ROD STEWART- ABSOLUTELY LIVE (1982): Η ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΔΙΚΟΥ PERFORMER.

Στα τέλη της των 70’s o Rod Stewart είχε αλλάξει αρκετά τον ήχο του ενσωματώνοντας αρκετά στοιχεία disco. Έτσι το άλμπουμ του Blondes Have More Fun (1978) έγινε το πιο πετυχημένο του, μετά το Every Picture Tells a Story, καθώς πούλησε πάνω από 4.000.000 δίσκους και σημαντικό ρόλο έπαιξε και η επιτυχία του single Do ya think I’m sexy. Ταυτόχρονα ο  Stewart απασχολούσε τον τύπο της εποχής για τις σχέσεις του με μοντέλα και ηθοποιούς. Το 1981 κυκλοφορεί το Tonight I’ yours το οποίο, αν και έχει επιρροές synth pop και new wave, έχει αρκετά από τα στοιχεία που τον καθιέρωσαν στην αρχή των 70’s.  Το περιοδικό Rolling Stone επεσήμανε ότι ο Rod φάνηκε να βρίσκει τη σπίθα που είχε χαθεί στα τελευταία άλμπουμ του και ότι ο ήχος του ήταν αρκετά φρέσκος και μοντέρνος. Το ομότιτλο κομμάτι χάρισε στον Rod το πρώτο του UK Top 10 μετά από τρία χρόνια. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Tonight I’ yours ήταν το Young Turks που έφτασε στο αμερικανικό Top 5 chart και το No. 11 στο βρετανικό.
 Στις 11 Νοεμβρίου 1981, ο Rod ξεκίνησε την πρώτη του περιοδεία στη Βόρεια Αμερική μέσα σε δύο χρόνια. Την ίδια εποχή έκαναν περιοδεία στη Βόρεια Αμερική και οι Rolling Stones, οπότε σύντομα έγινε φανερό ότι ο Rod και ο Jagger ήταν σε άμεσο ανταγωνισμό. Ο Rod κατάφερε να «κλέψει» τη δόξα από τους Stones με τη συναυλία που έδωσε στο Los Angeles Forum στις 19 Δεκεμβρίου 1981, η οποία μεταδόθηκε ζωντανά στο Leicester Square Odeon  του Λονδίνου.  Η συναυλία μεταδόθηκε και από αρκετά τηλεοπτικά δίκτυα σε όλο τον κόσμο. Υπολογίζεται ότι την παρακολούθησαν πάνω από 60.000.000 τηλεθεατές! Από αυτή τη συναυλία αλλά και από τις υπόλοιπες της αμερικανικής του περιοδείας, καθώς και από τις συναυλίες που έδωσε στο Λονδίνο, προέκυψε το υλικό για το Absolutely Live, το διπλό live που κυκλοφόρησε το 1982.

Η εισαγωγή στο άλμπουμ γίνεται με το The stripper του David Rose, ένα instrumental που είχε ηχογραφηθεί το 1958 και συνήθως το χρησιμοποιούσαν σε striptease show.  Ακολουθεί  το Tonight I’m  yours, μεγάλη επιτυχία εκείνη την εποχή, ένα κομμάτι ιδανικό να ξεσηκώσει το κοινό.  Στη συνέχεια η διασκευή στο κλασικό Sweet Little Rock and Roller του Chuck Berry.  Πάντα ο Rod παίζει αρκετές διασκευές στις συναυλίες του. Ειδικά τα τελευταία χρόνια τα περισσότερα τραγούδια που ακούγονται στις συναυλίες του είναι διασκευές.  Έχει μια μοναδική ικανότητα να προσαρμόζει αυτά τα τραγούδια στην ιδιαίτερη βραχνή φωνή του και να τους δίνει άλλη διάσταση.  Το  ίδιο συμβαίνει και με τα Little Quennie (πάλι του Chuck Berry), που ακούγεται medley με το She won’t dance with me και The great pretender (ίσως στη καλύτερη εκτέλεση όλων των εποχών για το συγκεκριμένο κομμάτι).  Το Hot Legs είναι από τα πιο κεφάτα τραγούδια του Rod και το ερμηνεύει με φοβερή ενέργεια. Ειδικά το ντουέτο με την Tina Turner, από τη συναυλία στο Los Angeles Forum, έμεινε στην ιστορία. 

Δυστυχώς στο Absolutely Live δεν περιέχεται η συγκεκριμένη εκτέλεση, την οποία μπορούμε να βρούμε  στο Tonight He’s Yours (το home video που κυκλοφόρησε αργότερα). Αν και το Tonight’s the night δεν είναι κλασικό συναυλιακό κομμάτι, o κόσμος δείχνει να το απολαμβάνει και τραγουδά συνεχώς μαζί με τον Rod. Το Passion είναι ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα κομμάτια του, αλλά και από τα πλέον αγαπημένα μου. Στη συγκεκριμένη εκτέλεση δίνεται έμφαση στη rock πλευρά του κομματιού, σε αντίθεση με τα disco στοιχεία του που ατονούν (σε σύγκριση με την εκτέλεση στο Foolish Behaviour). Το You ‘re in my heart είναι από τα δημοφιλέστερα κομμάτια και ο Rod δίνει την ευκαιρία στο κοινό να τραγουδήσει το ρεφρέν, αποδεικνύοντας ότι ξέρει όσο λίγοι τον τρόπο να αγγίξει τους θαυμαστές του και να τους κάνει να αισθάνονται ότι βρίσκονται δίπλα του στη σκηνή και τον συνοδεύουν σ’ αυτό το show.  Βουτιά στο παρελθόν με το Rock my Plimsoul, ένα κομμάτι blues rock που προέρχεται από το άλμπουμ Truth του παλιόφιλου (από τις μέρες των Faces) Jeff Beck. O Beck έχει γράψει τη μουσική και ο Stewart τους στίχους.
    Η αρχή στην τρίτη πλευρά γίνεται με το hit, Young Turks, μια ιστορία για τον κυνηγημένο έρωτα ενός νεανικού ζευγαριού, που έχει μια χροιά η οποία θυμίζει Dire Straits. To Guess I’ ll always love you, που ακούγεται μετά, είναι ένα κομμάτι που για πρώτη φορά ακούστηκε στο Absolutely Live και αποτελεί αποτέλεσμα της συνεργασίας του Rod Stewart (και μελών της μπάντας του) με τον Bernie Taupin (τον κορυφαίο στιχουργό, που έχει ταυτιστεί με τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Elton John). Με το Gasoline Alley επιστρέφει στα πρώτα του χρόνια μετά τους Faces, στην αρχή της solo καριέρας του. Ένα τραγούδι που συνυπογράφουν ο Rod Stewart και ο Ron Wood των Stones και, παρ’ όλο ότι είναι εξαιρετικό, μοιάζει λίγο αταίριαστο με την κλίμα της συναυλίας καθώς είναι έντονα νοσταλγικό και μελαγχολικό. Μετά είναι η σειρά του Maggie May της πολύ μεγάλης του επιτυχίας, που είχε φτάσει στο No1 του Billboard. O Rod συνεχίζει να απομακρύνει το μικρόφωνο από το στόμα του, αφήνοντας το κοινό να παίξει τον ρόλο του. «Your song!» φωνάζει και ο κόσμος ανταποκρίνεται με προθυμία. Η τρίτη πλευρά ολοκληρώνεται με το μέτριο Tear it up, ένα κομμάτι με rock ‘n roll ρυθμό, που μοιάζει σαν φόρος τιμής στους αγαπημένους του καλλιτέχνες των 50’s.

Θεωρώ ότι η τέταρτη πλευρά του Absolutely Live είναι και η καλύτερη. To Do ya think I’m sexy είναι ένα κομμάτι για το οποίο λατρεύτηκε, αλλά και κατηγορήθηκε. Η live εκτέλεση είναι ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, που δεν αφήνει αδιάφορο ακόμη τον πιο αυστηρό επικριτή του.  Στο τέλος του κομματιού ο Rod αποθεώνει τον ντράμερ Tony Brock για το εξαιρετικό του σόλο. Η εκτέλεση του Sailing πλημμυρίζει με συναισθήματα το κοινό. Ένα αθάνατο τραγούδι που κανένας ποτέ δεν θα μπορέσει να το ερμηνεύσει καλύτερα. Το I don’t wanna talk about it είναι μια άγρια μπαλάντα, που ο Rod τραγουδά μαζί με το κοινό. Μοναδική στιγμή. Σπάνια αισθάνεσαι αυτό το δέσιμο καλλιτέχνη-κοινού, όσο σε αυτό το κομμάτι. Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με εντυπωσιακό τρόπο, καθώς ο Rod Stewart, η Tina Turner και η Kim Carnes (που εκείνη την εποχή γνώριζε μεγάλη επιτυχία με το Betty Davies eyes) τραγουδούν το κλασικό Stay with me. Ένα ιστορικό κομμάτι από την εποχή των Faces. Μια ιστορική εκτέλεση, που αποτελεί την κορυφαία στιγμή του δίσκου. Ένας πραγματικός δυναμίτης, με τους τρεις κιθαρίστες της  μπάντας (Jim Cregan, Robin Le Mesurier και Wally Stocker) να οργιάζουν. O καλύτερος επίλογος για ένα κλασικό live άλμπουμ.
Πολλοί σημαντικοί κριτικοί δέχθηκαν με ενθουσιασμό το Absolutely Live. Ανεξάρτητα από την επιτυχία του άλμπουμ ή την άποψη των κριτικών, αποδείχθηκε ότι ήταν κακή ιδέα να μπει ο Rod σε διαδικασία σύγκρισης με τους Rolling Stones. Οι Stones ήταν το κορυφαίο συγκρότημα, απολάμβαναν περισσότερη δημοσιότητα και πουλούσαν περισσότερα εισιτήρια. Την ευθύνη για τον κακό σχεδιασμό ανέλαβε ο μάνατζερ του Stewart o Bill Gaff. Ο Gaff δήλωσε στον τύπο ότι είχε προειδοποιήσει τον Stewart πως δεν θα ωφελούσε την καριέρα του ένα live εκείνη τη στιγμή, αλλά εκείνος δεν τον άκουσε. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσει μια δικαστική διαμάχη μεταξύ Stewart-Gaff. Παράλληλα μεγάλος μπελάς για τον Rod ήταν η φιλόδοξη σύζυγός του Alana, η οποία τον πίεζε να υποστηρίξει τα επαγγελματικά της σχέδια (ήταν ηθοποιός και μοντέλο). Συχνά έκανε παρεμβάσεις στη δουλειά του Rod, με αποτέλεσμα αρκετοί συνεργάτες του να απομακρυνθούν μετά από απαίτησή της.

Τελικά το Absolutely Live κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1982. Η διαφημιστική καμπάνια που το συνόδευσε ήταν ανεπαρκής, με αποτέλεσμα οι πωλήσεις του να είναι ανέλπιστα μικρές. Στην Αγγλία πούλησε λιγότερο από 50.000 δίσκους (φτάνοντας στο No35), ενώ στην Αμερική έφτασε στο No46 και χρειάστηκε μια δεκαετία για να φτάσει τους 500.000 δίσκους. Αν συνδυαστούν αυτοί οι αριθμοί με τους αντίστοιχους του προηγούμενου άλμπουμ του, καταλαβαίνουμε ότι απέτυχε εμπορικά. Ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι περιελάμβανε και δυο κομμάτια σε πρώτη εκτέλεση. Η εμπορική αποτυχία δεν μπορεί να καλύψει την μεγάλη καλλιτεχνικά αξία του Absolutely Live, που ηχογραφήθηκε την εποχή που ο Rod Stewart ήταν ο κορυφαίος performer. 
Ενώ κάποιοι θεώρησαν ότι ο Rod δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει αυτή την αποτυχία και τα προσωπικά του προβλήματα και ότι θα περνούσε στο περιθώριο, ήρθαν τα γεγονότα να διαλύσουν όλες αυτές τις υποθέσεις. Ο Rod μπήκε στο studio και ξεκίνησε ηχογραφήσεις για το επόμενο άλμπουμ του, το Body Wishes, που του χάρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία και ένα νέο hit (το Baby Jane που έφτασε στο Νο1 του βρετανικού chart).
Στο εσώφυλλο του δίσκου υπάρχει ένα σημείωμα γραμμένο από τον Rod Stewart, που το θεωρώ πολύ χρήσιμο για τον ακροατή. Σε αυτό ο Rod (που έκανε και την παραγωγή του άλμπουμ) ξεκαθαρίζει ότι ο στόχος του ήταν να μεταφέρει ατόφια την ατμόσφαιρα του live. Έτσι σκόπιμα πέρασαν στην ηχογράφηση κάποιες ατέλειες, που μπορεί να ενοχλούν τους τελειομανείς, αλλά συνεισφέρουν στην αυθεντικότητα αυτού του δίσκου.
Ολοκληρώνω μεταφέροντας με ακρίβεια τα λόγια του Rod Stewart που απευθύνονται σε όποιον έχει βάλει το Absolutely Live στο πικάπ και ετοιμάζεται να το απολαύσει: « …have a stiff drink, turn the volume knob of your gramophone to loud, and away you go».

TRIVIA
•   Όταν κυκλοφόρησε σε cd το Absolutely Live αφαιρέθηκαν τα "The Great Pretender" και "I Guess I'll Always Love You". Έτσι κυκλοφόρησε σαν μονό cd.
•  Το artwork έγινε από τους  Jay Vigon and Richard Seireeni, οι οποίοι συνεργάστηκαν με πολλούς καλλιτέχνες στο διάστημα 1982-1986 (David Lee Roth, Autograph, Devo, Wasp, Kim Carnes, Sammy Hagar)
•  O Rod και η Alana παντρεύτηκαν το 1979. Απέκτησαν δυο παιδιά (την Kimberly και τον Sean). Χώρισαν το 1984, αλλά εκείνη διατήρησε το επώνυμό του.
•  Ο Bill Gaff είχε αναλάβει τον Rod Stewart μετά την αποχώρησή του από τους Faces. Στα τέλη των 70’s ανακάλυψε και προώθησε τον John Mellencamp, ενώ συνεργάστηκε με τους Status Quo, Rory Gallagher, Air Supply.
•  Είναι γνωστή η αγάπη του Rod για το ποδόσφαιρο. Συμπαίκτης του στη σχολική ομάδα που συμμετείχε ήταν ο Ray Davies των Kinks! 

ΘΟΔΩΡΟΣ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ 
8/7/18  

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος