Τα σημάδια της κόπωσης όσον αφορά τις μεταξύ τους σχέσεις είχαν κάνει την εμφάνιση τους αμέσως μετά το τέλος της περιοδείας του υπερπετυχημένου "Frontiers". Η μπάντα έδεσε χειρόφρενο και το κάθε μέλος επέλεξε να ασχοληθεί με διαφορετικά πράγματα. Ο Neal Schon μαζί με τον Sammy Hagar άρχισαν να δουλεύουν πάνω σε ένα καινούριο project που απέδωσε μια studio δουλειά την οποία γνωρίζουμε ως HSAS: "Through the fire". Ο Steve Perry την ίδια χρονική περίοδο, 1984, θα κυκλοφορήσει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, ως solo καλλιτέχνης, η οποία κινήθηκε στο ίδιο περίπου μοτίβο με αυτό των Journey, προκαλώντας αυτομάτως ένταση στους υπόλοιπους "συν-Ταξιδιώτες". Τελικά, η πεντάδα των Perry, Schon, Cain, Valory, Smith θα ενωθεί και πάλι κάπου στο 1984 για να ηχογραφήσουν τα: Only the young και Ask the lonely, τραγούδια που θα ντύσουν το soundtrack των ταινιών Vision Quest (1985) και Two of a kind (1984) αντίστοιχα. Η φλόγα σαν μπάντα θα αναζωπυρωθεί και πάλι, αυτή την φορά όμως κάτι έχει αλλάξει.
Στο σημείο αυτό, μαζί με τις αλλαγές και τις αποχωρήσεις από τη σύνθεση των Journey, είναι η ώρα να αποχαιρετήσουμε και την.....αντικειμενικότητα!
Η απαλή αρχή του “Girl can't help it” θα εξελιχθεί σε ένα μελωδικό οργασμό κάνοντας το τραγούδι Journey classic με τη μια. “Positive touch” μια μεγάλη κομματάρα για συνέχεια! Αύρα καλοκαιριού, ένας Steve Perry ο οποίος ίπταται φωνητικά και ερμηνευτικά κι ένα απρόβλεπτο sax solo από τον Dan Hall. Χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο...;;
Ένα γυναικείο όνομα που θα το θυμόμαστε για πάντα, λόγω Journey, είναι το “Suzanne”, ένα τραγούδι που συνοψίζει τις καλύτερες στιγμές του AOR του ογδόντα που τόσο λατρεύουμε. Στο «Be good to yourself» έχουμε να κάνουμε με ένα ύμνο αυτοβελτίωσης από αυτούς που μόνο οι Journey ξέρουν να γράφουν. Ένα funky μπάσο θα συμβάλει στην ανάδειξη των westcoast αρωμάτων στο «Once you love somebody» το οποίο έρχεται να δέσει με το «Happy to give», ένα μαγευτικό τραγούδι ιδανικό για νύχτα! Στιγμές ποιότητας με μεγάλες δόσεις από την καρδιά και την ψυχή του "Πορτογάλου" με μοναδική κατάληξη τις δικές μας ανατριχίλες! Το ομότιτλο «Raised on radio» θα αποδώσει φόρο τιμής στο μέσον έδωσε φωνή στους καλλιτέχνες και έκανε τα τραγούδια τους να φτάσουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, επικροτώντας παράλληλα και τα λόγια του Mick Jagger: "It's only rock 'n' roll but I like it"! Ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Journey είναι σίγουρα το I'll be alright without you! Τραγούδι που δίνει έμφαση στις φωνητικές αρετές του Steve Perry και στην κιθαριστική έκφραση του Neal Schon. Το It could have been you, εκτός του ότι είναι ένα σπουδαίο τραγούδι, έρχεται να μας θυμίσει ότι βρισκόμαστε στην εποχή που η μουσική σημαίνει τόσο πολλά πράγματα για τους ανθρώπους. Ένα διαχρονικό κομμάτι για όλους εμάς κι ένας ακόμα λόγος για να αγαπήσουμε τόσο πολύ αυτή την μπάντα! Το Eyes of a woman κινείται μέσα σε ένα ελαφρώς σκοτεινό, ατμοσφαιρικό πλαίσιο που γίνεται πλουσιότερο από τους "ψαλμούς" του τεράστιου Steve. Τελευταίο άσμα για το δίσκο είναι το Why can't this night go on forever. Μπαλάντα, πολύ κοντά στο ύφος του Faithfully, με δυναμικό χαρακτήρα, σήμα κατατεθέν της εποχής και μέλος της κατηγορίας power ballads, στην οποία εγγράφηκαν όλοι οι "σκληροί"!
Κάποια πράγματα σε αυτήν τη ζωή σε βρίσκουν από μόνα τους και για διαφορετικούς λόγους κατορθώνουν να καταλάβουν ένα κομμάτι της καρδιάς και της ψυχής σου. Το "καμάρι του Σαν Φρανσίσκο" μπόρεσε να κάνει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να νιώσουν το σκίρτισμα στις καρδιές τους με τα τραγούδια τους, δημιουργώντας εξαρχής ένα ισχυρό δεσμό ο οποίος δυνάμωσε ακόμα περισσότερο από την καθημερινότητα και την πορεία της ζωής. Ένα ισχυρό συμβόλαιο με μια χρονική ισχύ η οποία φτάνει.....μέχρι το τέλος!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
12/6/19/
διαβαζοντας αυτα τα αρθρα , περαν της ικανοποιησης οτι υπαρχει καποια αναφορα σε αυτη την μουσικη απο καποιους που φανταζομαι δεν εζησαν λογω ηλικιας την εποχη εκεινη , υπαρχει και μια 'πικρια ΄ η μαλλον μια εμμεση εσωτερικη σκεψη - 'τωρα ειναι αργα πεταξε το πουλακι ....' η αν θελετε μου ερχεται μια 'ελαφρολαικη ' ρηση που την εχω ακουσει απο τον Γεωργιου ' μας λενε στο λεωφορειο αυτα που λεγαμε στην σταση ' καπως ετσι τελως παντων ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αλλα λογια , καποια απο τα αλμπουμ αυτα στην Ελλαδα δεν 'εφτασαν ' ποτε , δηλαδη δεν προβληθηκαν ποτε ,οταν ηταν η 'ωρα ' τους . Και απο ποιον να προβληθουν αλλωστε ? Ιντερνετ δεν υπηρχε και στα εντυπα οι πιο ροκ εκδοσεις ηταν το 'ποπ και ροκ ' που νομιζες οτι ειχε ιερο σκοπο να προσηλυτισει οπαδους για τους joy divison ,τους cure και κατι αλλους , ενω απο την αλλη το heavy metal /metal hammer ,ειχε το ιερο καθηκον να πληροφορησει τους metal warriors /defenders για ολα τα καλουδια της διεθνους σκηνης που ηταν συμφωνα με τα 'στανταρτ' των συντακτων του ,ενω φυσικα αποτελεσε και ιδιωτικο προωθητικο μεσο συγκεκριμενης Ελληνικης μπαντας ,πρωην Γερμανικης ,ισαξιας παντως με τα μεγαθηρια της εποχης και γενικα ισαξια και καλυτερη .
Στο θεμα των Journey , ασφαλως μεσα στην πενταδα των ονοματων AOR ,θα τους εβαζα στο 3 πιθανων στην προσωπικη μου λιστα . Ασφαλως το raised on radio ενα απο τα καλυτερα τους ,μαλιστα επι χρονια 'κοσμει ' καποιον τοιχο μου .
Χαρακτηριστικο εκεινης της εποχης ,το συγκεκριμενο αλμπουμ πρεπει να το βρηκα στα μεταχειρισμενα, με λιγη καθυστερηση απο καποιον που εφερνε 'Αμερικανικα ' , ενω το επομενο τους αλμπυμ το trial by fire αν δεν κανω λαθος το ζητησα σε κεντρικο δισκοπωλειο αποτα λιγα που εφερνε καποια 'κομματια ' αυτων των ειδων ,δεν το ειχαν και μου ειπαν , 'ε τι να κανουμε εξαντληθηκε , 2 κομματια φεραμε ,φυγανε ' .... Συνολικα βεβαια δεν πουλουσαν 2 ,μπορει να πουλουσαν 200 , αλλα ειναι ενδεικτικο της εκτιμησης των 'επαγγελματιων ' εκεινης της εποχης στα ονοματα αυτα , μιας εποχης που υπηρχαν καλες πωλησεις δισκων και cd .
Η φωνη του Perry που παμπολοι την προσκυνουν , παροτι βελουδινη , προσωπικα δεν με τρελαινει , φυσικα ειναι κορυφαιος ,αλλα σχεδον κανενα προσωπικο του αλμπουμ δεν ειδα να βγαζει κατι τοσο εξαιρετικο .Ακομα και το τελευταιο του , ωραιος ηχος , λιγο υποτονικος ενταξει δεν πειραζει , αλλα δεν ακουσα μια μελωδια σαν το 'when you love a woman ' για παραδειγμα .
Αγαπητέ AOR, επειδή τα είχαμε "ξαναπεί" στο παρελθόν σχετικά με την προπαγάνδα του Metal Hammer, ξανακοίταξα κάποια παλιά τεύχη και μάλλον η συντάκτρια που έκραζε τα glam/sleaze/AOR άλμπουμ ήταν κάποια Μαρία Ευθυμιάτου και όχι τόσο η Jane Σαμπανίκου. Έτσι, με την ευκαιρία της αναφοράς σου, για την αποκατάσταση της αλήθειας.
ΔιαγραφήΕχεις καλο μνημονικο ... πρεπει να ανεφερες το ονομα της δευτερης και ειπα δεν πρεπει να ειναι αυτο . Ομως δεν εχει σημασια να γινει αναφορα ονομαστικη , αναφερομαι στο γεγονος οχι στα ονοματα ,αφου εχεις τα τευχη τα βλεπεις και κρινεις . Το αν ηταν η ταδε η η δεινα κυρια δεν εχει σημασια.Η νοοτροπια και τα γεγονοτα ειναι που αναφερομαι .
ΑπάντησηΔιαγραφή