ROCKWAVE FESTIVAL 2018 – TERRAVIBE PARK, 20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018 ΗΜΕΡΑ 2η: VOLBEAT – IRON MAIDEN. Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ

Eνόψει της δεύτερης μέρας του Rockwave Festival 2018, φαίνεται πως υπερεκτιμήσαμε τις καλές πιθανότητες μας, ενώ παράλληλα υποτιμήσαμε τους αστάθμητους παράγοντες.
Η συνάντηση μας για την επόμενη μέρα ορίστηκε στις 17:00 κι οι λόγοι για αυτό φαινόντουσαν αυτονόητοι. Όχι τόσο δυνατό line-up όσο την προηγούμενη ημέρα, κανένα συγκρότημα διαμετρήματος Accept να βγαίνει στις 18:00, οπότε υπολογίσαμε ότι αν φύγουμε στις 17:00 θα προλαβαίναμε ακόμα και τους Tremonti κάπου στα μέσα του set τους.
Με τρεις νέες προσθήκες στο πλήρωμα μας, αναχωρήσαμε από την Αθήνα λίγο μετά τις 17:00. Από το ύψος του Allou Fun Park στην Εθνική Οδό, ωστόσο, φάνηκε ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περιμέναμε. Εκείνη την ώρα κυκλοφορούσαν:
α) οι εκδρομείς του Rockwave
β) οι εκδρομείς του Σαββατοκύριακου και οι αδειούχοι
γ) οι επαγγελματίες οδηγοί
δ) αυτοί που σχολούσαν από τις δουλειές τους και επιστρέφουν σπίτι

Μιλάμε για χιλιάδες οχημάτων. Συνειδητοποιώντας αργά και σταθερά, εν μέσω ξεφυσημάτων και μουρμουρητών, την πραγματικότητα της κατάστασης, το ρολόι έγραφε ενώ τα χιλιόμετρα όχι. Μέχρι το ύψος του κόμβου της Βαρυμπόμπης πηγαίναμε σημειωτόν ή με ελάχιστη ταχύτητα, νεκρά και πρώτη εναλλάξ. Για να πούμε και του στραβού του δίκιου, οι διοργανωτές του Rockwave προνόησαν να προειδοποιήσουν για την αυξημένη κίνηση στην Εθνική Οδό. Βέβαια, θα ήταν καλύτερο να διοργανώσουν το φεστιβάλ εντός των ορίων του Λεκανοπεδίου, αλλά τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Θυμάμαι να καλώ φίλη μου στο τηλέφωνο 19:20 για να την ρωτήσω που βρίσκεται και να μου λέει ότι μόλις ξεκίνησε, λόγω κάποιων υποχρεώσεων που προέκυψαν. Και πραγματικά να αισθάνομαι οίκτο, και να σκέφτομαι πως να την ενημερώσω για την πακτωμένη κίνηση. Για την ιστορία, τα διόδια της Μαλακάσας τα πέρασε μετά από 2 ώρες. Άλλος φίλος με παίρνει τηλέφωνο, όντας ήδη μέσα, μιας και πήγε με κάποιο από τα λεωφορεία που έβαλε η διοργανώτρια εταιρεία. Αναρωτήθηκα αν έπρεπε να πράξουμε το ίδιο.

Οι Volbeat μάζεψαν αρκετό κόσμο

Η προσέγγιση μας έγινε πάλι από την ανατολική πύλη, από τον παράδρομο της Εθνικής μετά τον Άγιο Στέφανο.H εντύπωση ήταν ανάλογη της προηγούμενης εικόνας. Μεγάλα κονβόι στο οποίο ήταν «εγκλωβισμένοι» κάποιοι δύσμοιροι ηλικιωμένοι και μερικές οικογένειες που προσπαθούσαν να φτάσουν σε κάποιο εξοχικό ή απλά να αποφύγουν τα διόδια. Που να ήξεραν. Με soundtrack όλη την δισκογραφία των Maiden, πρέπει να ήταν μία εμπειρία που θα τους έμεινε αξέχαστη.
Το πραγματικό σοκ ήρθε όταν είδαμε άτομα να βγαίνουν από το τελευταίο σταθμευμένο αυτοκίνητο. Καμία σχέση με το σημείο που είχαμε φτάσει την προηγούμενη μέρα. Πολύ πιο μακριά από το πρώτο checkpoint της κυκλικής πορείας, όπου υπήρχε προσωπικό της Τροχαίας. Χονδρικά, η συνολική απόσταση που διανύσαμε ήταν κάτι παραπάνω από 4 χιλιόμετρα, σε 40 λεπτά με παράλληλη κίνηση αυτοκινήτων, κόσμου και μικρών διακοπών, από το αυτοκίνητο μέχρι την ανατολική πύλη του Terra vibe Park. Στην οποία δεν περάσαμε τα τουρνικέ τόσο εύκολα όσο την προηγούμενη μέρα.

Οι Volbeat βρίσκονται στη σκηνή και παίζουν. Η φωτογραφία δείχνει το πλάγιο μέρος της σκηνής.

Οι Iron Maiden έχουν  βγει ήδη στη σκηνή.

Αφού φτάσαμε στο πολυπόθητο σημείο στα τουρνικέ, είχαμε ένα θεματάκι με τα εισιτήρια γιατί δεν τα «διάβαζαν» όλα τα τουρνικέ με αποτέλεσμα να καθυστερεί η διέλευση του κόσμου από το συγκεκριμένο σημείο.
Μετά τις 20:20 είχαμε μπει όλοι μέσα και φυσικά όχι μόνο δεν προλάβαμε τους Tremonti, αλλά ήμασταν για τα καλά εντός του set των Volbeat, οι οποίοι σύμφωνα με το πρόγραμμα, και όπως ακουγόταν από έξω καθώς περιμέναμε να μπούμε, πάτησαν σκηνή κατά τις 20:00. Αρκετός κόσμος βρισκόταν στο Vibe Stage για τους Volbeat, των πολύ καλών Δανών, οι οποίοι εμφανίστηκαν για πρώτη φορά μπροστά σε ελληνικό κοινό, και σίγουρα πολλοί περίμεναν αυτή τους την εμφάνιση. Ένα συγκρότημα που συνδυάζει την ηχητική αισθητική των αμερικάνικων punk συγκροτημάτων, του rockabilly, των Metallica στα 90s και κάτι από Godsmack.
H αρχή είχε γίνει με το The Devil’s Bleeding Crown, και λίγο πολύ το συγκρότημα απέδωσε το set του εξαιρετικά, σαν μία καλοδεμένη μπάντα που βρίσκεται σε ένα πολύ καλό σημείο της καριέρας της. Ο frontman Michael Poulsen ήταν πολύ καλός, και ως απόδοση αλλά και ως προς το επικοινωνιακό κομμάτι με το κοινό, παρατηρώντας, μάλιστα, το πόσο ένθερμοι ήταν όλοι. Ανέφερε το πόσο του αρέσει ο Johnny Cash, το ενδιαφέρον του για τους δικούς μας Rotting Christ, καθώς επίσης δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στους headliners της βραδιάς Iron Maiden.  Έπαιξαν όλα τα μεγάλα hits τους, ο κόσμος το διασκέδασε ιδιαίτερα και γενικότερα η ατμόσφαιρα ήταν ενθουσιώδης. Ό,τι πρόλαβα να ακούσω ήταν καλοπαιγμένο, από το πολύ δημοφιλές Lola Montez στο Sad Man’s Tongue με τα country,western και rockabilly στοιχεία του, ξανά στο δημοφιλές For Evigt και μετά συνέχεια με τα πιο πρόσφατα Seal The Deal, Let It Burn, Black Rose, ενώ στο τέλος, και σε ιδιαίτερα ευχάριστο τόνο με το Still Counting, αποχαιρέτησαν τον κόσμο που τους παρακολούθησε με ενθουσιασμό, και υποσχέθηκαν επιστροφή στην Ελλάδα για νέα εμφάνιση. Σίγουρα θα είναι καλύτερο για τους ίδιους να εμφανιστούν σε ένα δικό τους event, μιας και η εμφάνιση τους πριν τους Iron Maiden επισκίασε κάπως την πολύ καλή εμφάνιση τους, και εν μέρει δικαιολογημένα, δεν έλαμψαν όσο θα τους άξιζε.

Κάπου εκεί ήρθε η δεύτερη συνειδητοποίηση. Αντικρίζοντας, τον κόσμο, στο βάθος που περίμενε καρτερικά μπροστά στην Terra Stage, διαπίστωσα ότι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να βρούμε πρόσβαση σε καλό σημείο κοντά στην σκηνή. Ο κόσμος, όσοι είχαν έρθει μέχρι εκείνη την στιγμή, ήταν ήδη τόσοι όσοι βρισκόντουσαν στο τέλος της προηγούμενης βραδιάς, ενώ και από τις δύο εισόδους του Terravibe η ροή του πλήθους συνεχιζόταν ακατάπαυστα. Σύμφωνα με πληροφορίες που είχα, το πλήθος ήταν σίγουρα περισσότερο κατά 30%-40%. Μόνο εγώ προσωπικά γνώριζα ανθρώπους που θα ερχόντουσαν από την άλλη άκρη της χώρας για αυτή την συγκεκριμένη συναυλία, και που δεν κατέβηκαν στην πρώτη, πιο πλήρη από πλευράς line-up ημέρα του Rockwave, ενώ μετά το τέλος της συναυλίας θα έκαναν το μακρύ ταξίδι της επιστροφής. Επίσης, πολλούς τους εξυπηρέτησε το γεγονός ότι η συναυλία των Iron Maiden έπεφτε ημέρα Παρασκευή, και αρκετοί ενδεχομένως να μην δούλευαν την επόμενη ημέρα.

Σε εκείνο το σημείο πάρθηκαν στρατηγικές αποφάσεις για το δικό μας γκρουπάκι, οπότε και σπάσαμε για να πάει ο καθένας εκεί που επιθυμούσε. Η δική μου πρόθεση ήταν να επισκεφτώ ξανά τον χώρο του merchandise, προκειμένου να πάρω κάτι για έναν φίλο μου, συγκεκριμένα ένα καπέλο. Ένα απλό καπέλο με το λογότυπο των Iron Maiden. Μάλλον τα συγκεκριμένα καπέλα ήταν επενδεδυμένα με μετάξι εσωτερικά, είχαν ραφές από χρυσή κλωστή και εξωτερικά θα ήταν καλυμμένα με πλέγμα από ανθρακονήματα. Δεν μπορώ να ερμηνεύσω αλλιώς την τιμή των 30 Ευρώ στο καπέλο. Καλύτερα παραγγελία από το site. Συνέχεια στα ταμεία με τις μάρκες, όπου αυτό που έβλεπε το κιόσκι του merchandise ήταν απρόσμενα άδειο, ενώ από την άλλη όψη του κουβούκλιου γινόταν χαμός. Προμηθευτήκαμε τις απαραίτητες μάρκες από εκεί, και φάγαμε χαλαρά ένα μισάωρο στις ουρές για να πάρουμε έναν καφέ και μία μπύρα, όταν, από το βάθος του πάρκου μπροστά στην σκηνή άρχισαν οι πρώτες πολεμικές ιαχές.
Κάποιοι προωθήθηκαν αρκετά μπροστά, παράτολμο εγχείρημα που είχε και τα καλά του (σε κάποια φάση τους έδειξαν οι κάμερες που έβγαζαν στις γιγαντοοθόνες), κάποιοι επιλέξαμε ένα διακριτικό σημείο στα δεξιά κάτω από τα VIP, ενώ οι υπόλοιποι έκατσαν αρκετά πίσω, παρακολουθώντας από μία άνετη και ασφαλή απόσταση την σκηνή.

Καλά που υπήρχαν και οι μεγάλες βιντεοθόνες και έβλεπαν όσοι ήταν μακρυά από τη σκηνή.

Νομίζω ότι εδώ είναι ένα καλό σημείο να πούμε κάποια πράγματα σχετικά με το θέμα των συναυλιών στην Μαλακάσα. Καταρχήν, να διευκρινίσω ότι δεν έχω πάει σε κάποιο φεστιβάλ στο εξωτερικό, οπότε δεν έχω μέτρο σύγκρισης. Οπότε θα συζητήσω μόνο για Μαλακάσα και Terra vibe Park. Για κάποιον που εργάζεται, η καλύτερη περίπτωση είναι να αναχωρήσει μεταξύ 16:00-17:00 από κάποιο, λόγου χάρη, κεντρικό σημείο της Αθήνας. Αυτό σημαίνει ότι σε μία φυσιολογική μέρα, 3 ώρες αβάντα είναι απαραίτητη, σύμφωνα με την τοποθεσία και διαμόρφωση του χώρου, προκειμένου κάποιος να παρκάρει, να μπει άνετα, να προσανατολιστεί στον χώρο, να απολαύσει τις όποιες παροχές (ποτά, φαγητά), να μπορεί να χρησιμοποιεί εγκαταστάσεις αποχωρητηρίων άνετα (κυρίως τα μικρά παιδιά, οι γυναίκες και άτομα με κινητικά προβλήματα), και να αράξει όμορφα κι ωραία χωρίς να τον τρώει ο ήλιος (ή εν πάση περιπτώσει οποιαδήποτε αρνητική καιρική κατάσταση) μέχρι να βγουν τα συγκροτήματα που θέλει να χαρεί και να ακούσει live στη σκηνή.
Από τα παραπάνω δεν έγινε σχεδόν τίποτα. Ειδικά την Παρασκευή, ορδές κόσμου, ήταν στημένοι από το πρωί, με αποτέλεσμα όσοι έρχονταν από το απόγευμα και μετά απλά να περιφέρονται προς τα πίσω. Η κίνηση ήταν τραγική και ταλαιπώρησε όχι μόνο τους εκδρομείς του Rockwave, αλλά και όλους τους υπόλοιπους που προανέφερα στην αρχή, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κομφούζιο από το μεσημέρι μέχρι και το βράδυ, στο ρεύμα εξόδου από Αθήνα και μέχρι και μετά την Μαλακάσα. Όσοι ήρθαν με αυτοκίνητο έπρεπε να παρκάρουν τραγικά μακριά, και να κάνουν πορείες μέσα στην ζέστη, μέχρι να φτάσουν σε μία από τις δύο εισόδους του χώρου. Και αν αυτό δεν φάνηκε τόσο πολύ την Πέμπτη, που η Μαλακάσα είχε ένα, ας πούμε, διαχειρίσιμο πλήθος λίγο παραπάνω από 20 χιλιάδες άτομα, η Παρασκευή των Maiden, με ένα κοινό που προσέγγιζε τις 36.000 άτομα, γονάτισε τον συναυλιακό χώρο, και τον έφερε στα όρια του. Τουλάχιστον ο μισός κόσμος δεν είδε τους Tremonti και τους Volbeat, αν και αυτό μπορούμε να πούμε ότι ήταν θέμα προσωπικής επιλογής. Σίγουρα, όμως, για τους Tremonti θα έπρεπε κανείς να προνοήσει να ξεκινήσει κατά τις 15:00, που είναι κάπως δύσκολο για εργάσιμη μέρα, όπως είναι η Παρασκευή. Οπότε, απολογιστικά έχουμε τρεις ώρες αυτοκίνητο (με το αυτοσχέδιο παρκάρισμα χιλιόμετρα μακριά) και περπάτημα, με χαμένο το πρώτο από τα τρία μεγαλύτερα ονόματα.

Κι ο Eddie στη σκηνή.

To εισιτήριο σαν τιμή, και με βάση τα ελληνικά δεδομένα, δεν είναι τόσο κακό. Στην προπώληση αρχικά έπαιρνες όλο το διήμερο, με 90 Ευρώ, για να δεις Accept, Saxon, Sabaton, Priest, Tremonti, Volbeat και Maiden.Μέχρι εδώ καλά. Για δεύτερη και τρίτη φάση πώλησης εισιτηρίων το κόστος αυτό αυξάνεται. Κοντά σε αυτά έχουμε διόδια και βενζίνες, που όσο και να το επιμερίσεις, στην καλύτερη θα σου βγει 10 Ευρώ και κάτι ψιλά ανά άτομο. Μέσα στον χώρο σίγουρα θα πάρεις τουλάχιστον ένα νερό και μία μπύρα. Υπερτιμημένη η μπύρα, είτε βαρέλι είτε κουτάκι (όταν τελείωσε το βαρέλι) στα 5 Ευρώ. Θα βοηθούσε να είναι περισσότερα τα σημεία εξυπηρέτησης στα μπαρ, και να είναι λίγο πιο ευέλικτη η κατάσταση, διότι ο κόσμος, επαναλαμβάνω ήταν πάρα πολύς. Για τουαλέτες, δεν το συζητώ. Δραματική η κατάσταση, με απουσία νερού και χαρτιού. Με τα μάτια μου είδα έναν νεαρό σε αναπηρικό καροτσάκι να μεταφέρεται από την παρέα του σε κυριολεκτικά off-road διαδρομή προς τις τουαλέτες. Για ένα άλλο άτομο που λιποθύμησε λίγο παραπέρα, πέρασε κάμποση ώρα μέχρι να βρεθεί ένας γιατρός από τον κόσμο (οπαδός των Running Wild αν θυμάμαι καλά) προκειμένου να τον φροντίσει. Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα γινόταν πιο μέσα αλλά και περιφερειακά και στις εξόδους, αν προέκυπτε μία έκτακτη κατάσταση, όπως π.χ. μία πυρκαγιά. Γενικότερα, τα μέτρα ασφαλείας θα τα χαρακτήριζα ελλιπή, κρίνοντας από το τι ήρθε εντός, εκτός και επί ταυτά του Terravibe Park. Αυτό βέβαια δεν ήταν άγνωστο, μιας και σε παλιότερη εμφάνιση των Maiden εκλάπη μέχρι και η πρωτότυπη custom κιθάρα του Adrian Smith. Τουλάχιστον για τους πυρσούς, που αποτελούν και πιθανή αιτία πυρκαγιάς σε δασωμένη έκταση, θα μπορούσε να γίνει καλύτερος έλεγχος.

Και φυσικά, στο πίσω μέρος του μυαλού όλων θεωρώ ότι υπήρχε η σκέψη του τι θα γίνει αν φύγουν από τις θέσεις τους, για οποιοδήποτε λόγο, και στην επιστροφή (αναγκαστικά) μετά από αρκετή ώρα θα πρέπει να συμβιβαστούν με κάτι σε μεγαλύτερη απόσταση. Πόσοι και πόσες άραγε είδαν την συναυλία μόνο από τις γιγαντοοθόνες; Αναφορικά με τον χώρο που στεκόταν το πλήθος, είχαμε τα VIP, όπου πλέον «ξύρισαν» την μικρή πλαγιά και έβαλαν σιδερένια πλέγματα, αλλά παρόλαυτα αρκετοί είχαν καβαλήσει και τα κάγκελα, ενώ ο κόσμος που βρισκόταν κάτω ήταν πακτωμένος σαν τις σαρδέλες στο ίσιωμα, διότι η αρένα των σκηνών δεν είναι αμφιθεατρικές με κάποιο τρόπο, οπότε όποιος επιθυμεί να απολαύσει το σόου από πιο κοντά πρέπει να προχωρήσει είτε σε σχηματισμό λοξής φάλαγγας είτε σε σφήνα κατά ιππικού, ή σαν τον Hulk.

Με όλα αυτά στο μυαλό, όλοι σκέφτονται την επιστροφή, και αρχίζουν αναχωρούν κάπου στο τελευταίο κομμάτι, ίσως και νωρίτερα. Έτσι και κάποιοι από εμάς αντί για Run To The Hills που έκλεισε την συναυλία των Maiden, συγκεντρωθήκαμε για Run In The Woods, μιας και δεν θέλαμε να πέσουμε στην μεγάλη μάζα κατά την έξοδο. Επιστροφή μέσα από σκοτάδια, με διερχόμενα από ανάμεσα μας αυτοκίνητα, μηχανές, λεωφορεία, μόνο άλογα και πλοία δεν πέρασαν. Άλλο ένα σφάλμα του χώρου, ο οποίος συμπερασματικά δεν σηκώνει τόσο πολύ κόσμο. Και φυσικά, είναι και το κερασάκι του ταξιδιού προς τα πίσω, όπου μαύρα μεσάνυχτα αναγκάζεσαι να οδηγήσεις άλλα 40 χιλιόμετρα, όντας ενθουσιασμένος που παρακολούθησες την συναυλία μεν, εξαντλημένος δε.
Με λίγα λόγια, και για να κλείσω το φύλλο παραπόνων, καλό θα ήταν οι διοργανωτές να αρχίσουν να σκέφτονται εναλλακτικές πιο κοντά στην Αθήνα, με καλύτερες εγκαταστάσεις και προδιαγραφές, διότι 100 με 150 Ευρώ είναι απαράδεκτο να συμβαδίζουν και να συνυπάρχουν με τέτοιες καταστάσεις. Αναρωτιόμαστε όλοι θεωρώ, γιατί δεν γίνονται αυτά τα φεστιβάλ σε κάποιο στάδιο εντός Λεκανοπεδίου, και δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ τους
λόγους εμείς οι απλοί θεατές. Η Μαλακάσα είναι ωραία, να πας με την οικογένεια, να φάτε να πιείτε, να παίξετε, να κάνετε δραστηριότητες, αλλά για συναυλίες με  παραπάνω από 20 χιλιάδες άτομα είναι τουλάχιστον ανεπαρκής.

Λόγω της σημαντικής καθυστέρησης στην προσέλευση του κόσμου, οι θεοί Iron Maiden μετέθεσαν την ώρα έναρξης του set τους στις 22:15, αν θυμάμαι καλά, από τις 21:30 που ήταν προγραμματισμένο, καλύπτοντας, προς τιμή τους, αυτοί την ανεπάρκεια της Μαλακάσας ως συναυλιακό προορισμό, με 45 λεπτά από τον υπερπολύτιμο χρόνο τους, και με το κοινό να καλεί γηπεδικά το συγκρότημα, κατά διαστήματα. Με το που μπήκε το κλασικό πλέον intro τους στις συναυλίες, το ξεσηκωτικό Doctor Doctor από τους θρυλικούς UFO (έχω την αίσθηση ότι είναι η εκτέλεση από το τεράστιο live τους Strangers In The Night), ο κόσμος ανταποκρίθηκε με ενθουσιασμό, και όταν σταμάτησε το εν λόγω κομμάτι, ανέβηκαν στην σκηνή δύο τύποι από το crew ντυμένοι στρατιώτες, έσβησαν τα φώτα και άρχισε να μιλάει ο Winston Churchill, έγινε χαμός. Με την εισαγωγή του εναρκτήριου κομματιού Aces High, άναψαν πυρσοί και μία ρέπλικα του ιστορικού μαχητικού της RAF, του Spitfire, εμφανίστηκε να ίπταται πάνω από το συγκρότημα, με τον Dickinson ντυμένο πιλότο να τραγουδάει και να οργώνει την σκηνή. H συνέχεια, εν μέσω αερομαχιών, ήρθε με το δεύτερο κομμάτι τους, παρμένο από το Piece Of Mind του 1983, το δυναμικό Where Eagles Dare. Αξίζει να δείτε και την ομώνυμη ταινία του 1968, εξαιρετική περιπέτεια εποχής Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι τρεις κιθαρίστες κεντάνε κυριολεκτικά, ενώ ο εμβληματικός Steve Harris κρατάει την μερίδα του λέοντος δίνοντας τον παλμό με το μπάσο του. Πρώτο καλωσόρισμα από τον Dickinson και ο κόσμος από κάτω ξεσηκώνεται ακόμα περισσότερο καθώς ξεκινάει το 2 Minutes To Midnight, πλέον όλοι βρίσκονται στον αέρα. Μικρή παύση, λίγα λόγια από τον Bruce για το concept της περιοδείας, την διάθεση της στιγμής και μία ομπρέλα-πάπια που άμεσα συνέδεσε με το «Fear Of The Duck» όπως το αποκάλεσε), με άμεση μετάβαση και εισαγωγή του The Clansmanστην κιθάρα από τον Steve Harris, όπου μετά από λίγα δευτερόλεπτα χιλιάδες φωνές ουρλιάζουν «Freedom!».  Επίσης, μας ενημέρωσε ότι την δεδομένη στιγμή, 36.000 κόσμου παρίσταντο στην συναυλία για τους Maiden, και μας ευχαρίστησε. Συνέχεια με το κλασικότατο The Trooper και πρώτη εμφάνιση από τον Eddie ντυμένο Βρετανό Στρατιώτη του 19ου αιώνα, με την χαρακτηριστική κόκκινη στολή και το μπλε παντελόνι, να κυνηγιέται με τον Dickinson επί σκηνής, ο οποίος στο τέλος του ρίχνει με ένα μουσκέτο που έφερε την ελληνική σημαία! Κι άλλοι πυρσοί, πανζουρλισμός στις πρώτες γραμμές, μία συναυλιακή προσομοίωση του τραγουδιού από πλευράς κοινού.

Να και μια άλλη χρήση των βιντεοθονών!

Το επόμενο ήταν (και είναι) το αγαπημένο μου κομμάτι από Maiden, το υπέροχο, επικό Revelations, με τις άρτιες και αρμονικές εναλλαγές του και με τις βιτρώ παραστάσεις της τρέχουσας περιοδείας τους (Legacy Of The Beast Tour) να κυριαρχούν στο παρασκήνιο.
Ακολουθεί το αντιπολεμικό (με ιδιαίτερη αναφορά στους πόλεμους που διεξάγονται στο όνομα του όποιου θεού) For the Greater Good of God, από το A Matter Of Life And Death του 2006, ένα από τα καλύτερα του άλμπουμ. Γενικό ξεσήκωμα για μία ακόμη φορά με το The WickerMan, εκ του Brave New World, του άλμπουμ που σηματοδότησε την επάνοδο των Dickinson και Smith στο συγκρότημα μετά από 6 και 9 χρόνια, αντίστοιχα. Κλασικό άλμπουμ πλέον, κυρίως για τους νεότερους οπαδούς του συγκροτήματος, αλλά και για τους παλαιότερους, 19 χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Το Sign Of The Cross συνέχισε το set με την ψαλμωδική εισαγωγή του, με τον Bruce να φέρει έναν αυτόφωτο σταυρό, και να ξορκίζει τα δαιμόνια σαν άλλος Ιεροεξεταστής. Πρόκειται για ένα από τα ελάχιστα ενθύμια της πενταετίας Blaze Bayley, που σίγουρα αναβαθμίστηκε όταν ο Bruce άρχισε να το ερμηνεύει ζωντανά. Η συναυλία εξελίσσεται ιδανικά και μπαίνει στην τελική ευθεία. Το «ελληνικό» Flight Of Icarus, με τον τραγικό Ίκαρο, σαν έκπτωτος άγγελος, να πέφτει από τον ουρανό στο παρασκήνιο, και με τον κόσμο να χτυπιέται αλύπητα, διαδεχόμενο από το Fear Of The Dark που πλέον το τραγουδάνε και οι πέτρες στην Μαλακάσα, με το κοινό να συνοδεύει το συγκρότημα μελωδικά και φωνητικά, και τον χώρο να φωτίζεται από τους πυρσούς για μία ακόμη φορά, και την ομπρέλα-παπάκι από την αριστερή πλευρά να κοντεύει να διαλυθεί, και τον Dickinson ντυμένο σαν το Φάντασμα της Όπερας. Και όταν οι πυρσοί σβήσουν, τα φώτα πέσουν και το πλήθος ηρεμεί, μπαίνει η εισαγωγή του The Number Of Τhe Beast για να βάλει τα πράγματα στην θέση τους, με τον κόσμο να βιώνει παραλήρημα με το ομώνυμο κομμάτι από την πρώτη δουλειά των Iron Maiden με τον Bruce στα φωνητικά και το πρώτο νούμερο 1 για το συγκρότημα στην Μεγάλη Βρετανία. Και κάπως έτσι ήρθε το κλείσιμο, με το ομώνυμο Iron Maiden για να στείλει τον κόσμο σε φρενίτιδα απ’άκρη σ’άκρη του Terravibe.

Εννοείται ότι κανείς δεν μάσησε, κι έμειναν όλοι στις θέσεις τους, διότι ξέραμε πως έρχεται  και encore. Και ήρθε με μία ασφαλή επιλογή από τεράστιο Seventh Son Of A Seventh Son, το πάντα επίκαιρο The Evil That Men Do. Και πάνω που αναρωτιόμουν πότε θα το παίξουν, ακούστηκε το απόλυτο συναυλιακό άσμα των Maiden, ένα από τα καλύτερα metal τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ, το περίφημο Hallowed Be Thy Name. Όλοι τραγουδούσαν παρέα, συντροφεύοντας τον Bruce στο φοβερό κομμάτι προσωπικού τρόμου και απελπισμένης συνειδητοποίησης, με την εικόνα της κρεμάλας να αιωρείται πάνω από την σκηνή. Όλοι ανεξαιρέτως τραγουδούν, όλοι ακολουθούν την κινησιολογία και την ένταση της παράστασης. Είναι από αυτές τις μαγικές στιγμές που αρμόζουν στο προσωπικό κλείσιμο της βραδιάς μου, και της υπόλοιπης παρέας, γιατί με τα πρώτα χτυπήματα των τυμπάνων στο Run To The Hills κινούμαστε σιγά-σιγά προς το προκαθορισμένο σημείο συνάντησης. Ο κόσμος ήδη είχε αρχίσει να αποχωρεί και πριν το encore, βέβαια, αλλά εμείς ως μερακλήδες καθίσαμε μέχρι το προτελευταίο κομμάτι. Καθώς απομακρυνόμασταν από την σκηνή, και οδεύοντας προς την έξοδο, ακούσαμε τον Bruce να τραγουδάει acapella το ρεφραίν του Alexander The Great, ενός τραγουδιού που πλέον έχει μαλλιάσει η γλώσσα μας να το ζητάμε, αλλά προς απογοήτευση μας ποτέ δεν το ακούσαμε, απλά τώρα υποσχέθηκε τρόπον τινά, να το παίξουν κανονικά την επόμενη φορά που θα έρθουν. Άλλωστε είναι και από τα αγαπημένα του ημίθεου και αγαπημένου μου Maiden κιθαρίστα Dave Murray, οπότε πάντα είναι πιθανό να το ακούσουμε.

Πριν πέσει η αυλαία, να σημειώσω ότι σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του Bruce Dickinson,  η πρόθεση του συγκροτήματος ήταν το Spitfire να είναι ακριβές αντίγραφο όσο αφορά το μέγεθος με το αυθεντικό αλλά υποχρεώθηκαν να το κάνουν στο 90% του πραγματικού μεγέθους αφού υπήρχαν ορισμένα stage που δεν το χώραγαν!

Πανοραμική φωτογραφία με τον κόσμο και το Spitfire επί σκηνής

Όπως και στο τέλος κάθε Maiden συναυλίας, έτσι και τώρα η αυλαία της συναυλίας έπαιξε με outro το Always Look On The Bright Side Of Life, από το Life Of Brian των Monty Python. Εμείς έχουμε πλέον πιάσει άσφαλτο και περπατάμε με την μάζα που αποχωρούσε, για χιλιόμετρα και σπασμένοι σε 3 γκρουπάκια.Τα υπόλοιπα άτομα που υπολόγιζα να δω, δεν τα είδα ποτέ, και λογικά αφού γινόταν της κακομοίρας και τα τηλέφωνα δεν λειτουργούσαν. Ωστόσο, αναλογιζόμενος την εμπειρία αυτής της βραδιάς, απλά συνειδητοποίησα για μία ακόμη φορά ποιο είναι το αγαπημένο metal συγκρότημα των Ελλήνων, και πιθανόν των metal οπαδών στις περισσότερες χώρες του κόσμου. Οι Iron Maiden, στους συναυλιακούς metal κύκλους, μόνο με τους Metallica μπορούν να συγκριθούν. Μεγάλες περιοδείες, φοβερό οπτικοακουστικό show, πολύ καλός ήχος, και ένα συγκρότημα-φωτιά πάνω στην σκηνή. Ο Dickinson σίγουρα δεν μπορεί να τραγουδήσει όπως παλιά, αλλά αν αναλογιστεί κανείς τι έχει περάσει με το θέμα της φωνής (και εν τέλει της υγείας του) και που βρίσκεται τώρα, τρέχοντας πάνω-κάτω και κυριολεκτικά «ιδρώνοντας την φανέλα», με το επίπεδο της απόδοσης που εμφανίζει κάθε φορά, μπορεί κανείς να μιλήσει για θαύμα της φύσης. Χωρίς να έχω καταφέρει να δω την Maiden England περιοδεία που είχε προηγηθεί, που είμαι σίγουρος ότι ήταν επίσης κορυφαία, αλλά έχοντας ακόμα έντονες τις αναμνήσεις από τις εμφανίσεις τους το 2008, την οποία θεωρώ και ως την κορυφαία τους εμφάνιση, και το 2011, έχω την αίσθηση ότι και αυτή την φορά έπαιξαν εξίσου καλά με το 2011, αν όχι καλύτερα. Αυτό δεν ήταν συναυλία, ήταν λαϊκό προσκύνημα, ήταν μία εμπειρία μαζικής ύπνωσης και εκτόνωσης, ήταν η ενσάρκωση του αγνότερου metal πνεύματος, και χαίρομαι που εγώ με την παρέα μου, ως ταπεινοί προσκυνητές, καταφέραμε να το ζήσουμε ξανά από κοντά. Και κάπως έτσι ξεχάσαμε την ταλαιπωρία, τις ατελείωτες ουρές, τις μειωμένες προσβάσεις και τις καθυστερήσεις, και όλοι όσοι δεν τραγουδούσαμε Maiden στον δρόμο, είχαμε μείνει με ένα πλατύ χαμόγελο στα πρόσωπα και δύναμη και κουράγιο σε πνεύμα και σώμα, αφού για μία ακόμη φορά η Σιδηρά Παρθένα είχε κάνει το καθήκον της.
UP THE IRONS!

Κείμενο/φωτό: Κώστας Τσιρανίδης

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος