DEF LEPPARD – IN THE ROUND IN YOUR FACE(1988)

Είναι πραγματικά άξιο απορίας γιατί τεράστια συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80 δεν κυκλοφόρησαν ποτέ δισκογραφικά ένα live album από αυτά που μέχρι τότε ήταν η επισφράγιση μιας υπερεπιτυχημένης πορείας και αποτελούν ιδιαίτερο μέρος της δισκογραφίας τους;
Από το 1985 (οπότε και κυκλοφόρησε το μνημειώδες Live After Death των Iron Maiden, καθώς και το τεράστιο World Wide Live των Scorpions) και για το υπόλοιπο της δεκαετίας, τα πολύ δυνατά hardrock και metal live albums ήταν μετρημένα στα δάχτυλα. Όπως π.χ. τα Priest…Live (1987), το Tribute του Ozzy Osbourne από την ίδια χρονιά (ηχογραφημένο 5 χρόνια πριν), και το Live In The U.K.των Helloween(19890 κ.α.Το 1986 είχε κυκλοφορήσει το πολύ καλό Live Magic από τους Queen, και σε ένα άλλο μουσικό μονοπάτι, το 1987, οι W.A.S.P. έβγαλαν και αυτοί το πρώτο τους ζωντανό και αθυρόστομο άλμπουμ, με τίτλο Live … in the Raw.Και φυσικά οι Dokken μάς έδωσαν το εξαιρετικό Beast From The East, το 1988.
(Προσωπικά μιλώντας θα συμπεριλάβω και το άλμπουμ Trial by Fire: Live in Leningrad του Yngwie J. Malmsteen επειδή ήταν μία αξιολογότατη πρώτη live κυκλοφορία από την ΕΣΣΔ, του αγαπημένου βιρτουόζου).

Κατά τ’άλλα δεν είχαμε κάτι δραματικό. Από τους (διαλυμένους τότε) Rainbow βγήκε το Finyl Vinyl, τόσο συλλογή απόb-sides όσο και κάποιες παλιότερες ζωντανές ηχογραφήσεις το 1986, οι Krokus έβγαλαν το Alive And Screamin, οι Venom κυκλοφόρησαν το πρώτο τους live Eine Kleine Nachtmusik το 1986, ενώ οι βετεράνοι Deep Purple και Motorhead κυκλοφόρησαν το μέτριο Nobody’s Perfect οι μεν, το αξιολογότατο No Sleep At All οι δε(1988.)
Όταν  η κυκλοφορία εξαιρετικά επιτυχημένων δίσκων που επανειλημμένα βγήκαν σε περιοδείες-υπερπαραγωγή, δεν συνοδεύεται και από ένα αντίστοιχο live τεκμήριο, προφανώς αυτό κάτι σημαίνει. Και σίγουρα όχι το ότι, λόγου χάρη, δεν ήταν καλοί μουσικοί, ή ότι γενικότερα έπασχαν στις περιοδείες τους, είτε σαν ατμόσφαιρα είτε σαν κοινό.
Κάποιοι προτίμησαν να διαφημίσουν την ζωντανή δυναμική τους μέσω του κυρίαρχου μέσου εκείνης της εποχής, του βίντεο. Τα βίντεο κλιπ είχαν πιάσει πλέον το maximum κυρίως μέσω του MTV, και πλέον εικόνα και ήχος είχαν συνυφανθεί σε οπτικοακουστικά κλιπάκια, που θεωρητικά απέδιδαν στο πολλαπλάσιο την πραγματική παρουσία και ικανότητα του συγκροτήματος.

Ένα από αυτά τα συγκροτήματα ήταν και οι διαστημικοί Def Leppard για τους οποίους έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν, σε περισσότερες από μία περιπτώσεις. Το ζενίθ της πορείας τους απεικονίζεται με μεγάλη ακρίβεια (και ευκρίνεια) στο video τους Live: In the Round, in Your Face του 1989. Στην ππεριοδεία του Hysteria και μετά από προτροπή του ενός εκ των δύο manager τους, του Peter Mensch, ο οποίος είχε δει τον Frank Sinatra να τραγουδάει στο κέντρο του συναυλιακού χώρου, σε κάποια εμφάνιση του στην Νέα Υόρκη, η εικόνα του stage set και του show διαμορφώθηκε ανάλογα. Το συγκρότημα θα έπαιζε από το κέντρο της αρένας, με οπτική επαφή 360 μοιρών μεταξύ του κοινού και αυτών, ελαττώνοντας την απόσταση μεταξύ των τυπικά μακρινών θεατών και σημείων με το συγκρότημα. Έτσι η όλη κατάσταση αποκτούσε και μία μορφή οικειότητας, μία πιο δυνατή και ενεργητική σχέση με το κοινό. Αντί για παρασκήνια, υπήρχαν χώροι-λαβύρινθοι κάτω από την εξέδρα, όπου το συγκρότημα ετοιμαζόταν πριν την έξοδο του, ενώ έμπαιναν κάτω από την σκηνή μέσα σε μεγάλα καλάθια σαν αυτά που χρησιμοποιούν στα καθαριστήρια! Αξίζει να αναφερθεί ότι στο Rosemontτων ΗΠΑ, τους επισκέφθηκε ο ίδιος ο Robert Plant  οποίος ζήτησε να τον αφήσουν να σύρει ο ίδιος ένα από αυτά τα καρότσια, και φυσικά δεν του χάλασαν χατίρι. Τον μεταμφίεσαν σε roadie-πειρατή, με μπαντάνα και κάλυπτρο στο ένα μάτι! Η ίδια η εξέδρα, μαζί με το σύστημα του φωτισμού και των εφέ από πάνω, διέθετε την τελευταία λέξη της τεχνολογίας. Φώτα, λέηζερ, εφέ κάθε είδους, ολογράμματα και απρόσκοπτη θέα στο συγκρότημα από όποιο σημείο της αρένας βρισκόταν ο εκάστοτε θεατής. Ο δε ήχος ήταν λες και έβγαινε από στούντιο. Πεντακάθαρος, δυνατός και άρτια δουλεμένος. Σε αυτό βέβαια συνετέλεσε και η κλάση των ίδιων των Def Leppard (το βιώσαμε και εμείς οι τυχεροί που τους είδαμε στην Ελλάδα το 2008), οι οποίοι έπαιζαν με χειρουργική ακρίβεια και με πρωτοφανή δεινότητα το προβαρισμένο playlist τους (συνολικά 7 διαφορετικά). Ήταν λες και άκουγες ένα best of μέσα από ένα διαστημόπλοιο. Από αυτές τις εμφανίσεις επιλέχθηκαν αυτές στη McNichols Arena του Denver στις ΗΠΑ στις 12 και 13 Φεβρουαρίου του 1988, καθώς και επιπλέον υλικό από το Omniτης Atlantaστις 7,8 και 9 Οκτωβρίου της ίδιας χρονιάς, οι οποίες και χρησιμοποιήθηκαν για την δημιουργία του Live: In the Round, in Your Face.

Φανταστείτε λοιπόν να είστε μέσα στο σκοτάδι με κάμποσες χιλιάδες άλλους, και να ακούτε τον Clint Eastwoodαπό τα ηχεία να λέει το απόσπασμα του από την ταινία Dirty  Harry:
I know what you're thinking.
Did he fire six shots or only five?
Well, to tell you the truth, in all this excitement, I've kinda lost track myself.
But being as this is a .44 magnum, the most powerful handgun in the world, and would blow your head clean off, you've got to ask yourself one question: "Do I feel lucky?"
Well, doya, punk?

Άμεσα, το εκρηκτικό Stage fright από το Pyromania δίνει το έναυσμα για την εμφάνιση των Def Leppard. Το κάλυπτρο που περιβάλλει την εξέδρα στο κέντρο της αρένας, με σχήματα από το εξώφυλλο του Hysteria, πέφτει και το πάρτυ ξεκινάει. Οι Leppard παίρνουν κεφάλια με το Rock! Rock! (Till You Drop) που ακολουθεί και ξεσηκώνουν το πλήθος, που παραληρεί από την αρχή κιόλας, και πριν ακόμα παίξουν κάτι από το Hysteria. Ακολουθούν τα Women, όπου ο Joe Elliott προκαλεί (και προσκαλεί, ουσιαστικά) τις γυναικείες παρουσίες στο κοινό να εκδηλωθούν, λέγοντας ότι αυτή την βραδιά υπάρχουν τα πάντα, φώτα, κάμερες, δράση εκτός από γυναίκες (για να καταλάβουμε το αυτονόητο στη συνέχεια), το φοβερό Too Late For Love, που αποδίδεται με επικό τρόπο από το παίξιμο του Steven Clark για να φθάσει η ώρα για την εμφάνιση της τρίτης κιθάρας (τύπου εντελώς συμπληρωματικής) στα χέρια του Joe Elliott έφτασε, και όλα είναι έτοιμα με την πολύ εύστοχη ρυθμική εισαγωγή από τους Phil Collen και Rick Savage, για να παίξει το Hysteria, το ομώνυμο κομμάτι του υπό περιοδεία δίσκου. Είναι εντυπωσιακό πόσο απόλυτα και δυναμικά αποδίδεται ο ήχος, με όλες εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες και το ιδιαίτερο χρώμα που το καθιστούν τόσο ευχάριστο. Ένα μικρό σε διάρκεια αλλά γεμάτο ένταση κιθαριστικό κομμάτι από τον Steve Clark, που έχει ήδη αλλάξει την φορτωμένη με 3 humbucker και τρέμολο Gibson Les Paul  του με την ψαρωτική Gibson Firebird, και αυτό είναι και το προοίμιο του επικού, και αντιπολεμικού συνάμα, Gods Of War. Μοτίβο που συνεχίζεται και με το επόμενο κομμάτι, το εξαιρετικό Die HardT he Hunter.
Ώρα για ένα πιο χαλαρωτικό μέρος της συναυλίας, με μία «πειραγμένη» και ίσως πιο φορτισμένη εκτέλεση του Bringin’ On The Heartbreak, αφού πρώτα ο Joe Elliott συστήσει (τυπικά) στο κοινό τους Phil Collen και Steve Clark (με την διπλή του Gibson αυτή την φορά). Αυτό είναι και το μοναδικό κομμάτι από το High ‘N’ Dry, το οποίο ουσιαστικά τους είχε τοποθετήσει στην αμερικανική αγορά το 1981 και έστρωσε το δρόμο για την τιτάνια επιτυχία του Pyromania. Για την συνέχεια, Foolin’ αγαπημένο κομμάτι όλων των fansτων Def Leppard, που κρατάει λίγο το momentum του προηγούμενου και με το κοινό να το τραγουδάει μαζί με το συγκρότημα. Με το κέφι να εκτοξεύεται ξανά, μετά από αυτή την σύντομη πιο συναισθηματική φάση, χάρη στο Armageddon It (του οποίου το footage χρησιμοποιήθηκε για να γίνει και αντίστοιχο video clip), ακολουθούν βολές κατά ριπάς με το Animal, και την αρένα κυριολεκτικά να πάει πάνω-κάτω από τον ρυθμό και το κολλητικό ρεφραίν. Στο τέλος, ο Joe Elliott ευχαριστεί τον κόσμο για την αναμονή και την συμπαράσταση του όλα αυτά τα 4 χρόνια που έμειναν μακριά, λόγω των ατυχιών που αναφέραμε, αλλά κυρίως παρουσιάζει τον Rick Allen, ως Thunder God, ο οποίος ξεκινάει διακριτικά το πολύ δυνατό Pour Some Sugar On Me. Ένα κομμάτι που είχε γραφτεί στο τέλος των ηχογραφήσεων, και στον δρόμο που χάραξαν οι Aerosmith την προηγούμενη χρονιά, σε συνεργασία με τους Run DMC για την διασκευή του Walk This Way. Φημολογείται ότι έγινε επιτυχία αρχικά μεταξύ των στρίπερ στις ΗΠΑ που το ζητούσαν κατ ‘επανάληψη στους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, και όχι άδικα, μιας και ξεχειλίζει με άκρως ερωτική διάθεση!

Σε αυτό το σημείο, με το που τελειώνει ο ύμνος Pour Some Sugar On Me, ξεκινάει ένα ηλεκτρισμένο κιθαριστικό σόλο από τον Phil Collen, με την custom Jackson κιθάρα του, ακριβώς πριν μπει μία από τις πρώτες μεγάλες τους επιτυχίες, ο ύμνος Rock Of Ages. Άκρατος ενθουσιασμός επικρατεί στον κόσμο, όλοι παρασύρονται στον ρυθμό του τραγουδιού, και ο Elliott παροτρύνει τον κόσμο να τραγουδήσουνε μαζί και να εκτινάξουν την οροφή της αρένας στον αέρα. Για το τέλος, οι Leppard άφησαν το τρισμέγιστο hit Photograph. O ορισμός της επιτυχίας, η επιτομή του απλού, ωραίου και ξεσηκωτικού τραγουδιού, από αυτά που θα έπρεπε να ακούμε στο ραδιόφωνο. Γραμμένο για την Marilyn Monroe και προερχόμενο και αυτό από το Pyromania, έρχεται να κλείσει το φοβερό αυτό live, όντας ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια των Def Leppard. Το ιδανικό κλείσιμο, ο απόλυτος επίλογος σε μία φανταστική βραδιά. Έκπληξη, βέβαια, αποτελεί η απουσία του Love Bites, παρόλο που έγινε η μεγαλύτερη επιτυχία του δίσκου και είχε συμπεριληφθεί σε κάποια από τα playlist των συναυλιών!

Η έκδοση της βιντεοκασέτας

Η τελευταία εμφάνιση των Def Leppard, για τους σκοπούς της Hysteria World Tour,στην Tacoma των ΗΠΑ, είχε υποσυνείδητα (και πιθανόν εν αγνοία του συγκροτήματος) ένα συμβολικό χαρακτήρα. Αρχικά, σηματοδοτούσε την καθιέρωση των Def Leppard στην κορυφή του Ολύμπου της rock. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν και η τελευταία ζωντανή εμφάνιση που θα έπαιζε ο Steve Clark με τους Def Leppard. 3 χρόνια αργότερα θα βρισκόταν νεκρός στο δωμάτιο του, μετά από μία «ατυχή» (ή εσκεμμένη;) μίξη αλκοόλ και χαπιών. Αυτός θα ήταν και ο τραγικός επίλογος της πορείας των Def Leppard στην δεκαετία του ’80, ενώ άγγιξαν για μία ακόμη φορά το Νο. 1 με το επόμενο τους άλμπουμ Adrenalize, το οποίο κυκλοφόρησε το 1992, πριν υποχωρήσουν διακριτικά στο παρασκήνιο, έχοντας ακόμα επιτυχίες και παίζοντας πάλι σε sold-out χώρους. Ωστόσο, το εν λόγω ζωντανό βίντεο αποτυπώνει όσο τίποτε άλλο το υψηλότερο, ποιοτικότερο και εν γένει εντυπωσιακότερο σημείο της περιπετειώδους καριέρας τους, που ήταν η περίοδος αμέσως πριν, και μετά την κυκλοφορία του θεϊκού Hysteria, με την επακόλουθη περιοδεία Hysteria World Tour και το live τεκμήριο In the Round, in Your Face που κυκλοφόρησε το 1989 σε βίντεοκασέττα, το 2001 σε DVD πακέτο μαζί με το Historia (μία συλλογή με τα βίντεο κλιπ τους μέχρι και το Hysteria), αλλά και (επιτέλους!) σε CD, ως μέρος της εκπληκτικής επανέκδοσης του Hysteria, το 2017,για την συμπλήρωση των 30 ετών από την κυκλοφορία του. Αν θέλετε να ζήσετε και να βιώσετε πραγματικά πως είναι να βρίσκεσαι στην κορυφή με το κορυφαίο σου ρεπερτόριο, στο απόγειο της καριέρας σου, δεν έχετε παρά να δείτε, να ακούσετε και να νιώσετε το In the Round, in Your Face και απλά να γλεντήσετε παρέα με τους τέλειους DefLeppard!

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ

17/3/19/

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος