Στο κλασικό "Baby, Please Don't Go" είναι Nugent όσο χρειάζεται, χωρίς να χάνει το κομμάτι την blues αξία του και καταβολή του. Το ίδιο και στα «Yank Me, Crank Me", “Great White Buffalo» ακόμα και στο «Stranglehold" που το τραβάει στα 11 λεπτά. Και δεν είναι το μοναδικό μεγάλο κομμάτι, δίπλα του βρίσκονται τα Hibernation (16:55), Stormtroopin’ (8:43) και Motor City Madhouse (10:35). Η φωνή του St. Holmes κρατά τα κομμάτια σε ένα καλό επίπεδο και δεν ξεχειλώνουν, με τον Nugent να κάνει δεύτερα φωνητικά αλλά κι όπου χρειάζεται πρώτα. Η περίπτωση του “Catch Scrtach Fever” είναι χαρακτηριστική, με το κομμάτι να είναι από τα highlights του δίσκου. To Double Live Gonzo, μπορεί να σταμάτησε στο No13 του αμερικάνικου chart (και Νο 47 Μ.Βρετανία) αλλά πούλησε περισσότερα από 3.000.000 αντίτυπα!
Θα μπορούσε να θεωρηθεί πρωτοπορία για τον Ted Nugent, η συμμετοχή δύο καινούργιων τραγουδιών στο live άλμπουμ και συγκεκριμένα των "Yank Me, Crank Me" που κυκλοφόρησε και σε single και "Gonzo", κάτι που δεν συνηθιζόταν τότε.
ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑ
Την ίδια χρονιά με την κυκλοφορία του Double Live Gonzo, το Σεπτέμβριο του 1978 κυκλοφόρησε το άλμπουμ Weekend Warriors, ενώ το επόμενο Live του ήταν το Intensities in 10 Cities (1981).
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
4/11/18/
Δημοσίευση σχολίου