Γράφει ο Σπύρος Γιαννακόπουλος.
Πολύ σπάνια ένα συγκρότημα γίνεται περισσότερο επιτυχημένο τη στιγμή που ένα από τα ιδρυτικά και αρχηγικά στελέχη του αποφασίζει να αποχωρήσει. Ο λόγος για τον Greg Rollie, πληκτρά-τραγουδιστή (στην πρώτη φάση του συγκροτήματος), ψυχή και σώμα του συγκροτήματος των Journey από το ξεκίνημα τους το 1973 μέχρι και την άφιξη ως frontman του Steve Perry το 1978. Η θέση που άφησε κενή ο Rollie φεύγοντας, καλύφθηκε από τον Jonathan Cain πρώην μέλος των Babys. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ο τρομερός συνθετικός πυρήνας των Perry, Schon, Cain κάνοντας τον ήχο πιο μελωδικό και πιο ποπ, εκτοξεύοντας το συγκρότημα σε δημοτικότητα και επιτυχία, έχοντας ως αφετηρία όλων αυτών το "Escape".
Προσέξτε στο εξώφυλλο, ότι ο τίτλος του άλμπουμ καθώς και το όνομα των Journey δεν μπορούν να διαβαστούν άμεσα. Αυτή ήταν ακόμα μια έμπνευση τού Stanley George Miller, γνωστό με το όνομα Mouse (μπράβο επίθετο!!!!) που σχεδίασε το εξώφυλλο αλλά και το λογότυπο του συγκροτήματος . Η ιδέα του έχει σαν ρίζα τη δεκαετία του 60 όπου ήταν της μόδας στις αμερικάνικες διαφημίσεις να μπορείς να τις διαβάσεις σε 60 δευτερόλεπτα , γι'αυτό και ο ψυχεδελικός τρόπος γραφής που εμπλέκει γράμματα με αριθμούς!
Το "Who's crying now" ήταν το τραγούδι που κυκλοφόρησε σαν πρώτο single από το Escape ( Νο 4 Αμερική, Νο 46 Μ.Βρετανία). Η ιστορία πίσω από αυτό το τραγούδι έχει να κάνει με το σόλο της κιθάρας του Neal Schon. Αρχικό, ο Schon είχε ηχογραφήσει ένα περίπλοκο δεξιοτεχνικό σόλο το οποίο όμως δεν άρεσε στους Perry και Cain. Κατόπιν αυτού, ξεκίνησε να δουλεύει πάνω σε ένα δεύτερο, αφήνοντας αυτή την φορά τα δάχτυλα του να υποταχτούν στην πιο απλά σκέψη του μυαλού του. Όπως αποδείχτηκε αυτή ήταν και η καλύτερη επιλογή για το τραγούδι.
Ο μουσικός όρος power ballad, ήταν μια έννοια η οποία υπήρχε στη μουσική βιομηχανία αλλά απο το 1981 και μετά, έγινε αντικείμενο επιδίωξης όλων σχεδόν των συγκροτημάτων της hard and heavy σκηνής και κατά συνέπεια, "μόδα". Οι Journey σίγουρα έδρασαν καταλυτικά και η απόδειξη έρχεται από το εξαιρετικό «Open arms» (Νο 2 στην Αμερικη). Η θέση αυτή έμεινε κατειλημμένη η από το τραγούδι για έξι εβδομάδες. Η ιστορία του ξεκινά από την εποχή που ο Jonathan Cain ήταν στους Babys κι είχε αρχίσει να το γράφει αλλά απορρίφθηκε απο τον τραγουδιστή των Babys, John Waite ως "συναισθηματική ανοησία". Αργότερα στους Journey, ο Neal Schon θα εξέφραζε και αυτός τη δυσαρέσκεια του λέγοντας ότι ακούγεται σαν Mary Poppins! Τελικά, το τραγούδι ολοκληρώθηκε με την βοήθεια τού Steve Perry και έγινε αυτή η σπουδαία μπαλάντα για την οποία έχουν κάθε λόγο να νιώθουν περήφανοι και ταυτόχρονα και εμείς μαζί τους.
Ο ρομαντισμός και το όμορφο συναίσθημα του έρωτα, εκπροσωπούνται από το Stone in love. Κάθε στίχος του είναι και μια εικόνα γι'αυτό το μαγικό πράγμα που κάνει τους ανθρώπους να έρχονται κοντά και να δημιουργούν μαζί αναμνήσεις που ο χρόνος δεν μπορεί να σβήσει.
Ο ατίθασος νεανικός χαρακτήρας με την αδιάκοπη προσπάθεια του για απόδραση από τα κοινωνικά στεγανά και πρότυπα αλλά και η "ρομποτοποίηση" των μαζών που υποτάσσονται στο δόγμα δουλειά-δουλεία βρίσκουν τη φωνή τους στα τραγούδια «Escape», «Still they ride», «Keep on runnin'» και «Wanted dead or alive». Η σπουδαιότερη όμως ερμηνεία τού Steve Perry γίνεται στο «Mother father»!! Ένα τραγούδι που αφορά την οικογένεια και τους δεσμούς των μελών της. Ευαίσθητο θέμα και για τον ίδιο τον τραγουδιστή, όπως έχει παραδεχτεί, αφού σε μικρή ηλικία οι γονείς του χώρισαν, πράγμα που τον σημάδεψε. Να αναφέρουμε πως η ενορχήστρωση έγινε από τον Matt Schon, πατέρα του Neal Schon, ο οποίος ήταν μουσικός της τζαζ. Ίσως το λιγότερο δυνατό τραγούδι του Escape να είναι το «Lay it down» αλλά και πάλι αυτή η "Η φωνή!" σού δημιουργεί ένα ενδιαφέρον από το πουθενά, μη επιτρέποντας σου έτσι να το προσπεράσεις.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ ΤΟΥ ESCAPE
Σχεδιαστής του εξώφυλλου του Escape καθώς επίσης και των προηγούμενων άλμπουμ είναι ο Stanley Mouse. Ο σκαραβαίος καθώς απελευθερώνεται από τη μπάλα που ειναι εγκλωβισμένος, αφήνει να ξεχυθεί φως το οποίο συμβολίζει την αρχά της ημέρας. Καθώς ταξιδεύει, γυρίζοντας στο οπισθόφυλλο, καταλήγει σε ένα σκοτεινό πλανήτη ο οποίος συμβολίζει το τέλος της ημέρας. Με αυτόν τον τρόπο συμπληρώνεται μια μέρα η οποία με την σειρά της αντιστοιχεί στην ολοκλήρωση τού κύκλου της ζωής!
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
7/11/18
Δημοσίευση σχολίου