Η προηγούμενη φορά που είχα δει τους (Τex/Mex) Calexico ήταν το 2.000 στο ιστορικό Ρόδον και ήμουν περίεργη για το πώς θα μου φαινόταν το συγκρότημα μετά από τόσα χρόνια και σε τόσο διαφορετικό χώρο.
Ήδη είχε προηγηθεί μία ακόμη συναυλία sold out την προηγούμενη μέρα, αλλά κι αυτή τη φορά το θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο. Και καθώς πολλοί επέλεξαν να έρθουν και τις 2 μέρες, το setlist ήταν ελαφρά διαφοροποιημένο (τη δεύτερη μέρα απουσίασαν τα Frontera/Trigger και το Crystal Frontier).
Όταν το συγκρότημα εμφανίστηκε η σκηνή γέμισε μουσικούς (7 συνολικά) αλλά και όργανα, κλασσικά και ηλεκτρικά. Ο frontman Joey Burns (ιδρυτικό μέλος μαζί με τον ντράμερ John Convertino) ήταν ιδιαίτερα ευγενικός και προσηνής με το κοινό.
Η συναυλία ξεκίνησε ήπια, σχεδόν διστακτικά με το The Town & Miss Lorraine, από το νέο άλμπουμ των Calexico ‘The thread that keeps us’. Παρά το γεγονός ότι το άλμπουμ στο σύνολό του υπολείπεται των προηγούμενων και κινείται αρκετά σε ήχους funk θυμίζοντας Talking Heads σε κάποια σημεία, το συγκεκριμένο κομμάτι σε κερδίζει με την country / Americana απλότητα και την αμεσότητα της μελωδίας του και με στίχους που ξεδιπλώνουν με κινηματογραφική παραστατικότητα τις ιστορίες των Calexico, κάτι για το οποίο είναι ιδιαίτερα γνωστοί και αγαπητοί. Και το ταξίδι ξεκινά..
Παλιές και νέες δημιουργίες διαδέχονται η μία την άλλη, ενώ κάθε τόσο παρεμβάλλονται τραγούδια άλλων δημιουργών αλλά και παραδοσιακά ακούσματα latin (mariachi, conjunto, cumbia, tejano) σε πάντρεμα με country, jazz αλλά και post-rock. Όλα όμως το ίδιο λυρικά, νοσταλγικά και πάντα με παραστατικές εικόνες.
Άλλοτε παρακολουθούσαμε ροκ συναυλία με κιθαριστικά σόλο – από τις καλύτερες στιγμές η παρεμβολή του αγαπημένου μου ‘For your love’ των Yardbirds, με τρεις κιθάρες σε εκπληκτική εκτέλεση. Στο ίδιο πνεύμα ακούσαμε το ‘Love will tear us apart’ των Joy Division, όχι τόσο επιτυχημένο όμως, είναι η αλήθεια. Και βέβαια, το ‘Alone again or’ των Love που ακούστηκε στα encore, σε εκτέλεση πολύ κοντά στην αρχική λόγω πνευστών και κιθάρας που ξεσήκωσε το κοινό και απέδειξε τη δυναμική και τη διαχρονικότητα του τραγουδιού.
Και άλλοτε βρισκόμαστε στη Λατινική Αμερική, με την ισπανική γλώσσα να κυριαρχεί στους στίχους που ντύνουν μουσικές cumbia και rumba (Flores y Tamales, Cumbia de Donde, Güero canelo). Εδώ τα ηλεκτρικά όργανα έχουν δώσει τη θέση τους στα ακουστικά, το κοντραμπάσο και οι τρομπέτες κυριαρχούν και οι μαράκες συνοδεύουν. Όλοι λικνίζονται στις θέσεις τους και ταξιδεύουν με τη φαντασία τους μακριά. Και οι μουσικοί αφήνουν για λίγο την κιθάρα ή την τρομπέτα διαγράφοντας κάποια χορευτικά βήματα στο λατινικό ρυθμό.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό το πόσο εύκολα, συχνά και χωρίς λάθη αλλάζουν οι μουσικοί τα όργανα που παίζουν ακόμη και στη μέση ενός τραγουδιού. Όλοι τους συντελούν στην εικόνα ενός δεμένου συνόλου. Τις εντυπώσεις ωστόσο έκλεψαν οι τρομπετίστες – μεταξύ άλλων - Jacob Valenzuela και Martin Wenk καθώς και ο ισπανός κιθαρίστας Jairo Zavala, ιδιαίτερα επικοινωνιακός με το κοινό, το οποίο ανταποκρίθηκε πρόθυμα στις κιθαριστικές του προ(σ)κλήσεις.
Οι παρουσίες εξάλλου των δικών μας Monica και Ανδρ. Μπάμπαλη έδεσαν αρμονικά στο ύφος και την ατμόσφαιρα της βραδιάς, περισσότερο κατά τη δική μου άποψη στο ‘Τι είναι αυτό που το λένε αγάπη’, το οποίο το κοινό απόλαυσε σχεδόν με κατάνυξη.
Η συναυλία έκλεισε με το ‘Guero Canelo’ από την ταινία ‘Flor de Muertos’ μέσα από χειροκροτήματα και επευφημίες. Κλείνοντας θα λέγαμε ότι πέρα από τη μοναδική ατμόσφαιρα που ξέρουν να φτιάχνουν οι Calexico και τη δεδομένη αγάπη που εισπράττουν από ελληνικό κοινό, περάσαμε μία βραδιά ακούγοντας ‘πραγματική μουσική, με πραγματικά όργανα παιγμένα από πραγματικούς μουσικούς που κάνουν πραγματικά λάθη!’ όπως μας είπε στο τέλος ο Burns!
ΚΕΙΜΕΝΟ/ΦΩΤΟ; ZIGGY STARDUST
Δημοσίευση σχολίου