιρετικό τραγούδι .
Τρομερά προβαρισμένη μπάντα κορυφαίων μουσικών με σφιχτό και πλούσιο ήχο και καλής ποιότητας ηχογράφηση που μαρτυρά από τις ιαχές του λιγοστού κόσμου ότι ο Moore δεν είχε κάνει ακόμα το πέρασμα στις μεγάλες αρένες – κάτι που θα γίνει 2 χρόνια μετά με τo άλμπουμ Corridors of Power.
Ακολουθεί το γκρουβάτο και γκαζωμένο «Dancin” από το G-Force και εδώ ακούγεται το ταλέντο του Tommy Aldridge που αποδίδει άριστα τα παιξίματα του τεράστιου Mark Nausseef , αγαπημένο τραγούδι με έντονη μουσικότητα κάτι που έλειψε από όλους εμάς τους φανατικούς οπαδούς στα blues άλμπουμ των 3 ακόρντων προς το τέλος της ζωής και της καριέρας του.
Έτσι είναι οι πρώτες συνθέσεις του Moore είχαν μια φράση ένα riff έκπληξη που σε κέρδιζε, δεν ήξερες τι συγχορδία ή τι μελωδία είχε προσθέσει κατά τη διάρκεια του τραγουδιού, δεν ήταν προβλέψιμος και αυτό σίγουρα οφείλεται στο μεγάλο σχολείο των Skid Row και των Colosseum II που πέρασε κατά τα 70’s.

«She’s got you» στη συνέχεια μια επιβλητική σύνθεση των Moore/Nauseef από το  G-Force άλμπουμ πάλι με το συγκλονιστικό ταυτόχρονο σόλο των Airey Moore που στα παιδικά μου αυτιά ακούγονταν διαστημικό και με συνέπερνε όταν το έβαζα ξανά και ξανά να το χορτάσω. Και αυτό είναι ένα τραγούδι που αδικήθηκε από τον Ιρλανδό στα χρόνια που πέρασαν , ξεχασμένο από ζωντανές εμφανίσεις παρατημένο σε φτηνές συλλογές της Jet records που ο Moore συνιστούσε στους οπαδούς να μην αγοράζουν.
Ο ύμνος που καθιέρωσε και χάραξε τον Moore σαν μεγάλο κιθαρίστα στις συνειδήσεις των απανταχού rockers , μόλις δύο χρόνια από την κυκλοφορία του και παιγμένος Instrumental σε μία εκτέλεση πραγματική ελεγεία με την κρατημένη νότα να σου  κρατάει άθελα σου την ανάσα.. “Parisenne Walkways”
Είναι και εδώ η πρώτη φορά που ακούω αυτό το τραγούδι, άρα δίσκος/κασέτα Βίβλος για μένα, και ένα αστείο περιστατικό, νόμιζα ότι το «Parisienne Walkways» είναι χωρίς φωνή και μάλιστα επέμενα στην άποψή μου μέχρι ο φίλος μου Βαγγέλης Καδδήτης να μου βάζει την εκτέλεση με τον Lynott και να με αποστομώνει αλλά και ταυτόχρονα να με λυγίζει με την ομορφιά αυτής της δημιουργίας, και ήταν το καλοκαίρι μετά την αγορά της κασέτας ένα μεσημέρι σε ένα καφέ στην βόρεια Εύβοια που συνηθίζαμε και κάναμε τις οικογενειακές μας διακοπές, ακόμα θυμάμαι την επιμονή μου ότι είναι σόνι και ντε instrumental!!
Αμέτρητες οι φορές και οι διαφορετικές εκτελέσεις του ύμνου που απόλαυσα όλα αυτά τα χρόνια που ακούω μουσική με κορυφαία το βράδυ του Αυγούστου του 2005 στο Point Theater του Δουβλίνου όπου έκλαιγα στα 2 μέτρα και έχω την τρελή τιμή να με παίρνει η κάμερα στο intro να κρατάω το κεφάλι μου και να υψώνω τα χέρια στον ουρανό.
Αγαπημένο λατρεμένο και παιγμένο και από την μπάντα μου στο τρίτο αφιέρωμα που κάναμε για τον Gary στο Κύτταρο το 2016 είναι το διαμαντάκι «You» με το πανέξυπνο και ευκολομνημόνευτο σόλο του να έχει κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στα πιο λατρεμένα μου τραγούδια από εκείνη την περίοδο του Moore. Πανέμορφη και γλυκιά ερμηνεία απ΄τον διάττοντα Ουαλό αστέρα Kenny Driscoll –ex Lonestar- ο οποίος ταίριαζε στο μουσικό ύφος του Ιρλανδού αλλά έπεσε θύμα της συνεχόμενης τάσης του Moore να ψάχνει το τέλειο ιδεατό αποτέλεσμα και για να παραδεχτεί κάποτε ότι πάντα ήθελε τον Glenn Hughes για τραγουδιστή και performer δίπλα του.

Το εναλλακτικό εξώφυλλο

‘there is another one, a new one. There are a lot of new ones tonite’ ξεκινάει διάλογο με το λιγοστό κοινό που ακούγονται για όσους έχουν άριστη γνώση αγγλικών οι κουβέντες μεταξύ τους, και ο Don Airey ξεκινάει την space εισαγωγή του λατρεμένου Nuclear Attack .
Θρυλικό τραγούδι στο ψυχροπολεμικό κλίμα που βίωνε ο πλανήτης τότε και δεν πέρασε ποτέ απροσπέραστο απ την προσοχή του πάντα πολιτικά σκεπτόμενου Ιρλανδού, με το βαρύ riff σε open G και τα κολασμένα πλήκτρα του Airey μία φανφάρα των οποίων έγινε η αιτία και η επιρροή να γράψουν οι Europe το μεγαλύτερο hit τους «Final Countdown» και για του λόγου το αληθές , η ίδια η μπάντα διασκευάζει το Nuclear Attack πολλά χρόνια μετά αν δεν κάνω λάθος το 2012 και στο σημείο της αρχικής μελωδίας του Airey παίζουν το  riff του!!! Υπάρχει το βίντεο στο youtube και όταν το δει, μου είχε πέσει το σαγόνι με την ωμή παραδοχή!! Ο Chris Tsangarides που ήταν κολλητός και παραγωγός του Moore στο Dirty Fingers μου είχε εξομολογηθεί ότι απεχθάνονταν ο Gary τους Europe κυρίως για αυτό το λόγο.
Το Nuclear Attack σύμφωνα με την Gary Moore Bible του Σκανδιναβικού fan club, ήταν το τραγούδι που άρεσε στην Virgin άνοιξε την πόρτα του κιθαρίστα στην πολυεθνική δισκογραφική και ουσιαστικά έδωσε ώθηση στην άνοδο της καριέρας του στο rock στερέωμα, είχε εκλεκτή θέση στα set list για αρκετά χρόνια και πάντα το απολάμβανε το κοινό , ένα πολύ δυνατό Live τραγούδι.
Η κασέτα που μου έγραψε ο τύπος από το «cozy και έτσι» δεν χώρεσε ολόκληρο το «Dallas Warhead» και έμεινα για αρκετό καιρό με την απορία πως κλείνει το τραγούδι μετά το μεγάλο solo drums του Tommy Aldridge –μέχρι να πάρω το cd- ένα κλασσικό instrumental της μετά Colosseum ΙΙ περιόδου με εξωπραγματικά σόλο για την εποχή απ τον αγριεμένο κιθαρίστα που ήξερε ότι στην δεκαετία που έμπαινε θα γινόταν guitar hero
Όταν συναντηθήκαμε μετά το Live  της Αθήνας το 2008 στα καμαρίνια, ο Πάνος ο Παπαπέτρος ο κουμπάρος μου και μουσικός μου συνοδοιπόρος χρόνια στους Remember Lizzy & Noely Rayn του είχε πει ‘you are the best and you know it ‘ και ο Gary μας χαμογέλασε συνωμοτικά ότι ναι, το ήξερε.


Γιάννης Σίννης
18/8/19

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος