Με μισή ώρα καθυστέρηση (19.30) οι πόρτες ανοίγουν και ο κόσμος αρχίζει να γεμίζει σταδιακά τον χώρο. Η ώρα έχει φτάσει 20:50 και με απόλυτη χρονική ακρίβεια οι Έλληνες Sorrows Path βρίσκονται στη σκηνή. Για τα επόμενα 40 λεπτά, το αθηναϊκό doom metal συγκρότημα έφερε εις πέρας την αποστολή του με μεγάλη επιτυχία, καθώς, μπορεί τα δύο πρώτα κομμάτια να «θυσιάστηκαν» για την αφύπνιση του κοινού, όμως η συνέχεια με κομμάτια όπως Metaphysical Song, Fantasies will never die και Revival of Feminine Grandeur ήταν καταιγιστική με αποτέλεσμα το κοινό να είναι πανέτοιμο να υποδεχτεί τη μελαγχολία, το σκοτάδι, τη λύπη και τη μυστηριώδη γοητεία των Paradise Lost .
 |
| Sorrows Path |
Φάνηκε, όντως, η εμπειρία τους πάνω στη σκηνή, μιας και αναφερόμαστε σε ένα συγκρότημα που υφίσταται από το 1993 και έχει στο ενεργητικό του 4 albums. Ήχος γεμάτος, καλοδουλεμένα κιθαριστικά solos και μια φωνή «κατασκευασμένη» για το συγκεκριμένο είδος της metal. Η ώρα έχει πάει 21:30 και οι Sorrows Path μας αποχαιρετούν.
Η ώρα γράφει 22:02 και από τα ηχεία ακούγονται τα τόσο χαρακτηριστικά πλήκτρα από την εισαγωγή του Enchantment. Το συγκρότημα έχει λάβει θέσεις και με το “Let’s go” του Nick Holmes για την επόμενη μιάμιση ώρα περιπλανιόμαστε στα 30 χρόνια της πορείας τους. Η εμφάνιση του συγκροτήματος ήταν – ας μου επιτραπεί ο χαρακτηρισμός - απρόσμενα κορυφαία. Ο ήχος κρυστάλλινος και οι εκτελέσεις των κομματιών σε επίπεδο studio εκτελέσεων. Πλην των παραπάνω, όμως, αισθάνθηκα πραγματικά ότι η φωνή του Holmes καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν αψεγάδιαστη κι αυτό βεβαίως είναι άξιο λόγου καθώς είτε τα harsh vocals ή τα clean που χρησιμοποιεί εδώ και τρεις δεκαετίες, είναι φυσικό και επόμενο να φθείρουν τη φωνή του. Ίσως ήταν η μέρα του... ίσως βρίσκεται σε καλή φόρμα αυτή την περίοδο..ίσως πήρε ανάσες τους δύο μήνες πριν τις εμφανίσεις σε Ισραήλ και Ελλάδα.. Ίσως να μην έχει και σημασία! Το γεγονός είναι ότι το Σάββατο βράδυ ο Nick Holmes κράτησε σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα τη φωνή του και σε συνδυασμό με τα pedals που εύστοχα χρησιμοποίησε για το βάθος και τα echoes σε κάποια σημεία εκτόξευσε ακόμη περισσότερο την απόδοσή του.
Εκτός από όλες τις γνωστές επιτυχίες τους, προσωπικά, θεωρώ highlight το The Longest Winter, όπου πρώτη φορά το άκουσα live. Κι όμως...τα octave bends του Mackintosh σε συνδυασμό με τις εναλλαγές στη φωνή του Holmes κατάφεραν να προκαλέσουν για μία ακόμη φορά πανέμορφα vibes με τη φωνή του τελευταίου να κρατάει για πολλά δευτερόλεπτα στο refrain και να δημιουργεί στο χώρο κάτι το ξεχωριστό. Οι ρυθμικές κιθάρες και τα αρπίσματα του Aaron Aedy μαζί με τους Stephen Edmondson και Waltteri Väyrynen σε μπάσο και ντραμς αντίστοιχα έδιναν πολύ χώρο στον Gregor Mackintosh ώστε να κλείνει τα μάτια του στη γωνία του και να μας χαρίζει μελωδίες άλλοτε γεμάτες οργή και άλλοτε γεμάτες συναίσθημα.
Κάτι που θα ήθελα να παρατηρήσω είναι η απουσία των πλήκτρων. Θεωρώ πως ο ήχος των προηχογραφημένων πλήκτρων δεν μπορεί να συγκριθεί στο ελάχιστο με τη δυναμική που βγάζει ο live ήχος των keyboards. Όσοι παρακολούθησαν τις επετειακές συναυλίες των Paradise Lost στις 18 και 19 Μαρτίου 2011 για το Draconian Times καταλαβαίνουν επακριβώς τι εννοώ. Και αν η παρουσία γυναικείων – δεύτερων φωνητικών χαρακτηριστεί από κάποιους υπερβολικό, σε μια επετειακή περιοδεία για τα 30 χρόνια του συγκροτήματος, δε θα χαρακτήριζα σε καμία περίπτωση ακραίο ή too much τη συμμετοχή ενός keyboard player ιδίως αν αναλογιστούμε την παρουσία πλήκτων σε αρκετές μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος.
Σε πολύ μεγάλη φόρμα λοιπόν το συγκρότημα μας πρόσφερε άλλη μία πανέμορφη βραδιά και σίγουρα αυτή δε θα είναι και η τελευταία. Οι Paradise lost, τα τελευταία χρόνια, έχουν επαναπροσδιορίσει τον ήχο τους μπαίνοντας σε μια νέα τροχιά έχοντας όμως σαν βάση το βαρύ ήχο της death doom metal. Ας ελπίσουμε η συνέχεια να είναι ανάλογη των προσδοκιών μας και σύντομα να τους ξαναδούμε στη χώρα μας.
Κείμενο/Φώτο: Thomas_outshined
27/12/18
βλεποντας το setlist μαζι με το εισιτηριο , θυμηθηκα τις ωραιες εκεινες εποχες των συναυλιων που οι τζαμπατζηδες ( αυτους δηλαδη που εβαζαν μεσα οι διοργανωτες και οι συναλλασομενοι με αυτους ) δεν φτανει που εμπαιναν 'ελευθερας' αλλα ρωτουσσαν δεξια και αριστερα τους παραβρισκομενους αν ειχαν το αποκομμα του εισιτηριου τους να τους δωσουν ,για την προσωπικη συλλογη τους ....
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραία κριτική με ενδιαφέρουσες λεπτομέριες και πληροφορίες.
ΑπάντησηΔιαγραφή