Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1985 στο Los Angeles, από τον τραγουδιστή Taime Downe (με την άτεχνη, βραχνή και τσιριχτή σαν νιαούρισμα φωνή - θυμίζει τον Phil Lewis των L.A. Guns), που μαζί με τους κιθαρίστες Brent Muscat και Greg Steele αποτέλεσαν τον πυρήνα του σχήματος. Χαρακτηριστικό δείγμα glam/sleaze rock του L.A., εντάσσονται τόσο μουσικά όσο και στιλιστικά/εμφανισιακά στην ίδια κατηγορία με μπάντες όπως οι Mötley Crüe, Poison, L.A. Guns και Guns n’ Roses.
Συγκεκριμένα, μιλάμε για βρώμικο hard rock/rock n’ roll με στοιχεία από punk rock, glam rock και λίγες blues πινελιές. Όσον αφορά επιρροές από συγκροτήματα, μπορούμε να εντοπίσουμε Rolling Stones, πρώιμους Aerosmith και, στην περίπτωση του πρώτου άλμπουμ που θα σχολιάσουμε εδώ, New York Dolls. Εμφανισιακά, παραπέμπουν σε glam rock συγκροτήματα της δεκαετίας του ’70, δηλαδή πολύχρωμα φουλάρια, καπέλα, φαρδιά πουκάμισα, φτιαγμένο μαλλί και make-up για ανδρόγυνη εμφάνιση, που συμπληρώνεται με στενά δερμάτινα παντελόνια, γυαλιά ηλίου και, στις live εμφανίσεις, τσιγάρο στο στόμα και κιθάρες-μπάσο να κρέμονται έως σχεδόν τα γόνατα.
Το πρώτο μισό του δίσκου είναι σαφώς ανώτερο, με κορυφαία κομμάτια το “Bathroom Wall” και το “Cathouse”. Το πρώτο ξεδιπλώνεται κλιμακωτά (τύμπανα–μπάσο-κιθάρα) για να ξεσπάσει στην απόλυτη πώρωση. Ιδιαίτερο χαβαλέ, μάλιστα, έχουν και οι σεξο-διαστροφικοί στίχοι που αναφέρονται στα γνωστά τηλεφωνικά νούμερα που όλοι έχουμε δει σε τοίχους τουαλέτας! Παρόμοιο περιεχόμενο έχει και το “Cathouse” το οποίο αναφέρεται σε οίκο ανοχής (για να το γράψω κυριλέ) και είναι φοβερό sleaze κομμάτι με rock n’ roll πιάνο να το συνοδεύει. Και τα δύο τραγούδια είναι ο ορισμός της rock πώρωσης, ιδίως μάλιστα αν τα ακούσεις με συνοδεία ποτού σε club.
Επίσης πολύ ωραία κομμάτια είναι το “Don’t Change that Song” που ανοίγει το άλμπουμ, το mid-tempo groovάτο, “No room for emotion” και το “Babylon”, με ειρωνικούς-χιουμοριστικούς στίχους για το L.A., το οποίο θυμίζει πάρα πολύ το “Fight for your rights to party” των Beastie Boys και περιλαμβάνει και χαβαλετζίδικα ηχητικά εφέ καθόλη τη διάρκεια του τραγουδιού (πολύ γέλιο το εφεδάκι pu-pu-pu-pu-pussycat!! Shut up!).
Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι εξίσου καλά με τα “City has no Heart” και “Ship rolls in” να ξεχωρίζουν. Γενικά, δεν υπάρχει κάποιο κακό κομμάτι και το άλμπουμ έχει τόσο μικρή διάρκεια (36 και κάτι λεπτά) που το ακούς “μονορούφι” και δεν καταλαβαίνεις πότε τελείωσε.
Αν και στην Ελλάδα δεν έγιναν ιδιαίτερα γνωστοί (εδώ δεν έγιναν άλλα, πιο μεγάλα ονόματα), αξίζει να τους τσεκάρετε έστω και ετεροχρονισμένα και να απολαύσετε ένα κλασικό glam/sleaze άλμπουμ που θα κολλήσει στο Pick-up ή CD/MP3 player σας για αρκετές ακροάσεις. Εγγυημένα!
ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΜΕΤΑ
Το 1989 κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ τους, “Wake me when it’s over” το οποίο πήγε σαφώς καλύτερα εμπορικά (Νο 48 στο Billboard) και έγινε χρυσό στις ΗΠΑ. Ένα άλμπουμ πιο ολοκληρωμένο και πιο ώριμο από το ντεμπούτο, με ποικιλία στο στυλ των κομματιών και μεγαλύτερη διάρκεια (κάτι παραπάνω από 60 λεπτά). Έδωσε δυο κλασικά singles με αντίστοιχα videos, το Poison Ivy και την φοβερή μπαλάντα House of pain, αλλά εκτός αυτών, προτείνω να τσεκάρετε και τα Slip of the Tongue, Tatoo και Pullin’ Weeds που είναι εξίσου κομματάρες.
Το τρίτο άλμπουμ τους, “Whipped” βγήκε το 1992 και είναι ένα σχετικά καλό άλμπουμ όπου έχουν μπει και κάποια διάσπαρτα στοιχεία alternative ήχου λόγω εποχής (Grunge). Με την ολοκλήρωση της περιοδείας για το συγκεκριμένο άλμπουμ, οι Faster Pussycat διαλύθηκαν.
Το 2001, τα τρία βασικά μέλη (Downe, Muscat, Steele) επανασυνδέθηκαν για κάποιες εμφανίσεις και έβγαλαν μια συλλογή με industrial (!!) remixes κλασικών τους κομματιών, την “Between the Valley of the Ultra Pussy” (παίζει κάποιο υπονοούμενο εδώ;;!!)
Το 2006, με μόνο αυθεντικό μέλος τον Downe, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ “The Power and the Glory Hole” (Ορίστε;;;!!!!) το οποίο, πέρα από τον πορνοδιαστροφικό του τίτλο είναι μια industrial βαρεμάρα άνευ σημασίας.
Την ίδια περίοδο (2006-2007) μια άλλη μορφή των Faster Pussycat με τα άλλα δύο αυθεντικά μέλη (Muscat, Steele) βγήκε σε περιοδεία και μάλιστα έδωσε και δυο συναυλίες στη χώρα μας, την 12/5/2007 στο Underground στην Αθήνα και την επόμενη 13/5/2007 στο Rock Bottom στη Θεσσαλονίκη. Είχα πάει στην πρώτη αλλά, πραγματικά, δεν θυμάμαι τίποτα. Τόσο αδιάφορη πρέπει να ήταν!
Σήμερα, οι Faster Pussycat εξακολουθούν να υφίστανται ως σχήμα του Downe, ο οποίος πλέον (αν δείτε και εμφανίσεις στο Youtube) έχει καταντήσει καρικατούρα του παλιού του εαυτού και για λύπηση. Δυστυχώς, κάποια πράγματα είναι για τον καιρό τους και, αν πεθάνει κάτι, δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιφέρεις τα λείψανα…
TRIVIA
- Το συγκρότημα πήρε το όνομά του από την ασπρόμαυρη B-movie του 1965 Faster, Pussycat! Kill! Kill! του σκηνοθέτη Russ Meyer η οποία αφορά τρείς go-go dancers (κοινώς στριπτιτζούδες/κονσομασιόν) οι οποίες επιδίδονται σε απαγωγές και φόνους στην έρημο της California. Στο video clip του “Don’t change that Song”, το οποίο έχει σκηνοθετήσει ο Russ Meyer (!!!), φαίνονται σκηνές της ταινίας.
- Οι Faster Pussycat εμφανίζονται και στο κλασικό ντοκιμαντέρ “The Decline of Western Civilization part II”, όπου μεταξύ διάφορων δηλώσεών τους, χαρακτηριστικών της τότε εποχής, παίζουν live και τα “Bathroom Wall” και “Cathouse”. Μπορείτε να το δείτε στο Youtube.
Χρήστος Ζερβός
23/1/19
γενικα το λεγομενο sleeze hard rock δεν εχει καμια σχεση με το AOR μαλιστα υπαρχουν στοιχεια εκ διαμετρου αντιθετα .Φυσικα ο αξωνας ειναι κοινος ,το rock ,αλλα αισθητικα δεν εχουν καμια σχεση . Οποτε στην κατηγορια αυτων των αρθρων AOR/melodic δεν θεωρω οτι ανηκει , στην αλλη λεξη melodic αν εννοουμε melodic rock ,παλι δεν ανηκει . Αν εννοουμε κατι με μελωδια , ολες η μουσικες εχουν μια καποια μελωδια .
ΑπάντησηΔιαγραφή