Όσο περνάνε τα χρόνια η πίκρα και η βαριά ατμόσφαιρα των αναφορών γλυκαίνει κατά κάποιο τρόπο όπως συμβαίνει στο φαινόμενο του πένθους και μετατρέπεται σε δοξαστικές αναφορές στη ζωή και το έργο του Lynott και το δάκρυ γίνετε γιορτή που εκφράζεται με live αφιερώματα συγκεντρώσεις οπαδών στο Δουβλίνο κυρίως, αλλά και σε άλλα μέρη του κόσμου , ενώ ο ψηφιακός κόσμος του facebook γεμίζει με τραγούδια thin lizzy και φωτογραφίες ρομαντικών δίπλα στο άγαλμα στην Harry street.
Όχι , ο Lynott δεν έγινε ο star του επιπέδου των Hendrix ,Morrison, Conbain ώστε να είναι γνωστός και λατρεμένος πέρα από τον κύκλο των εραστών του κλασσικού ροκ, όχι απλά των ακροατών , οι λόγοι βρίσκονται στον αντισυμβατικό χαρακτήρα του που τον μαρτυρά στο αυτοβιογραφικά του τραγούδια συστήνωντας τον εαυτό του στον κόσμο ως Johnny Cool
Johnny cool was the king
The leader of the boot boys
He'd never cause no trouble
In a rumble make some noiseShowdown από τον δίσκο Nightlife 1974
Antistar δεν μπορείς να τον χαρακτηρίσεις με τίποτα, πάλεψε χρόνια για να κερδίσει την αναγνωρισημότητα και την λάμψη του rock stardome και κατάφερε να γεμίσει στάδια στις ΗΠΑ , Ευρώπη και Αυστραλία την χρυσή τριετία 1976 – 1979 όταν οι Thin Lizzy με τα εξαιρετικά στη σειρά άλμπουμ Jailbreak, Johnny the Fox, Bad Reputation, Live & Dangerous και Black Rose ήταν ίσως η μόνη classic rock μπάντα που αντιστάθηκε ατο punk κίνημα και συμφιλιώθηκε με αυτό.
Η συγκεκριμένη τριετία περιλαμβάνει πολύ σημαντικά γεγονότα που θα καθορίσουν την ίδια την ζωή του Lynott και είναι κ ο βασικός λόγος της δικής μου κατάθεσης αυτών των γραμμών ως πολύ ρομαντικός φανατικός οπαδός του Ιρλανδού.
Ο Phil Lynott δημιουργεί το απόλυτο τραγούδι της παρέας και κερδίζει τα αμερικάνικα ραδιόφωνα γιατί πολύ απλά και έξυπνα το The Boys Are Back In Town είναι country.
Shuffle ρυθμός με ματζόρε αρμονία και στίχοι με αναφορές σε αγαπημένους φίλους και στέκια, με ατάκα και μεγάλο αριθμό συλλαβών λίγο πριν το στάδιο του γλωσσοδέτη, τα country εξάλλου έχουν τις ρίζες τους στους πρώτους Ιρλανδούς μετανάστες στις ΗΠΑ άρα μπορούμε να πούμε ότι ο Lynott χρησιμοποιώντας πρώτη ύλη του κέλτικου πολιτισμού κατάφερε να γίνει τουλάχιστον αποδεκτός στο μεγαθήριο της αμερικανικής αγοράς – λαικά τους πήρε το πορτοφόλι και του είπαν και ευχαριστώ- εδώ να πούμε πως όταν μπείς κ ανέβεις στο billboard μένεις για πάντα στην συνείδηση των ακολούθων του.
Ο Phil Lynott δεν ξεφεύγει από την κουλτούρα των ναρκωτικών που ήταν συνυφασμένη για δεκαετίες με το rock n roll (μας αρέσει δεν μας αρέσει) και πλέον τα περισσότερα λεφτά τον πηγαίνουν σε ακριβότερα ναρκωτικά έτσι από το χόρτο ξεκινάει το άδοξο ταξίδι στην ηρωίνη και στην κοκαίνη με συνέπεια την δημιουργική/συνθετική του κάθοδο με την χρόνια χρήση – την δεκαετία του 80- και τον θάνατό του.
Aυτή την χρυσή τριετία επιβάλει να έχει μαζί του σαν support act ιρλανδικές punk και new wave μπάντες σε αντίθεση με το ρεπερτόριο των lizzy έτσι έρχεται η γνωριμία με τον Σκωτσέζο μουσικό Midge Ure τον οποίο βάζει στον πολύ στενό του κύκλο, συνθέτουν μαζί και τον βοηθάει να υπογράψει συμβόλαιο με τους Ultravox σε μεγάλη δισκογραφική (Chrysalis-Universal Music Group), την ίδια εποχή παίζει κ συναναστρέφεται με έναν άλλο σπουδαίο Ιρλανδό κ μάλιστα Δουβλινέζο, τον Bob Geldof ο οποίος σημειώνει επιτυχίες με τους Boomtown Rats κ μοιράζονται τη σκηνή σε αρκετές εμφανίσεις.Το ίδιο θα συμβεί κ με μια άλλη πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα από το Δουβλίνο κάποιους U2 ενώ η παρέα του Lynott εμπλουτίζεται με άτομα όπως ο Sid Vicious και ο Lemmy .
Tα χρόνια που ακολούθησαν την χρυσή τριετία χαρακτηρίζονται από την πτωτική εμπορική πορεία του συγκροτήματος που έρχεται αντίθετη στην δημιουργικότητα του Ιρλανδού ο οποίος θα φτιάξει 2 προσωπικά άλμπουμ και αμέτρητα ακυκλοφόρητα τραγούδια μαζί με συμμετοχές σε τραγούδια και δίσκους πολλών καλλιτεχνών κυρίως όχι από τον χώρο της ροκ μουσικής αλλά σε πιο soul και New wave μονοπάτια.
