Με το που κυκλοφόρησε και ακούστηκε από το βρετανικό ραδιόφωνο, το «(I can't get no) satisfaction…" με το μοναδικό κιθαριστικό riff του Keith Richards, όχι μόνο χαρακτήρισε εκείνη τη γενιά, αλλά έγινε και τραγούδι – σημαία για τις επόμενες. Τρανή απόδειξη ότι το τραγούδι εξακολουθεί να συμπεριλαμβάνεται στο set list των συναυλιών τους και να αντιμετωπίζεται με ενθουσιασμό από το κοινό που δεν είχε γεννηθεί όταν κυκλοφόρησε.
Η σύνθεση του ξεκίνησε μάλλον τυχαία, όπως συμβαίνει με πολλές επιτυχίες. Ο 21χρονος κιθαρίστας Keith Richards μόλις είχε επιτρέψει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου του, μετά από μία συναυλία στη Φλόριντα, έχοντας καρφωμένη στο μυαλό του μια μελωδία. Όπως δήλωσε πολλά χρόνια αργότερα, όλα τα χρωστάει σε ένα μπομπινόφωνο Philips που έμενε ανοικτό και έγραφε ότι έπαιζε στην κιθάρα, δηλαδή τη μελωδία που του είχε καρφωθεί στο μυαλό.
Φυσικά ούτε που του είχε περάσει από το μυαλό ότι μόλις είχε συνθέσει μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες! Την επομένη, έβαλε στον Jagger να ακούσει τι είχε ηχογραφήσει, ο οποίος συμφώνησε να δουλέψουν πάνω στη σύνθεση αλλά δεν ήταν ενθουσιασμένος.
Ο αρχικός στίχος I don't get no satisfaction, έγινε I can't get no satisfaction, και οι υπόλοιποι στίχοι άρχισαν να ρέουν αβίαστα στο μυαλό τους, δίπλα στην πισίνα του Jack Tar Harrison Hotel. Στίχοι που εκφράζουν απόλυτα την εικόνα των Stones του 1965: νεαροί επαναστάτες, με μεγάλο μουσικό ταλέντο και τάση για να δημιουργούν προβλήματα. Αυτό που λέμε κακά παιδιά! Ο Jagger είχε αποδεχθεί τον ρόλο του στιχουργού - κοινωνικού σχολιαστή, ενάντια στους περιορισμούς της κοινωνίας, στις επιταγές του καταναλωτισμού, τα στερεότυπα της διαφήμισης. Ο στίχος του είναι άμεσος και διεγείρει τους νέους του τότε αλλά και των επόμενων χρόνων που θεωρούν ότι γράφτηκαν γι' αυτούς «δεν μπορώ να βρω ικανοποίηση πουθενά…»
Κι όμως ο Keith Richards δεν ήταν ευχαριστημένος με το riff, ίσως πρέπει να το κάνει όπως ο Otis Redding, όπου το riff στα τραγούδια του δεν είναι συνεχόμενα. Ο Richards δεν καταλήγει σε ένα συγκεκριμένο riff και όλο ηχογραφεί και ηχογραφεί το κομμάτι χωρίς να καταλήγει στην τελική μορφή του. Τότε εμφανίζεται ο οργανίστας Ian Stewart και του φέρνει το μαγικό κουτί του "φαζ" (Maestro Fuzz-Tone) της Gibson. Δοκιμάζει και το distortion κι αυτό ήταν, το κομμάτι είναι έτοιμο!
Αλλά και πάλι έχει αμφιβολίες και θέτει την κυκλοφορία του τραγουδιού σε… ψηφοφορία! Οι Jagger και Richards ψηφίζουν να μη το κυκλοφορήσουν και οι Brian Jones, Bill Wyman και Charlie Watts ψηφίζουν να κυκλοφορήσει! Το (I can't get no) satisfaction κυκλοφορεί τον Ιούνιο του 1965 στη Μ.Βρετανία και τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς στην Αμερική, όπου και στις 2 χώρες φθάνει στο Νο1 !!!!
Εκατοντάδες οι διασκευές του και μάλιστα από καλλιτέχνες από όλα τα μουσικά είδη. Ενδεικτικά αναφέρω τους Aretha Franklin, Residents, Devo, Britney Spears, scar Peterson, (από το χώρο της jazz), Björk , Samantha Fox, Television, Vanilla Ice κ.α. Στην Ελλάδα διασκευάστηκε από το Χρήστο Γιαννόπουλο διακωμωδώντας τον τίτλο του σαν «Θα τη σφάξω» μια λογική που ακολουθήσαμε σε πολλά ξένα τραγούδια που οι τίτλοι τους ηχητικά ακουγόντουσαν κοντά στα ελληνικά.
Πενήντα χρόνια μετά ο Richards εξακολουθεί να ψάχνει τι του λείπει του τραγουδιού, ενώ σε μια πρόσφατη συνέντευξη του είχε πει:” Για φαντάσου, έγραψα ένα από τα ιστορικά riff στην ιστορία της μουσικής κι ο εγγονός μου με ρωτάει μόνο για τη συμμετοχή μου στην ταινία Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales»!!!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
20/7/19
Δημοσίευση σχολίου