MAGNUM - GAGARIN 30/11/18 O ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ

Από το μεσημέρι της 11ης Ιουνίου του 2018 σφραγίστηκε η μοίρα της επίμαχης βραδιάς. Μόλις είχε σκάσει στα ηλεκτρονικά mediaη είδηση ότι οι Βρετανοί Magnum, αγαπημένο συγκρότημα πολλών από την εποχή που εξερευνούσαμε με ρομαντισμό το πάνθεον του rock,θα έρθουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα,και συγκεκριμένα στην Αθήνα.
Αφού έχει υλοποιηθεί το πλάνο συναντήσεων και συνεννοήσεων μεταξύ των διαφόρων μελών της μικρής αλλά δυνατής συναυλιακής μας ομάδας, κάνουμε την είσοδο μας στο Gagarin, στην Λιοσίων, όπου επικρατεί μία χαλαρή ατμόσφαιρα, πιο πολύ σαν ένα γεμάτο club παρά σαν το συναυλιακό γεγονός (τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό) που θα προμήνυε η πρώτη εμφάνιση ενός από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της pom prock σκηνής της Μ. Βρετανίας. Σίγουρα ενδεικτικό για την κατάσταση που θα επικρατούσε και στην συνέχεια της βραδιάς.Το merchandise στην είσοδο απλό και λιτό. Το μπλουζάκι της περιοδείας ήταν το κύριο προϊόν και δευτερευόντως κάποια είδη από τον χώρο του Gagarin.Θα ήθελα να δω (και να αγοράσω) κάποιο t-shirt από τα παλιά,αλλά όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις αυτό δεν συμβαίνει πλέον στα merchandise stands των συγκροτημάτων, και ως εκ τούτου δεν μου προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη.
Το συγκρότημα στην σκηνή κατά την είσοδο μας ήταν οι Gypsy Rose,από τον μακρινό Καναδά, οι οποίοι μάλλον από...σπόντα βρέθηκαν στο ίδιο line-up με τους Magnum, καθ’ότι, ως προς τις καταβολές τους τουλάχιστον, δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Περισσότερο ορμώμενοι από τον χώρο του sleeze hard rock, οι Gypsy Rose γνώρισαν μία μικρή επιτυχία στις αρχές της δεκαετίας του ’90 με το δυνατό Poisoned By Love,το οποίο έπαιζε κατά κόρον στο MTVτης εποχής (όταν αυτό ήταν μόνο μουσικό κανάλι). Από το πρώτο origina lline-up τους έχει μείνει μόνο ο τραγουδιστής MichaelRoss, ο οποίος ουσιαστικά είναι ο μόνος σύνδεσμος των Gypsy Roseμε το παρελθόν τους. Το διάρκειας 45 περίπου λεπτών set τους ήταν ένα συμπαθητικό ζέσταμα για τους fans, χωρίς να έχει ρίξει φωτιά και θειάφι στο πέρασμά του. Με την επιτυχία τουςPoisoned By Love έκλεισαν την εμφάνιση τους, και σίγουρα οι ίδιοι το διασκέδασαν αρκετά. Αυτό καταλάβαμε τουλάχιστον όσοι τους είδαμε κατά την αποχώρηση τους. Το κρατώ ως θετικό, διότι αυτό επιβεβαιώνει ότι υπάρχει ενδιαφέρον και διάθεση μεταξύ των αντισυμβαλλομένων της σκηνής εδώ στην χώρα μας.
Σε αυτό το σημείο, όλοι περιμένουν τους Magnum, προμηθεύονται αλκοόλ από τα μπαρ εκατέρωθεν και οι τεχνικοί αναδιοργανώνουν την σκηνή. Μία ατμόσφαιρα που δεν μύριζε προσμονή και ενθουσιασμό, αλλά μία casual κατάσταση, πιο πολύ σαν reunion παλιών φίλων παρά η σιωπηλή ένταση που προηγείται μίας πολυαναμενόμενης εμφάνισης.Πλέον έχουν έρθει όλοι οι ενδιαφερόμενοι στον χώρο, μιας και πολλοί δεν αγχώθηκαν να προλάβουν την εμφάνιση των Gypsy Rose που άνοιξαν την βραδιά. Χονδρικά, το πλήθος κυμαινόταν στα 450 άτομα. Ο εξοπλισμός έχει ήδη στηθεί επί σκηνής και το ρολόϊ δείχνει 10, οπότε και οι Magnum, Άγγλοι στο ραντεβού τους (και όχι μόνο) πατάνε στο σανίδι του Gagarin.Το ξεκίνημα έγινε με το Wild Swan, από το 7ο άλμπουμ τους Wings Of Heaven (1988), το οποίο είναι και το εμπορικά πιο πετυχημένο τους (Νο. 5 στα βρετανικά charts).H αντίδραση του κόσμου οριακά δυναμική στην αρχή, μπλοκάρει από την χαλαρότητα του ήχου των Magnum και παραμένει σε επίπεδο επιφυλακής.Sacred Blood “Divine” Lies για την συνέχεια, από το ομώνυμο του 2016, και η κατάσταση παραμένει ως έχει. Ένα σποραδικό ξέσπασμα εδώ κι εκεί, σκεπτικό ενδιαφέρον και οι πρώτοι σπόροι ενοχής γίνονται αντιληπτοί. Προχωρώντας, παίρνουμε μία γεύση από την τελευταία της δουλειά, εκ της οποίας και η περιοδεία, με Lost on the Road to Eternity. Πέρα από τον στάνταρ φωτισμό,δεν υπάρχει κάτι άλλο στην σκηνή που να προσδίδει τον όποιο όγκο στην ακουστική εμπειρία. O Bob Catley,με οικονομικές κινήσεις, προσπαθεί να προσδώσει μία κινητικότητα στην συνολική εικόνα του γκρουπ. Η ερμηνεία του ζεστή, εκφραστική και υπόκωφα δυνατή, παρόλο που έχει χαθεί η καθαρότητα και η έκταση του παρελθόντος. Ας μην λησμονούμε ότι τα παιδιά έχουν ξεπεράσει τα 70. Και για το ερμηνευτικό έργο του Catley, μπορώ να σας πω ότι αυτή την αλλαγή την έχει διαχειριστεί ικανοποιητικά, καλλιεργώντας την πιο βραχνή πλευρά του φωνητικού του spectrum.

Συνέχεια με το Crazy Old Mothers(2016), ένα κομμάτι που ευχαρίστως θα το άκουγα σε μία pub με ένα γεμάτο pinto flager στο χέρι, στο τέλος μίας κουραστικής ημέρας. Για τον ρου της συναυλίας το θεωρώ ατυχή επιλογή. Βλέπετε, τέσσερα κομμάτια στο set τους, και οι Magnum δεν έχουν καταφέρει ακόμα να αγκιστρώσουν το κοινό. Ενδόμυχα αρχίζω να ντρέπομαι για τις σκέψεις μου (λίγο), αλλά ανταλλάσσοντας βλέμματα με τα άτομα δίπλα μου, διαπιστώνω ότι σκέφτονται το ίδιο. Με ελαφρές παραλλαγές. Με το που ήρθε και το επόμενο Your Dreams Won't Die από το ίδιο άλμπουμ (Sacred Blood “Divine” Lies)οι σκέψεις που προανέφερα βρίσκουν τον δρόμο τους προς τα έξω. Δεν γίνεται ρε παιδιά να έρχεστε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, εδώ και 40 χρόνια, και 5 τραγούδια τώρα να μας παίζετε πράγματα από τις δύο τελευταίες σας δουλειές. Πίσω μου ο κόσμος να συζητάει κανονικά, για διάφορα, ενώ με τους δικούς μου αναρωτιόμαστε που να πάμε για φαγητό μετά την συναυλία.
Και κάπου εκεί έρχεται (επιτέλους!) το How Far Jerusalem από το αγαπημένο On A Storyteller’s Night (1985), το οποίο άμεσα τινάζει λίγο την αδιαφορία του set. Ο κόσμος από κάτω ανταποκρίνεται, και για πρώτη φορά από τις 22:00 που βγήκαν επί σκηνής οι Magnum, κάτι αρχίζει να γίνεται. Λίγο χέρια, λίγο τραγούδι από όλους στο ρεφραίν, και ένας μακροσκελής αυτοσχεδιασμός από τον Tony Clarkin στην κιθάρα. Δεν ήταν κακό,αλλά δεν βοήθησε και πολύ στο να διατηρηθεί η ορμή που επετεύχθει μισή και πλέον ώρα μετά την έναρξη. Παραμένοντας στην ίδια κυκλοφορία,και με τον λυρισμό που διακρίνει τους Βρετανούς στην ενασχόληση τους με τους δύο παγκόσμιους πολέμους, η συναυλία συνεχίζει με το φορτισμένο Les Morts Dansant. Ένα κομμάτι που περπατάει δίπλα στις πιο σκοτεινές και μοναχικές στιγμές του ανθρώπινου νου. Εξαιρετική προσέγγιση γεμάτη μεταφορές και παραλληλισμούς. Ευτυχώς,λέω από μέσα μου.

 Αναμένοντας την συνέχεια (ποτέ δεν κοιτάω τα playlist πριν πάω σε συναυλία), μορφάζω με απορία στο επόμενο Show Me Your Hands, από το πιο πρόσφατο τους άλμπουμ Lost on the Road to Eternity. Μία κάπως άσχετη παρένθεση, για να επιστρέψουμε στην εποχή του On A Storyteller’sNight με το All England's Eyes. Περισσότεροι ασχολούνται με το συγκρότημα επί σκηνής παρά με τις μεταξύ τους συζητήσεις. Και παραδέχομαι ότι με ελκύει κάπως αυτή η ενασχόληση τους με την χώρα τους, τα καλά και τα κακά, η βρετανίλα τους να το πω πιο λαϊκά. Εκείνη την στιγμή πραγματικά νιώθω πως δεν πήγε χαμένη η όλη βραδιά. Καθώς ξεκινάει το επόμενο κομμάτι τους Vigilante, από το ομώνυμο άλμπουμ του 1986, και με κοινά στοιχεία των Queen της εποχής (μιας και ο RogerTaylor είχε συνεισφέρει στην παραγωγή του άλμπουμ), καταλαβαίνω ότι η ατμόσφαιρα έχει ζεσταθεί αρκετά, παρ όλα αυτά κάτι δεν μου κάθεται καλά. Οι ενορχηστρώσεις των κομματιών τους γενικά είχαν σημαντική έλλειψη σε όγκο και ατμόσφαιρα. Έλειπε ο δυναμισμός. Όπως θα έλεγαν οι Άγγλοι, ακουγόντουσαν αρκετά «watered down». Ακριβώς έτσι. Καμία σχέση με τις αντίστοιχες στούντιο εκτελέσεις.
Με αυτές τις σκέψεις, πληροφορούμαι ότι πλησιάζουμε προς το τέλος του set, και ακούμε Don't Wake The Lion (Too Old To Die Young) από το Wings Of Heaven μεν, μία άχρωμη επιλογή για να κλείσουν το κυρίως μέρος του set, δε. Ένας τύπος δίπλα μου εναγωνίως αλλά μάταια ουρλιάζει «Soldier Of The Line…SOLDIER OF THE LINE!!!!»για 81η φορά. Και αλήθεια, αναρωτιέμαι...πότε θα παίξουν κάτι από το αγαπημένο μου άλμπουμ, το ιστορικό Chase The Dragon (1982); Πόσα κομμάτια έχουν μείνει απ’έξω;

Το καθιερωμένο encore έρχεται να μου δώσει μία κάποια χαρά, με το The Spirit να το ξεκινά και το μνημειώδες και αγαπημένο των fans, το θρυλικό Sacred Hour. Δυστυχώς έπρεπε να περιμένω το encore για να ακούσω (και να δικαιώσω τον εαυτό μου για την επιλογή μου να έρθω στην συναυλία) αυτό που ήθελα. Ναι, σε αυτό το διάστημα χτυπήθηκα λίγο παραπάνω, χειροκρότησα πιο θερμά, σήκωσα τα χέρια ψηλά στον αέρα, άναψα τσιγάρο. Και οι περισσότεροι άλλωστε. Χαρακτηριστικό είναι ότι περισσότερο χειροκρότημα έπεσε με την αποχώρηση των Magnum και κατά τις απαραίτητες συστάσεις με τα μέλη του συγκροτήματος, κυρίως όταν βγήκε μπροστά ο Tony Clarkin, ο οποίος φάνηκε να ξαφνιάζεται από την αντίδραση του κόσμου. Άλλωστε όση ώρα έπαιζαν, δεν ακούστηκε τόσο πολύ το κοινό σε κανένα σημείο της συναυλίας! Ο
Catley δεν χαιρετούσε το ούτε απευθυνόταν στο κοινό,π αρά μόνο στο τέλος όπου σύστησε τα μέλη του συγκροτήματος ( Al Barrow - Bass ήταν στους Hard Rain, Rick Benton - Keyboards και Lee Morris Drums, ο οποίος ήταν στους Paradise Lost από το 1994 μέχρι και το 2003 ) και ευχαρίστησε για την υποδοχή και την στήριξη.
Προφανώς και υπήρχαν ορισμένοι που το έζησαν από την αρχή μέχρι το τέλος με ενθουσιασμό,αλλά σε αυτό το σημείο κρίνω απαραίτητο να ανακεφαλαιώσω με την δική μου άποψη για την βραδιά, εντύπωση που παρέμεινε μέχρι και το τέλος της.
Οι Magnum είναι αγαπημένο συγκρότημα. Έχουν πλούσια δισκογραφία και στιγμές που πραγματικά σε αφήνουν με το στόμα ανοιχτό. Έχουν διαβεί αντιξοότητες, εκ της μουσικής βιομηχανίας της εποχής κυρίως, έχουν παίξει μουσικές από progressive και pomp rock μέχρι hard rock των υψηλότερων προδιαγραφών, και από εκεί περισσότερο μελωδικές δουλειές με αρκετά AOR στοιχεία, που τους οδήγησαν σε ψηλές θέσεις στα charts. Έχουν εμφανιστεί στα μεγαλύτερα βρετανικά φεστιβάλ του χώρου (Reading, Donington) και σε ιστορικές σκηνές όπως αυτή του Hammersmith Odeon. Έχοντας ξεκαθαρίσει την θέση μου και διαβεβαιώνοντας σας πως δεν είμαι αρνητικά τοποθετημένος απέναντι τους εξαρχής, θέλω να φέρω λίγο στο φως την άβολη διαπίστωση: η συναυλιακή εμφάνιση των Magnum δεν είναι εντυπωσιακή. Ίσως και το μουσικό στυλ τους να μην το σηκώνει,αλλά δεν ήταν μόνο αυτό.
Η σκηνική τους παρουσία ήταν άνευρη, αν και αυτό δεν θα με απογοήτευε, άλλωστε δεν περιμένω να δω performances τύπου Queen στο Live Aid από τους Magnum. Ωστόσο, κάτι που δεν μου άρεσε ήταν η επιλογή των κομματιών. Που ήταν το JustLike An Arrow, το On A Storyteller’sNight, το Soldier Of The Line (που έμεινε ως το μεγαλύτερο απωθημένο αν κρίνω από τα ουρλιαχτά ορισμένων fans), το The Prize, το Backstreet Kid, το Changes, το Kingdom O fMadness; Απορία που δεν έχω βρει ακόμα την απάντηση, και μεγαλώνει όσο σκέφτομαι την επιλογή των κομματιών που διάλεξαν να παίξουν τελικά.

Και καλά αυτό, .αλλά αυτά που έπαιξαν θα μπορούσαν να έχουν περισσότερο δυναμισμό, όγκο και ένταση. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα πως άκουγα μία μπάντα καραόκε, μία tributeμπάντα και όχι το real deal. Μία διάχυτη χαλαρότητα (στο όριο της βαρεμάρας) διακατείχε τους Magnumσε αρκετές φάσεις κατά την διάρκεια της εμφάνισης τους. Ένα συγκρότημα που παίζει στο μπαρ της γειτονιάς και όχι για πρώτη φορά σε μία χώρα που δεν τους έχει δει εδώ και 40 και πλεόν χρόνια. Η ενοχή κράτησε αρκετούς από εμάς,θεωρώντας πως για τις δισκογραφικές στιγμές που μας χάρισαν έπρεπε να τους τιμήσουμε.
Εν τέλει,αποχωρήσαμε με ανάμικτες εντυπώσεις, σίγουρα κάτω του προσδοκόμενου. Και στο φαγητό πνίξαμε την όποια απογοήτευση μας. Ήταν μία εμπειρία. Δεν σκάσαμε μία περιουσία,κινηθήκαμε εντός σχεδίου πόλεως,είχαμε μία διασκεδαστική βραδιά, αλλά μέχρι ΟΚ. Ελπίζω, αν ξανάρθουν οι Magnum (διότι είναι και κάποιας ηλικίας, αν και του Clarkin δεν του φαίνεται, μοιάζει να έχει παγώσει στον χρόνο τα τελευταία 20 χρόνια) να διορθώσουν αυτές τις μικρές αστοχίες, και να μας δώσουν ένα setκαι μία εμφάνιση αντάξια του ονόματος και της ιστορίας τους.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΦΩΤΟ: ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
1/12/18

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος