Πότε άκουσες για πρώτη φορά Marillion;
Η πρώτη γνωριμία έγινε το 1987 όταν στα αποδυτήρια μιας ποδοσφαιρικής ομάδας, όταν είδα για πρώτη φορά το logoτων Marillion σε t-shirt ενός συμπαίκτη μου. Ο περίφημος Jester του MarkWilkinson με τα δύο πρόσωπα, με έκανε να ζητήσω πληροφορίες για το συγκρότημα και κατέληξα με την κασέτα του Misplaced Childhood (η αγορά βινυλίου ήταν εκτός budget στα 14).
Τι σου έκανε εντύπωση στον ήχο τους;
Εντυπωσιάστηκα από τη ροή του concept album, το συνδυασμό της κιθάρας και των πλήκτρων, ενώ η φωνή του Fish με την ασταμάτητη εναλλαγή των στίχων με ανάγκασε να πάρω αργότερα λεξικό. Το άνοιγμα του Pseudo Silk Kimono με ξάφνιασε και πέρασε στο πασίγνωστο τότε Kayleigh. Το Misplaced Rendezvous με άφησε άφωνο. Η κασέτα έπαιξε πολλές φορές και ήταν η πρώτη φορά που διαπίστωσα ότι σε κάθε άλμπουμ υπάρχουν «διαμάντια» που τα ανακαλύπτεις όσο περισσότερο ακούς, ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή σου.
 |
| Marillion, Verona 10.9.16 |
“Yesterday starts tomorrow, tomorrow starts today”. Όταν αργότερα κατάφερα να ακούσω το Fugazi έφαγα μεγάλο κόλλημα με 3 – 4 τραγούδια και προσπάθησα να βρω και το πρώτο άλμπουμ. Η δυναμική των πλήκτρων και η ποίηση του Fish σε πέρναγε από την ένταση στη μελαγχολία, με ακαταλαβίστικη ένταση και ο ήχος ήταν πιο αυθεντικός και δεν ήταν τόσο στρογγυλεμένος όσο το Misplaced Childhood (πιθανώς και λόγω παραγωγής).
Η αλλαγή τραγουδιστή (Fish- Hogarth)ποιες αλλαγές έφερε στο συγκρότημα;
Μετά την αλλαγή, δεν ήξερα τι να σκεφτώ όταν άκουσα τον Hogarth στο "Season's End" ένα χρόνο μετά. Ακόμα ανακάλυπτα τα προηγούμενα άλμπουμ και σίγουρα ήμουνα φαν της fish-era εποχής. Σίγουρα δεν υπήρχε η προσωπικότητα του Fish στους στίχους και εμφανίστηκε αλλαγή στην μουσικότητα του group (πιο έντονες κιθάρες και πιο ατμοσφαιρικές συνθέσεις) αφού το βάρος μοιράστηκε σε όλους. Το Hooks in you μου θύμισε Van Halen αλλά το ομώνυμο κατέληξε να είναι το αγαπημένο μου μετά από χρόνια. Σημείωση: το "Season'sEnd" ήταν το πρώτο βινύλιο των Marillion που αγόρασα (μη ξέροντας ότι ο Fish είχε ήδη φύγει!!!!!)
Συμφωνώ πολλά από αυτά που είπε ο Fish, τα είχε πει ήδη ο Gabriel. Γι αυτό άλλωστε, όπως και στους Genesis μετά την αποχώρηση του Gabriel, θα έπρεπε κάποιος να δώσει χρόνο στον καινούργιο frontman. Ακόμα κι αν θα προτιμούσα ο Fish να είναι ακόμα στους Marillion, όσο περισσότερο ακούω τη μετά-Fish Marillion μουσική, ο Hogarth ήταν ο ιδανικός αντικαταστάτης.
Τους έχεις παρακολουθήσει live; Είδα τον Fish στο ΑΝ ClubΟκτώβριο του 2008 (πολύ ιδιαίτερη στιγμή!) και υπολόγιζα να δω και τουςMarillion με την πρώτη ευκαιρία. Τα καταφέραμε τελικά μαζί με τον φίλο μου τον Μάκη και τους ακούσαμε τον Σεπτέμβριο του 2016 στο Ρωμαϊκό Θέατρο της Βερόνα εγκαινιάζοντας το concertvacation. Ο χώρος και η ακουστική ήταν απίστευτη και οι τύποι ήταν επαγγελματίες σε όλα τους. Όπως πάντα η συναυλία ήταν επικεντρωμένη στο νέο άλμπουμ (το 1οencoreείχε τραγούδια Fish-era, στα οποία ο Hogarth συμμετείχε αλλά όχι ενεργά) το οποίο με εξέπληξε τόσο στο studio όσο και στο live (αγόρασα CD μετά από καιρό).
Οι Marillion ήταν οι πρώτοι που ζήτησαν από τους fans τους να συμμετάσχουν οικονομικά στην κυκλοφορία άλμπουμ τους, ζητώντας τους την προαγορά του. Προσωπικά έχω συνεισφέρει κι εγώ σε αυτή την προσπάθεια. Συμφωνείς με αυτή την κίνηση;
Το crow funding στη μουσική ήταν κάτι αναπόφευκτο λόγω της επίδρασης της τεχνολογίας στη μουσική βιομηχανία. Πιστεύω ότι το θέμα των εταιρειών / δικαιωμάτων δημιούργησε περισσότερα προβλήματα και οι καλλιτέχνες βρέθηκαν 2 φορές ριγμένοι με την ανάπτυξη της ψηφιακής εποχής. Με την αυτοχρηματοδότηση χάνεται η εξάρτηση από τους κολοσσούς και υπάρχει η αίσθηση της συμμετοχής από το κοινό. Από την άλλη πολλά συγκροτήματα στοχεύουν στο να βρούνε το σωστό marketing plan αντί να επικεντρωθούν στο να γράψουν μουσική.
Με τον Hοgarth άλλαξαν πολύ ύφος, έγινα πολύ πιο «ψαγμένοι» στο στιχουργικό τομέα (περίπτωση Brave) Ποια είναι η γνώμη σου.
Σίγουρα οι στίχοι του Fish ήταν πιο αυθεντικοί και αυτοβιογραφικοί ακόμα κι αν ήταν προϊόν ουσιών και υπερβολής. Αν δεν κάνω λάθος ο Hogarth είχε και βοήθεια από τον John Helmer και νομίζω ότι οι στίχοι είναι πιο επιτηδευμένοι. Το F.E.A.R.για μένα ήταν έκπληξη.
Στα πρώτα 4 άλμπουμ τους το εικαστικό (εξώφυλλα) ήταν πολύ χαρακτηριστικά και είχαν μια δική τους προσωπικότητα. Αυτό με το χρόνο άλλαξε. Ποια είναι η άποψή σου.
Εδώ δεν υπάρχει σύγκριση!!! Ο Mark Wilkinson είναι μοναδικός και τα conceptsήταν απίστευτα. Ίσως εδώ να είμαι προκατειλημμένος (όλα ξεκίνησαν από εκείνο το T-shirt) αλλά ο στρατιώτης τυμπανιστής (που παρεμπιπτόντως μεγάλωσε) μαζί με τον Jesterείναι αξεπέραστοι.
Εάν ένα νέο παιδί που δεν ξέρει τους Marillion, σε ρώταγε για τη συμβολή τους στη μουσική, τι θα του έλεγες;
Το γεγονός ότι μπορεί να γνωρίζει το Silmarillion του Tolkien (συγγραφέα του Άρχοντα των Δακτυλιδιών) και ίσως να έχει ακούσει κάπου το Kayleigh, αδικεί την ύπαρξη του γκρουπ. Θα έλεγα ότι ήταν ένας συνδυασμός στοιχείων των Genesisκαι των Pink Floyd (Forgotten Sons). Θεματικοί στίχοι, μελωδία, ενορχηστρώσεις και σολαρίσματα. Η κιθάρα του Rothery είναι τόσο ξεχωριστή σχεδόν όσο και ο ήχος του Gilmour. Ακόμα και στην πιο pop έκδοση τους (Man of a ThousandFaces) έχουν να πουν πράγματα, ενώ δείχνουν ότι και η πολιτική κριτική μετά από τόσα χρόνια καριέρας χωράει στο ρεπερτόριό τους (The New Kings)
“Fuck everyone and run / Fuck everyone and run / We're too big to fall / We're too big to fail”
 | |
| Verona 10 9.16 |
He Knows You Know
Jigsaw
Punch & Judy
She Chameleon
Forgotten Sons
Sugar Mice
Seasons End
King
The Great Escape
Man of Thousand Faces
Neverland
The New Kings
Τέλος ένα δικό σου Top 3 των καλύτερων άλμπουμ τους.
Fugazi
Afraid of Sunlight
Fuck Everyone and Run (F.E.A.R.)
 |
| Verona 10.9.16 |
Ερωτήσεις: Αλέξανδρος Ριχάρδος
Φωτό: Στέλιος Ντότσιας
Θεωρώ τους Marillion ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα του progressive rock. Δυστυχώς με τη φυγή του Fish, αλλοιώθηκε δραματικά ο ήχος τους. Παρά τις αξιόλογες δουλειές τους (FEAR, Brave, Afraid of sunlight), δεν μπόρεσαν να φτάσουν στο επίπεδο της Fish era. Αντίθετα οι προσωπικές δουλειές του Fish (πχ A Feast of Consequences) είναι σαφώς ανώτερες από ό,τι κυκλοφόρησαν οι Marillion με τον Hogarth. Με λίγα λόγια: Bring Fish back!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή