Η ΔΙΣΚΟΘΗΚΗ ΜΟΥ- ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ: «ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΖΩ ΔΙΣΚΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΑΚΟΜΗ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΣΕ ΔΡΑΧΜΕΣ! ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΔΙΝΩ ΤΟ ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

Τον Γιάννη Αλεξίου τον ήξερα σαν φιγούρα στις συναυλίες και χωρίς να έχουμε γνωριστεί βρισκόμαστε διαρκώς στα ίδια μουσικά μέρη. Γνωριστήκαμε την εποχή που ανέλαβε υπεύθυνος προβολής και επικοινωνίας του Vinyl is Back και μια τυχαία συνάντηση μας στο κατάστημα μεταχειρισμένων δίσκων του Ζαχαρία στο Μοναστηράκι, γέννησε αυτή τη συνέντευξη.
Συλλέκτης δίσκων και μουσικών περιοδικών, ο Γιάννης Αλεξίου εργάστηκε αρχικά ως αθλητικός ρεπόρτερ και στην συνέχεια ως ρεπόρτερ με πεδίο το ελεύθερο και οικονομικό ρεπορτάζ σε πολιτικές εφημερίδες. Σταδιακά οδηγήθηκε στην εξειδίκευσή τού μουσικού δημοσιογράφου, έχοντας  εργαστεί στα περιοδικά : «Ήχος & Hi-Fi», «Δίφωνο», «Voice», «Ozon», «Θεός και Θρησκεία», «Θεαθήναι», «Dolce Vita», στις εφημερίδες : «Φως των Σπορ» (σ.σ. Ευαγγέλιο), «Φλόγα των Σπορ», «Ακρόπολις», «Αδέσμευτος Τύπος», «Ελεύθερος Τύπος», «Βραδυνή», Κόκκινη Καρφίτσα (μουσικό ένθετο της «Αυγής»), στους ραδιοφωνικούς σταθμούς : ΕΡΑ, Κανάλι 15, Cool Fm και στην τηλεόραση της ΕΡΤ 1. Αρθρογραφεί στον περιοδικό «Ήχος & Hi-Fi» από το 1997 έως σήμερα και τα τελευταία χρόνια στο Ogdoo.gr. Την περίοδο 1992-2002 υπήρξε μάνατζερ των blues συγκροτημάτων Blues Family και Drifting Around. Την σεζόν 2004-5 παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία την μουσική παραγωγή του «Magic Bus» με την συμμετοχή των : Socrates Drank The Conium, Δημήτρης Πουλικάκος και οι Άσσοι του Καράτε Νο2, Σταύρος Λογαρίδης στο «Club 22» του Μάκη Σαλιάρη.
 Με το Γιάννη θα μιλήσουμε σήμερα για τη δισκοθήκη του, πως την έχει ταξινομημένη, πως ξεκίνησε, από πού αγόραζε δίσκους, για το βιβλίο του αλλά και για το Vinyl is Back που είναι συν-διοργανωτής και υπεύθυνος επικοινωνίας και προβολής.

Με τον Eric Burdon το 2003

Πότε ξεκίνησες να αγοράζεις δίσκους και ποιος σε μύησε;
Σε ηλικία 12,5 ετών ξεκίνησα να αγοράζω δίσκους, τα Χριστούγεννα του 1978, όταν ο πατέρας μου, ο Δημήτρης, μου δώρισε ένα πικάπ Dual 1224, το ίδιο ακριβώς που είχε ο Elvis Presley στην κρεβατοκάμαρά του, στην Graceland, κι άκουγε μουσική. Το μεγάλο ίνδαλμα μου από πιτσιρικάς. Έτσι μπήκα σε αυτή την όμορφη περιπέτεια της συλλογής βινυλίων. Αν και υπήρχε ήδη η μουσική στο σπίτι μου καθώς άκουγε λαϊκά η μητέρα μου Βούλα και κλασσική μουσική, ο πατέρας μου, αυτός που με μύησε στην μουσική που με άγγιξε και συμπορεύτηκα μαζί της στη ζωή μου, ήταν ο θείος μου, ο Γιωργούλης που είχε τότε την ντισκοτέκ Volcano και μου έδινε κασέτες που του έγραφαν μαύροι από την αμερικάνικη βάση στη Γλυφάδα με funky-soul μουσική, χορευτικά προγράμματα από την ντίσκο που έγραφε ο d.j. Ζαχαρίας, ένα φρικιό από το Αιγάλεω, με μαλλί ως την μέση που αγαπούσε την rock μουσική. Έτσι έφθασαν στ’ αυτιά μου, μεταξύ άλλων ηχογραφημένων δίσκων, οι Uriah Heep με το Demons And Wizards, οι Blue Oyster Cult με το Secret Treaties, ο Steve Miller με το Fly Like An Eagle, ο Frank Marino με τους Mahogany Rush στο live τους με το Mississippi Queen, το Abbey Road των Beatles, το Nights In White Satin των Moody Blues  και μια Basf κασέτα χρωμίου, την καλύτερη τότε που είχε έντονη την μυρωδιά του χρωμίου, με τραγούδια του Elvis. Εδώ άκουσα την ανάσα του στο Don’t που ήταν το πρώτο τραγούδι της κασέτας. Ο προχωρημένος θείος μου, αδερφός της μάνας μου, μας έφερνε τα καλύτερα μηχανήματα, που έπαιρνε από τους Αμερικάνους που ήταν πελάτες του στην ντίσκο…    
Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες;
Ένα τεμπέλικο μεσημέρι στην σκηνή του κολλητού μου τότε φίλου, Ηλία Κουράφαλου, στο κάμπινγκ της Ραφήνας, το Cococamp, όπου παραθερίζαμε τα καλοκαίρια οικογενειακώς, ακούγαμε το Ποπ Κλαμπ του Γιάννη Πετρίδη που έπαιξε το καινούργιο τότε δίσκο των Who, το Who Are You. Με τρέλανε ο ήχος των Who. Ήταν καλοκαίρι του ’78. Έτσι όταν λίγους μήνες μετά μπήκε το πικάπ στο σπίτι, έμελλε να είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασα με τα χρήματα του παππού μου Κώστα που μόλις είδε την άφιξη του πικάπ βγήκε στην αυλή της μονοκατοικίας μας στη Νέα Σμύρνη-έμενε από κάτω με τη γιαγιά μου Όλγα και το θείο μου – και με ρώτησε: πόσο κάνει μια πλάκα; Διακόσιες τριάντα δραχμές, του είπα. Πάρε διακόσιες πενήντα και πήγανε να πάρεις μία να δούμε πώς παίζει ! Έτρεξα λοιπόν με τα πόδια πεντακόσια μέτρα πιο πέρα, στο δισκάδικο της γειτονιάς μας, την Πυραμίδα, απέναντι ακριβώς από την Λεόντειο Σχολή, που είχε ο Γιάννης και αγόρασα το Who Are You. Μου έμεινε κι ένα εικοσάρικο στην τσέπη! Με τον Ηλία που η ζωή τα έφερε να ζει σε ένα άσυλο, όταν παίρνει παράταση εξόδου συναντιόμαστε στο Υπόγειο του Πάνου Νικολόπουλου, που είναι το αγαπημένο του και αγοράζει cd γιατί δεν μπορεί να έχει βινύλια λόγω όγκου στο δωμάτιο που μένει και κρατάμε έτσι τη φιλία μας που γεννήθηκε λόγω μουσικής, από το 1975. Η μουσική του δίνει ζωή, όπως κι εμένα.

Μέρος του αρχείου περιοδικών.

Πόσους δίσκους αριθμεί σήμερα η δισκοθήκη σου;
 Την στιγμή αυτή που μιλάμε ο αριθμός βινυλίων μου είναι 10.895. Τους καταγράφω αναγκαστικά για να βγάζω μια άκρη. Δεν έχει τόση σημασία το νούμερο, όσο το περιεχόμενο καθώς είναι βινύλια αγορασμένα ένα προς ένα, με μουσικές που μου αρέσουν και όχι λόγω ετικέτας ή μόνο για την σπανιότητά τους. Βέβαια από ένα σημείο και μετά μπαίνουν και δίσκοι σε μια μεγάλη συλλογή, μόνο και μόνο λόγω σπανιότητας, καθώς μετά από χρόνια στο κυνήγι δίσκων περνούν από τα χέρια σου δίσκοι που δύσκολα θα ξαναβρείς κι έτσι ο συλλέκτης μπαίνει θέλοντας και μη στον πειρασμό να κρατήσει κάποιους δίσκους. Οι δίσκοι μου είναι όλοι αγορασμένοι καθώς η πορεία μου στην μουσική δημοσιογραφία συνέπεσε με την άνθηση του ψηφιακού δίσκου, οπότε τα promo που μου έστελναν οι δισκογραφικές ήταν σε cd. Το παράδοξο είναι  ότι αρκετοί από τους πιο σπάνιους δίσκους μου, μου χαρίστηκαν από φίλους που δεν τους ήθελαν πια. Όπως για παράδειγμα ο δίσκος των Ακρίτας που μου δώρισε ο αείμνηστος φίλος και συμμαθητής μου Βαγγέλης Γεωργίου, μαζί με δίσκους των Αγάπανθος και των Σπυριδούλα. Μαζί πηγαίναμε παραδοσιακά ως μαθητές του γυμνασίου κάθε Σάββατο στο Happening, με το τρόλεϋ, το πάλαι ποτέ νούμερο 10, να πάρουμε δίσκους. Αυτό που με συγκινεί είναι όταν αγοράζω δίσκο που έχει ακόμη επάνω του κολλημένη την παλιά τιμή σε δραχμές. Νοιώθω σαν να του δίνω το φιλί της ζωής πριν πεθάνει στο ράφι ενός δισκάδικου. Φυσικά το φυσικό υλικό που έχω δεν περιορίζεται στην μεγάλη μου αγάπη το βινύλιο, όπου η συλλογή μου είναι ατόφια, έχω επίσης περίπου 2.000 cd μετά από εκκαθάριση, περίπου 2.000 δίσκους 45 στροφών (εδώ και χρόνια είμαι επιλεκτικός στην αγορά τους καθότι δύσχρηστα), καμιά 500αριά βιντεοκασσέτες, κατόπιν εκκαθάρισης – το υλικό το έχω παραδώσει στα χέρια φίλου μου -  με εν ενεργεία βίντεο Sony, κασσέτες με σπάνιο μουσικό υλικό (και εδώ έγινε εκκαθάριση ώστε να απλωθεί η δισκοθήκη) και μια βιβλιοθήκη με dvd (μουσικό υλικό και κινηματογραφικές ταινίες). Αναφορικά με τις VHS περιέχουν μουσικό υλικό, μουσικές ταινίες, αλλά και κινηματογραφικές ταινίες, από εκείνες τις παλιές που δεν δείχνει πια η τηλεόραση και έβαζα κάποτε ξυπνητήρι βάρβαρες ώρες για να τις γράψω. Η ποιότητά εγγραφής παραμένει εξαιρετική μετά από τόσα χρόνια.

Προσθήκη λεζάντας

  
Πως τους έχεις ταξινομημένους;
Η ταξινόμηση των βινυλίων είναι ασφαλώς με αλφαβητική σειρά σε σόλο καλλιτέχνες (άντρες –γυναίκες ξεχωριστά) και συγκροτήματα ανά μουσικό είδος και χωρισμένα σε Αμερική, Ευρώπη και Λατινική Αμερική. Εκτός της καταχώρησης αυτής είναι οι δισκογραφίες των Elvis Presley, Rolling Stones,  Beatles και  Frank Zappa/Mothers. Επίσης οι δίσκοι του κάθε καλλιτέχνη ή συγκροτήματος είναι καταχωρημένοι με αυστηρή χρονολογική σειρά έκδοσης, ώστε να είναι εμφανής η εξέλιξή τους όταν ανατρέχω σε κάποιο όνομα. Στο τέλος κάθε μουσικού είδους βρίσκονται οι συλλογές. Οι μικροί δίσκοι είναι καταχωρημένοι σύμφωνα με το έτος κυκλοφορίας, ώστε να ακονίζω την μνήμη μου κάθε φορά που ψάχνω ένα σινγκλάκι.
Ποια η σχέση της γυναίκας σου με τη δισκοθήκη σου;
Επεκτατική, αλλά και ανεκτική προς εμένα και τη δισκοθήκη μου! Κατ’ αρχάς θα ήθελε να μην υπήρχε η δισκοθήκη μου ώστε να αξιοποιήσει το δωμάτιο όπως φαντάζεται και ανεκτική από πλευράς μου καθώς επιτρέπω να αφήνει προσωρινά τα ασιδέρωτα ρούχα πάνω στις ντάνες ώσπου να σιδερωθούν και να πάρουν τη θέση τους στα ντουλάπια. Ευτυχώς όταν η μονοκατοικία έγινε πολυκατοικία στα τέλη του 2004 προνόησα να κρατήσω το μεγάλο δωμάτιο για την δισκοθήκη και όχι να γίνει εκεί η κρεβατοκάμαρα, όπως είχε προσχεδιαστεί, που έγινε σε μικρότερο δωμάτιο. Άλλωστε οι δίσκοι είναι τα παιδιά μου. Πρόβλημα χώρου υπάρχει και μάλιστα σοβαρό με το χώρο της δισκοθήκης, αλλά αυτό το αντιμετωπίζουν όλοι όσοι έχουν πολλούς δίσκους…
Όταν κυκλοφορούσαν περιοδικά από ποια ενημερωνόσουνα;
 Κυρίως από το Ποπ και Ροκ, από το 4ο τεύχος (Ιούνιος ’78, με εξώφυλλο τους Jefferson Airplane) και μετά, αλλά και την μηνιαία έκδοση του 18, παράλληλα με το περιοδικό Μουσική που προϋπήρξε χρονικά κατά τι του Ποπ και Ροκ. Από τον Σεπτέμβριο του ’80 (τεύχος 40) έπαιρνα επιλεκτικά και τον Ήχο, το Μοντέρνο Τραγούδι που είχε στίχους και ροκ πόστερ, τα Αστέρια που έγραφαν τα πάντα για τον Elvis και είχαν πόστερ του, αυτά ήταν τα κυριότερα. Από εκεί και πέρα ξεφύλλιζα όλα τα περιοδικά και αν είχαν κάτι που με ενδιέφερε, το αγόραζα. Θυμάμαι την αγωνία που είχα να κυκλοφορήσουν τα περιοδικά για να μάθω πράγματα για την μουσική. Δυστυχώς έθαψαν πολλούς δίσκους που σημάδεψαν το ροκ και τη ζωή μας κάτι που κατάλαβα σχετικά γρήγορα ευτυχώς. Τότε όμως μια κακή κριτική επηρέαζε σημαντικά την αγορά ενός δίσκου. Άρχισα να μην παίρνω στα σοβαρά τις κριτικές όταν μου δώρισαν κατά παραγγελία το δίσκο των Bad Company “Desolation Angel” μόλις κυκλοφόρησε το 1979. Αλλά και το “Metamorphosis” των Iron Butterfly που πήρα από μια κούτα στο πάτωμα με 95 δραχμές στην  Βρυσακίου, μια Κυριακή στο Μοναστηράκι, όπου στο στενό αυτό έκθεταν δίσκους ακόμη και σημερινοί δισκοπώλες πριν ανοίξουν δισκάδικο. Ήταν δισκάρες που τις είχε θάψει το Ποπ και Ροκ,με αξιολόγηση Γ+-Β, δηλαδή κακός έως μέτριος, για όσους θυμούνται την ανάγνωση της βαθμολογίας. Η μουσική μου ενημέρωση εκτός περιοδικού Τύπου ήταν οι ραδιοπειρατές, από εκεί μπήκα στο ροκ όταν άκουσα το Troubled Under Foot των Led Zeppelin κι έπαθα πλάκα, χωρίς να ξέρω εκείνη την στιγμή τι ακούω και φυσικά η κύρια μουσική ενημέρωση ήταν ο Γιάννης Πετρίδης στο κρατικό ραδιόφωνο με την καθημερινή εκπομπή του Ποπ Κλαμπ, και τις Παρασκευές με το Ροκ Κλαμπ. Στο κρατικό ραδιόφωνο σημαντικά ενημερωτική ήταν και η καθημερινή εκπομπή του Άκη Έβενη: Στούντιο 343 και με πιο ελεύθερο πνεύμα η εκπομπή του Δημήτρη Πουλικάκου: Ο Θείος Νώντας, στην οποία έπαιζε τραγούδια που του άρεσαν αργά το βράδυ και την άκουγα, ως μαθητής, με το τρανζίστορ κάτω από το μαξιλάρι, κρατούσα και σημειώσεις, και μόλις τελείωνε τα μεσάνυχτα, έκλεινα τα μάτια.  Επίσης άκουγα πολύ τον Αμερικάνικο Σταθμό με προτίμηση την εκπομπή του Wolfman Jack. Τηλεόραση δεν θυμάμαι να παρακολουθούσα κάτι συστηματικά, όπως στο ραδιόφωνο, άλλωστε δεν υπήρχαν πολλές εκπομπές, μόνο το Μουσικόραμα του Γιώργου Γκούντη με νέες κυκλοφορίες. Πάντως αν η κρατική τηλεόραση έβαζε καμιά συναυλία δεν την έχανα. Έως και κοπάνα έχω κάνει να δω σπίτι μου το live του Rory Gallagher στην Αυστραλία.

 Εκτός από δίσκους μαζεύεις και περιοδικά;
Ναι έχω ένα αρκετά σημαντικό αρχείο περιοδικών, μουσικών και μη. Από τον μουσικό Τύπο: Ήχος και Hi-Fi, Μουσική, Ποπ και Ροκ, 18, Μουσικό Εξπρές, ΟΖ, Μοντέρνο Τραγούδι, Αστέρια (με τον Elvis) και μετά το Elvis, Στέρεο, Τζαζ και Jazz, Voice, Sonic, Δίφωνο, Μετρονόμος και πολλά ακόμη ελληνικά μουσικά περιοδικά, αλλά και ξένα όπως Rolling Stone, Mojo,Q, Pop, Record Collector, ειδικές εκδόσεις, περιοδικά για τον κινηματογράφο όπως Studio, Premiere και φυσικά το ελληνικό Σινεμά, μέχρι τα παλιά αμερικάνικα Playboy,Penthouse, αλλά και τις ελληνικές εκδόσεις τους, το γαλλικό Lui, το αμερικάνικο Time, όλα τα τεύχη του παιδικού μου κόμικ ήρωα Τζόνυ Λόγκαν, φυσικά Ζαγκόρ, Όμπραξ, Μπλεκ, Τρουένο, Αγόρι, Μικρό Σερίφη, Μικρός Ήρως, Μίκυ Μάους, Βαβέλ και Παρά Πέντε έως τα Επίκαιρα, παλιές Εικόνες, Ταχυδρόμος, Σχολιαστής, ΕΝΑ, Nitro, Klik, Men, Γυναίκα, ΟΖΟΝ, μέχρι πιο πρόσφατα, όπως το Down Town επί Κωστόπουλου, αθλητικές εφημερίδες (Φως, Ηχώ, Φλόγα, Φίλαθλος), αθλητικά περιοδικά (Match, Shoot, Ομάδα, Μπάσκετ), οτιδήποτε σε έντυπο για τον Πανιώνιο και πολιτικές εφημερίδες με σημαντικά γεγονότα, αποκόμματα …πολύ πράμα. Έπαιρνα σαν τρελός περιοδικά. Η ταξινόμησή τους είναι σε ράφια, σε ντάνες ανά περιοδικό, αλλά και χιλιάδες αποκόμματα και φωτογραφίες σε φακέλλους, σε ντοσιέδες…χαμός. Καμιά φορά αν βρω κάπου κανά παλιό τεύχος που δεν έχω, το αγοράζω.
Πότε ξεκίνησες να δουλεύεις με το Vinyl is Back
Τον Φεβρουάριο του 2013 όταν μου πρότεινε ο Δημήτρης Αντωνάκος μέσω της εταιρίας του Demand να αναλάβω την προβολή και την επικοινωνία ενός μεγάλου παζαριού δίσκου που θα διεξαγόταν στο κτίριο Μηχανουργείο στο Τεχνόπολις, τον Μάρτιο του 2013. Έχοντας την εμπειρία συμμετοχής σε παζάρια δίσκων στο Ρόδον και στο Αν, αλλά και το Τεχνόπολις το ’06, γνωρίζοντας απέξω κι ανακατωτά όλους τους δισκοπώλες, τις δισκογραφικές εταιρίες, την μουσική βιομηχανία, έχοντας μεγάλη εμπειρία ως μουσικός δημοσιογράφος σε μουσικά έντυπα (Ήχος από το ’96 έως σήμερα), στο Δίφωνο την πολύ καλή του εποχή, στο Voice και στο ΟΖΟΝ), ως μουσικός παραγωγός (ΕΡΑ, Κανάλι 14, Cool Fm), στην τηλεόραση (ΕΡΤ) και πολυετή θητεία σε εφημερίδες (Βραδυνή, Ελ. Τύπος, Αδέσμευτος Τύπος, Ακρόπολις) και εντύπων γενικότερα (Θεαθήναι, Έξοδος, Dolce Vita, Θεός και Θρησκεία κ.α.) και διαθέτοντας μεγάλη συλλογή δίσκων, μπήκα στο Vinyl is Back που σταδιακά από ένα πολύ καλά οργανωμένο παζάρι δίσκων σύντομα εξελίχθηκε σε μια πολύ μεγάλη παραγωγή με live, πολλές παράλληλες δραστηριότητες, έως και παραγωγή δίσκων βινυλίου, ένα μεγάλο μουσικό γεγονός διαστάσεων φεστιβάλ κάθε φορά που διεξάγεται, με επίκεντρο πάντα το βινύλιο.

Από το αρχείο περιοδικών

Ανάφερε μερικά περιστατικά από την εμπειρία σου από τα Vinyl is Back
Τι να πρωτοθυμηθώ; Δύσκολες στιγμές; Η πιο δύσκολη στιγμή είναι η ώρα της αγωνίας όταν ξεκινά το 3ήμερο να το αν θα έχει επιτυχία ή όχι. Πάντα είχε επιτυχία, αλλά τίποτα δεν είναι δεδομένο, θέλει μεγάλη προσπάθεια, οργάνωση και τρέξιμο για να φθάσουμε στην επιτυχία. Επιτυχία σημαίνει μεγάλη προσέλευση και οικονομική ικανοποίηση των εκθετών. Το ένα δεν προϋποθέτει το άλλο ιδιαίτερα στις μέρες κρίσης. Δύσκολη στιγμή ήταν που περίμενα στο πιο πρόσφατο τον Γιώργο Κοντραφούρη να έρθει από το Ελσίνκι αεροπορικώς δύο ώρες πριν το live του και τελικά έφθασε στο Cine Κεραμεικός στην ώρα του. Ήταν εκεί και πιο νωρίς απ’ ότι τον περιμέναμε! Δύσκολη στιγμή είναι η ώρα της ηχογράφησης των συγκροτημάτων μήπως πάει κάτι στραβά. Τόσο τα Υπόγεια Ρεύματα όσο και οι Locomondo δεν έκαναν το παραμικρό λάθος και βγήκε απευθείας χωρίς να επαναλάβουν κάποιο τραγούδι τους ! Δύσκολη στιγμή είναι να μην πέσουμε έξω στο ωρολόγιο πρόγραμμα, ώστε όλα πάνε καλά γιατί κάθε φορά είναι φουλ το πρόγραμμα των παράλληλων εκδηλώσεων από live και d.j.’s set. Δύσκολη στιγμή ήταν πάλι στο Cine Κεραμεικός τον Δεκέμβριο του ’15 που στην πρεμιέρα έβρεχε καταρρακτωδώς όταν άνοιξε το φεστιβάλ και είχαν κλείσει οι δρόμοι λόγω κινητοποιήσεων, αλλά ο χώρος ήταν φίσκα από κόσμο και όλα πήγαν πρίμα. Δύσκολη στιγμή ήταν όταν στο ξεφόρτωμα των πάγκων στο Μουσείο Αυτοκινήτου ανατράπηκε καροτσάκια εκθέτη με 45άρια που χύθηκαν στο κενό μεταξύ ασανσέρ στο 4ο όροφο και πατώματος ! Έπεσαν πάρα πολλά δισκάκια στο κενό και κατέληξαν 9 όροφους πιο κάτω, στο -5 ! Η αγωνία μου όταν ανέβηκα στο πατάρι του Cine Κεραμεικός, πάλι το ’15 μόλις θα ξεκινούσε το 80ς Live, η μουσική παραγωγή με την συμμετοχή των No Man’s Land, Libido Blume, Cpt Nefos, Χωρίς Περιδέραιο που ήταν ίσως το πιο μεγάλο ρίσκο  να παίξουν τα γκρουπ αυτά ξανά μετά από τόσα χρόνια ειδικά για την μέρα αυτή. Όταν είδα το χώρο φίσκα, από 700 άτομα, άναψα τσιγάρο, αν και δεν κάπνιζα! Δύσκολη στιγμή ήταν όταν έχει τηλεοπτικό γύρισμα στο χώρο την στιγμή που υπάρχουν εκατοντάδες εκκρεμότητες και τρεξίματα την στιγμή του ανοίγματος του φεστιβάλ και χρειάζεται να τα αφήσεις όλα, να πατήσεις ένα κουμπί να ηρεμήσεις, να κάνεις σκηνοθεσία σύμφωνα με τις απαιτήσεις του εκάστοτε καναλιού και βγεις στον αέρα ήρεμος. Η πιο μεγάλη δυσκολία είναι να κρατήσεις ψηλά αυτό που πονάς κόντρα σε όλα.     
Η ιδέα της live ηχογράφησης δίσκων (Locomodo, Υπόγεια Ρεύματα) είναι πολύ έξυπνη. Έχει βρει ανταπόκριση από τον κόσμο;
Η κυκλοφορία βινυλίου των Locomondo, του δεύτερου της σειράς Vinyl is Back Live Sessions (το πρώτο ήταν τα Υπόγεια Ρεύματα), αποτέλεσε το μεγάλο γεγονός του 14ου και πιο πρόσφατου Vinyl is Back. Αρκετός κόσμος επέλεξε να έρθει εκεί την ημέρα της παρουσίασης και κυκλοφορίας του δίσκου τους για να τον ακούσει, να τον αγοράσει και να τον υπογράψουν τα μέλη του συγκροτήματος. Για πολλούς ήταν τόσο δυνατό αυτό και δεν έδωσαν το παρών τις επόμενες δύο ημέρες, όπως μου εκμυστηρεύτηκαν μετά, ενώ συνήθως συμβαίνει να υπάρχει παρουσία των ανθρώπων αυτών σε άλλες εκδηλώσεις μας και τις τρεις ημέρες  
Έχεις πάει σε παζάρι δίσκου στο εξωτερικό;
Ταξιδεύω σε χώρες που έχουν δισκάδικα και το συνδυάζω. Έχω πάρει δίσκους απ’ όλη σχεδόν την Ευρώπη. Το παζάρι που μου έκανε εντύπωση ήταν το μεγάλο υπαίθριο παζάρι δίσκων στο Βερολίνο το 2008. Τεράστιο. Αδύνατον να το δεις μέσα σε μια μέρα. Ήταν πολύ καλά οργανωμένο με κιόσκια που πουλούσαν δίσκους. Σε ένα μάλιστα ήταν κρεμασμένο ψηλά το ταγάρι των Poll ! Επίσης είχε φολκίστες σε διάφορα σημεία κι έπαιζαν μουσική με την κιθάρα τους. Δεν ήξερα τι να πρωτοπάρω. Ήταν ελεύθερο χωρίς είσοδο και οι τιμές των δίσκων γενικά προσιτές. Δεν υπήρχαν μεγάλες διαφορές με τα παζάρια στην Ελλάδα και φυσικά το Vinyl is Back που ξεκίνησε πέντε χρόνια μετά.

Από πού αγοράζεις μεταχειρισμένους δίσκους /cd; Από το Internet αγοράζεις;
 Από όλα τα δισκάδικα κάνω ένα πέρασμα μέσα στο χρόνο να δω τι έχουν. Θα μου λείψει η ατμόσφαιρα του Art Nouveau και η γνώση του Νίκου Κοντογούρη που βγήκε στην σύνταξη. Μου αρέσει η ατμόσφαιρα που έχει το Υπόγειο στον πεζόδρομο των Καπλανών στο Κολωνάκι, σαν να είσαι σε βιβλιοπωλείο, cool ατμόσφαιρα για να ψάξεις και πολύ φιλική επικοινωνία με τον Πάνο, που είναι και παλιός βινυλιάς με προσωπική δισκοθήκη, αλλά και τους συνεργάτες του. Φυσικά στα δισκάδικα του Μοναστηρακίου κατά παράδοση. Προτιμώ να αγοράζω μεταχειρισμένους δίσκους, αυτή η αίσθηση του παλιού με γοητεύει. Κατ’ανάγκη παίρνω επανεκδόσεις ψυχεδελικών άλμπουμ ή progressive και folk-rock και από καινούργιες κυκλοφορίες κατ’ εξαίρεση μόνο αν είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο –σπανίως είναι- ή κυκλοφορία υλικού καλλιτέχνη ή γκρουπ που παρακολουθώ ανελλιπώς από παλιά, όπως ας πούμε Eric Clapton ή Rolling Stones ή παλιότερο υλικό που κυκλοφορεί για πρώτη φορά, όπως ο πρόσφατος δίσκος του ελληνικού 60ς συγκροτήματος Air Boys. Από το διαδίκτυο παίρνω δίσκους μόνο από το e-bay γιατί το βρίσκω πιο αξιόπιστο και λόγω φορολόγησης των αγορών πλέον από χώρες εκτός Ευρώπης, δηλαδή Αμερικής, αναζητώ δίσκους στο γερμανικό και αγγλικό e-bay και που και που στο ολλανδικό. Εδώ ψάχνω δίσκους που δεν βρίσκω στην Ελλάδα, αλλά βέβαια προτιμώ πάντα το ψάξιμο στο δισκάδικο καθότι παραδοσιακός τύπος. Τις αλυσίδες καταστημάτων τις σνομπάρω γιατί αφενός έχουν σφραγισμένους δίσκους, καινούργιους, που δεν με ενδιαφέρουν και αφετέρου οι πωλήσεις δίσκων δεν ήταν στον αρχικό τους σχεδιασμό, αλλά εντάχθηκαν μετά λόγω της επανάκαμψης του βινυλίου.      
Ποιοι είναι οι πλέον σημαντικοί δίσκοι στη δισκοθήκη σου βάση συναισθηματικής αξίας; 
Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση καθώς δεν νομίζω ότι είμαι δεμένος περισσότερο με κάποιους δίσκους από τη δισκοθήκη μου. Πίσω από κάθε δίσκο υπάρχει μια μικρή ή μεγάλη ιστορία. Οπωσδήποτε έχουν ξεχωριστή σημασία οι δίσκοι που μου υπέγραψαν σπουδαίοι μουσικοί που συνάντησα όλα αυτά τα χρόνια και μου έδωσαν συνεντεύξεις, όπως οι Eric Burdon, Robert Plant, Marianne Faithfull, Allan Holdsworth, Fred Wesley, Les McCann, Λουκάς Σιδεράς (υπέγραψε το 666), Λουκιανός Κηλαηδόνης (το Media Louz), Malcolm McLaren (Never Mind The Bollocks…Here’s The Sex Pistols), Pat Martino, Larry Coryell σε ένα μακρύ κατάλογο.

Ποιός είναι ο τελευταίος δίσκος που αγόρασες;
Σπανίως ένας συλλέκτης φεύγει με ένα δίσκο μόνο από ένα δισκάδικο. Πρέπει να έχει αρκετούς μέσα στη σακούλα καθώς χρειάζεται να έχει πάντα στην άκρη μουσικό υλικό για να χορτάσει όσο είναι δυνατόν το “θηρίο” μέσα του, που είναι αχόρταγο. Δεν με ικανοποιεί εδώ και χρόνια, αυτό που λέγαμε κάποτε “ο δίσκος της βόλτας”. Το διαπιστώνω κάθε φορά που πάω στο ταχυδρομείο ή μου φέρνει στο σπίτι ο ταχυδρόμος το δίσκο που πήρα ιντερνετικά. Το βάζω στο πικάπ και θέλω κι άλλο ! Οι τελευταίοι δίσκοι που πήρα είναι τρία άλμπουμ των Rennaisance κι ένας των Garry Puckett And The Union Gap (Σ.Σ.είναι η ημέρα που αναφέρω στην αρχή που συναντηθήκαμε στο Ζαχαρία). Προηγουμένως ανάμεσα στους δίσκους που πήρα από το Art Nouveau του Νίκου Κοντογούρη, πριν κλείσει, ήταν το The Song For All Seasons των Rennaisance, τον οποίο όταν πήγα να ταξινομήσω διαπίστωσα ότι μου έλειπαν άλλοι τρεις δίσκοι τους για να κλείσω τη δισκογραφία τους. Φυσικά δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Έτσι μου συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις. Για να λειτουργήσουν όλα κανονικά πρέπει να λύσω άμεσα το “πρόβλημα”. Έτσι το επόμενο πρωί πήγα στο “Ζαχαρία” και πήρα τα άλμπουμ τους : “Nouvella”, “Azure D’Or”, “Time Line” και βρήκα και το “The New Gary Puckett And The Union Gap Album” που μου έλειπε κι έτσι έχω μόνο ένα δίσκο από το γκρουπ αυτό που λείπει. Ψυχεδελικές καταστάσεις για όσους δεν καταλαβαίνουν…
Ποια ήταν η εκκίνησή σου να γράψεις το βιβλίο Βινύλιο, τα καλύτερά μας χρόνια!
Η εκκίνηση μου για την συγγραφή του  ήταν ότι σε συζητήσεις που είχα με φίλους που περάσαμε φοβερά στην εφηβεία μας είχαν αρχίσει να ξεχνούν γεγονότα, όπως τις ονομασίες των δισκάδικων που ψάχναμε δίσκους, φάσεις από ροκ κλαμπ που πηγαίναμε, τις συνθέσεις ατόμων σε συναυλίες, περιστατικά που είχαν συμβεί σε πάρτυ και διάφορες εξόδους μας. Όλοι μου έλεγαν ότι εγώ κρατούσα σημειώσεις και τα θυμάμαι όλα αυτά. Αυτό ήταν το ερέθισμα να καταγράψω μια ολόκληρη εποχή, απίθανη και ανεπανάληπτη, πριν μας την κλέψει ο χρόνος. Ξεκίνησα να γράφω ένα καλοκαίρι που πήγαμε στον Πάνορμο στην Μύκονο και δεν είχε ίντερνετ οπότε δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το λαπτοπ μου. Έτσι για να γεμίσω το νεκρό χρόνο άρχισα να καταγράφω περιστατικά και διάφορες φάσεις γύρω από το βινύλιο και την μουσική γενικότερα. Αυτό μου άρεσε όλο και πιο πολύ και αναζητούσα περισσότερο χρόνο για καταγραφές. Στην παραλία, στο δωμάτιο, παντού. Αυτό μου άνοιξε την όρεξη για να κάνω κάτι πιο δομημένο. Έτσι όταν γυρίσαμε στην Αθήνα έπεσα με τα μούτρα κι έγραφα. Αρχικά όλο το υλικό καταγράφηκε σε χαρτί. Χειροποίητο προϊόν, όπως και ο δίσκος βινυλίου. Αυθόρμητα μου ήρθε και ο τίτλος που ήταν πετυχημένος. Μετά το παρέδωσα στο  φίλο εκδότη Διαμαντή Καράβολα κι ενώ μου είχε προτείνει μια άλλη ιδέα για να γράψω. Τότε του είπα ότι είχα έτοιμο κάτι άλλο. Το διάβασε μέσα σε μια μέρα, του άρεσε πολύ και το κυκλοφόρησε στις εκδόσεις Φαρφουλάς, που είναι γενικότερα εκδόσεις υπερρεαλιστικού περιεχομένου, αλλά έκανε μια τομή με το δικό μου βιβλίο που αποδείχθηκε πετυχημένη καθώς εξαντλήθηκε με πολύ θετικό feedback.

Τώρα έχω έτοιμο το δεύτερο βιβλίο μου που αφορά συναντήσεις με τους Έλληνες ρόκερς. Αυθεντικούς μουσικούς που δραστηριοποιήθηκαν στις δεκαετίες του 60-70-80 και αρκετοί εξ αυτών είναι ενεργοί έως σήμερα, οι οποίοι μου αφηγήθηκαν τις ζωές τους και μίλησαν έξω από τα δόντια χωρίς να κρύψουν τίποτα. Μουσικοί που εκτιμώ προσωπικά και με κάποιους εξ αυτών έχουμε κάνει πολύ παρέα, όπως ο Σταύρος Λογαρίδης, ο Δημήτρης Πολύτιμος, ο Αντώνης Τουρκογιώργης και ο Γιάννης Σπάθας. Οι περισσότεροι μουσικοί εξ αυτών υπήρξαν εκτός συστήματος και έτσι δεν κρατούν ισορροπίες στα λεγόμενά τους βγάζοντας την αυθεντικότητά τους, χωρίς περικοπές. Είναι βασικά το αποστέγασμα της εργασίας μου ως μουσικός δημοσιογράφος για περίπου τρεις δεκαετίες. Το υλικό είναι στα χέρια του Δ. Καράβολα και περιμένω το πράσινο φως.
Από ελληνικό rock, ελληνόφωνο και αγγλόφωνο τι έχεις στη δισκοθήκη σου;
Όσα με ενδιαφέρουν από τα 60ς, 70ς,80ς,90ς και επιλεκτικά έως σήμερα, σε αυθεντικές κυρίως κόπιες. Αν έπρεπε να διαλέξω μερικούς εξ αυτών θα έπαιρνα τους δύο δίσκους των Μουσικών Ταξιαρχιών, το Φλου των Σπυριδούλα – Παύλου, το Επιστροφή στις Ρίζες των Αγάπανθος, την Στιγμή του Ηρακλή και της Λερναίας Ύδρας, το Μεταφοραί Εκδρομαί ο Μήτσος, το 10 Χρόνια Κομμάτια του Διονύση Σαββόπουλου, το δίσκο των Πελόμα Μποκιού και φυσικά το Waiting For Something των Socrates. Σε αυτά είναι όλη η νιότη μου.
Τα ελληνικά τα έχεις σε ιδιαίτερη σειρά ή μαζί με τα ξένα;
Σε ξεχωριστή κατηγορία. Είναι και από τις πολύ αγαπημένες μου. Με αλφαβητική σειρά σόλο καλλιτέχνες, σόλο γυναίκες, συγκροτήματα. Τα αγγλόφωνα είναι μαζί με τα ελληνόφωνα αλφαβητικά, καθότι είναι όλα ελληνικά. Πιστεύω ότι έχω όλα που με ενδιαφέρουν και θα είμαι ευτυχής όταν αποκτήσω τους δύο δίσκους του Μάικ Ροζάκη και το One Day του Λουκά Σιδερά. 
Τι περιλαμβάνει η δισκοθήκη σου ;
Όλα τα μουσικά ρεύματα των δεκαετιών 50-60-70, σε πλήρεις δισκογραφίες, επιλεκτικά new wave – punk, πολύ γερό τμήμα blues, αλλά και jazz και latin, τραγουδίστριες όλων των εποχών, soundtracks, επίλεκτη ελληνική δισκογραφία (Κηλαηδόνης, Σαββόπουλος, Γερμανός, Χατζής, Θ. Ανδρεάδης, Λογό, Χ. Κλυνν,  Μοσχολιού, Μαμαγκάκης κ.α)

Με τον Γιάννη Σπάθα των Socrates

Τι μουσική ακούς περισσότερο σήμερα;
Τα μουσικά ακούσματά μου κάνουν συνέχεια κύκλους και πότε ακούω περισσότερο ψυχεδέλεια και progressive, πότε funky soul, πότε ξανακολλάω με το λεγόμενο σήμερα classic rock, πότε με το folk rock, όλα τα είδη μουσικής που αγαπάω ξαναέρχονται κατά καιρούς στο προσκήνιο. Άλλωστε υπάρχει μεγάλη γκάμα δίσκων που αγοράζω με επίκεντρο πάντα το rock. Το μόνο είδος που έχει υποχωρήσει και σπανίως πια παίζω δίσκο είναι η παλιά soul. Αντίθετα με την funky soul του ’70 και ’80 έχω πάντα μεγάλο κόλλημα. Αλλά και η jazz έχει αδυνατίσει ως άκουσμα. Αυτό όμως που με συγκινεί σταθερά, ανεξάρτητα με το τι ακούω περισσότερο κατά περιόδους, είναι όταν βάλω στο πικάπ ένα δίσκο 50ς. Αυτό πραγματικά με συγκινεί.   
Το Top-10 σου ;
1.    Rolling Stones 2. The Doors 3. The Who 4. Lynyrd Skynyrd  5. Ten Years After 6. Dr. Feelgood 7. The Mothers Of Invention 8. Uriah Heep 9. Status Quo 10. Socrates Drank The Conium + 1. Deep Purple
Ο Γιάννης Αλεξίου ακούει τη δισκοθήκη του με
 πικ απ Dual 1224 ;
ραδιοενισχυτή Sony,
ηχεία B&W
Κασετόφωνο Sanyo


Ερωτήσεις: Αλέξανδρος Ριχάρδος
11/1/19/

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος