Η κόκκινη υπογράμμιση αποτελεί σύνδεσμο (link) και μπορείτε να την πατήσετε.
Η θέση του ντράμερ, τούς προβλημάτισε περισσότερο γιατί η αρχική τους επιλογή που ήταν ο πρώην ντράμερ των Small Faces, Kenney Jones (αργότερα αντικατέστησε τον Keith Moon στους Who) με τον οποίο δεν τα βρήκαν κι έτσι κατέληξαν στον Dixie Lee των Lone Star. Ο Lee ήταν οπαδός της Σαιντολογίας και η συμπεριφορά του ήταν περίεργη. Έτσι μετά από μια εμφάνισή τους στο Norfolk, τού έδωσαν τα εισιτήρια και τον έστειλαν σπίτι του! Τελικά τη θέση πήρε ο Clive Edwards (πρώην ντράμερ του Uli Jon Roth και Pat Travers). Χωρίς να έχουν δίσκο, κλείνουν να παίξουν στο Reading Festival του 1979 κι αμέσως μετά υπογράφουν στην EMI. Με τη συμβουλή της δισκογραφικής τους εταιρείας συμφωνούν να ηχογραφήσουν το πρώτο άλμπουμ τους με παραγωγό τον νοτιοαφρικάνο Trevor Rabin (αργότερα κιθαρίστας στους Yes) που τότε είχε πολύ μικρή πείρα.
Σύμφωνα με τον Brian Robertson και σε συνέντευξη που είχε δώσει στο περιοδικό Classic Rock (Μάρτιος 2008), την ύπαρξη των Wild Horses πριν καν ηχογραφήσουν δίσκο, την είχαν πληροφορηθεί δύο αμερικάνοι τραγουδιστές που τους τηλεφώνησαν δίνοντας το παρόν για τη θέση του τραγουδιστή. Ποίοι ήταν; Ο Charlie Huhn από το συγκρότημα του Ted Nugent και, άκουσον άκουσον, ο Steve Perry των Journey. Αλλά οι Robertson και Bain στάθηκαν υπεράνω(;;;!!!) και απέρριψαν τις προτάσεις τους. Πολλά χρόνια αργότερα μιλώντας στο περιοδικό Classic Rock, δεν πιστεύουν τι ευκαιρία είχαν στα χέρια τους και την άφησαν να φύγει. Για την ιστορία τα φωνητικά μοιράστηκαν οι Robertson και Bain!
Πατήστε εδώ και διαβάστε το Rock Incident 22 με την απίστευτη ιστορία του Brian Robertson που του στοίχισε την καριέρα!!!Με πρόταση του manager τους, επιλέγουν το όνομα Wild Horses από το ομώνυμο τραγούδι των Rolling Stones!
Το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο το όνομά τους κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1980 (Νο 38 Μ.Βρετανία) κι έβγαλε 2 singles, τα Flyaway (όπου συνθετικά συμμετέχει κι ο Phil Lynott) και το Face Down. Κανένα όμως δεν έκανε επιτυχία αν και ο ήχος τους ήταν πολύ κοντά σε αυτό των Thin Lizzy. Ο Robertson λέει ότι για την εμπορική αποτυχία του πρώτου άλμπουμ φταίει η δισκογραφική εταιρεία που δεν επανεκτύπωσε δίσκους όταν τους «ζητούσε» η αγορά!
Ακούγοντας τα 10 κομμάτια του άλμπουμ (σ.σ.η remastered επανέκδοση της Rock Candy κυκλοφορεί με 8 bonus τραγούδια!), αμέσως καταλαβαίνεις ότι ο ήχος των Thin Lizzy είναι παρών σχεδόν σε όλα τα τραγούδια.. Ειδικά τα "Face Down", "Reservation" και "Dealer" (συνσυνθέτης είναι ο Scott Gorham) νομίζεις ότι ξεπήδηξαν από κάποιο άλμπουμ των ιρλανδών!
Μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ και την περιοδεία που έκαναν με τον Ted Nugent, o Neil Carter αποχώρησε για να γίνει μέλος των UFΟ κι αργότερα του Gary Moore. Τη θέση του πήρε ο John Lockton (πρώην Next Band και Red Alert).
Κι ενώ όλα φαινόντουσαν να κυλούν ομαλά, ο Brian Robertson μαζί με τον Edwards αποχωρούν. Ο Robertson πηγαίνει στους Motorhead κι ο Edwards παίζει με τους S.O.S. του Bernie Marsden κι αργότερα με τους Lionheart και Grand Prix. Αντικαταστάθηκαν από τους Reuben και Laurence Archer (κιθάρα) οι οποίοι είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση αφού είναι πατέρας και θετός ιός, ενώ στα ντραμς ήλθε ο Frank Noon που έπαιξε με τους Def Leppard στο πρώτο ιστορικό EP τους!!!
Οι Laurence Archer και Clive Edwards πήγαν στους UFO και ηχογράφησαν το άλμπουμ High Stakes and Dangerous Men.
Το δεύτερο άλμπουμ τους Stand Your Ground δεν σημείωσε καμία επιτυχία κι αυτό επανακυκλοφόρησε από την Rock Candy με 7 bonus τραγούδια. Πάντως και στο Stand Your Groundο ήχος τους ήταν πολύ κοντά στους Thin Lizzy. Διαλύθηκαν το 1982.
O Jimmy Bain συνεργάστηκε με τον Gary Moore στο άλμπουμ Dirty Fingers και μετά έγινε μέλος των Dio.
ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Wild Horses (1980)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
21/12/18
τουλαχιστον μετα ο Robertson επαιξε στον καλυτερο δισκο των motorhead ασχετο αν δεν κολλησε στην συνεχεια .
ΑπάντησηΔιαγραφή