RICHIE KOTZEN @ ΚΥΤΤΑΡΟ LIVE STAGE, 06 ΙΟΥΛΙΟΥ 2018. O THOMAS OUTSHINED ΗΤΑΝ EKEI KAI ΓΡΑΦΕΙ

Με όσους συμπορευτές στον κόσμο της μουσικής είχαμε συζητήσει για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, αυθόρμητα όλοι μας – με πρωτοστάτη τον υποφαινόμενο -  προσπαθούσαμε να τον συγκρίνουμε με άλλους καλλιτέχνες που μας θυμίζει, με τον χαρακτηρισμό «μουσικό στυλ Glenn Hughes με φωνή Chris Cornell» να κυριαρχεί. Μετά τη συναυλία της Παρασκευής κατάλαβα πόσο λάθος ήμουν... Ο Richie Kotzen έχει ΞΕΚΑΘΑΡΑ το δικό του ύφος / στυλ και τη δικιά του «αλητεία»!!!
Ας πιάσουμε τα γεγονότα από τη αρχή. Η προσέλευση του κόσμου ήταν μεγάλη με ένα γεμάτο Κύτταρο να αναμένει την πρώτη εμφάνιση του βιρτουόζου κιθαρίστα επί αθηναϊκού εδάφους. Όπως πολύ απλά ο Richie Kotzen πέρασε ανάμεσα μας όταν βγήκε από το tour bus για να εισέλθει στο club, τόσο απλά βγήκε και πάνω στη σκηνή στις 22:25 με τη μουσική από τα ηχεία να μην έχει σταματήσει και τα φώτα να μην έχουν κλείσει. Μέχρι να καταλάβουμε ότι η συναυλία ξεκινάει, ο Richie ήδη έχει αρχίσει να παιδεύει την telecaster του με το riff από το Losing my mind και τα octave bends να μας ηλεκτρίζουν ασταμάτητα. Μπορεί το συγκρότημα να βρισκόταν πάνω στη σκηνή για τέταρτη συνεχόμενη μέρα, μετά από Βουκουρέστι, Σόφια και Θεσσαλονίκη, αλλά η απόδοση των μελών στάθηκε κάπου παραπάνω από τα ύψη. Ο ήχος ήταν αψεγάδιαστος καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Αυτό όμως, που πραγματικά είναι άξιο λόγου και θαυμασμού, είναι αφενός το πόσο καθαρά ακουγόταν η κιθάρα του Kotzen με το γνωστό fingerstyle που χρησιμοποιεί και, αφετέρου η φωνή του που βάδιζε άνετα σε επίπεδα στούντιο ηχογραφήσεων με το χαρακτηριστικό του γρέζι, το οποίο πολλές φορές «τερμάτιζε» με όλη του την ανάσα, να μας απογειώνει και να μη μας αφήνει να σταματάμε το χειροκρότημα και τους ζητωκραυγασμούς. Κι εδώ θέλω να σταθώ ανοίγοντας μια παρένθεση και να πω το πόσο άσχημο για το κοινό είναι όταν ευρέως γνωστοί αλλά και μικρότερης εμβέλειας τραγουδιστές, σε διαφορές μουσικές σκηνές «τεμπελιάζουν» και εκεί που πρέπει να πιάσουν τις απαιτητικές νότες στις καταλήξεις των στίχων, «υποτίθεται» δίνουν στο κοινό να τραγουδήσει… Σε λάθος σημεία  βρίσκουν να πάρουν ανάσες θα έλεγα… Αντίθετα, καλλιτέχνες σαν τον Richie Kotzen, «ιδρώνουν τη φανέλα» και τα δίνουν όλα πάνω στη σκηνή ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΚΠΤΩΣΗ. Μπορεί να προτίμησε να είναι ολιγομίλητος ανάμεσα στα τραγούδια και συνήθως με κλειστά τα μάτια.

Από την άλλη μεριά, όμως, η ασταμάτητη ανταπόκριση του κοινού στα ερεθίσματα της μουσικής και φωνητικής του δεξιότητας, τον παρέσερναν σε χαμόγελα που μας υποδήλωναν ότι κι αυτός από τη σκηνή ένιωθε το ίδιο όμορφα κι αυτό φάνηκε ουκ ολίγες φορές. Επομένως, μπορεί να αρκέστηκε σε λίγα λόγια, αλλά σίγουρα μας άγγιξε χαρίζοντας μας πολλά μεστά και πλούσια σε συναισθήματα guitar solos, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το μεγάλης διάρκειας solo στο Fear  και τα μάτια όλων μας να είναι καρφωμένα στην ταστιέρα του Kotzen.

Πέρα από τα ωραία drum & bass solos (που ακόμη κι εδώ η απλότητα του Kotzen φάνηκε όταν προτίμησε να μείνει μαζί μας κάτω και δεξιά της σκηνής και να δει κι αυτός τα solos παρά να αποχωρήσει προσωρινά στο backstage), αξίζει να γίνει μνεία για τη συνολική απόδοση των ρυθμικών πολυβόλων, Mike Bennett και Dylan Wilson σε drums και μπάσο αντίστοιχα, καθώς τα «χοντρά» γεμίσματα από τον Wilson και το παίξιμο του Bennett προσέδωσαν μια ακόμη εντονότερη δυναμική στην ζωντανή εκτέλεση όλου του setlist. Τα κομμάτια που επέλεξε το συγκρότημα κάλυψαν όλη τη σόλο περίοδο του Kotzen. Από τη μία το Socialite (1994) και από την άλλη το The Damned (2016), ενώ την τιμητική τους είχαν και τα πλήκτρα- ή μάλλον τα πειραγμένα και παραμορφωμένα γεμάτο wah πλήκτρα- με τα οποία, πλην των solos, ερμήνευσε και το πρόσφατο Meds αλλά και το παλαιότερο The Road. Από κει και πέρα, δε θα μπορούσαν να λείψουν κομμάτια όπως το Bad Situation, Love is Blind και Fooled Again.
Πραγματικά, δυσκολεύομαι να διακρίνω highlights, αλλά σίγουρα καθώς πλησίαζε η ώρα για το τέλος, όσοι ήμασταν μπροστά στη σκηνή γνωρίζαμε ότι  σύμφωνα με το setlist απουσίαζε ο ύμνος του και αυτό μας άφηνε μια πικρία… Αφού μας «επιτέθηκε» με το War Paint και αποχώρησε για λίγα δευτερόλεπτα, αντί για το προγραμματισμένο Riot (που κυκλοφόρησε προ ενός μήνα περίπου), ο Richie μας αποχαιρέτησε με το You can’t save me τελικά και ένα ολόκληρο Κύτταρο να σείεται. Το ρολόι έλεγε 00:05 όταν ο Kotzen μας αποχαιρετούσε.
Τέλος, το συγκεκριμένο live θύμισε - αν εξαιρέσουμε τον ανεπαρκή κλιματισμό - συναυλία εξωτερικού, καθώς, κατόπιν θερμής παράκλησης του ίδιου Richie Kotzen, το κοινό, δεν κάπνισε εντός του συναυλιακού χώρου με το μέτρο αυτό να έχει σχεδόν την απόλυτη εφαρμογή του∙ γεγονός αρκετά ελπιδοφόρο για το μέλλον των αντίστοιχων συναυλιών σε κλειστούς χώρους.

Απίστευτη βραδιά, πρωτόγνωρη συναυλία, μοναδικός ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ! Μακάρι, το συγκεκριμένο live να αποτελεί μόνο την αρχή για τις επισκέψεις του Kotzen στην Ελλάδα και -γιατί όχι- με την πρώτη ευκαιρία να τον δούμε και με τους Winery Dogs!

Κείμενο/Φωτό: Thomas_outshined

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος