Όπως είχα αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο για τους Steelheart, από το 1990 εμφανίστηκαν οι μπάντες της τρίτης γενιάς του μελωδικού hard rock, οι οποίες μπορεί να βρήκαν εύκολα δισκογραφικό συμβόλαιο, λόγω της κυριαρχίας του είδους εκείνη την εποχή, δεν κατάφεραν όμως να κάνουν επιτυχία πάνω από, το πολύ, δυο άλμπουμ λόγω της ανόδου του grunge/alternative.
Από τις καλύτερες μπάντες της συγκεκριμένης φάσης – και ίσως η καλύτερη – ήταν και οι Firehouse. Δημιουργήθηκαν γύρω στο 1985 στο Richmond της Virginia από μέλη δυο τοπικών συγκροτημάτων. Συγκεκριμένα, ο κιθαρίστας Bill Leverty και ο ντράμερ Michael Foster ήρθαν από τους White Heat,ενώ ο τραγουδιστής C.J. Snare και ο μπασίστας Perry Richardson από τους Maxx Warrior. Μόλις σχηματίστηκαν οι Firehouse, μετακινήθηκαν λίγο νοτιότερα, στο Charlotte της Βόρειας Καρολίνας, όπου άρχισαν να προβάρουν και να ηχογραφούν demos,ενώ τα βράδια έπαιζαν σε διάφορες εκδηλώσεις για να καλύψουν τα έξοδα. Σε κάποια εμφάνισή τους, τους είδε το στέλεχος της Epic Records, Michael Caplan και τους πρότεινε άμεσα δισκογραφικό συμβόλαιο.
Έτσι λοιπόν, τον Αύγουστο του 1990, οι Firehouse κυκλοφορούν το ομώνυμο άλμπουμ τους “Firehouse”, το οποίο αιφνιδιάζει τους οπαδούς του είδους με την ποιότητά του. Πρόκειται για ένα κλασικό δίσκο του αμερικάνικου μελωδικού Hard Rock, με δέκα χαρακτηριστικά εμπορικά αλλά ταυτόχρονα ποιοτικά κομμάτια, κομμένα και ραμμένα για το ραδιόφωνο και το MTV αλλά και για να μπορούν να αγγίξουν και ένα ευρύτερο κοινό πέρα από αυτό του σκληρού ήχου. Το άλμπουμ έχει ακριβώς ό,τι θα περίμενε και θα ήθελε να ακούσει κάποιος από ένα συγκρότημα του είδους: Γρήγορα, πωρωτικά κομμάτια, mid-tempoσυνθέσεις για συμμετοχή του κοινού στις συναυλίες και, κλασικά, μπαλάντα. Οι στίχοι κινούνται γύρω από θέματα όπως η διασκέδαση, οι φιλίες και φυσικά ο έρωτας, τόσο στη ρομαντική όσο και στην άγρια μορφή του.
Δεύτερο super-hit του άλμπουμ, η μπαλάντα “Love of a Lifetime”. Είναι η πρώτη power μπαλάντα τους και από τις καλύτερες, θεωρώ, του είδους. Μάλιστα στις ΗΠΑ λέγεται ότι αποτελεί και περιζήτητο wedding song. Αποτελεί και για μένα ιδιαίτερο κομμάτι αφού με τη γυναίκα μου το επιλέξαμε και εμείς για τραγούδι του γάμου μας (με τους καλεσμένους βέβαια να αναρωτιούνται τι είναι αυτό που ακούνε!). Αποτέλεσε το τρίτο single του δίσκου καταλαμβάνοντας τη θέση 5.
Τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ κινούνται όλα στο ίδιο υψηλό επίπεδο και κανένα τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως filler. Πολύ καλά τραγούδια, που κοιτάνε στα μάτια το “All she wrote”, είναι το υπερηχητικό “Lover’s Lane”, το δεύτερο single (No 19),“Don’t treat me bad”, αλλά και το “Over night sensation”με την εντυπωσιακή τσιρίδα του C.J. Snareστην εισαγωγή. Από τα σχετικά γρήγορα κομμάτια, εξίσου ωραίο είναι και το νοσταλγικό “Home is where the heart is”,με αναφορά στις ανέμελες στιγμές της νεότερης ηλικίας, το τελευταίο του δίσκου, “Helpless”,με το πολύ ωραίο σόλο και φυσικά το “Don’t tread me bad”, το δεύτερο single που κυκλοφόρησε από το άλμπουμ.
Εκτός από τα παραπάνω πιο έντονα και ζωηρά κομμάτια, έχουμε και την ομάδα των mid-tempo, όπως το εισαγωγικό, με tribal τύμπανα στην αρχή, “Rock on the radio”, τα ρυθμικά “Oughta be a law” και “Shake and tumble”και το πιο συναισθηματικό “Don’t walk away”. Το δέκατο κομμάτι του άλμπουμ, “Seasons of change”είναι απλά ένα όμορφο ακουστικό ιντερλούδιο 1:30 λεπτού μεταξύ των “Don’t walk away” και “Over night Sensation”.
Για την ιστορία, το “Firehouse” έφτασε στη θέση 21 του Billboard, έγινε δυο φορές πλατινένιο (2.000.000 αντίτυπα) και ακολούθησε περιοδεία με περίπου, 90 εμφανίσεις σε ΗΠΑ, Καναδά και Ιαπωνία. Η επιτυχία του συγκροτήματος και του άλμπουμ επικυρώθηκε και “θεσμικά”, με την βράβευσή τους ως καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο Heavy Metal /Hard Rock σχήμα του 1991 στα American Music Awardsτου 1992, αποκλείοντας τους συνυποψήφιούς τους, Nirvana και Alicein Chains!!!. Μια εντυπωσιακή αλλά Πύρρειος Νίκη του μελωδικού Hard Rock απέναντι στο ανερχόμενο grunge, καθώς ήταν η τελευταία φορά που βραβεύτηκε συγκρότημα του συγκεκριμένου χώρου από κάποιον επίσημο μουσικό φορέα. Από την ερχόμενη χρονιά το συγκεκριμένο βραβείο θα πήγαινε σε συγκροτήματα όπως οι Nirvana ή οι Stone Temple Pilots…
Η επιτυχία όμως για τους Firehouse δεν τελειώνει με το πρώτο άλμπουμ. Το 1992 επανέρχονται με το δεύτερο άλμπουμ τους,“Hold your fire”, το οποίο είναι εξίσου εντυπωσιακό, όπως και το πρώτο. Απλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, λείπει το στοιχείο του αιφνιδιασμού που υπήρχε στο ντεμπούτο, αφού πλέον ξέρεις τι να περιμένεις. Προσωπικά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο από τα δυο άλμπουμ. Θα μπορούσε κάλλιστα το “Hold your fire” να είναι το πρώτο και το “Firehouse” το δεύτερο. Και πάλι την ίδια επιτυχία πιστεύω θα είχαν κάνει.
Στο “Hold your fire” το μοτίβο είναι το ίδιο με του πρώτου δίσκου: Πιασάρικες, εμπορικές συνθέσεις, με κολλητικά ρεφραίν και ωραία σόλο, μπαλάντες και στίχοι κυρίως για ανάλαφρα θέματα και φυσικά για αγάπες και έρωτες.
Ξεχωρίζουν επίσης η δεύτερη μπαλάντα του άλμπουμ, “Hold the Dream” , τo γρήγορο και ερωτιάρικο“Sleeping with you”, το πρώτο single και opening track, “Reach fort he sky”, το μεσαίας ταχύτητας, συναυλιακό, με χαρακτηριστικά sing along σημεία, “Rock you tonight, το ρυθμικό και σχεδόν χορευτικό “Get in touch” και το “Mama didn’t raise no fool”, μια σύνθεση και των τεσσάρων μελών με ρεφραίν που θυμίζει λίγο το “Smoking in the boys room” των Mötley Crüe. Εννοείται βέβαια πως και τα υπόλοιπα κομμάτια είναι πολύ καλά, καθώς με το ζόρι μπορείς να βρεις και σ’ αυτό το άλμπουμ κάποιο απλά καλό τραγούδι.
To “Hold your Fire”, έφτασε στη θέση 23 τουBillboard, έγινε χρυσό και ακολούθησε περιοδεία το 1992-1993 με περίπου 150 εμφανίσεις σε ΗΠΑ, Μ.Βρετανία, Καναδά, Ιαπωνία και Γερμανία. Οι πωλήσεις βέβαια ήταν σαφώς χαμηλότερες από του πρώτου άλμπουμ αλλά αυτό οφείλεται μόνο στη στροφή της μουσικής βιομηχανίας προς το grunge και όχι στην ποιότητα του δίσκου.
Μετά τη λήξη της περιοδείας, οι Firehouse - όπως και όλοι οι συνοδοιπόροι τους – δεν θα ξαναγνώριζαν τα μεγαλεία των προηγούμενων ετών. Παρόλα αυτά, πρόλαβαν, ακριβώς στη λήξη της χρυσής εποχής του μελωδικού hardrock,να μας χαρίσουν δυο αριστουργηματικά άλμπουμ τα οποία σήμερα, ακόμα και μετά από σχεδόν τριάντα χρόνια, δεν έχουν χάσει καθόλου από τη λάμψη τους. Αντιθέτως , μας θυμίζουν με νοσταλγία εκείνες τις φοβερές εποχές της δεκαετίας του ’80 και των αρχών της δεκαετίας του ’90 και ταυτόχρονα μας γεμίζουν με πίκρα για την κατάληξη και, ουσιαστικά, αποσύνθεση του αμερικάνικου μελωδικού σκληρού ήχου και την σημερινή κατάντια, γενικότερα, του αμερικανικού rock/hardrock/heavymetal.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Με το τέλος της «χρυσής εποχής», οι Firehouse δεν εγκατέλειψαν, ούτε επιχείρησαν να γυρίσουν τον ήχο τους σε grunge/alternative όπως δοκίμασαν, για παράδειγμα, οι Warrant ή ακόμα και οι Quennsryche(!!). Απλά συνέχισαν να κάνουν αυτό που ήξεραν, στρέφοντας πλέον το βάρος τους στην ευρύτερη Άπω Ανατολή, όπου ακόμα είχαν φανατικούς οπαδούς.
Το 1995 κυκλοφόρησαν το τρίτο τους άλμπουμ, “3”,το οποίο είναι πολύ καλό, αν και λίγο ελαφρύτερο από τα δύο πρώτα καθώς περιέχει αρκετές μπαλάντες (τρεις) και κάποια πιο funky τραγούδια. Τσεκάρετε τα “Love is a Dangerous thing” , “Here for you” , “I live my life for you” καθώς και τα “Something ‘bout your body”και“Two sides”. Γενικά είναι ένα άλμπουμ που αξίζει να το έχει κανείς.
Την επόμενη χρονιά (1996) έβγαλαν την τέταρτη δουλειά τους , “Good Acoustics”, η οποία περιέχει ακουστικές εκτελέσεις των μεγαλύτερων επιτυχιών τους και τρία νέα ακουστικά κομμάτια (“You are my religion”, “Love don’t care”, “In your perfect world”). Το άλμπουμ μάλιστα έγινε και χρυσό σε Μαλαισία, Φιλιππίνες και Σιγκαπούρη (εντάξει, φτωχοί συγγενείς σε σχέση με τα χρυσά και πλατινένια σε ΗΠΑ, αλλά απ’ το ολότελα…).
Έχοντας φύγει πλέον από την Sony, το 1998 κυκλοφορούν από την Ιαπωνική δισκογραφική εταιρεία Pony Canyon το άλμπουμ“Category 5”. Πιο rock και λιγότερο hard το συγκεκριμένο, παρ΄ όλα αυτά δεν είναι καθόλου κακό. Αξίζει να ακούσετε το“Dream”,τις πανέμορφες blues μπαλάντες“I’d do anything”και“Arrow through my heart” και ιδιαιτέρως το “The nights were young”, ένα γρήγορο rock τραγούδι με συγκινητικούς στίχους το οποίο σίγουρα θα φέρει στο μυαλό των «παλιών» μια γλυκόπικρη νοσταλγία για τις εποχές που «the nights were young and we thought that they would last forever».
Το 1999 κυκλοφορούν το μοναδικό Live τους, “Bring ‘em out l ive”στο οποίο ακούγονται τρία κομμάτια από το “Categoty 5”,ενώ τα υπόλοιπα είναι κυρίως από τα δυο πρώτα άλμπουμ.
2000 και έκτο studio άλμπουμ, το πολύ καλό “O2”. Εδώ έχουμε μια επιστροφή στις κλασικές hard rock φόρμες με μια πιο σύγχρονη χροιά. Καλύτερα τραγούδια του δίσκου τα συναυλιακά, “Jumpin’” και “Take it off”, το “I’ d rather be making love” και η μπαλάντα “Loving you is paradise”.
Το έβδομο άλμπουμ τους, "Primetime", κυκλοφορεί το 2003 και τους βρίσκει ακόμα σε πολύ καλή φόρμα. Ένα αρκετά καλό άλμπουμ με ωραία δουλειά στις κιθάρες από τον Leverty και με την πρωτοτυπία να μην τραγουδάει ο Snare σε τρεις συνθέσεις. Συγκεκριμένα, στο“Door to door” τραγουδάει ο ντράμερ Michael Foster, ενώ στα “Holding on”και “I’m the one”ο Leverty.
Τελευταία, μέχρι στιγμής, κυκλοφορία τους , το “Full Circle”του 2011, στο οποίο έχουν επανηχογραφήσει κλασικές επιτυχίες τους καθώς και ένα τραγούδι από κάποιο best of τους, το “Christmas with you”.
TRIVIA
• Λέγεται ότι το όνομά τους, Firehouse, το σκέφτηκαν από το γνωστό τραγούδι των KISS. Όπως όμως έχει δηλώσει σε κάποια συνέντευξή του ο BillLeverty, το όνομα του συγκροτήματος το σκέφτηκε ο ντράμερ Michael Foster, καθώς, για κάποιο διάστημα, είχε εκπαιδευτεί ως πυροσβέστης!• Το συγκρότημα, από την ίδρυσή του έως και σήμερα, διατηρεί κατά τα 3/4 τα ίδια μέλη. Μόνο ο μπασίστας Perry Richardson έφυγε από το γκρουπ λόγω μουσικών διαφορών, το 2000, μετά την κυκλοφορία του “Category 5”.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
5/6/19
Βομβα μεγατονων!!!!! Ανοιξε το ματι πρωι πρωι διχως....καφε!
ΑπάντησηΔιαγραφήWay to go Chris!!!!!
Να είσαι καλά Σπύρο! Να σημειώσω ότι το διαφημιστικό της δεύτερης συναυλίας που βλέπουμε στο τέλος του άρθρου, αναφέρει ως πρώτο support σχήμα τους Hardcore Superstar. H συναυλία όμως αναβλήθηκε και έγινε τελικά στις 16&17/10/2010 (και όχι 19&20/5/2010 όπως αναγράφεται) με τους Pretty Maids στη θέση των Hardcore Superstar. Απλά για την ιστορία.
Διαγραφή
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ γερη μπαντα με αναλογους μουσικους , εχω αδυναμια στο κιθαριστικο παιξιμο του Leverty , μαλιστα καποτε ειχα απορια γιατι δεν ασχολειται κανεις με αυτον , εννοω να τον αναφερει στους 'δεξιοτεχνες '.Βεβαια με τον καιρο εγινε και αυτο . Σπανια βρισκω μπαντα ενδιαφερουσα χωρις πληκτρα ,οι Firehouse ηταν απο τις εξαιρεσεις αυτες που νιωθεις οτι ο ηχος τους ειναι οκ και ετσι . Αν και για τις αναγκες καποιων κομματιων καποια μικρα μερη πληκτρων 'εκτελει ' ο τραγουδιστης .
σχετικα με το love of my lifetime ,θεωρω οτι ειναι υπερκλασσικη μπαλαντα rock , και την γνωριζουν οσοι ακουνε ξενη μουσικη .Οποτε το 'τι ειναι αυτο ' που ρωτησαν οι καλεσμενοι του γαμου ,οπως αναφερει ο ανθρωπος παραπανω , πρεπει να προηλθε απο ανθρωπους που δεν ακουνε καθολου ξενη μουσικη η γενικα δεν ακουνε μουσικη . Το κομματι αυτο ειναι σταθερα στα paylists ακομα και σημερα πολλων σταθμων . Θεωρω οτι ειναι στις 10 κορυφαιες power ballads . Πασιγνωστο κομματι με αλλα λογια διαλεξανε . Επισης το συγκεκριμενο εχει διαλεχτει παρα πολλες φορες για τετοιες περιστασεις .
Οι Firehouse ειχαν ριφαρες , μελωδιαρες ,ρεφρεναρες , δεν τους ελειπε τιποτα και τους θεωρω αδικημενους σχετικα με την φημη που εχουν στις Ηπα μπροστα σε αλλες μπαντες που ηταν πιο 'celebrity '.
Μια ενσταση , οι τσιριδες που αναφερονται παραπανω ειναι το σημειο που δεν μου αρεσει σε παρα πολλα hard rock κομματια , δεν ειναι τραγουδι αυτο ,ουτε στοιχειο ικανοτητας , θεωρω μαλιστα οτι τους καταστρεφει σε πολλους την φωνη .
Η χροια του συγκεκριμενου ειναι ιδιαιτερη , θυμιζει γυναικεια φωνης καποιες φορες , αλλα στο δεδομενο σχημα ταιριαζει . Εχω ενα θεμα με φωνες τετοιου τυπου σαν χροια καθαρα , οι ανθρωποι μουσικαρες ειναι .
Επισης το χρυσο σε Μαλαισια , Φιλιπινες , Σιγκαπουρη μπορει να ειναι φτωχος συγγενης σε σχεση με τις ΗΠΑ , αλλα σαν νουμερο , σαν 'ποσο ' δεν πρεπει να ειναι και ασχημα .... Αυτο σαν προσωπικη ενσταση , δεν σημαινει επειδη το λεω ειναι και σωστο .
Σε αυτο το ειδος (μελωδικο hard rock ) νομιζω σειρα θα μπορουσαν να εχουν οι Giant ?
Δυστυχώς φίλε μου AOR, σε όσους γάμους έχω παρευρεθεί δεν μου έχει τύχει να ακούσω το Love of a lifetime, ούτε καν απλή rock μπαλάντα. Άντε, μονο μια φορά το One love των U2. Πιθανόν σε γάμους ανθρώπων που είναι οπαδοί του Hard rock/heavy metal να έχει ακουστεί. Πάντως στην περίπτωσή μου, ακόμα και ο κουμπάρος μου που είναι μεταλάς, δεν το ήξερε!! Φαντάσου οι άλλοι. Στις ΗΠΑ πάντως είναι top επιλογή. Πάντως, θυμάμαι, έδωσε σκληρή μάχη με το "When I look into your eyes" για το ποιό θα παίξει και κέρδισε το "Love of..." λόγω της περίστασης.Πάντως αν χωρίσω και ξαναπαντρευτώ θα βάλω το "When..." γιατί του το χρωστάω!!χαχαχαχα. Να ΄σαι καλά. Τα σχόλιά σου είναι πάντα εύστοχα σε όλα τα άρθρα.
ΔιαγραφήΑσε τις σκεψεις αυτες και 'κατσε στα αυγα σου' , εκανες πολυ καλη επιλογη και ο γαμος θα ειναι σε στερεες βασεις !
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχω ακουσει rock μπαλαντες σε γαμους ,ουτως η αλλως καποιες ηταν και 'ψωμοτυρι ' καποια εποχη , για παραδειγμα 'aerosmith -i dont want to miss a thing , bon-jovi -always ,scorpions κτλ και αλλα μαλιστα οχι απο φιλους του ειδους ,επειδη ακριβως πολλα απο αυτα τα κομματια εχουν πολυ-παιχτει στο ραδιοφωνο .Ακομα και σημερα ακουω το love of a lifetime απο σταθμους οπως easy και αλλους ,υπαρχει στο playlists τους . Αν θυμασαι δε απο παλια υπαρχει μια 'φημη ' οτι η μουσικη hard rock εχει τις καλυτερες μπαλαντες οποτε παντοτε υπηρχαν καποιοι που εριχναν μια ματια εκει η καποιος τους το προτεινε .
Ευχαριστω για τα καλα λογια και εσυ να εισαι καλα και να γραφεις τετοια αρθρα.