SIDE I: “Statesboro Blues”, “Done Someday Wrong”, “Stormy Monday”.
SIDE II: “You Don’t Love Me”.
SIDE III: “Hat ’Lanta”, “In Memory Of Elizabeth Reed”.
SIDE IV: “Whipping Post”.
Αν υπάρχει κάποιο είδος μουσικής που κυριολεκτικά τρέφεται από τις ζωντανές εμφανίσεις, αγαπητοί αναγνώστες, αυτό είναι κυριολεκτικά το Hard Rock το Heavy Metal και φυσικά το Southern Rock.
Μπορεί οι studio δίσκοι να έχουν κι αυτοί τη σημασία τους, αλλά αν ανέβεις στη σκηνή και δεν τα βγάλεις πέρα, τότε φίλε, απλά είσαι χαμένος. Η επιλογή του εκάστοτε μουσικού στο Νότο είναι μια και μοναδική, ο δρόμος κι αν δεν τριφτείς με τις ατελείωτες ώρες παιξίματος σε ασήμαντα μαγαζιά, με ασήμαντους πελάτες σε ακόμα πιο ασήμαντες πόλεις, δεν θα μάθεις ποτέ να παίζεις καλά και κυρίως με ψυχή.
Αυτό είναι ένα από τα ζωντανά σκληρά Νότια LP’s, που αποτελούν πραγματικό θησαυρό και διαμάντι από μόνο του και αποτελούν κόσμημα για τη δισκοθήκη μας. Όχι μόνο επειδή, είναι αριστουργηματικό Southern Rock album, αλλά επειδή είναι και εξαιρετικά δυσεύρετο σε μορφή βινυλίου τώρα πια.
Οι Allman Brothers, σχηματίστηκαν στο Macon της Georgia το 1969 και το “At Fillmore East” παραμένει από τις μεγαλύτερες πωλήσεις της μπάντας ever, θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα live albums όλων των εποχών.Το αριστούργημα των Allman Bros είναι η αποθέωση της ταχύτητας του συντονισμού, της ευελιξίας, της ευρηματικότητας και το αποκορύφωμα της Αμερικάνικης Νότιας Rock αισθητικής. Δεν θα ήταν υπερβολικό (να λέγαμε), ότι το σχήμα αναβίωσε μέσα σ’ έναν βράδυ μέσα στο Fillmore East, η σκηνική η χημεία των Allman Brothers ήταν εδώ σε όλο της το μεγαλείο. Έδωσαν ζωή στην Αμερικάνικη παραδοσιακή Νότια μουσική και μάλιστα μ’ έναν μοναδικό τρόπο, χαρίζοντας στο κοινό τι δική τους δυναμική, προσωπική και σύγχρονη αντίληψη για το Southern/ Blues Rock. Η διπλή επίθεση από τις κιθάρες των Duane και Dickey είναι εκπληκτική, όπως και το μπάσο του Berry ενώ οι δύο drummers, Jai και Butch είναι δυναμίτες πίσω από τα τύμπανα, ενώ τέλος ο Gregg με την ισχυρή και μελωδική φωνή του γεμάτη Blues και η συνεισφορά του στα πλήκτρα, προσφέρει το κερασάκι στην τούρτα.
Αυτό που βρίσκω αξιοσημείωτο, είναι ο αυτοσχεδιασμός που μερικά από τα κομμάτια κατέχουν, υπάρχουν τρία κομμάτια που ξεπερνούν τα δέκα λεπτά σε διάρκεια, η ικανότητα του συγκροτήματος πραγματικά λάμπει εδώ. Η μουσική ακόμα και στη πάρα πολύ μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών δεν κουράζει καθόλου τον ακροατή. Το “Statesboro Blues” που ανοίγει το δίσκο είναι διασκευή του Blind Willie McTell, οι Allman Brothers κάνουν φανταστική δουλειά εδώ. Παρόλο που το συγκρότημα κάνει κι άλλη διασκευή σε τραγούδι του T. Bone Walker στο “Stormy Monday” οι επιδόσεις τους είναι μοναδικές, τα solo τόσο στην κιθάρα όσο και στο organ είναι υπέροχα, όπως υπέροχα είναι και τα φωνητικά του Gregg. Το “You Don’t Love Me” είναι εύκολα το αγαπημένο μου τραγούδι από αυτό το δίσκο, που περιλαμβάνει όλη την δεύτερη πλευρά του album, τα φωνητικά είναι ισχυρά, δυναμικά και τα solo της κιθάρας σε αυτό το τραγούδι είναι εκπληκτικά.
Το “At Fillmore East” είναι ένα εκπληκτικά ισχυρό live και παρά την μικρή κριτική μου, είναι μία από τις καλύτερες ζωντανές εμφανίσεις των Allman Brothers. Αν σας αρέσει ο αυτοσχεδιασμός και τα solo, αυτό το live δεν θα σας απογοητεύσει, με πολλά solo κιθάρας και από τους Dickey και Duanne, καθώς και solo στο organ από τον Gregg. Αυτό το διπλό βινύλιο (και διπλό cd) είναι ο καταλύτης του πολυδιάστατου ήχου τους, που δεν στερεί καθόλου την εκφραστικότητα τους. Η συναισθηματική τους φόρμα παρασύρεται από τη δύναμη των τραγουδιών, σ’ έναν χείμαρρο εκθαμβωτικής τεχνικής, που κατόρθωσαν να υποτάξουν το αίσθημα στη λογική και να την κατευθύνουν σ’ ένα μαγευτικό ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα.Φυσικά, όλα αυτά είναι λόγια, το “At Fillmore East είναι ένα live μνημείο που ηχογραφήθηκε μερικούς μήνες πριν τον θάνατο του Duane και δεν περιγράφεται, απλά είναι μια εμπειρία που τη ζεις, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ
Καμία από τις φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν για το εξώφυλλο και γενικά την κυκλοφορία του άλμπουμ δεν ελήφθησαν στο Fillmore East. Η αρχική ιδέα ήταν να φωτογραφηθούν έξω από το Fillmore, κάτω από τη μαρκίζα που να γράφει το όνομά τους αλλά επικράτησε η ιδέα να φωτογραφηθούν σε ένα μικρό δρόμο κοντά στα γραφεία του manager τους Phil Walden στο Macon. Η φωτογραφία του Jim Marshall «πιάνει» το αίσθημα ότι το συγκρότημα πάει να παίξει κι έχει μαζί τα όργανά του. Αν και η φωτογράφιση έγινε σχετικά νωρίς το, πρωί, και το συγκρότημα δεν είχε διάθεση να χαμογελάσει, όπως βλέπετε έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια. Ο λόγος είναι ότι κατά τη διάρκεια της φωτογράφισης, έτυχε(!) από το μικρό δρομάκι να περνάει ο dealer που προμήθευε χόρτο τον Duanne Allman και αυτός έφυγε από τη φωτογράφιση και πήρε τη σακούλα με το χόρτο. Διακριτικά την έβαλε κάτω από το αριστερό του χέρι και προς τα πίσω για να φαίνεται στη φωτογραφία. Όλοι γέλασαν με το περιστατικό και ο Marshall το αποτύπωσε!!!
.
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Το Φεβρουάριο του 1972 κυκλοφόρησαν ακόμα ένα εξαιρετικό άλμπουμ, το Eat a Peach
Κείμενο: Ηλίας Κωστόπουλος.
23/6/19
Δημοσίευση σχολίου