Δύο χρόνια μετά το αριστουργηματικό Wish you were Here, το καινούργιο άλμπουμ των Pink Floyd με τίτλο Animals, κάνει την εμφάνισή του στις βιτρίνες των καταστημάτων. Μόνο και μόνο που γράφει Pink Floyd στο εξώφυλλο, ο δίσκος αγοράζεται αμέσως. Σήμερα, 42 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, ο Αλέξανδρος Ριχάρδος θυμάται λεπτομέρειες από τις ηχογραφήσεις, τα κομμάτια αλλά και τις αντιδράσεις κοινού και δημοσιογράφων.
Και θα ξεκινήσω από τις αντιδράσεις των δημοσιογράφων του μουσικού περιοδικού τύπου στη χώρα μας, όπου υποδέχτηκαν μουδιασμένα το άλμπουμ, ίσως γιατί όλοι μετά τα Atom Heart Mother, Meddle, The Dark Side of the Moon και Wish you were Here, περιμέναμε (σ.σ. κι ο γράφων) ένα άλμπουμ βασισμένο στα συνθεσάιζερ. Αντ‘ αυτού ακούσαμε συνθέσεις βασισμένες στις ηλεκτρικές κι ακουστικές κιθάρες κι ένα ήχο που δεν τον είχαμε συνδυάσει από τους Pink Floyd. Βέβαια κανείς δεν (τόλμησε) έγραψε αρνητική κριτική, αντίθετα!
Η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ
Δεν χρειαζόταν καμία ιδιαίτερη ευφυΐα για να καταλάβουμε ότι οι στίχοι των 5 κομματιών του άλμπουμ ήταν αλληγορικοί. Λίγο αργότερα, διαβάζοντας τότε την βρετανική μουσική εφημερίδα Melody Maker πληροφορήθηκα το κοινωνικοπολιτικό μήνυμα κάθε κομματιού (σ.σ. δεν γράφω τραγουδιού) και τη σύνδεσή του με το βιβλίο του George Orwell «Η Φάρμα των ζώων».
Κατά τη διάρκεια της παραγωγής του, οι εντάσεις που σημειώθηκαν μεταξύ, κυρίως, Wright και Waters ήταν ιδιαίτερα έντονες με αποτέλεσμα ο οργανίστας να αποχωρήσει το 1979. Η θεματολογία του Animals απετέλεσε την απαρχή του The Wall (1979) αλλά αυτό είναι άλλο άρθρο!
Το 17λεπτο “Dogs’ το πιο σκληρό (!) κομμάτι του συγκροτήματος, στολίζεται με ένα από τα ομορφότερα σόλο του Gilmour και χαρακτηρίζεται από τα πλήκτρα του Wright που ντύνουν το κομμάτι. Στιχουργικά το Animals δεν ερευνά αλλά ξεμπροστιάζει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στη Βρετανία, συνδυάζοντας το ενιαίο θέμα με σαφή αλλαγή στη μουσική, αφού ηχητικά το Animals δεν έχει καμία σχέση τα προηγούμενα άλμπουμ του συγκροτήματος και οι κιθάρες είναι σε πρώτο (και δεύτερο) πλάνο! Σαν σύνθεση το “Dogs” είχε γραφτεί από το 1974 και μάλιστα είχε παιχτεί και live με τίτλο “ You’ re gotta be crazy”. Στιχουργικά, μιλάει για τους ανθρώπους που πέφτουν θύματα της κοινωνικής σκληρότητας και γίνονται εκμεταλλεύσιμοι, με αμφίβολη ακόμα και την επιβίωσή τους. Διαβάζοντας ξανά και ξανά τους στίχους, διακρίνω πολύ εύκολα ένα κυνισμό από πλευράς Waters, κυνισμό που τον ξανασυνάντησα στο Wall αλλά και στα προσωπικά του άλμπουμ.
Η β’ πλευρά ανοίγει με το 11λεπτο "Pigs (Three Different Ones)", όπου πίσω από το συμπαθητικό ζωάκι, κρύβονται οι ανθρώπινοι χαρακτήρες τους εκμεταλλευτή, απατεώνα και πολιτικού! Ειρωνικοί και σαρκαστικοί στίχοι με τους βρυχηθμούς γουρουνιού στην εισαγωγή να σε προετοιμάζουν για αυτό που (στιχουργικά) θα ακούσεις. Συνθετικά το "Pigs (Three Different Ones)"είναι το αγαπημένο μου τραγούδι από το Animlas.
Και το επόμενο κομμάτι, το "Sheep" έχει τη δική του στιχουργική ερμηνεία, με τα πρόβατα να χαρακτηρίζονται σαν την «σιωπηλή πλειοψηφία». Οι τίτλοι των κομματιών δεν είναι καθόλου τυχαίοι, αφού πίσω από τα «Πρόβατα» κρύβεται η πλατιά ανθρώπινη μάζα που σκύβει το κεφάλι και ακολουθεί τον ηγέτη χωρίς την παραμικρή άρνηση. Και το “Sheep’ είχε παρουσιαστεί από το 1974 με τίτλο ‘ Raving and Drooling” .
Το άλμπουμ κλείνει με το "Pigs on the Wing" part 2 που κι αυτό είναι από τα αγαπημένα μου. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις τους στίχους και το ουσιαστικό νόημά τους αλλά θεωρώ ότι μιλάει για το εξαντλημένη άνθρωπο που μετά από τις ‘μάχες’ που έδωσε με τα «Σκυλιά» και τους πολιτικούς, προσπαθεί να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του ήρεμος κι αποξενωμένος!
Μη φανταστείτε ότι όλοι καταλάβαμε τότε το νόημα των στίχων. Ούτε στην Αγγλία δεν θα το κατάλαβαν. Με τα χρόνια και μέσα από τις ελάχιστες συνεντεύξεις που έδινε ο Waters άρχισαν να συνδέω τα κομμάτια για να καταλήξω στη προσωπική θεώρηση που μόλις διαβάσατε. Το Animals ήταν το σκαλοπάτι για το Wall που κυκλοφόρησε 2 χρόνια αργότερα κι ήταν ά-ψ-ο-γ-ο. Το άλμπουμ πούλησε 5.000.000 σε όλο τον κόσμο κι έφθασε έως Νο 2 της Μ.Βρετανίας και Νο 3 Αμερικής. Όμως στη συνείδηση κάθε fan του συγκροτήματος, το Animlas, ακούγεται σαν το πιο αδύνατο άλμπουμ, σε σύγκριση με τα προηγούμενα αλλά και με το αλλά και με το Wall που ακολούθησε. Σημαντικό μέρος στο όλο concept παίζει το εξώφυλλο, για το οποίο είχε γίνει ειδικό θέμα στο παρελθόν και μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
3/5/19
Δημοσίευση σχολίου