SIMON AND GARFUNKEL-THE CONCERT IN CENTRAL PARK: ΩΔΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΙΝ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ
Paul Simon και Art Garfunkel…δυο ταλαντούχοι μουσικοί, αλλά και δυο εντελώς αταίριαστοι άνθρωποι. Αταίριαστοι τόσο εμφανισιακά, όσο και από άποψη ιδιοσυγκρασίας. Ίσως το όνομα του πρώτου γκρουπ που σχημάτισαν («Tom and Jerry») αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο το πόσο διαφορετικοί άνθρωποι είναι. Παρά τις διαφορές τούς ένωσε η αγάπη για τη μουσική και έτσι ξεκίνησαν την κοινή τους πορεία από τα τέλη των 50’s μέχρι το 1970. Σ’ αυτό το διάστημα μας χάρισαν μερικά εξαιρετικά άλμπουμς (Bookends, The sound of silence, Bridge over troubled water) και αρκετά τραγούδια που έχουν αντέξει στη φθορά του χρόνου. Δυστυχώς η μεταξύ τους σχέση χαρακτηριζόταν από ένταση και διαφωνίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του τραγουδιού Bridge over troubled water, που ο Simon θεωρούσε ότι ταίριαζε απόλυτα στη μελωδική φωνή του Garfunkel, ενώ ο Art αρνούταν επίμονα να το τραγουδήσει (ευτυχώς πείστηκε τελικά και μας χάρισε την αξεπέραστη ερμηνεία του συγκεκριμένου κομματιού). Παρά την τεράστια επιτυχία που γνώρισαν, μια και το Bridge over troubled water έμεινε δέκα εβδομάδες στην κορυφή των charts και θεωρείται το δημιουργικό τους αποκορύφωμα, το τέλος του ντουέτου ήταν αναπόφευκτο, καθώς δεν μπορούσαν πλέον να συνυπάρξουν. Το επίσημο τέλος ήρθε το 1970 και οι δυο καλλιτέχνες ακολούθησαν διαφορετικούς δρόμους. Στα επόμενα χρόνια ο Paul Simon ήταν περισσότερο δραστήριος και είχε σαφώς πιο πετυχημένη πορεία, ενώ ο Art Garfunkel προσπάθησε να συνδυάσει την υποκριτική με το τραγούδι, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Στη δεκαετία του ’70 οι δρόμοι τους συναντήθηκαν δυο φορές. Η πρώτη ήταν σε μια συναυλία του 1972 στο Madison Square Garden για την υποστήριξη του προεδρικού υποψηφίου George McGovern και η δεύτερη ήταν η τηλεοπτική εμφάνιση, το 1975, στο Saturday Night Live (από την οποία κυκλοφόρησε και το single "My Little Town"). Υπήρξαν και λίγες guest εμφανίσεις του Garfunkel σε κάποιες συναυλίες του Simon.

Οι Simon and Garfunkel με το δήμαρχο Νέας Υόρκης 

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ

Τόσο ο Simon όσο και ο Garfunkel είναι «παιδιά» της Νέας Υόρκης καθώς μεγάλωσαν και πήγαν σχολείο στην ίδια γειτονιά στο Queens. Σαν Νεοϋορκέζοι είχαν περάσει πολύ χρόνο στο Central Park, τον «πνεύμονα πρασίνου» της πόλης. Το Central Park βρίσκεται στην περιοχή του Manhattan και πρόκειται για σχεδόν εξ ολοκλήρου διαμορφωμένο χώρο. Περιέχει τεχνητές λίμνες, εκτεταμένα μονοπάτια πεζοπορίας, δυο πίστες για πατινάζ, ένα ζωολογικό κήπο, ένα καταφύγιο άγριας ζωής, ένα ανοιχτό θεατρικό χώρο, μεγάλες περιοχές με γρασίδι για σπορ ή ξεκούραση καθώς και παιδικές χαρές. Τη δεκαετία του ’70 το Central Park αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα. Για την αποκατάσταση και την συντήρησή του απαιτούνταν 3.000.000 δολάρια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο επίτροπος Gordon Davis, υπεύθυνος για τις περιοχές πρασίνου της Νέας Υόρκης και ο Ron Delsener, ένας από τους σημαντικότερους διοργανωτές συναυλιών της πόλης, ανέπτυξαν την ιδέα να βοηθήσουν οικονομικά το Central Park με μια ελεύθερη συναυλία  υπό την καθοδήγηση του Bob Donnelly. Η πόλη θα εκμεταλλευόταν τα κέρδη από τα εμπορικά και τηλεοπτικά δικαιώματα για την ανακαίνιση του πάρκου. Οι παλαιότερες συναυλίες του Elton John και του James Taylor, στον ίδιο χώρο, έδειξαν ότι η ιδέα αυτή θα μπορούσε να είναι επιτυχής. Ο Davis έδωσε την άδειά του και ο Delsener άρχισε συζητήσεις με το κανάλι HBO για να αποφασίσει ποιος θα παίξει σ’ αυτή τη συναυλία. Μετά από διάφορες προτάσεις επιλέχθηκαν οι Simon and Garfunkel, ένα ντουέτο που ξεκίνησε την πορεία του από τη Νέα Υόρκη, για να εξελιχθεί σε κορυφαίο folk rock group της δεκαετίας του ’60. Σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι ποτέ δεν εγκατέλειψαν την πόλη τους, η οποία αποτελούσε βασική πηγή έμπνευσης για τα τραγούδια τους. Πολλές φορές τα τραγούδια τους απηχούν την κουλτούρα και τον τρόπος ζωής της πόλης. Ο Delsener παρουσίασε το σχέδιο στον Paul Simon το καλοκαίρι του 1981. Ο Simon ενθουσιάστηκε με την ιδέα, αλλά είχε αμφιβολίες για την επιτυχία του εγχειρήματος. Εκείνη την εποχή η καριέρα του δεν πήγαινε καλά, καθώς η αυτοβιογραφική του ταινία One-Trick Pony είχε περάσει απαρατήρητη, γεγονός που τον έκανε να χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και να ζητήσει βοήθεια για να αντιμετωπίσει την κατάθλιψη. Επίσης αμφέβαλλε για το αν θα δεχόταν ο Art Garfunkel να ξανασυνεργαστούν. Όμως και ο Garfunkel δεν ήταν σε καλύτερη φάση της καριέρας του. Η προσωπική τραγωδία που είχε βιώσει λίγο καιρό πριν, όταν αυτοκτόνησε η σύντροφός του Laurie Bird,  τον είχε αναγκάσει να αποτραβηχτεί από τα φώτα της δημοσιότητας. Ο Delsener τον εντόπισε στην Ελβετία και, όταν του μίλησε για την συναυλία, ο Garfunkel ενθουσιάστηκε και αμέσως επέστρεψε στις ΗΠΑ. Ο σχεδιασμός και οι πρόβες για τη συναυλία έγιναν σε ένα θέατρο του Μανχάταν και κράτησαν περίπου τρεις εβδομάδες. Οι πρόβες έγιναν υπό την έντονη πίεση του χρόνου και χαρακτηρίστηκαν από τις διαμάχες που επανεμφανίστηκαν μεταξύ των Paul και Art.

Ο Paul Simon είπε αργότερα: "Λοιπόν, οι πρόβες ήταν απλά άθλιες. O Artie και εγώ «τρωγόμασταν» όλη την ώρα. Η αρχική ιδέα ήταν να παρουσιάσει ο καθένας ξεχωριστά τα τραγούδια του και στο τέλος να παίξουν σαν δίδυμο τα κοινά τραγούδια τους. Αυτή η ιδέα απορρίφθηκε και αποφασίστηκε να εκτελέσουν το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας μαζί, αλλά θα άφηναν και λίγο χρόνο για υλικό από τα προσωπικά τους  άλμπουμ. Ο Simon, ο οποίος είχε ξαναρχίσει το τραγούδι μετά από ένα διάστημα αποχής, διέκοψε μια σειρά ηχογραφήσεων για τις προετοιμασίες της συναυλίας, την οποία θεώρησε και ως ευκαιρία να δοκιμάσει ένα από τα νέα του τραγούδια μπροστά σε ζωντανό ακροατήριο. Ο Garfunkel σχεδίασε επίσης να παρουσιάσει ένα νέο τραγούδι, "A Heart in New York", από το άλμπουμ Scissors Cut που επρόκειτο να κυκλοφορήσει. Διάσταση απόψεων μεταξύ Simon και Garfunkel υπήρχε και σχετικά με τον τρόπο εκτέλεσης των τραγουδιών.  Ο Garfunkel ήθελε να παίξουν όπως έκαναν στα μέσα των 60’s  χρησιμοποιώντας μόνο τη φωνή τους και την ακουστική κιθάρα του Simon.  Ο Simon πίστευε ότι αυτό ήταν αδύνατο, καθώς ένας τραυματισμός τον καθιστούσε ανίκανο να παίζει κιθάρα για ολόκληρη τη συναυλία, ενώ και το νεότερο υλικό του ήταν γραμμένο για μεγαλύτερα σύνολα που συχνά περιλάμβαναν διάφορα όργανα όπως synthesizer και ηλεκτρική κιθάρα. Ο Garfunkel αρχικά συμφώνησε να προσλάβουν έναν δεύτερο κιθαρίστα, αλλά αργότερα απέρριψε την ιδέα. Τελικά μια ομάδα έντεκα μουσικών συμμετείχε στη συναυλία, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν έμπειροι μουσικοί και είχαν παίξει σε άλμπουμ του Simon ή του Garfunkel.  Σ’ αυτούς περιλαμβάνονταν ο κιθαρίστας του Billy Joel David Brown,  ο μπασίστας  Anthony Jackson, ο Rob Mounsey (συνθεσάιζερ), ο John Eckert και ο John Gatchell(τρομπέτα), ο Dave Tofani  και ο Gerry Niewood (σαξόφωνο), ο Steve Gadd και ο Grady Tate (ντραμς), ο Richard Tee (πιάνο). Οι ενορχηστρώσεις των τραγουδιών έγιναν από τον Simon και τον Dave Matthews και σε ορισμένα κομμάτια διέφεραν αρκετά από τις αρχικές. Ο Garfunkel αντιμετώπισε αρκετές δυσκολίες στις πρόβες, γιατί έπρεπε να μάθει τις αρμονίες και τους στίχους για τα σόλο τραγούδια του Simon, που έπρεπε να τραγουδήσει. Ήταν επίσης άβολo για τον Art το γεγονός ότι ο Simon είχε ξαναγράψει μερικούς από τους στίχους για τα παλιά τραγούδια τους. Παρά το ότι έπρεπε να προσαρμοστεί στο στυλ του Simon, ο Garfunkel έδωσε το καλύτερο εαυτό του.

Το Central Park την ημέρα της συναυλίας.

Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΥΛΙΑΣ
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 1981 στο Great Lawn, τον κεντρικό ανοικτό χώρο του Central Park. Οι πρώτοι θεατές έφτασαν από το πρωί, για να εξασφαλίσουν ένα καλό σημείο, κρατώντας καρέκλες ή κουβέρτες για πικνίκ. Οι υπεύθυνοι υπολόγιζαν περίπου 300.000 θεατές. Τελικά, παρόλο που η βροχή έπεφτε όλη τη διάρκεια της ημέρας και συνέχισε μέχρι την έναρξη της συναυλίας, υπολογίζεται ότι την παρακολούθησαν περίπου 500.000 άνθρωποι. Το σκηνικό που είχε στηθεί πάνω στη μουσική σκηνή απεικόνιζε μια τυπική ταράτσα Νεοϋορκέζικου  σπιτιού, με μια μεγάλη δεξαμενή νερού να ξεχωρίζει, δίνοντας την αίσθηση του ορίζοντα της Νέας Υόρκης. Με το ηλιοβασίλεμα, οι μουσικοί πήραν τη θέση τους και ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Ed Koch, ανέβηκε στη σκηνή. Χωρίς πολλά λόγια ανακοίνωσε: "Κυρίες και κύριοι, Simon και Garfunkel!".  Μία πόρτα στα πλάγια της σκηνής ανοίγει και εμφανίζεται πρώτα ο Garfunkel που δείχνει εντυπωσιασμένος με τον κόσμο που έχει μαζευτεί.  Ακολουθεί ο Simon κρατώντας μια ακουστική κιθάρα. Η συναυλία αρχίζει με το τραγούδι που όλοι ήθελαν ν’ ακούσουν πρώτο, τη μεγάλη επιτυχία του 1968 "Mrs Robinson".  Η αλήθεια είναι ότι τα προβλήματα με το μικρόφωνο του Artie δεν επέτρεψαν να ακούσουμε μια από τις καλύτερες ερμηνείες του κομματιού. Αντίθετα στο “Homeward bound” που ακολουθεί  ακούμε τις αρμονίες που έχουμε αγαπήσει στον ήχο του σπουδαίου ντουέτου. Με το τέλος του κομματιού, ο Paul, ευχαριστεί τις αρχές για την μεγάλη προσπάθειά τους ώστε να πραγματοποιηθεί η συναυλία. Ακολουθεί μια ακόμη μεγάλη επιτυχία το μελωδικό “America” σε μια υπέροχη εκτέλεση, διαφορετική από εκείνη του studio καθώς έχει προστεθεί ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας. Το solo hit του Paul Simon “Me And Julio Down By The Schoolyard,” και το“Scarborough Fair” ακολουθούν (κλείνοντας την α΄πλευρά του δίσκου) και εντυπωσιάζουν τόσο με την άψογη εκτέλεση, όσο και με τη λάμψη που τους προσδίδει  ο ανανεωμένος ήχος της μπάντας που συνοδεύει τους δυο καλλιτέχνες.

Η β΄ πλευρά ξεκινά με το μελωδικό folk hit “April Comes She Will” που μας δίνει την ευκαιρία να απολαύσουμε την αγγελική φωνή του Art. Αμέσως ακολουθεί  το “Wake Up Little Susie” ένας φόρος τιμής στους  Everly Brothers που ήταν από τις κύριες μουσικές επιρροές τους. Με το τέλος του κομματιού ο Art κάθεται στο πίσω μέρος της σκηνής και ο Paul τραγουδά μόνος του το “Still Crazy After All These Years”, από το ομότιτλο album του 1975. Οι ρυθμοί πέφτουν ακόμη περισσότερο με ένα ακόμη μελωδικό κομμάτι το  “American Tune”, που δίνει τη θέση του στο κορυφαίο κομμάτι της συναυλίας το “Late in the evening”. Μια απολαυστική εκτέλεση, που ξεσηκώνει το πλήθος και ανεβάζει το κέφι. Υπέροχος ήχος από τα πνευστά και όλοι (με πρώτον τον Art) απολαμβάνουν το τραγούδι. Χιλιάδες κόσμου χορεύουν και διασκεδάζουν. Η τρίτη πλευρά ανοίγει με τη συμπαθητική μπαλάντα “Slip Slidin' Away" μια περίεργη επιλογή καθώς το συναντάμε μόνο στο Greatest hits του Paul Simon. Ακολουθεί το αδύναμο "A Heart in New York", ένα τραγούδι του Art Garfunkel που αναφέρεται στην πρώτη εικόνα  της πόλης που έχει ένας Νεοϋρκέζος  ο οποίος επιστρέφει σ’ αυτή. Μια ακόμη άστοχη επιλογή είναι το medley που περιλαμβάνει το “Kodachrome” με το “Maybelline.” του Chuck Berry, καθώς τα δυο τραγούδια δεν «δένουν» μεταξύ τους. Μια κορυφαία σύνθεση, ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους ολοκληρώνει την 3η΄πλευρά του album. Είναι το ‘Bridge over troubled”, με το πλήθος να συνοδεύει τον Art και σε κάποια σημεία να καλύπτει τη φωνή του. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Richard Tees συνοδεύει με το πιάνο του δίνοντας άλλη διάσταση σ’ αυτό το αθάνατο κομμάτι. Η 4η΄πλευρά ξεκινά με την μεγαλύτερη προσωπική επιτυχία (μέχρι εκείνη την εποχή) του Paul Simon, το "50 Ways to Leave Your Lover". Κι εδώ η ενορχήστρωση είναι διαφορετική  πιο latin, με αποτέλεσμα το κομμάτι να γίνεται πιο χορευτικό. Το 17ο τραγούδι της συναυλίας είναι η μεγάλη τους επιτυχία "The Boxer", με το οποίο ολοκλήρωσαν το κυρίως μέρος της. Οι Simon & Garfunkel ευχαριστούν το κοινό, φεύγουν από τη σκηνή, για να επιστρέψουν λίγο αργότερα για το encore. Η δ΄πλευρά  ολοκληρώνεται με  την νωχελικότητα του "Old Friends / Bookends Theme",  την ανεμελιά του "The 59th Street Bridge Song (Feelin' Groovy)"και την ήρεμη ομορφιά του"The Sound of Silence". Το φινάλε της συναυλίας περιελάμβανε δεύτερο encore με μια reprise εκτέλεση του “Late in the evening”. «Σας ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας»   θα πει ο Paul Simon, πριν το αγαπημένο ντουέτο χωρίσει για μια ακόμη φορά. Το “The concert in the Central Park” κυκλοφορεί, σε διπλό βινύλιο, στις 16 Φεβρουαρίου 1982 kαι φτάνει στο No6 του Billboard 200 chart. Στις ΗΠΑ έγινε δυο φορές πλατινένιο (πωλήσεις πάνω από 2.000.000 δίσκους).

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑΟι σκέψεις για συνέχεια της συνεργασίας τους, μετά την επιτυχία του “Concert in the Central Park”, με ηχογράφηση νέου υλικού, δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.  Η ένταξή τους στο Rock and Roll Hall of Fame τούς οδήγησε σε κοινή περιοδεία το 1993 η οποία ήταν θριαμβευτική, αλλά μετά το τέλος της οι σχέσεις τους είχαν διαταραχτεί και πάλι. Το 2003 πραγματοποιούν την Old Friends tour που τους αποφέρει 126 εκατομμύρια δολάρια.  Τα σχέδια για μια ακόμα περιοδεία το 2010 ναυαγούν καθώς ο Art  αντιμετώπιζε πρόβλημα στις φωνητικές χορδές. To  2012 ο Simon δηλώνει ότι δεν θα ηχογραφήσει ξανά με τον Garfunkel, γιατί δεν θέλει να επιστρέψει στο παρελθόν. Λίγο καιρό πριν ο Art είχε δηλώσει ότι για να ηχογραφήσουν πρέπει εκτός από τους δυο τους να μπει στο στούντιο και ένας ψυχίατρος! Η αυλαία για το διάσημο ντουέτο είχε πέσει…
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Όποιος έχει παρακολουθήσει το οπτικό υλικό από τη συναυλία αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν δυο άνθρωποι που δεν θέλουν να βλέπουν ο ένας τον άλλον (είναι χαρακτηριστικό ότι  σπάνια ανταλλάσσουν έστω κι ένα βλέμμα) ταιριάζουν τόσο πολύ μουσικά. Θα έλεγα ότι περισσότερο αισθάνονται αμηχανία (ο Art προσπαθεί διαρκώς να «βολέψει» τα χέρια του, δείγμα του πόσο άβολα αισθάνεται), παρά διασκεδάζουν και απολαμβάνουν την αγάπη του κοινού. Το The Concert in Central Park αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα του ταλέντου, αλλά και της προβληματικής σχέσης των δυο σπουδαίων μουσικών.
TRIVIA
•    Το 2018 ο Paul Simon ανακοίνωσε ότι αποσύρεται οριστικά από τις περιοδείες.
•    Ο καθαρισμός του χώρου, μετά τη συναυλία, κόστισε 20.000 δολάρια, ενώ ποτέ δεν μάθαμε το ποσό που εισπράχθηκε από την πώληση t-shirts.
•    Το πόστερ της συναυλίας σχεδιάστηκε από τον Michael Doret.
•    Η συγκεκριμένη συναυλία στο Central Park θεωρείται η έβδομη μεγαλύτερη, από άποψη προσέλευσης θεατών, για τις ΗΠΑ.
•    Το μόνο τραγούδι, από το setlist της συναυλίας, που δεν περιλαμβάνεται στο άλμπουμ είναι το "The Late Great Johnny Ace". Ενώ ο Simon έπαιζε το κομμάτι, κάποιος από το  ακροατήριο όρμησε  στη σκηνή και φώναξε στο Simon: "Πρέπει να σου μιλήσω!" Ο άνδρας απομακρύνθηκε από την ασφάλεια και ο Simon τελείωσε το τραγούδι. Αργότερα, σε τηλεοπτική εκπομπή, ο Simon δήλωσε ότι δεν φοβήθηκε, αλλά στενοχωρήθηκε που η πρεμιέρα του κομματιού καταστράφηκε εξαιτίας αυτού του γεγονότος.
•    Για το φινάλε της συναυλίας είχε προγραμματιστεί show με πυροτεχνήματα, το οποίο αναβλήθηκε για λόγους ασφαλείας. Έτσι ο Simon είπε στο κοινό: «Ας δημιουργήσουμε τα δικά μας πυροτεχνήματα!». Όλοι τότε άναψαν τους αναπτήρες τους και οι μουσικοί έπαιξαν το “Late in the evening”.

ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ

7/7/19

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος