Μιλάμε για τους Bad English, ένα γκρούπ-σύμπραξη “βετεράνων” της AOR/Melodic hard rock σκηνής και όχι ένα πρωτοεμφανιζόμενο συγκρότημα από νεαρούς που προσπαθούσαν να βρουν μια θέση στον συγκεκριμένο μουσικό χώρο.
Δημιουργήθηκαν το 1987 και αποτελούνταν από τους Neal Schon και Jonathan Cain, κιθαρίστα και οργανίστα αντίστοιχα των Journey, τον ντράμερ Dean Castronovo, τον μπασίστα Ricky Phillips και τον πολύ καλό Βρετανό, με εμφανή χαρακτηριστική προφορά, τραγουδιστή John Waite. Phillips και Waite έπαιζαν στην Βρετανική rock μπάντα The Babys, από την οποία μάλιστα είχε περάσει για δυο άλμπουμ και ο Jonathan Cain πριν ενταχθεί στους Journey το 1980 αντικαθιστώντας τον Gregg Rolie. Όσον αφορά τον Dean Castronovo, θα αποτελέσει ντράμερ των Journey από το 1998 έως το 2015. Λίγο μπέρδεμα, έτσι δεν είναι;
Το 1989, αφού υπογράφουν εύκολα, λόγω “προϋπηρεσίας”, με την Epic Records, κυκλοφορούν το ομώνυμο ντεμπούτο τους, Bad English, το οποίο γίνεται μεγάλη επιτυχία. Πρόκειται για ένα πολύ καλό μελωδικό hard rock άλμπουμ που έκανε αίσθηση, καθώς ο ήχος του δεν ήταν τόσο αιχμηρός σε σχέση με άλμπουμ άλλων συγκροτημάτων του χώρου που κυκλοφόρησαν εκείνη τη χρονιά, αλλά αντίθετα είχε έναν πιο απλό, εμπορικό ήχο χωρίς να χάνει βέβαια σε ποιότητα ή σε ποικιλία συνθέσεων. Τα κομμάτια είναι σχεδόν ίσα μοιρασμένα σε μπαλάντες ή σε mid-tempo συναισθηματικές συνθέσεις και σε δυνατά hard rock κομμάτια με ευκολομνημόνευτα ρεφραίν, ιδανικά για να ξεσηκώνουν και να δίνουν παλμό στις συναυλίες.
Μπαίνοντας στις λεπτομέρειες, το άλμπουμ ξεκινάει δυναμικά με το Best of what I got, ένα πολύ καλό hard rock κομμάτι, ιδανικό για έναρξη συναυλίας, για να πέσουν λίγο οι ταχύτητες στη συνέχεια με το Heaven is a 4 letter world. Ακολουθεί το Possession, η πρώτη μπαλάντα του άλμπουμ με τα πολύ όμορφα ακουστικά κουπλέ, το συναισθηματικό ρεφραίν και το κλασικό σόλο του Schon.
To επόμενο, Forget me not, αν και κυκλοφόρησε και ως single, προσωπικά με αφήνει αδιάφορο και ας έχω ακούσει το άλμπουμ δεκάδες φορές. ΟΚ, δεν είναι άσχημο, αλλά και να μην έμπαινε στο δίσκο δε νομίζω να ήταν κάποια φοβερή απώλεια. Τα τέσσερα όμως κομμάτια που ακολουθούν, θεωρώ ότι αποτελούν την κορυφή του άλμπουμ.
Από την συναισθηματική φόρτιση θα μας συνεφέρουν τα up tempo κομμάτια Ready when you are και Lay Down για να κολλήσουμε με άλλη μια κορυφαία κομματάρα, το Restless Ones. Από τα καλύτερα του άλμπουμ, με πανέμορφο ξεκίνημα με πλήκτρα και κλασική σταδιακή κορύφωση. Φοβερό συναίσθημα και τέλεια δουλειά από τον πληκτρά Cain σε όλη του τη διάρκεια!
Το άλμπουμ θα κλείσουν το μάλλον αδιάφορο Rockin’ Horse και η συμπαθητική μπαλάντα Don’t walk away.
Για την ιστορία, το Bad English, πήγε πολύ καλά εμπορικά, έγινε πλατινένιο πιάνοντας το Νο 21 στο Billboard και έβγαλε 5 single και ένα promo single, το Best of what I got, το οποίο ακουγόταν στην ταινία Tango & Cash με τους Sylvester Stallone και Kurt Russell. Απόδειξη της μεγάλης επιτυχίας του άλμπουμ είναι και οι 133 (!) συναυλίες που έδωσε το συγκρότημα τη διετία 1989-1990. Καθόλου άσχημα! Αν μπορούσα να γράψω κάτι “αρνητικό” για το άλμπουμ θα ήταν μόνο για την μεγάλη του διάρκεια, καθώς κρατάει κάτι παραπάνω από 62 λεπτά. Αν έλειπαν δηλαδή 2-3 κομμάτια, όπως αυτά που προανέφερα, θα μιλάγαμε για την απόλυτη τελειότητα.
Όσον αφορά την αποδοχή του στην Ελλάδα, το άλμπουμ μάλλον πήγε άκλαυτο, αν πήρε βέβαια και κανείς είδηση, πίσω στο μακρινό 1989, την κυκλοφορία του. Βλέπετε, το rock/metal καρτέλ της εποχής και οι διάφοροι rock/μεταλοπατέρες είχαν θέσει τα συγκροτήματα του συγκεκριμένου κλάδου στο “πυρ το εξώτερον”. Ο ίδιος, μάλιστα, τους ανακάλυψα “μετά θάνατον”, το 1994, όταν ένας φίλος μου μού δάνεισε το άλμπουμ σε κασέτα.
Μετά το ομώνυμο άλμπουμ, οι Bad English κυκλοφόρησαν το 1991 το δεύτερο και τελευταίο άλμπουμ τους, Backlash. Στην περίπτωση του Backlash, η αίσθηση που επικρατεί είναι ότι πρόκειται για ένα κακό άλμπουμ που δεν είναι άξιο αναφοράς. Αυτή την αίσθηση περίμενα να αποκομίσω κι εγώ πριν το ακούσω, αλλά μετά από αρκετές ακροάσεις μπορώ να δηλώσω με βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο ΔΕΝ ισχύει. Μπορεί τα τραγούδια να μοιάζουν με αυτά του ντεμπούτου και να μην υπάρχει κάποια διαφοροποίηση στον ήχο, πάντως κακά κομμάτια δεν είναι. Μάλιστα τα 6 πρώτα θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν και στο πρώτο άλμπουμ. Από την άλλα πλευρά, ο John Waite μιλώντας στο περιοδικό Rock Candy είπε ότι το Backlash δεν θα έπρεπε να είχε κυκλοφορήσει καθόλου, και οι μεταξύ τους σχέσεις βρισκόντουσαν σε μεγάλη ένταση.
Γενικά, είναι ένα αρκετά καλό άλμπουμ , το οποίο, με εξαίρεση ένα, άντε δυο το πολύ κομμάτια, θα το ευχαριστηθείτε. Βοηθάει σε αυτό και η 48 λεπτών διάρκειά του, κατά 15 λεπτά μικρότερο από το ντεμπούτο. Όσοι δεν το έχετε ακούσει, δώστε του μια ευκαιρία και δεν θα μετανιώσετε.
Εμπορικά βέβαια, το άλμπουμ δεν πήγε καλά και μετά από λίγο οι Bad English διαλύθηκαν καθώς υπήρχαν διαφωνίες μεταξύ του τραγουδιστή John Waite και της υπόλοιπης μπάντας ως προς την ηχητική κατεύθυνση που θα έπρεπε να ακολουθήσουν. Ο Waite δεν ήθελε την τόσο εμπορική κατεύθυνση, οπότε οι δρόμοι τους μοιραία χώρισαν. Στην κακή αποδοχή που είχε το άλμπουμ θα πρέπει να συνυπολογίσουμε βέβαια και την εποχή, καθώς το 1991 άρχισε να εμφανίζεται απειλητικά – τι άλλο; - το grunge και να αλλάζει η πορεία του μελωδικού hard rock. Την εικόνα παρουσιάζουν χαρακτηριστικά οι συναυλίες όπου, σε σχέση με τις 133 τα έτη 1989-1990 για την προώθηση του ντεμπούτου, το 1991, για το Backlash, έδωσαν μόνο 3 (!!!).
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Μετά την διάλυση των Bad English, οι Neal Schon και Dean Castronovo έφτιαξαν με τους αδερφούς Gioelli τους Hardline το 1991, αλλά μετά το πρώτο άλμπουμ αποχώρησαν, ο Schon για να ασχοληθεί με διάφορα προσωπικά projects, ο Castronovo για να μπει στη μπάντα του Ozzy. Οι Schon και Cain θα ξαναβρεθούν από το 1995 στους επανασυνδεμένους Journey. Τέλος, ο μπασίστας Ricky Phillips ακολούθησε καριέρα session μουσικού ενώ ο John Waite ακολούθησε προσωπική καριέρα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΖΕΡΒΟΣ
10/4/19/
Εξαιρετικοι δισκοι απο μια ιδιαιτερως λατρεμενη μπαντα. Το φαντασμα των JOURNEY πλαναται στα τραγουδια κατι το οποιο....με χαροποιει υπερμετρα!...χαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήτεραστιοι καλλιτεχνες , στην ουσια ειδικα το πρωτο αλμπουμ θα μπορουσε να εχει τον τιτλο ' ετσι θα επρεπε να συνεχιζαν οι journey' .
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιθανων μεσα στα 20 καλυτερα αλμπουμ ολων των εποχων στο ειδος το πρωτο .Και τι παραγωγη ... Και το δευτερο δεν ηταν ασχημο αλλα ηταν σχεδον αδυνατο να πιασει το πρωτο .Το when i see you smile εκανε παταγο στην Αμερικη ,παιζοταν και πολυ συχνα στο Mtv .Χαρακτηριστικοτατη φωνη αυτη του Waite ,θα τον εβαζα μεσα στην δεκαδα των φωνων ( μαζι με Jamison , Ann Wilson και τα αλλα παιδια ) .