Η είσοδος της δεκαετίας του 80 αποσυντόνισε τα ροκ μεγαθήρια των 70’s και ίσως μόνο οι Queen προσαρμόστηκαν αμέσως στα νέα μουσικά δεδομένα προσθέτοντας ηλεκτρονικούς ήχους και αφαιρώντας κιθάρες, έτσι κράτησαν κ αύξησαν κοινό σε αντίθεση με τους Lizzy που χάνουν την αστρόσκονη και το air playing χωρίς νέα hits.
Όλα αυτά συντελούν στην διάλυση του συγκροτήματος το τέλος του 1983 και την άστοχη ή καλύτερα άτυχη μουσική περιπλάνηση του Lynott η οποία θα μπορούσε να είχε ίσως διαφορετική κατάληξη εάν συμμετείχε στο περίφημο Live Aid 85.
Η διετία 83-85 δημιουργικά για τον Lynott μόνο φτωχή δεν ήταν, ξανασυνεργάζεται με τον Gary Moore κ απολαμβάνει ένα top 5 hit με το περίφημο Οut in the fields παράλληλα έχει φτιάξει τους Grand Slam και προσπαθεί να βρεί δισκογραφική στέγη, χρειάζεται ένα σκαλοπάτι τέτοιο ώστε να τον θυμηθεί το ευρύ κοινό που τον γνώρισε λίγα χρόνια πριν να πατάει ανάμεσα στα μόνιτορ και να πυροβολεί με το μπάσο του ουρλιάζοντας για αγάπη γλέντι και παρέα.
Το σκαλοπάτι αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το Live Aid 85 και μάλιστα αφού το διοργανώνουν 2 φίλοι του, 2 συνεργάτες του, 2 συντοπίτες του και συνοδοιπόροι του, ο Bob Geldof και ο Midge Ure .
To Live Aid ήταν μια πρωτοβουλία των παραπάνω καλλιτεχνών για να συγκεντρώσουν χρήματα για τα πεινασμένα παιδιά της Αιθιοπίας με 2 μεγάλες συναυλίες την ίδια ημέρα σε Αγγλία (στο Wembley ) και στις Ηνωμένες Πολιτείες (JFK Arena) με παράλληλη προσφορά μουσικών απ όλο τον κόσμο σε τηλεοπτικά κανάλια και χαρακτηρίστηκε από μεγάλη επιτυχία,ίσως η μεγαλύτερη συναυλία της δεκαετίας του 80.
Δυστυχώς ο Phil Lynott δεν χώρεσε στον κατάλογο των μουσικών που θα έπαιζαν σε ένα από τα στάδια..
Φαντάζεστε το The boys are back in town σε ένα γεμάτο στάδιο και ταυτόχρονα σε ζωντανή μετάδοση σε Ευρώπη και Αμερική?
Είναι η εποχή που ο Lynott υπόσχεται στους στενούς του φίλους ότι θα αποτοξινοθεί στην ίδια κλινική που καθάρισε απ τα ναρκωτικά με επιτυχία ο Eric Clapton
O Lynott είχε το φρέσκο τραγούδι που θα του επέτρεπε να συμμετέχει (Out in the Fields UK top 5) είχε την ενέργεια και το star quality που απαιτεί ένα τόσο μεγάλο event και κυρίως είχε την ιστορία και την εμπειρία να βγεί να παίξει σε τόσο κόσμο χωρίς να τρέμει γιατι πολύ απλά το είχε ξανακάνει πάμπολες φορές στο παρελθόν
Στις 13 Ιουλίου 1985 θα εμφανιστεί στο ιρλανδικό κανάλι RTE και θα καταφέρει να δωρίσει για 900 λίρες ένα μπάσο του, αυτή θα είναι η ταπεινή συμμετοχή του σε ένα τεράστιο πολιτιστικό γεγονός που θα μπορούσε να εξελιχθεί στην τελευταία ευκαιρία που νομοτελειακά δικαιούταν.
Οι δικαιολογίες του Geldof και Ure ότι ο Lynott ήταν βαριά άρρωστος με τα ναρκωτικά , και ότι στο event έπαιξαν μόνο τεράστια εμπορικά ονόματα δεν στέκουν σε καμία περίπτωση αφού στα 2 στάδια παίξαν καλλιτέχνες που βασανίζονταν από τα ναρκωτικά και άλλες συνέπειες της rock n roll ζωής και επιπλέον έπαιξαν και μπάντες με λιγότερες εμπορικές επιτυχίες από τους Lizzy
Στις συνειδήσεις των φανατικών οπαδών του Phil Lynott καταγράφεται μια προδοσία μια στέρηση μιας τελευταίας ευκαιρίας σε έναν καλλιτέχνη που πρόσφερε και βοήθησε πολλούς κ μεταξύ των πολλών και τους 2 διοργανωτές
Θα αφιερώσω κλείνοντας το τραγούδι Together που έγραψαν μαζί με τον Midge Ure το 1982 και θα ακούσω όλη μέρα τα τραγούδια του με την υποθετική ερώτηση ‘αν’ να με βασανίζει
Γιάννης Σίννης
Κιθαρίστας των Noely Rayn, στιχουργός.
Διαβάστε εδώ την αφήγηση του Γιλάννη όταν επισκέφτηκε τη μητέρα του Phil Lynott!
Φληφηδ
Δημοσίευση σχολίου