Ένα πιάνο στην αρχή του Too Late που ανοίγει το άλμπουμ, μας επισημαίνει ότι θα ακούσουμε κάτι διαφορετικό. Κι αν το Too Late δεν είναι από τα high standards του δίσκου, δείχνει ότι οι Trademark έχουν προσωπικότητα και ύφος που φέρει την υπογραφή τους. Τα Burn the Sky και Fatal Blues κάνουν το άλμπουμ να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μέσα στο γάλα εκείνης της εποχής (αλλά και της σημερινής). Μπορεί η παραγωγή να «χάνει» τα όργανα, όμως αναδεικνύει τη φωνή του Άγγελου Καλατζή, σώζοντας το γενικό αποτέλεσμα. Ένα μοναδικό μελωδικό δείγμα από 4 παιδιά που σίγουρα δεν ήξεραν ότι αυτό που ηχογραφούσαν τότε θα έμενε στην ιστορία σαν ένα από τα καλύτερα δείγματα του ευρωπαϊκού μελωδικού rock. Κι αν η επιτυχία δεν ήλθε τότε, ήλθε μια ολόκληρη δεκαετία μετά(!) με τα Burn the Sky και Fatal Blues να παίζονται στα rock clubs. Να σημειώσω την καλή δουλειά του κιθαρίστα Σωτήρη Φεγγίτη που ντύνει μελωδικά τα κομμάτια του άλμπουμ.
Πριν κλείσω νιώθω την ανάγκη να αναφερθώ στο θέμα τη παραγωγής που σίγουρα δεν βοηθά το τελικό αποτέλεσμα. Όμως ας μην είμαστε εισαγγελείς, κι ας σκεφτούμε πρώτα και καλύτερα ότι ΔΕΝ ξέρουμε πως γίνεται μια παραγωγή αφού σχεδόν κανένας από αυτούς που γράφουν κριτικές δεν έχει κάνει (παρ εκτός ελαχίστων περιπτώσεων) και κατά δεύτερο λόγο, τότε στη χώρα μας, υπήρχαν ελάχιστοι άνθρωποι που ήξεραν το χειρισμό της κονσόλας σε rock συγκροτήματα και μόνο με την εμπειρία τους και το ανοιχτό μυαλό τους μπορούσαν να χειριστούν τέτοιες καταστάσεις. Στην ουσία στο Fatal Blues δεν υπάρχει παραγωγός παρά executive producer δηλαδή επιβλέπων από την εταιρεία. Εδώ την παραγωγή υπογράφει το ίδιο το συγκρότημα ενώ τη μίξη έκανε ο Κώστας Παρίσης.
"Το άλμπουμ πούλησε περί τις 3.000 αντίτυπα και η συνεργασία που είχα με τα παιδιά ήταν πολύ καλή. Οι συναυλίες που είχαν κάνει με τους Scorpions τους είχε βοηθήσει πολύ και ειδικά στη Βουλγαρία μια τοπική δισκογραφική εταιρεία είχε ενδιαφερθεί να κυκλοφορήσει το άλμπουμ, αλλά δεν υπήρχε καμία αξιοπιστία εκ μέρους τους. Είχαμε 100 ώρες στο studio και μέσα σε αυτό το λίγο χρόνο, φτιάξαμε αυτό το άλμπουμ. Θυμάμαι ότι ο Χρήστος Διακουμής μου είχε φέρει στον Rock Fm που είχα εκπομπή μια κασέτα με τραγούδια τους, την ακούσαμε στην εταιρεία και τους υπογράψαμε"
TRIVIA
Το Fatal Blues επανακυκλοφόρησε το 2002 σε cd με 3 bonus τραγούδια αλλά σήμερα είναι δυσεύρετο.
Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Άγγελου Καλατζή που μιλάει για την ιστορία των Trademark
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
22/5/19/
Ακομα μια πολυ αξιολογη εγχωρια μπαντα! Πραγματικα ο δισκος ειναι εξαιρετικος!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικα πολυ αξιολογη δουλεια .... Φαινεται οτι η ολη παραγωγη ηταν λιγο 'μινιμαλιστικη ' αλλα οταν τα παιξιματα ειναι τοσο καλα , αλλα το κυριοτερο τα κομματια καλα ,τοτε αυτο περναει σε δευτερη μοιρα . Πολυ καλους μουσικους rock ειχαμε παντα και σημερα εχουμε ,πιθανων και τεχνικα καλυτερους, αλλα εκεινο που μετραει ειναι τα καλα κομματια .Δεν θα αναφερω παραδειγματα συγχρονων Ελληνικων group που παιζουν παπαδες αλλα τα κομματια τους δεν εχουν ενα ρεφρεν της προκοπης. Αυτο λοιπον ηταν το μυστικο των Trademark , τα πολυ καλα κομματια .Απο οτι θυμαμαι πρεπει ολα η σχεδον να ηταν του Αγγελου Καλατζη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως λοιπον με ειχαν εντυπωσιασει οι Raw silk οταν τους ειδα live , ετσι και οι Trademark . Θα σταθω στον Σωτηρη Φεγγιτη . Για μενα ο καλυτερος rock κιθαριστας εκεινης της εποχης ο οποιος μαλιστα επαιζε με μια 'φτηνη' σχετικα γκρι/ασημι Yamaha (αν θυμαμαι καλα ) ,αποδεικνυοντας οτι οταν υπαρχει ταλεντο ο εξοπλισμος οταν πληρει απλα τα βασικα δεν παιζει μεγαλο ρολο . Και ο Αγγελος πολυ ταλεντο , ωραια φωνη και επισης καλη προφορα Αγγλικων που εκεινη την εποχη ηταν προβλημα για πολλους .
Το αγαπημενο κομματι του δισκου ειναι το cold love (με το ριφ που σκοτωνει ) ,θυμαμαι ομως το fatal blues να παιζεται αρκετα σε καποια 'μικρα 'καναλια .
Αν επεπε να βρω ενα ψεγαδι , αυτο θα ηταν η μικρη παρουσια πληκτρων αλλα ειπαμε οταν ενα κομματια ειναι καλα τα υπολοιπα μενουν λεπτομερειες .
* ευχαριστω για την αναφορα κατι που δεν ηταν απαραιτητο ,παρολο που χρησιμοποιω ψευδωνυμο ,την αποψη μου την καταθετω παντα σαν να ηταν επωνυμη ,δηλαδη οτι ακουω και βλεπω λεω παντα ,φυσικα υπο το πρισμα της υποκειμενικοτητας .Το ιδιο πραγμα ο καθενας το βλεπει αλλιως .
Αν δεν εχει γινει ηδη αναφορα ,πιστευω πιθανωΝ να αξιζαν καποια αναφορα οι Douglas και οι Nok out απο την εποχη εκεινη .