MICHAEL BOLTON: ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΖΕΙ ΑΘΩΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΕΣ ΨΥΧΕΣ ΣΤΟ A.O.R.

Προδομένες αγάπες, έρωτες που σκέπασε η σκόνη του χρόνου, συναισθηματικό αιμάτωμα, θέματα καρδίας που μπορούν να γονατίσουν και τον πιο δυνατό χαρακτήρα. Ο Michael Bolton την δεκαετία του ογδόντα, όσο καιρό υπήρξε "δικός μας", ήταν ο πλέον κατάλληλος για να δώσει σάρκα και οστά στα παραπάνω, χάρης στη μοναδικής χροιά και φωνητική έκτασης που διαθέτει. Σύντομα όμως θα εγκατέλειπε το μελωδικό πλοίο, κολυμπώντας σε ήπια ύδατα στα οποία λούζονταν ξαναμμένες νοικοκυρές και άνευροι χαρτογιακάδες, βάζοντας για πάντα τις φθαρμένες καουμπόικες μπότες του και το δερμάτινο τζάκετ του στη ντουλάπα με τόνους ναφθαλίνης. Η A.O.R. ιστορία του ξεδιπλώνεται μέσα από τρεις δίσκους, τους: "Everybody's crazy" (1985), "The Hunger" (1987) και "Soul provider" (1989), τους οποίους βάζουμε στο μικροσκόπιο του σημερινού A.O.R. CHRONICLES!
Γράφει ο Σπύρος Γιαννακόπουλος

Το 1985 βρίσκει τον Michael Bolton να έχει στο ενεργητικό του ήδη τρεις ολοκληρωμένες δουλειές. Το 1975 και 1976 αντίστοιχα, χρησιμοποιώντας το κανονικό του όνομα Michael Bolotin, θα κυκλοφορεί τον ομότιτλο δίσκο αλλά και το  "Everyday of my life". Λίγο αργότερα, το 1983, θα επιστρέψει με το άλμπουμ "Michael Bolton"  περικόπτοντας για πιο "εύηχου" λόγους το επίθετο του, προμηνώντας παράλληλη αίσθηση στους μελωδικούς συμμορίτες με το τραγούδι Fool's game. Την ίδια περίοδο μάλιστα θα γίνει και σχετικός ντόρος με το όνομα του μιάς και που φήμες τον ήθελαν να περνά από audition για τη θέση του τραγουδιστή των....Black Sabbath!! Γεγονός το όποιο όπως και ο ίδιος βεβαίωσε δεν είχε ποτέ καμία σχέση με την πραγματικότητα. 

  Στον δίσκο λοιπόν "Everybody's crazy" του 1985, καθαρά και μόνο από την σκοπιά του melodic rock fan και όχι από πλευράς πωλήσεων, όλοι οι πλάνητες συνωμότησαν και όλα έγιναν σωστά για να βγει αυτό το διαχρονικό διαμάντι. Μουσικοί που παίζουν μαζί του;..... Απλώς μερικοί από τους καλυτέρους της πιάτσας! Bruce Kulick(KISS) στις κιθάρες, Chuck Burgi(Rainbow) στα τύμπανα, Mark Mangold(Drive She Said) στην συνθεση και στα πλήκτρα, Doug Katsaros(Balance) επίσης πλήκτρα, Peppy Castro(Balance), Terry Brock(Strangeways) στα δευτέρα φωνητικά, Randy Goodrum(hitmaker) στην σύνθεση και στην παράγωγη ένας ειδικός του χώρου, ο Neil Kernon.
Ο δίσκος περιέχει μπομπάτους δυναμίτες (Save our love, Everytime, Start breaking my heart, Everybody's crazy, Can't turn it off, You don't want me bad enough, Don't tell me it's over) τους όποιους για όσους έχουν δει το Rocky IV και έχουν ακούσει και το soundtrack, αν εξαιρέσεις το "καψούρικο" στιχουργικό περιεχόμενο, μπορούν να λειτουργήσουν άψογα σε φόρτωμα κιλών σε μπάρες που λυγίζουν από το βάρος και σε προπονήσεις μέχρι λιποθυμίας! Τα τραγούδια Call my name και Desperate heart, είναι δυο μπαλάντες με τις όποιες ολοκληρώνεται το άλμπουμ, αναδεικνύοντας τις μοναδικές ερμηνευτικές ικανότητες του Bolton. Ιδανική περίπτωση δίσκου που μπορεί να αποτελέσει μέσον προσηλυτισμού αθώων και παρθένων ψυχών στα άδυτα του A.O.R.!

Το 1987 η μπάντα ορόσημο του A.O.R., οι Journey, είχαν φτάσει σε ένα τέλμα και το κάθε μέλος τους (αν δεν είχε εξαφανιστεί), είχε καταπιαστεί με διαφορετικά projects και συνεργασίες. Οι Jonathan Cain και Neal Schon επιλέγουν να συνεργαστούν τόσο συνθετικά όσο και εκτελεστικά με τον Michael Bolton, τον οποίον στο πίσω μέρος του μυαλού τους τον βλέπουν ως τον φιλόδοξο μπροστάρη που θα μπορούσε να συνεχίσει το "ταξίδι" (journey) τους αφού ο Steve Perry είχε αποφασίσει να αποχωρήσει για πρώτη φορά από την μπάντα. Από την συνεργασία αυτή, προκύπτουν τα τραγούδια Wait on love(!), The hunger(!!), You're all that I need(!!!) που βρίσκονται στο άλμπουμ του "The hunger" (1987) . Άλλοι συμμετέχοντες στον συγκεκριμένο δίσκο είναι οι Michael Baird (ντραμς Journey), Randy Jackson (μπάσο Journey), Bruce Kulick, David Glen Eisley (φωνητικά Giuffria), Eric Martin (φωνητικά Mr. Big). Το εναρκτήριο τραγουδά Hot love έχει ένα κεφάτο upbeat ρυθμό που καβαλάει την "ρετσινιά" του ογδόντα ενώ στο Gina έχουμε να κινούμε με ένα διαμαντάκι του είδους. Στα δυο αυτά κόμματα, δεύτερα φωνητικά παρέχονται από τον Joe Lynn Turner, ο όποιος με το σχήμα των Sunstorm θα διασκευάσει το Gina το 2012 για τον δίσκο "Emotional fire".

Ο Otis Redding και το (Sittin' on) The dock of the bay τραγουδιούνται από τα χείλη του Michael Bolton λειτουργώντας ως όχημα το οποίο φέρει αναγνωσιμότητα και κατάταξη στα charts κάνοντας τον πλέον να λοξοκοιτάζει τις pop-rock μπαλάντες, την soul και την σχολή Motown! Ένα ποτήρι κρασί σε ένα μοναχικό μισοσκότεινο δωμάτιο θα μπορούσε άνετα να συνοδεύσει το That's what love is all about σε ένα ταξίδι του ακροατή στις μνήμες του παρελθόντος. Σε αρκετά pop ύφος το Take a look at my face, με έντονα πλήκτρα και απλά με "ιδέα" από κιθάρα αλλά με φοβερό ρεφρέν! Για το τέλος, η δακρύβρεχτη μπαλάντας Walk away, γραμμένη, σύνθεση των Bolton και Diane Warren σφραγίζουν την δισκογραφική κατάθεση του το 1987.

Αυτό που ξεκίνησε σαν "υποψία" το 1987, στον δίσκο Soul provider του 1989, έχει γίνει πλέον πράξη. Η απαγκίστρωση από το μελωδικό ροκ και η στροφή σε πιο εύπεπτες μουσικές φόρμες είναι πλέον εμφανής. Φυσικά ο δίσκος σάρωσε εμπορικά, βγάζοντας πέντε singles, τα τρία εκ των όποιων έφτασαν στο Top 10, σπρώχνοντας έτσι το άλμπουμ στο ασύλληπτο νούμερο των 12.500.000(!) αντιτύπων παγκοσμίως. Καθόλου άσχημα για κάποιον που θέλει να θεωρείται επιτυχημένος στην μουσική βιομηχανία.

Το Soul provider ξεκινά με το ομώνυμο τραγούδι,  το οποίο απέχει έτη φωτός από τα δυναμικά τραγούδια με τις κοφτείς κιθάρες, τα "τσαχπίνικα" πλήκτρα και τα θορυβώδη τύμπανα που μας προσέφερε απλόχερα ο Michael Bolton μερικά χρόνια πίσω. Στο ίδιο δυστυχώς μοτίβο θα κυμανθούν και τα Georgia on my mind, How am I supposed to live without you (μπλιαχ!) και Stand up for love. Η κιθάρα του Steve Lukather δίνει την έναρξη για μια σπουδαία αναλαμπή του παρελθόντος στο It's only my heart και διαπιστώνουμε πως ακόμα τίποτα δεν τελείωσε όσον αφορά το A.O.R., τουλάχιστον όχι ακόμα! Ο Desmond Child υπογράφει μια χιτάρα που μόνο εκείνος ξέρει να γράφει στο How can we be lovers? και η θέση στο Νο 3 του Billboard Hot 100 καπαρώνεται απο τον κύριο Bolton. Το You wouldn't know love είναι ένα τραγούδι με πολλούς ερμηνευτικούς μνηστήρες (Cher, Joe Lynn Turner)! Όπως κι αν είναι, πρόκειται και πάλι για έναν ακόμα ύμνο του μελωδικού ιδιώματος και στην περίπτωση μας συνοδεύεται με ένα σόλο του κορυφαίου Steve Lukather. Η Diane Warren συνεισφέρει με την σειρά της το When I'm back on my feet again το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν motivational song μιας και που οι στίχοι του μάς υπενθυμίζουν πως "επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται όμως να σηκωθείς"! Μια ρομαντική μπαλάντα κάποια άλλης "παρωχημένης" εποχής έχουμε στο From now on με τον Michael Bolton να γίνεται ντουέτο με την Suzie Benson, υποκύπτοντος στη μάδα της εποχής. Ένα westcoast A.O.R. αεράκι έρχεται από τα ηχεία στο Love cuts deep, προϊόντος συνεργασίας Warren-Child που θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται στον δίσκο "IV" ή "Farenheit" των μεγάλων Toto. 

Μέσα από αυτούς τους τρεις δίσκους ο Michael Bolton διαγράφει πληροί τροχιά γύρω από το melodic rock-A.O.R. και κλείνει οριστικά τον κύκλο του. Οι επιλογές και ο δρόμος που ακολουθεί καθένας στην ζωή του είναι καθαρά προσωπικό θέμα που αφορά μόνο εκείνον. Στην περίπτωση του Michael Bolton έχουμε να κινούμε με έναν καλλιτέχνη υψηλού διαμετρήματος, με σύντομη μεν αλλά ουσιαστική δε παρουσία στην μελωδική σκηνή την όποια δεν μπόρεσε ποτέ να επισκιάσει η μετέπειτα σταδιοδρομία του. Τουλάχιστον στην δική μου συνείδηση!..... Στην δική σας;....

24/10/18/
ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος