Έλα όμως που μερικά, μεγάλα ονόματα, ξέφυγαν της πορείας τους και κυκλοφόρησαν τραγούδια που με κανένα τρόπο δεν ανεχόμαστε όχι να ακούμε αλλά να δεχτούμε ότι συμπεριέλαβαν στους δίσκους τους. Μάλιστα ένα από αυτά, το διασκεύασε και η Άννα Βίσση! Στο άρθρο που ακολουθεί, ο Αλέξανδρος Ριχάρδος θυμάται 12 τέτοια τραγούδια που ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών και ποτέ, μα ποτέ δεν έγιναν δεκτά από τους fans. Όσες λέξεις είναι υπογραμμισμένες με κόκκινο χρώμα είναι links και μπορείτε να πατήσετε. Πριν όμως ξεκινήσετε την ανάγνωση του άρθρου, να σας αναφέρω ότι η επιλογή έγινε με γνώμονα ΜΟΝΟ τις μεγάλες επιτυχίες κι όχι γενικά κάποια τραγούδια που δεν αρέσουν (π.χ. Turbo Lover των Judas Priest).
Και ξεκινάμε από το χειρότερο, που δεν είναι άλλο από το Miss you των Rolling Stones. Ήταν τέτοιο το μένος των fans (σ.σ. μιλώ πάντα για τη χώρα μας) που μόνο ένα κομμάτι έφθανε για να τους …διαγράψουν. Όλη η τεράστια πορεία τους από το 1963 έως την κυκλοφορία του άλμπουμ Some Girls (1978 διαβάστε εδώ την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του εξώφυλλου), ξεχάστηκε. Τι discoβιους τους είπανε και φυσικά όλη η σχετική πλάκα από τους καρεκλάδες στους ροκάδες της εποχής. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά οι ροκάδες με ένα τέτοιο όπλο σαν το Miss you στα χέρια των…αντιπάλων δεν είχαν κανένα καλό επιχείρημα να αντιπαραθέσουν! Στη βιογραφία του Life, o Keith Richards γράφει ότι το τραγούδι επέμενε να το συμπεριλάβουν στο άλμπουμ ο Mick Jagger που εκείνη την εποχή ξημεροβραδιαζόταν στο Studio 54 της Νέας Υόρκης. Και πράγματι, το τραγούδι δεν δένει με τον υπόλοιπο δίσκο που ήταν στο κλασικό ύφος των Stones της εποχής.
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Ποτέ δεν μου άρεσε.
Την ίδια χρονιά, το 1978, ένας άλλος μεγάλος Βρετανός ερμηνευτής, κατά την άποψή μου πολύ καλύτερος από τον Jagger, o Rod Stewart κυκλοφορεί το άλμπουμ του Blondes Have More Fun το μεγάλο hιt "Da Ya Think I'm Sexy?" να ανοίγει την πρώτη πλευρά. Δεν μας έφθανε το Miss you, τώρα είχαμε και το "Da Ya Think I'm Sexy?". Η καζούρα πήγαινε σύννεφο. Όμως μια νέα μουσική είχε αρχίσει να ανατέλλει, έστω και για λίγο. Το λεγόμενο disco rock που έβγαλε μεγάλες επιτυχίες αλλά κράτησε λίγο(σ.σ. ευτυχώς)
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Μου άρεσε περισσότερο από το Miss you αλλά έως εκεί….
Το γλυκό έδεσε έναν χρόνο αργότερα , το 1979, όταν οι Kiss κυκλοφόρησαν το άλμπουμ τους Dynasty με το "I Was Made for Lovin' You" να γίνεται disco ύμνος σε όλες τις discotheque του κόσμου. Καλύτερο από τα δύο προηγούμενα, το "I Was Made for Lovin' You" δεν είχε την έντονη disco μουσική των επιτυχιών των Stones και Rod Stewart και είναι το μόνο που αντέχει ακόμα. Αξιοπρόσεχτο είναι κανένα από τα τρία δεν ανταποκρίθηκε στα remixes που τους έγιναν και που όλα απέτυχαν. Τα κομμάτια παιζόντουσαν κατά κύριο λόγο στις single εκδόσεις τους, ενώ το "I Was Made for Lovin' You" διασκευάστηκε κι από την Άννα Βίσση που το άλλαξε πολύ. Η διασκευή της συμπεριλήφθηκε στο άλμπουμ της Everything I Am (2000).
Κανένα από τα τρία παραπάνω κομμάτια, δεν διασκευάστηκε με επιτυχία και από τα τρία μόνο το “I was made for loving you” ακούγεται ακόμα.
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Από τα αγαπημένα μου!
Με τους Beach Boys ο γράφων δεν είχε ποτέ σχέση. Ούτε τους πρόλαβα στην εφηβεία μου, ούτε η μουσική τους με συγκίνησε. Με δεκάδες μεγάλες επιτυχίες στη δεκαετία του ’60, οι Beach Boys είναι από τα λίγα συγκροτήματα που επηρέασαν τον μέσο αμερικάνο πολίτη, τόσο στη διασκέδασή του όσο και στην εξέλιξή του. Ξεκίνησαν σαν garage συγκρότημα και εξελίχτηκαν στο κορυφαίο surf συγκρότημα της αμερικάνικης νεολαίας, δημιουργώντας τον δικό τους ήχο που ονομάστηκε “California Sound”.
To "Kokomo" (1988, No 1 Αμερική, Νο 25 Μ.Βρετανία) έρχεται μετά από μια στείρα εποχή για το συγκρότημα που ο ήχος τους αλλά και το όνομά τους έχει φύγει από τη μόδα. Μάλλον ξεχασμένοι οι Beach Boys ερμηνεύουν τη σύνθεση των John Phillips (σ.σ. μέλος των Mamas and Papas) και Scott McKenzie (σ.σ. το 1967 είχε συνθέσει τον ύμνο των hippies, "San Francisco (Be Sure to Wear Flowers in Your Hair)" και το κομμάτι ακούγεται στην ταινία Cocktail με πρωταγωνιστές τους Tom Cruise, Bryan Brown και Elisabeth Sue. Κάτι η επιτυχία της ταινίας, κάτι το καλό τραγούδι, οι Beach Boys επιστρέφουν στην κορυφή του αμερικάνικου chart μικρών δίσκων αλλά με ένα πολύ light για τους fans τους κομμάτι.
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Αδιάφορο.
Έπρεπε να περάσουν 28 χρόνια από την ημέρα που ξεκίνησαν την μεγάλη καριέρα τους, για να δουν ένα τραγούδι τους στην κορυφή του chart μικρών δίσκων. Ο λόγος για τους Aerosmith και τη μεγάλη επιτυχία τους “I don’t wanna miss a Thing" που είναι σύνθεση της Dianne Warren, υπεύθυνη για μια πολύ μεγάλη σειρά πετυχημένων τραγουδιών. Το τραγούδι, μια μελιστάλακτη μπαλάντα, δεν έχει καμία σχέση με το ύφος του συγκροτήματος κι απορρίφθηκε με τη μια από τους fans.
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Από τα αγαπημένα μου…
Πρώτη φορά άκουσα Queen από το ελληνικό ραδιόφωνο το 1975. Το "Bohemian Rhapsody" ήταν ότι πιο διαφορετικό είχα ακούσει όλα αυτά τα χρόνια. Σιγά σιγά άρχισα να τους ανακαλύπτω αγοράζοντας το A Night at the Opera αλλά κι τα προηγούμενα κι επόμενα άλμπουμ τους. Η μουσική αλλαγή που έγινε τη δεκαετία του ’80, άλλαξε και τον δικό τους ήχο, προσθέτοντας περισσότερα synthesizers και κάνοντας τον ήχο τους πιο dance κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου. Για το σημερινό άρθρο, διάλεξα τρία τραγούδια τους της περιόδου 1980 -1989, όλα μεγάλες επιτυχίες, αλλά πολύ μακριά από το rock ύφος τους που αγάπησα. Το"Breakthru" (No 7 Μ.Βρετανία) από το άλμπουμ Miracle (1989), το "Radio Ga Ga" (Νο2 Μ.Βρετανία, Νο 16 Αμερική) από το άλμπουμ Works (1984) που ήταν ότι χειρότερο είχα ακούσει από αυτούς και το Νο1 στην Αμερική και Νο 7 στην Μ.Βρετανία "Another One Bites the Dust" που παραδέχομαι ότι σαν ήχος άνοιξε δρόμο, αλλά εγώ δεν θα τον διαβώ.
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Ακόμα και σήμερα, αδυνατώ να τα ακούσω, ειδικά τα πρώτα δύο.
Όταν λέγεσαι Styx κι έχεις στη δισκογραφία σου άλμπουμ σαν τα Pieces of Eight, Cornerstone, Grand Illusion αλλά και παλαιότερα σαν τα Equinox, Styx I και Styx II, Serpent Rising και Crystal Ball και κυκλοφορείς το Kilroy Was Here (1983) δεν δικαιολογείσαι με τίποτε. Επηρεασμένοι κι αυτοί από την μουσική αλλαγή που επέβαλε η δεκαετία του 80, το Kilroy Was Here με πρώτο και χειρότερο το Mr. Roboto (No3 Αμερική) δεν ακούγεται με τίποτε.
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Είπαμε, δεν ακούγεται με τίποτε.
Πριν προχωρήσω στο επόμενο τραγούδι, να διευκρινίσω ότι κάνω μια εξαίρεση σε αυτό που έγραψα στο εισαγωγικό κείμενο. Στην περίπτωση του Bob Dylan, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα μεμονωμένο τραγούδι αλλά με ολόκληρο δίσκο. Το άλμπουμ του, Slow Train Coming (19790 σηματοδότησε μια εντυπωσιακή στροφή του τροβαδούρου ποιητή στη χριστιανική θρησκεία. Και φυσικά αυτή η στροφή δεν έγινε δεκτή από τους fans του. Εδώ έπεσαν να τον φάνε γιατί άφησε την ακουστική και έπιασε την ηλεκτρική κιθάρα (το απεκάλεσαν Ιούδα εν μέσω συναυλίας), η στροφή του στο χριστιανισμό θα τους σταμάταγε; Οι τίτλοι "Gotta Serve Somebody" και "Man Gave Names to All the Animals" είναι ενδεικτικοί των στίχων των συγκεκριμένων τραγουδιών, ειδικά με το δεύτερο να έχει κι ένα ελαφρύ reggae χαρακτήρα με τη συμμετοχή του Mark Knopfler στην κιθάρα με τους στίχους εμπνευσμένου από τη Γένεση της Βίβλου! Το αμερικάνικο περιοδικό Rolling Stone το χαρακτήρισε σαν το 4ο χειρότερο τραγούδι του Bob Dylan.
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Από τα ελάχιστα τραγούδια του Bob Dylan που μου αρέσουν.
Το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του Phil Collins, Face Value (1981) μου άρεσε κυρίως λόγω του "In the Air Tonight". Από εκεί και πέρα , οι δίσκοι που έβγαζε αλλά κυρίως τα singles δεν με άγγιζαν καθόλου. Ο Phil Collins ή σαν ντράμερ ή σαν τραγουδιστής στους Genesis ήταν αποδεκτός, με το παραπάνω από εμένα. Οι επιτυχίες του "You Can't Hurry Love"(σ.σ έξυπνη διασκευή), "Against All Odds" αλλά κυρίως το "Sussudio" με ενοχλούσαν. Φέρετε μου πίσω τον παλιό Phil Collins..
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Ούτε να τα ακούσω δεν μπορώ.
Έως και το 1978 οι Genesis ήταν για εμένα ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Μου άρεσαν οι στίχοι τους, όσο δύσκολοι και πολύπλοκοι κι αν ήταν, μου άρεσε η μουσική τους, μου άρεσαν τα τραγούδια τους και η συνθετική εξέλιξή τους. Με την κυκλοφορία του άλμπουμ Duke (1980), το συγκρότημα προσαρμόζει τον ήχο του στη νέα δεκαετία και το παραδοσιακό progressive δίνει σταδιακά τη θέση του στο dance ύφος της καινούργιας εποχής. Μπορεί να έχω πάψει να τους παρακολουθώ, αλλά δεν με ενοχλούν. Η κυκλοφορία του τραγουδιού “Ιnvisible Touch” τους στέλνει στην κορυφή του αμερικάνικου chart μικρών δίσκων και εμένα στη δισκοθήκη μου για να ακούσω τα παλιά αριστουργήματα τους!
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Δεν ακούγεται….
Λίγο πριν οι Metallica εμφανιστούν στο Terra Vibe το 2010, ένας γνωστός μου, μέλος του ελληνικού fan club του συγκροτήματος, τους συνάντησε στα παρασκήνια και σε μια στιγμή τους λέει «ας μη παίξετε σήμερα το “Nothing else matters”. Κι ο Kirk Hammett του απάντησε « θες να βγεις να τους το πεις;”. Το περίφημο Black Album ή σκέτο Metallica ήταν το άλμπουμ, σε παγκόσμιο επίπεδο που έβαλε τους Metallica σε εκατομμύρια σπίτια που έως τότε αντιμετώπιζαν το heavy metal σαν ένα είδος σατανικής μουσικής. Κι ένας βασικός λόγος για αυτό ήταν οι δύο μπαλάντες, «Nothing else matters” και “Unforgiven”, που έως σήμερα εξακολουθούν να αρέσουν (σ.σ. δικαιολογημένα. Μπορεί στους die hard fans όπως ο γνωστός μου το «Nothing else matters” να ακούγεται μελό και δακρύβρεχτο αλλά συγκινεί πολύ κόσμο που σε καμιά περίπτωση δεν θα έβαζε το Black Album σπίτι του.
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Πάντα προτιμούσα το "The Unforgiven".
Το 1991 οι R.E.M. προσέθεσαν ακόμα μια μεγάλη επιτυχία στις ήδη πολλές που είχαν. Το (πρώην) εναλλακτικό rock συγκρότημα που είχε ξεκινήσει την καριέρα του πατώντας σταθερά στα βήματα της Patti Smith, των Television αλλά και των Velvet Underground, έχει κτίσει μια τεράστια καριέρα με πολύ καλά άλμπουμ κι ακόμα καλύτερα τραγούδια. Το 1991 μας το χάλασαν κυκλοφορόντας το single, " Shiny Happy People" (Νο 10 Αμερική, Νο 6 Μ.Βρετανία) από το άλμπουμ Out of Time, ένα χαζοχαρούμενο τραγούδι, με διάθεση εντελώς light pop που για την αμερικάνικη μουσική κουλτούρα ανατρέχει στα χρόνια της δεκαετίας του 60. Χωρίς ποτέ οι R.E.M. να είναι μεταξύ των αγαπημένων μου συγκροτημάτων, πάντα τους σεβόμουνα έστω κι αν δεν άκουγα τη μουσική τους. Ένα και μόνο τραγούδι με έκανε να μην μπορώ να ακούσω τα υπόλοιπα!
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Με εκνευρίζει μόνο που το σκέπτομαι.
Οι Jefferson Airplane δεν υπάρχουν πια. Έχουν εκλείψει όχι μόνο για νομικούς λόγους, που ήταν η αιτία αλλαγή του ονόματος αρχικά σε Jefferson Starship κι αργότερα σε σκέτο Starship αλλά και γιατί πολιτοκοινωνικό περιβάλλον που πολέμησαν μέσα από τα τραγούδια τους, έχει αλλάξει . Όχι προς το καλύτερο, αλλά έχει αλλάξει. Η δεκαετία του ’80, είναι η δεκαετία της ανεμελιάς, των μεγάλων αλλαγών στη ζωή μας, της καλοπέρασης και του μεγάλου! Τα clubs γεμίζουν από κόσμο που θέλει να ιδρώσει και να χορέψει, η σεξουαλική επανάσταση έχει μετατραπεί σε καθεστώς και ο πόλεμος του Vietnam ανήκει στο παρελθόν. Η μετεξέλιξη των Jefferson Starship λέγεται Starship (σκέτο) και το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο Knee Deep in the Hoopla φθάνει έως τοΝο7 της Αμερικής και βγάζει δύο πετυχημένα singles, το “Sara” και το ‘We built this city” (Νο1 Αμερική, Νο 12 Μ.Βρετανία). Μπορεί το‘We built this city”να έγινε τεράστια επιτυχία αλλά δεν είναι, ούτω στοιχειωδώς στο πνεύμα της μεγάλης Grace Slick που τραγουδάει μαζί με τον Mickey Thomas. Ανάλαφρο, pop τραγουδάκι που παίχτηκε μανιωδώς το ραδιόφωνο χωρίς καμία επαναστατικότητα και διάθεση ανατροπής. Καμία σχέση με το ένδοξο παρελθόν του συγκροπτήματος.
Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΟΝΤΟΣ: Ποπ κι ανάλαφρο, αλλά εμένα μου αρέσει.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ 28/8/18
Πολύ πετυχημένο άρθρο! Ακριβώς έτσι συνέβη, τουλάχιστον στις περιπτώσεις που έτυχε να γνωρίζω. Η απογοήτευση δεν περιγραφόταν!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχει όμως, κατά τη γνώμη μου, μια μεγάλη απουσία: Another Brick in the Wall, από τους Pink Floyd βεβαίως βεβαίως! Και καθώς εδώ μιλάμε για δυσθεώρητα μουσικά μεγέθη, μιλάμε και για πελώρια απογοήτευση! Μεγάλη επιτυχία πάντως!