Οι Red Dawn είναι ένα σουπερ γκρουπ το οποίο αποτελεί πνευματικό τέκνο του απόφοιτου του Πανεπιστημίου του Berkley, βιρτουόζου πληκτρά David Rosenthal. Έχοντας ένα πλούσιο βιογραφικό με σημείο αναφοράς τη συμμετοχή στους Rainbow («Straight between the eyes» (1982), «Bent out of shape»(1983)) καθώς και συνεργασίες με Steve Vai, Whitesnake, Billy Joel κ.α., το 1993 συγκεντρώνει μια επίλεκτη ομάδα session μουσικών. Πρόκειται για τους: Tristan Avakian (Mitch Malloy, Mariah Carey) στις κιθάρες, Chuck Burgi (Rainbow, Balance) στα τύμπανα, Greg Smith (Rainbow, Alice Cooper) στο μπάσο και Larry Baud (Network) στα φωνητικά. Αυτοί λοιπόν οι κύριοι είναι υπεύθυνοι για τον αριστουργηματικό δίσκο που ακούει στο όνομα «Never say surrender».
Στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε μια παρένθεση! Το «Never say surrender» είναι ένας δίσκος ο οποίος μπορεί να κοντράρει στα ίσια ΟΠΟΙΝΔΗΠΟΤΕ δίσκο των μεγαθηρίων της μελωδίας και σε αρκετές περιπτώσεις....να τον βγάλει νοκ αουτ! Είναι υπέρμετρα καλός ,γεγονός που οφείλεται στο ότι κάλυπτει όλο το φάσμα του μελωδικού ήχου με τρόπο που αγγίζει τα όρια του τέλειου. Ο ήχος παραπέμπει σε «τσαμπουκαλεμένους» Rainbow, εποχής JLT, έχοντας συνάμα πολλά στοιχεία Αμερικανικού A.O.R. όπως αυτό μορφοποιήθηκε από τους Journey, Foreigner κ.α. Τα τραγούδια όμως μιλάνε από μόνα τους...
 . | |
| Οι Red Dawn, David Rosentha, Chuck Burgi, Larri Baud, Tristian Avakian και Greg Smith |
Στο I’ll be there που ακολουθεί, καλωσορίζουμε έναν A.O.R. ύμνο που θα σκορπίσει χαμόγελα ικανοποίησης στους μελωδικοροκάδες ενώ για κάποιους «old school rockers» θα αποτελέσει ιδανικό τραγούδι αφιέρωσης στην γυναίκα της ζωής τους.
Ο πρόλογος στο επόμενο κομμάτι γράφεται με Rainbow πλήκτρα που δίνουν την ώθηση στους υπόλοιπους μουσικούς να φτάσουν μαζί στην μουσική κορύφωση του ρεφρέν που γίνεται tattoo στον εγκέφαλο. Liar!!! Κλασσική περίπτωση κλαμπίστικου ύμνου!!
Ο Tristian Avakian είναι ένας εξαιρετικός μουσικός, δεξιοτέχνης και ευρηματικός. Το Dangerous Child ξεκινά με μια riff-αρα απο τον Avakian ενώ τα ύπουλα πλήκτρα του Rosenthal υποβόσκουν σε όλο το τραγούδι. Ο Larry Baud προσφέρει άλλη μια σπουδαία ερμηνεία όπως σε όλο τον δίσκο άλλωστε. Θυμίζει πάρα πολύ τον λατρεμένο Joe Lynn Turner γι’ αυτό αν κάποιος δεν γνωρίζει, θα νομίζει ότι ο JLT είναι στο μικρόφωνο. Απίστευτη ποιότητα φωνής!
Η πρώτη μπαλάντα φτάνει στα ηχεία με το Promises, η οποία τυγχάνει να είναι μια από τις καλύτερες power ballads που έχουν γραφτεί ποτέ! Η εισαγωγή της δε, θα έκανε τον Mick Jones να αναρωτιέται αν είναι κάποιο κομμάτι που ξέχασε να βάλει σε κάποιο δίσκο της χρυσής εποχής των Foreigner.
Στο Christine βρίσκουμε και πάλι κιθάρες και πλήκτρα σε απόλυτη ισορροπία, παραδίδοντας μαθήματα Αμερικάνικου hard rock με ένα αέρα ξενοιασιάς και ελευθερίας.
Η συνέχεια ανήκει σε μια κομματάρα! Take these chains! Το τραγούδι στο ξεκίνημα του φέρνει στον νου τους Chicago (στην εμπορική περίοδό τους ) ενώ το συναίσθημα στην συνέχεια τερματίζει το κοντέρ. Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να περιγράψουν ορισμένες φορές γι’ αυτό ακούστε το απλά και παρασυρθείτε.
Το προτελευταίο τραγούδι, το She’s on fire, γεννιέται μέσα από ατμοσφαιρικά πλήκτρα τα οποία το «μαρινάρουν» σιγά – σιγά και την κιθάρα του Tristan Avakian να παρεμβαίνει επί της ουσίας προσφέροντας ακόμα ένα highlight του melodic rock.
Αν διερωτάστε αν αλλάξατε δίσκο κι αν αυτοί που ακούτε είναι οι Journey, η απάντηση είναι ότι ακούτε το Never say surrender, το τραγούδι που σφραγίζει το έπος των Red Dawn! Η επιρροή όπως καταλάβατε είναι εμφανής στο εν λόγο κομμάτι, δίχως όμως αυτό να σημαίνει πώς απουσιάζει η ηχητική προσωπικότητα των Red Dawn. Εκπληκτικό τραγούδι και ένα μεγαλειώδες κλείσιμο σε ένα σπουδαίο δισκο!
Πιστεύω, μέσα από την παραπάνω παρουσίαση να αντιληφθήκατε την αξία του «Never say surrender» και πόσο απαραίτητη είναι η προσθήκη του στην συλλογή σας. Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω δυο καλούς μου φίλους: Τον Δημήτρη Σειρηνάκη που μου έμαθε τους Red Dawn και τον Παναγιώτη «Don’t stop believin’» Γκιλλανίδη που μου έκανε την ευχάριστη έκπληξη να μου κάνει δώρο τον δίσκο τους, αρκετά χρόνια πίσω. Friends for life!!!!!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
12/12/18/
ενα απο τα καλυτερα αλμπου . Το ριφ του Liar το συκγρινω μονο με το 'after the love has gone-ten ' σε 'δυναμικη . Σε 'πιανει ' αμεσως .Αν θυμαμαι καλως ηταν η εποχη που παραγγελναμε τα cd απο εξω γιατι εδω ζητουσαν μεταφραστη .
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικα με προτροπη για προσθηκη σε 'συλλογες ', το αλμπουμ υπαρχει στο youtube για οποιον θελει να το ακουσει ολοκληρο ,μια χαρα ειναι ο ηχος .Αν καποιος δεν ειναι συλλεκτης δεν ειναι αναγκαιο .
*αρνητικο σημειο του αλμπουμ ,για την δικη μου αισθητικη ,οι rainbow 'αναφορες' των πληκτρων απο πλευρας επιλογης ηχων ,οταν αυτες δεν γινονται τα πληκτρα ειναι καταπληκτικα .
Δισκάρα!!!!Μόνο έπη!!!Ο μοναδικός δίσκος που έχω ακούσει πάνω από 5 φορές συνεχόμενα!!!!Καψουρομελωδικοί ύμνοι μόνο για "καρδιοπαθείς"!!! Διαφορετικά δεν τον εκτιμά ο οποιοσδήποτε!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή