Αυτά όσο αφορά το πρακτικό μέρος της προσπάθειας αναβίωσης του ιστορικού φεστιβάλ. Να σημειώσω εδώ, ότι το 1994 γιορτάστηκαν τα 25 χρόνια με ένα επετειακό φεστιβάλ που πήρε μεγάλη διάσταση.
Όμως τα καλά πράγματα γίνονται μόνο μια φορά και δεν μπορούμε να τα επαναλάβουμε. Ένα ήταν το Woodstock, αυτό του 1969. Καταλαβαίνω ότι οι διοργανωτές θα ήθελαν να ξαναδώσουν ζωή σε μια μεγάλη συγκέντρωση καλλιτεχνών και κόσμου, αλλά (ίσως) καλύτερα, απέτυχαν! Έτσι μένουμε με την γλυκεία ανάμνηση εκείνων των 3 ημερών, που κόσμος και καλλιτέχνες, έπαιξαν για την ειρήνη και τη μουσική! Τότε που οι λέξεις «αλλάζω τον κόσμο» είχαν αξία. Τότε που εμείς στο νοτιοανατολικό άκρο της Ευρώπης, βλέπαμε μέσα από την ταινία, μια απίστευτη μάζα νεολαίας να διασκεδάζει και παράλληλα να διεκδικεί. Να διεκδικεί το σταμάτημα του πολέμου στο Vietnam, τις καλύτερες προϋποθέσεις για δουλειά, καλύτερο επίπεδο μόρφωσης, εξαφάνιση ρατσιστικών συμπεριφορών και διακρίσεων και όλα αυτά που σχεδόν εξακολουθούμε να ζητούμε 50 χρόνια μετά. Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά. Εκείνο που θεωρώ ότι πέτυχε το Woodstock του 1969, είναι πέρασε τον κόσμο από το μαυρόασπρο της απρόσωπης κοινωνίας της δεκαετίας του 60, στο χρώμα. Πολλά μυαλά άλλαξαν, ο τρόπος σκέψης άλλαξε και σε αυτό δεν συνετέλεσε μόνο ένα τριήμερο μουσικό φεστιβάλ, αλλά και οι διαδηλώσεις του Μάη του 68 στη Γαλλία. Μια αλλαγή τρόπου σκέψης που πέρασε σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, ακόμα και στην Ελλάδα της 7ετούς χουντικής διακυβέρνησης, όπου τους καρπούς της τους είδαμε να ανθίζουν στη Νομική το 1973 και λίγους μήνες αργότερα στο Πολυτεχνείο.
Αλλά είπαμε, τα καλά πράγματα γίνονται μόνο μια φορά. Γι αυτό κάθε φορά που ακούμε τα τραγούδια εκείνων των 3 υπέροχων ημερών, ας σκάφτουμε τι έχουμε κάνει εμείς για να κάνουμε αυτό τον κόσμο καλύτερο.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
3/8/19/
Δημοσίευση σχολίου