Είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να παρουσιάσειs, να αναπαράγειs, να αντιγράψειs, να διασκευάσειs, να μιμηθείs - βάλτε όποιο ρήμα θέλετε - την μουσική συγκροτημάτων τέτοιου δυσθεώρητου μεγέθουs όπωs οι Rolling Stones....Σημ. άσχετα απ τα προσωπικά μουσικά γούστα του καθενόs, οφείλουμε να αποδεχτούμε και να αναγνωρίσουμε οτι οι θρυλικοί Stones, εκφράζουν την ζωντανή ιστορία τηs μουσικήs, επειδή έχουν αποδείξει σ όλη τη διάρκεια τηs πολυετούs πορείαs τουs οτι αντανακλούν την απόλυτη ερμηνεία τηs έννοιαs rock'n'roll και τηs σημασίαs τηs ψυχή τε και σώματι.... Γι αυτό και ήταν η ιδανική ευκαιρία - εκτόs απ τη μοναδική ιστορική συναυλία τουs στην Ελλάδα την 16η Σεπτεμβρίου 1998 στο ΟΑΚΑ - να ξαναζήσουμε μιά όσο το δυνατόν πλησιέστερη απεικόνιση απ τον μακρύ κατάλογο των τραγουδιών τηs μυθικήs μπάνταs από ένα μουσικό σχήμα που να αποδίδει με σεβασμό και αξιοπιστία την τεράστια μουσική παρακαταθήκη των γερόλυκων.... και αυτό συνέβη με τον καλύτερο τρόπο το Σάββατο 23 Μαρτίου στην αίθουσα Banquet του Μεγάρου Μουσικήs Αθηνών με την αγγλική μπάντα
"Not The Rolling Stones".... Εδώ θα κάνω μιά παρένθεση και θα πω - επειδή ήμουν παρών στη συναυλία του 1998 - οτι δεν πρόκειται φυσικά για θέμα σύγκρισηs, αυτό θα ήταν καθαρή ιεροσυλία, αλλά για μια καλόπιστη ρεαλιστική εκτίμηση και καταγραφή του τί είδαμε και τί ακούσαμε...στιs 10 ακριβώs το βράδυ (αυτή η βρετανική ακρίβεια πια...) ακούστηκαν οι πρώτεs νότεs απ το εισαγωγικό κιθαριστικό riff του ξεσηκωτικού "Start me up", βλέπονταs πέντε μουσικούs on stage....μετά από λίγο φαντάστηκα για κάποια δευτερόλεπτα οτι τελικά κατασκευάστηκε η περίφημη χρονομηχανή που ονειρεύονται όλοι οι αστροφυσικοί του κόσμου για να ταξιδέψουμε στο παρελθόν, διότι απ το βάθοs τηs σκηνήs πετάχτηκε με την ελαστικότητα του αίλουρου και το γνωστό χοροπηδηχτό βηματισμό του o Mick Jagger στην ηλικία περίπου των 40 ετών....μ
ετά τη πρώτη καταφανέστατη έκπληξη τηs αναπάντεχηs ομοιότηταs του τραγουδιστή Paul Ashworth με το παγκόσμιο ίνδαλμα, άρχισε με θαυμαστή αυτοπεποίθηση και επίγνωση του έργου που είχε αναλάβει - να προσωποποιήσει έναν αναντικατάστατο καλλιτέχνη - να ερμηνεύει τη μία μετά την άλλη τιs μεγαλύτερεs διαχρονικέs επιτυχίεs των Stones....o τύποs είχε όλο το πακέτο που λένε....εκτόs απ τη σπάνια φυσική ομοιότητα προσώπου ύψουs βάρουs κλπ. (πήγα μπροστά του για να παρατηρήσω όλεs τιs λεπτομέρειεs - ειλικρινά απίστευτο!), είχε το ίδιο στυλ, ύφοs, κίνηση, χροιά - μέταλλο φωνήs και ενδυματολογικέs επιλογέs με τον χαρισματικό frontman των Rolling Stones.... δεν στάθηκε ούτε στιγμή ακίνητοs, τραγουδώνταs και χορεύονταs καθ όλη τη διάρκεια τηs συναυλίαs....θεαματικόs και απολαυστικόs μπήκε συνειδητά στο πετσί του ρόλου του και απέδωσε με μαθηματική ακρίβεια το εκρηκτικό ταπεραμέντο του Sir Mick, με τα χέρια-ανεμόμυλοs να κινούνται πρόs όλεs τιs κατευθύνσειs, τη ρυθμική κίνηση των μικροσκοπικών γοφών του, και με τα πιό διάσημα αυθάδικα σουφρωμένα χείλη του κόσμου να σε πείθουν για το ακριβέs αντίγραφο του απόλυτου performer στον πλανήτη! η καθηλωτική αναπαράσταση συνοδεύτηκε απ την επίσηs πετυχημένη παρουσία και εμφάνιση του κιθαρίστα Adrian Pounce στο ρόλο του Keith Richards...χωρίs να έχει την ίδια φυσική ομοιότητα με τον άλλον, κατάφερε να αποδώσει πειστικότατα όλη τη σκηνική παρουσία τηs πιό αυθεντικήs εμβληματικήs rock περσόναs ever, του "riff master" Keith! έπαιζε τα ακόρντα στη κιθάρα του σκυφτόs και γονατιστόs με πηγαίο αυθορμητισμό και χαλαρέs "cool-Keith" κινήσειs, με γυαλιά ηλίου και μπαντάνα στο κεφάλι, με λεοπάρ σακάκι, μαντήλι στη ζώνη και διάφορα περίεργα μικροαντικείμενα να κρέμονται από πάνω του, σήμα κατατεθέν του Richards....εκτόs απ όλα αυτά τα εντυπωσιακά, σημαντικό είναι οτι ικανοποίησαν το κόσμο σε μουσικό επίπεδο....η εξαμελήs μπάντα έπαιξε πολύ καλά και απέδωσε με χαρακτηριστική άνεση "τα πολύ βασικά απ τα απολύτωs απαραίτητα" τηs μακρόχρονηs δισκογραφίαs του συγκροτήματοs και τουs αξίζουν συγχαρητήρια...αλλά ήταν αδύνατον να μην εστιάσειs κυρίωs στιs δύο πρωταγωνιστικέs φιγούρεs, τα αντίγραφα των Glimmer Twins! ....θα πρέπει να ίδρωσαν χιλιάδεs ώρεs σε πρόβεs για να αποδώσουν καλλιτεχνικά και με επαγγελματική αρτιότητα τα κομμάτια που δικαιωματικά ανήκουν στα "Ευαγγέλια" τηs μουσικήs Ιστορίαs! και αυτό θεωρώ οτι είναι και το μεγάλο ρίσκο κάθε tribute band....μπαίνει αναγκαστικά στο μικροσκόπιο τηs σύγκρισηs με το πρωτότυπο....π
άντωs αν κρίνω κι απ τιs θετικέs αντιδράσειs των παρευρισκομένων, τα κατάφεραν εξαιρετικά και μαs έπεισαν για τη προσπάθειά τουs! Ακούστηκαν τα γνωστά all time classics: "Paint it black", "Sympathy for the devil", "Street fighting man", "Gimme Shelter", "Brown sugar", "Satisfaction", "Under my thumb", "Jumping Jack flash", "Honky tonk women", "It's only rock'n' roll", "Like a rolling stone", και άλλα....και βεβαίωs δεν έλλειψαν οι μπαλάντεs "Angie" και "Wild Ηorses", τα οποία χάνονται στο βάθοs των πιό νεανικών τρυφερών μαs αναμνήσεων.... στο δεύτερο μέροs κινητοποίησαν και χορευτικά το ακροατήριο με τα "Miss you", "Beast of burden" και "Let's spend the night together", που μαζί με τα προαναφερθέντα αποτελούν επί δεκαετίεs το συναυλιακό "must" ρεπερτόριο των Rolling Stones! Προσωπικά θα προτιμούσα να ακούσω και κάποια κομμάτια απ τη μεταγενέστερη, πιό ώριμη περίοδο του group των '80s και '90s, όπωs "One hit to the body", "Mixed emotions", "Love is strong", "You got me rocking", "Flip the switch", "Saint of me" κλπ. στη θέση πχ. του "The last time" & "Not fade away"....αλλά όπωs λέει κι ο ποιητήs,"you can't always get what you want"....για να είμαστε όμωs δίκαιοι, ήταν επιεικώs αδύνατον να γίνει αυτό....γιατί πώs να στριμώξειs μιά τόσο πλούσια δημιουργική καριέρα μέσα σ ένα αυστηρά δίωρο πρόγραμμα... Θα ήθελα πολύ να αναφέρω..."μέσα σε μιά κατάμεστη αίθουσα" κλπ. αλλά δυστυχώs δεν ήταν καθόλου έτσι....
απογοητευτική η προσέλευση του κόσμου σ ένα πολύ όμορφο συναυλιακό περιβάλλον που θα χωρούσε τουλάχιστον τουs διπλάσιουs....ακατανόητο για μένα το γεγονόs οτι το κοινό απαξίωσε με την απουσία του μιά αξιόλογη μουσική παράσταση, και κάτι που δεν το βλέπειs κάθε μέρα....απρόβλεπτοs αυτόs ο λαόs! δεν ξέρω αν φταίει η ελλιπήs ενημέρωση απ τα media ή η εξόρμηση των Αθηναίων στην ύπαιθρο λόγω τριημέρου....αλλά χαίρομαι που αυτό δεν φάνηκε να επηρέασε καθόλου ψυχολογικά το συγκρότημα, το οποίο εκτέλεσε με πολύ κέφι ζωντάνια δυναμισμό και την ενέργεια που απαιτείται, τα κομμάτια που διάλεξαν να παρουσιάσουν... αυτή τη μοναδική ενέργεια που εμπεριέχουν τα αξεπέραστα τραγούδια απ τη στιγμή τηs δημιουργίαs τουs, τα οποία για πάνω από 50 χρόνια στιγμάτισαν και καθόρισαν το μουσικό μαs πεπρωμένο, είναι συνυφασμένα με τη ψυχική μαs ευεξία και τη συναισθηματική μαs νοημοσύνη, και συνεχίζουμε να τα ακούμε όσα χρόνια κι αν περάσουν με την ίδια φορτισμένη συγκίνηση όπωs τότε, επειδή έχουν μπολιάσει κυριολεκτικά την ίδια μαs την ύπαρξη!
Σωτήρηs Τσιάπηs
29/3/19
About
Αλέξανδρος Ριχάρδος
Δημοσίευση σχολίου