Η Παρασκευή γενικά θεωρείται μία από τις μικρές χαρές της ζωής. Ειδικότερα ενόψει τριημέρου, και πολύ περισσότερο όταν το βράδυ επίκειται μεγάλη φεστιβαλική εμφάνιση, όπως αυτή των αδιαμφισβήτητων βασιλιάδων του επικού metal, των μυθικών
Manowar.
Ωστόσο, η στάση εργασίας στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς δεν βοήθησε προς αυτή την κατεύθυνση. Φεύγοντας από την δουλειά και προσπαθώντας να βρω μέσο για να επιστρέψω σπίτι και να ετοιμαστώ από την συναυλία, ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θα έχανα τα δύο πρώτα συγκροτήματα, τους Έλληνες Battleroar και τους παν-Ευρωπαίους Imperia. Από την πρώτη δυάδα του crew μας που κατάφερε να βρεθεί εκεί κανονικά στην έναρξη της μέρας, μπορώ με ασφάλεια να σας μεταφέρω ότι οι epic heavy power metallers
Battleroar είχαν μία ζεστή ανταπόκριση από το κοινό, για το μισάωρο που έπαιξαν. Αντιμετώπισαν ένα μικρό πρόβλημα ήχου στο Hyrkanian Blades (το πρώτο τους κομμάτι) αλλά μετά έστρωσε η φάση και συνέχισαν ακάθεκτοι, παίζοντας αξιοπρεπέστατα για το υπόλοιπο του μικρού σετ τους, μέχρι τις 18:30. Μισή ώρα αργότερα βγήκαν οι symphonic metallers
Imperia, οι οποίοι δεν έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση, και λειτούργησαν περισσότερο ως filler act, ως γέφυρα μέχρι την εμφάνιση των Rhapsody Of Fire. To set τους που διήρκησε κάτι παραπάνω από 45 λεπτά δεν ξεσήκωσε ιδιαίτερα το κοινό, αλλά σε γενικότερο συναυλιακό πλαίσιο έδωσε μία ευκαιρία σε όλους να διεκπεραιώσουν άλλα ζητήματα όπως μια βόλτα στον χώρο, νερά, μπύρες, επίσκεψη στο merchandise και συναντήσεις.
 |
| Rhapsody of Fire |
Κάπου εκεί, προσέγγισα τον χώρο και μπήκα στην Πλατεία Νερού, διαβαίνοντας τις χρυσές αψίδες (!)τύπου McDonalds. Κορίτσια πρόσφεραν προϊόντα από διάφορες προωθητικές ενέργειες εταιρειών που δούλευαν στο φεστιβάλ. Το πλήθος ήταν λίγο-πολύ αυτό που θα περίμενε κάποιος, λίγο πάνω από τις 10.000 fans, τ
ουτέστιν πολύς κόσμος με διακριτικά των Manowar, πλήθος άλλων με εξαιρετικές heavy metal επιλογές, και γενικότερα άνθρωποι κάθε ηλικίας, από μικρά παιδιά μέχρι μέλη του πιο ώριμου ακροατηρίου. Δεν έλειψαν τα πλαστικά σπαθιά και άλλα είδη πολεμικής εξάρτυσης, που συμπλήρωναν την συναυλιακή περιβολή των fans. Κατευθύνθηκα πρώτα στο merchandise, το οποίο το έτρεχαν μέλη του crew των Manowar και τιμές τσιμπημένες στην ένδυση, με τα t-shirtsστα 45 Ευρώ(!!!) και τα παιδικά στα 30 Ευρώ. Πήρα ένα απλό καπέλο με logo Manowar (20 Ευρώ), όπου ο τύπος με ρώτησε πριν το αγοράσω «αν είχα τα λεφτά»! Καλό είναι να προσέχει το συγκρότημα ποιους βάζει να μιλούν με τους fans και να μην φέρονται σαν κόπανοι. Μία καλή ευκαιρία πάντως ήταν η τριπλέτα των διατιθέμενων cd στα 30 Ευρώ, με το EP The Final Battle I και τα δύο μνημεία του επικού ήχου Into Glory Rideκαι Hail To England, στις Imperial Edition τους σε remastered επανεκδόσεις.
 |
| Rhapsody of Fire |
Ακριβώς απέναντι από την σκηνή, ήταν στημένη η εξέδρα της κονσόλας, σε δύο επίπεδα. Κάτω όλα τα ηχητικά, οι κάμερες και διάφορα οπτικοακουστικά control. Επάνω μία εξέδρα με κληρωθέντες από εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, οι οποίοι είχαν μία πανοραμική θέα του χώρου, δικό τους μπαρ, κάποια δωρεάν μπύρα και μερικά stands, και οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν άνετα την ημέρα.
Βέβαια ο κόσμος εκεί ήταν κάπως ετερόκλιτος, καμία σχέση με τις βαρβαρικές ορδές της αρένας, αλλά κάτι σαν καλεσμένοι σε event, που απλά έτυχε να βρεθούν εκεί (και όχι απαραίτητα metalfans). Κοπέλα που δήλωνε μη «fan του σκληρού ήχου” δήλωσε εντυπωσιασμένη στο insta-story της, γεγονός που αναδεικνύει πως γενικά είμαστε παρεξηγημένοι ως σκηνή και οπαδοί, μιας και η πλειοψηφία βλέπει στερεοτυπικά και ρηχά την όλη φάση μας (όχι πως μας νοιάζει, ίσα-ίσα θα έλεγα).
Με αυτές τις σκέψεις διαπιστώνω ότι η ώρα δείχνει εμφάνιση
Rhapsody Of Fire, με το backdrop αλλα Assassin’s Creed (από το The Eighth Mountain, την πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους) να έχει ήδη σηκωθεί, και σποραδικά να ακούγονται ιαχές από power μεταλάδικους πυρήνες στο πλήθος, το οποίο σε εκείνη την φάση είχε ξεπεράσει τις 8.000 κόσμου. Στις 20:30 κάνει την είσοδο του ο Alex Staropoli (το μοναδικό original μέλος από το 1993 στους πρώτους Rhapsody, και συνιδρυτής τους με τον Luca Turilli, ο οποίος κυκλοφορεί με τους δικούς του Luca Turilli’s Rhapsody)και το κοινό αρχίζει να ζεσταίνεται. Στην κιθάρα, ο πολύ καλός Roby De Micheli, σκληρό μπάσο από τον Alessandro Sala, ο αθλητικότατος Manu Lotter στα ντραμς και ο εξαιρετικός τραγουδιστής Giacomo Voli.
Η μερίδα του λέοντος πήγε στο τελευταίο άλμπουμ τους The Eighth Mountain με 5 κομμάτια (March Against the Tyrant, Master of Peace, Rain of Fury, The Courage to Forgive, The Legend Goes On), ενώ άλλα τόσα ακούστηκαν από τα Dawn Of Victory (Dargor Shadow lord of the Black Mountain, Dawn of Victory, Holy Thunderforce), Into The Legend (Distant Sky) και Symphony Of Enchanted Lands (Emerald Sword).
To set ξεκίνησε με το Distant Sky και από εκεί ξεκίνησε ένα εξαιρετικό power metal σερί, όπου θαυμάσαμε την κιθαριστική δεξιοτεχνία του De Micheli και την δυνατή ερμηνεία του Voli, ο οποίος με ενθουσιασμό έδινε το σύνθημα από κομμάτι σε κομμάτι. Θα έλεγα ότι τα Holy Thunder forceκαι Emerald Sword,με το οποίο έκλεισαν και την εμφάνιση τους, ήταν οι πιο δυνατές στιγμές τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η συναυλία «έκανε κοιλιά». Και γενικά κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος από την εμφάνιση των Rhapsody Of Fire, αν εξαιρέσουμε κάποια θεματάκια στον ήχο, τα οποία άλλωστε υπήρχαν σε όλη την διάρκεια της ημέρας, και ίσως το γεγονός ότι θα μπορούσαν να παιχτούν περισσότερα κομμάτια του ένδοξου παρελθόντος τους. Μία ώρα κράτησε το σετ του συγκροτήματος, με αρκετό κόσμο ενδεχομένως να ήθελε παραπάνω, κάτι που θα μετρίαζε και την αρνητική αίσθηση της αναμονής για την εμφάνιση των Manowar, οι οποίοι επρόκειτο να βγουν μιάμιση ώρα αργότερα.
Μιάμιση ώρα η οποία πέρασε αργά και βασανιστικά. Πολλή μεγάλη η αναμονή, δεν ήταν απαραίτητη θεωρώ, αλλά αυτό ήταν ένα τίμημα που έπρεπε να πληρώσουμε, για καλό σκοπό θέλω να πιστεύω. Είναι γνωστή η αποφασιστικότητα των μεταλλάδων όταν πρόκειται να παρακολουθήσουν ένα αγαπημένο συγκρότημα, και η ιώβεια υπομονή τους. Άλλοι όρθιοι, άλλοι καθιστοί, πολλοί στα μπαρ, άλλοι καπνίζοντας, αντέξαμε και τελικά λίγο μετά τις 23:00 ακούστηκε το κάλεσμα και όλοι σηκώθηκαν επί ποδός. Τ
α φώτα άναψαν και οι υβριδικοί Βίκινγκ/Σάξονες πολεμιστές με ασπίδες Sign Of The Hammerανέβηκαν στις βουνοκορφές που είχαν στηθεί ως σκηνικό.
«Ladies And Gentlemen...from the United States of America..all hail..MANOWAR!» και εν μέσω ενθουσιασμού και πυρσών ξεκινάει το ομώνυμο κομμάτι (Manowar), ιδανική έναρξη για να εμπλακεί το κοινό στην πολυαναμενόμενη εμφάνιση της αρχέτυπης epic metal μπάντας. Η φωνή του Eric Adams εξαιρετική, κάτι που φοβόμουν ότι θα ήταν θέμα, αλλά ευτυχώς διαψεύστηκα. Εδώ άρχισαν να εμφανίζονται και κάποια αρνητικά στο παίξιμο του συγκροτήματος. Κάποια κλικ πιο πάνω το μπάσο, και αναμενόμενο άλλωστε μιας και ο φυσικός ηγέτης του συγκροτήματος είναι ο Joey DeMaio και λογικά ήθελε να κατοχυρώσει το θορυβώδες μπάσο του ως μέρος του ήχου
. Για τον κατά τα άλλα συμπαθέστατο Βραζιλιάνο κιθαρίστα E. V. Martel, έχω να πω ότι ενώ στα ρυθμικά μέρη και στα riffs απέδωσε μια χαρά, είχε ένα θέμα με την απόδοση των solo. Σαν να ήταν ξεκούρδιστος, σαν να βρισκόταν εκτός τόνου και χωρίς κάποιο ουσιαστικό τελείωμα.
Το encore του τραγουδιού διήρκησε περισσότερο από όσο θα έπρεπε, αλλά το παραβλέπω και αυτό, γνωρίζοντας ότι είναι στην λογική του συγκροτήματος να τεστάρει τις αντοχές των μουσικών οργάνων (και όχι μόνο) στα άκρα.
Χωρίς να χαθεί χρόνος, ήρθε κατευθείαν το Warriors of the World United να ξεσηκώσει τον κόσμο ακόμα περισσότερο. Σε κάποιο σημείο, και με το πλήθος να τραγουδάει από κάτω, βγήκαν πάλι οι πολεμιστές με σημαίες διαφόρων χωρών, μεταξύ των οποίων και μια..τουρκική! Προσωπικά δεν μου έκατσε καλά (καλό είναι να κάνουμε μία ιστορική προετοιμασία πριν αποφασίσουμε τι σύμβολα θα ανεβάζουμε στην σκηνή) αλλά δεν φάνηκε να ενοχλεί κανέναν άλλο, οπότε τελειώνει το κομμάτι και άμεσα έρχεται το θρυλικό Blood of My Enemies να ανεβάσει ακόμα περισσότερο τον παλμό, με όλους ανεξαιρέτως να τραγουδούν από κάτω και την Πλατεία Νερού να έχει πάρει φωτιά. Δυστυχώς αυτό ήταν το μόνο κομμάτι που ακούσαμε από το μάλλον καλύτερο τους άλμπουμ Hail To England. Και δεν ακούσαμε κανένα από το δικό μου εξίσου προσωπικό αγαπημένο Into Glory Ride. Συνέχεια με τα ρυθμικά Brothers of Metal (Pt. 1), Call to Arms, το δυναμικό Hand of Doom και το Sons of Odin, δίχως διακοπή. Εγώ έχω ήδη πιάσει τον εαυτό μου να αναρωτιέται πως διάολο καταφέρνει ο Eric Adamsνα δίνει τόσο πόνο στα 66 χρόνια του, όταν άλλοι νεότεροι από αυτόν δεν μπορούν να πιάσουν ούτε το μισό της απόδοσης του. Και έτσι απρόσκοπτα, και για να πάρουν μερικές ανάσες οι υπόλοιπου, περνάει στο Hector's Final Hour, από το Achilles, Agony and Ecstasy.Με την ελληνική σημαία να εμφανίζεται στο videowall, ατμοσφαιρικό με τα πλήκτρα του Joe Rozler, ο οποίος στη συνέχεια περνάει με τον Adamsστο Swords in the Wind, οπότε και επανέρχονται όλοι επί σκηνής και οι κομπάρσοι-πολεμιστές εμφανίζονται ξανά.
Ακολουθεί το καθιερωμένο σόλο του DeMaioστο μπάσο, μία από τις γραφικές στιγμές του σετ, μιας και δεν έβγαζε κανένα νόημα, πέρα από το να δοκιμαστεί το ίδιο το όργανο, το οποίο έπαιξε και σαν κιθάρα σε κάποια σημεία. Αν δεν κάνω λάθος ήταν το δεύτερο μπάσο που έβγαλε μέχρι εκείνο το σημείο, φάνηκε άλλωστε στο videowall πιο πριν ότι είχε δυσαρεστηθεί με το πρώτο και το άλλαξε. Έπαιξε και λίγο με το κοινό, χωρίς λόγια, μία από τις ελάχιστες στιγμές που υπήρξε μία διάδραση του συγκροτήματος με τον κόσμο. Όταν, όμως, ο μεγάλος Anders Johansson (σ.σ.σ έχει παίξει με Silver Mountain, Yngwie Malmsteen, Hammerfall κ.α) άρχισε να χτυπάει τα ντραμς με ρυθμό, ο κόσμος μπήκε στο νόημα, και ξεκίνησε το μονολιθικό Battle Hymn, με εξαιρετικά θερμή ανταπόκριση εκ μέρους όλων μας. Ανταπόκριση η οποία εντάθηκε όταν έπαιξε το επόμενο κομμάτι, το αγαπημένο πολλών Thor (The Powerhead) από το εξίσου ιστορικό Sign Of The Hammer. H Πλατεία Νερού δέχτηκε ανελέητο σφυροκόπημα για το επόμενο εικοσάλεπτο περίπου, με το συγκρότημα να παίζει τις κλασικές επιτυχίες τους Kings of Metal, Fighting the World και Hail and Kill, όπου πραγματικά επικράτησαν σκηνές μάχης με διάσπαρτα moshpitsκαι πυρσούς να ανάβουν.
Καθώς εντυπωσιακά πυροτεχνήματα έσκαγαν πάνω από τα κεφάλια μας, ξεκίνησε το The Power of Thy Sword, και το tempo παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα με τα King of Kings και House of Death. Οι φλόγες επί σκηνής και τα ιδιαίτερα animation πίσω στο video ενίσχυσαν την σκηνική παρουσία των Manowar, οι οποίοι σε αυτό το σημείο φαινόταν να αψηφούν κούραση, ζέστη και decibel, που θα είχαν γονατίσει τους περισσότερους! Σκληροτράχηλη μπάντα, και μάλιστα επί δεκαετίες. Συντομότατη υποχώρηση στα παρασκήνια για να εμφανιστεί στην συνέχεια ο Joey DeMaio για τον καθιερωμένο, από ότι κατάλαβα, λόγο του προς το κοινό. Δηλώσεις κολακευτικές για τους Έλληνες, την Ελλάδα που πρωτοεπισκέφτηκε το 1991, για το ελληνικό κοινό των Manowar και την στήριξη τους, και επίσης έκανε ειδική μνεία σε δύο συντελεστές που τους διευκόλυναν την επίσκεψη τους στην Ελλάδα, και τους έδωσαν την δυνατότητα να στήσουν το πλήρες stageτους, χωρίς συμβιβασμούς, με καλή διοργάνωση και συνεργασία, τον Θωμά (Μαχαίρα) και Δημήτρη (Βόγλη). Αφού κατέβασε ένα κουτάκι μπύρας μονοκοπανιά επανήλθε για να μας ενημερώσει ότι ανάμεσα στο κοινό υπήρχαν Manowarriors από πολλά μέρη της χώρας μας, όπως Θεσσαλονίκη, Καστοριά, Λαμία, Τρίκαλα, Πάτρα και Κρήτη.
Προσωπικά στέλνω και αγωνιστικούς χαιρετισμούς σε κάποιους φίλους από Πτολεμαϊδα που ήρθαν για την ημέρα! Σημειώνεται ότι υπήρχε και κόσμος που ήρθε από το εξωτερικό, αν κρίνω από τις σημαίες που έβλεπα στις μπροστινές σειρές.
Με το καυτό Black Wind, Fire and Steel έκλεισαν την συναυλία τους οι Manowar, εν μέσω ενθουσιασμού, πολλών πυροτεχνημάτων και ιαχών από το κοινό. Και υπό τους ήχους του Army Of The Dead, ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί ήρεμα και ωραία. Κάμποση ώρα αργότερα, βρέθηκα σε γνωστό φαγάδικο της Λεωφ. Συγγρού, όπου πολλοί φορούσαν t-shirts Manowar (και άλλων) που προφανώς αναπλήρωναν τις χαμένες θερμίδες από την έντονη συναυλιακή εμπειρία που ζήσαμε! Δεδομένου ότι ακολουθούν πολλές άλλες συναυλίες, αναμένω με ανυπομονησία και ελπίζω να περάσω εξίσου καλά!
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
φωτό: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΟΥΓΚΡΑΝΗΣ
18/6/19
αψογος!τα λεμε..
ΑπάντησηΔιαγραφήαπο την Λειβαδια δεν ειχε Manowariors ?
ΑπάντησηΔιαγραφή