Το 1980 οι Supertramp (Rick Davies – keyboards, φωνητικά, harmonica, Roger Hodgson – κιθάρα, keyboards, φωνητικά, John Helliwell – σαξόφωνο, keyboards, φωνητικά, Dougie Thomson – μπάσο και Bob Siebenberg -ντραμς) βρίσκονται στο απόγειο της δόξας τους. Το “Breakfast in America” έχει κυκλοφορήσει την προηγούμενη χρονιά και έχει γνωρίσει παγκόσμια επιτυχία. Μια νέα γενιά οπαδών του συγκροτήματος έχει δημιουργηθεί στις ΗΠΑ και η εταιρεία πιέζει το group για την κυκλοφορία νέου δίσκου. Το γεγονός αυτό προβληματίζει πολύ τους Supertramp που, χωρίς να έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει την επιτυχία τους, δεν έχουν αποφασίσει τα μουσικά μονοπάτια που σκοπεύουν να διαβούν στο μέλλον. Ένιωθαν την ανάγκη να έχουν περισσότερο χρόνο στη διάθεσή τους (μακριά από συναυλίες και άλλες υποχρεώσεις), ώστε να τους απασχολεί μόνο το νέο τους album, που υπολόγιζαν να έχουν ολοκληρώσει στο τέλος του 1981. Οι λόγοι αυτοί, σε συνδυασμό με το ότι θεωρούν πώς πολλά από τα τραγούδια τους ακούγονται καλύτερα σε live εκτέλεση, ωθούν τους Supertramp στην ηχογράφηση ενός διπλού live album. Η ιδέα για την ηχογράφηση του live δεν ανήκει στην εταιρεία τους (όπως θα περίμενε κανείς), αλλά στον Rick Davies.
Με τη βοήθεια του κινητού τους studio ηχογράφησαν αρκετές συναυλίες (κυρίως στον Καναδά και σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες) από την άκρως επιτυχημένη περιοδεία που πραγματοποίησαν εκείνη τη χρονιά. Μετά το τέλος της περιοδείας οι Pete Henderson, και Russel Pope (που είχαν αναλάβει το έργο της ηχογράφησης ) παρουσίασαν στο συγκρότημα τις συγκεκριμένες ηχογραφήσεις και στη συνέχεια τα μέλη επέλεξαν εκείνες που θεωρούσαν καλύτερες. Τα περισσότερα κομμάτια που επελέγησαν προέρχονταν από τη συναυλία που έδωσαν στο Pavillion του Παρισιού στις 29 Νοεμβρίου 1979 (μία από τις τέσσερις συναυλίες που είχαν δώσει στον ίδιο χώρο). Σύμφωνα με τον Pete Henderson: «Αυτό μπορεί να οφείλεται σε διάφορους παράγοντες, πχ οι παραστάσεις του Παρισιού ήταν στο τέλος της περιοδείας οπότε η μπάντα είχε τελειοποιήσει το παίξιμό της, η διαδικασία εγγραφής επίσης είχε βελτιωθεί με την πάροδο του χρόνου και ίσως η αίθουσα του Παρισιού είχε απλά μια καλύτερη ακουστική για τη μουσική τους.» Έτσι το live album ονομάστηκε “Paris”και περιλαμβάνει σχεδόν ολόκληρο το Crime of the Century (1974) (εκτός από το "If Everyone Was Listening"), τρία τραγούδια από το Crisis? What Crisis? (1975), δύο από το Even in the Quietest Moments (1977), τρία από το Breakfast in America (1979) συν το "You Started Laughing", το οποίο ήταν B-side στο "Lady" από το Crisis? What Crisis? Η επιτυχία τους "Give a Little Bit", αν και περιλαμβανόταν στο setlist της περιοδείας, δεν μπήκε στο album γιατί (σύμφωνα με τον Hodgson) «σοκαριστήκαμε όταν ακούσαμε τα live tapes καθώς αντιληφθήκαμε πόσο κακές ήταν όλες οι εγγραφές του τραγουδιού. Δεν υπήρχε ούτε μια εγγραφή που να μπορούσαμε να την εντάξουμε στο album». Άλλα τραγούδια που ήταν στο set list της περιοδείας, αλλά όχι στο album είναι τα: "Goodbye Stranger", "Even in the Quietest Moments", "Downstream", "Child of Vision" and "Another Man's Woman". Όλα αυτά τα τραγούδια (μαζί με το "Give a Little Bit"), αργότερα παρουσιάστηκαν σε ένα δεύτερο live που περιλαμβάνεται στη deluxe anniversary edition του Breakfast in America και στο διπλό-CD/DVD set Live in Paris '79.Οι «παρεμβάσεις» στην ηχογράφηση, που έγιναν στο studio, ήταν ελάχιστες και αφορούσαν κυρίως τον ήχο από το σαξόφωνο του John Helliwell. Ο Helliwell δηλώνει ότι το ποσοστό του overdubbing ήταν ελάχιστο, συγκρινόμενο με άλλα live albums της εποχής. Ο σκηνοθέτης Derek Burbidge μαγνητοσκόπησε τη συναυλία σε 16 mm film, χάνοντας πέντε τραγούδια ("A Soapbox Opera", "You Started Laughing", "From Now On", "Ain't Nobody But Me" και "Downstream"). Αιτία αυτής της απώλειας ήταν η προσπάθεια να μειωθεί το κόστος και η ανάγκη για ξεκούραση του συνεργείου μαγνητοσκόπησης. Η A&M Records ζήτησε μουσικά videos για τρία κομμάτια: “Dreamer”, “The Logical Song” and “Asylum”. Η επεξεργασία του υλικού έγινε από τον Peter Clifton και την Sarah Legon, που ετοίμασαν δέκα τραγούδια, αλλά δεν εκδηλώθηκε ενδιαφέρον για την κυκλοφορία τους, οπότε ο Clifton έφυγε για το σπίτι του στο Sydney παίρνοντας μαζί του το υλικό. Τον Ιούλιο του 2006, τα αρχικά master tapes του album ανακαλύφθηκαν στον αχυρώνα του ντράμερ του συγκροτήματος Bob Siebenberg στη Βόρεια Καλιφόρνια, μαζί με βίντεο από τη συναυλία. Το υλικό στάλθηκε στα Cups ‘N Strings Studios στο Woodland Hills της Καλιφόρνια για ψηφιακό remastering. Οι ταινίες ήταν αρχικά σε κακή κατάσταση, αλλά μεταφέρθηκαν επιτυχώς σε ψηφιακή μορφή. Το 2010, ανατέθηκε πάλι στον Clifton να ολοκληρώσει την επεξεργασία των τριών πρώτων βίντεο, με στόχο να κυκλοφορήσει αργότερα ένα DVD από τη συναυλία του Παρισιού. Το οπτικό υλικό παρουσιάστηκε στον Roger Hodgson πριν από μια συναυλία στο Sydney. Μόλις ο manager των Supertramp Dave Margereson και η Eagle Rock Entertainment προσφέρθηκαν να καλύψουν το κόστος της παραγωγής, ο Clifton εργάστηκε για να τελειώσει την ταινία, κάνοντας το αρχικό του έργο στην Αυστραλία, μέχρι τη στιγμή που μετακόμισε στο Λονδίνο όπου το ολοκλήρωσε. Η επεξεργασία του ήχου έγινε, από τον Peter Henderson και τον αρχικό ηχολήπτη των Supertramp, τον Russel Pope, από τα αρχικά multi-tracks. Το υλικό στην τελική του μορφή κυκλοφόρησε στις 27 Αυγούστου 2012 υπό τον τίτλο Live In Paris '79 (σαν DVD και Blu-ray). Ο Hodgson αργότερα θα εκφράσει την αποδοκιμασία του για το τελικό αποτέλεσμα, λέγοντας ότι οι περισσότερες αποφάσεις (σχετικά με το DVD) πάρθηκαν από τα άλλα μέλη του συγκροτήματος και η συμβολή του ήταν ελάχιστη. Το DVD επανακυκλοφόρησε το 2015 μαζί με δύο CD που περιείχαν τα τραγούδια της συναυλίας.
 |
| Το εσώφυλλο του άλμπουμ. |
Από τον Νοέμβριο του 1981 μέχρι το καλοκαίρι του 1982, οι Supertramp ηχογραφούν τραγούδια για το επόμενο album τους το “Famous last words”. Οι Davies και Hodgson διαφωνούν για τον ήχο του νέου album. Ο Davies έχει σχεδιάσει ένα heavy progressive album με κεντρικό θέμα το δεκάλεπτο κομμάτι "Brother Where You Bound", ενώ ο Hodgson ένα album με περισσότερο pop ήχο σαν συνέχεια του Breakfast in America. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν διαφορετικό από ό,τι είχαν φανταστεί και οι δύο. Ειδικά η ιδέα του Davies εγκαταλείφθηκε, καθώς θεωρήθηκε ότι το αποτέλεσμα ήταν πολύ «βαρύ» για να ταιριάξει με τις pop συνθέσεις του Hodgson. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας που ακολούθησε, ο Hodgson, ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από τους Supertramp για να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην οικογένειά του και να συνεχίσει την καριέρα του σαν solo καλλιτέχνης. Το συγκρότημα συνεχίζει την πορεία του με τον Davies να έχει ηγετικό ρόλο, αλλά τίποτε πια δεν θα είναι το ίδιο. Οι Supertramp που αγαπήσαμε δεν επέστρεψαν ποτέ.
TRIVIA
• Η live version του "Dreamer" κυκλοφόρησε σαν single και έφτασε Νο1 στον Καναδά και Νο15 στις ΗΠΑ, παρόλο που η studio version απέτυχε να μπει στο chart to 1974.
• Το Paris έφτασε στο Νο 8 του Billboard 200 στα τέλη του 1980 και έγινε χρυσός δίσκος.
• Σύμφωνα με τον Margereson, την πρώτη φορά που οι Supertramp επισκέφθηκαν την Γαλλία, μόλις οκτώ άτομα πλήρωσαν για να παρακολουθήσουν τη συναυλία τους (26/2/1975 στο Bataclan).
• Το Pavillon, πριν γίνει αίθουσα συναυλιών, στέγαζε σφαγεία.
• Το 1985, μετά τη φυγή του Hodgson, o Davies, πραγματοποίησε το όραμά του και οι Supertramp κυκλοφόρησαν το "Brother Where You Bound", που είναι και το τελευταίο αξιόλογο LP τους.
• Το Pavillion de Paris, στα πέντε χρόνια που λειτούργησε σαν συναυλιακός χώρος, σημάδεψε την ιστορία του rock καθώς φιλοξένησε όλα τα μεγάλα ονόματα της εποχής. Εκεί (εκτός του Paris) ηχογραφήθηκαν και άλλα ιστορικά live (Genesis - Seconds Out (1977), Santana - Moonflower (1977), Queen - Live Killers (1979), AC/DC - Let There Be Rock (1980).
Θόδωρος Τερζόπουλος
19/5/19/
Δημοσίευση σχολίου