Έως τότε κανείς δεν είχε φανταστεί ότι τα 4 μέλη των Kiss θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν προσωπικό άλμπουμ. Έχοντας ζεστή την επιτυχία του Love Gun (1977, Νο4 Αμερική) και κυρίως έχοντας βαρεθεί τη λογική δίσκος - περιοδεία, δίσκος - περιοδεία, θέλησαν να κάνουν κάτι διαφορετικό. Ειδικά τότε που το όνομά τους ήταν στην κορυφή. Συνοδοιπόροι στην ιδέα των προσωπικών άλμπουμ ήταν ο manager τους Bill Aucoin και ο ιδιοκτήτης της Casablanca Rec., Neil Bogart.
Εκμεταλλευόμενοι τη μεγάλη επιτυχία τους, ξεκινούν τα γυρίσματα της ταινίας Kiss meets the Phantom of the Park που βγήκε στους κινηματογράφους με τίτλο Attack of the Phantoms και ήταν μια παταγώδης αποτυχία. Το σενάριο ήθελε τους 4 Kiss super ήρωες, αλλά τελικά τους πρόβαλε μάλλον σαν κλόουν! Πολύ χαμηλού επιπέδου γυρίσματα αλλά και σενάριο, οδήγησε το συγκρότημα σε ρήξη με τον Aucoin και σύντομα ξεχάστηκε. Επανακυκλοφόρησε στο DVD Kissology Vol.Two 1978-1991 και πραγματικά είναι τόσο αφελής που υπάρχουν στιγμές που απορείς με τη χαμηλή ποιότητα παιξίματος και σκηνοθεσίας.
Ο Peter Criss θυμήθηκε R&B που του άρεσε, ο Ace Frehley τους επηρεασμούς του από τον Jimi Hendrix, o Gene Simmons τους …Beatles και μόνο ο Paul Stanley παρέμεινε σταθερός στον ήχο των Kiss. "Δεν μου άρεσε το άλμπουμ του Gene, βρήκα καλό και με εξέπληξε το άλμπουμ του Ace, του Criss το άκουσα μόνο μια φορά στο γραφείο του Aucoin" είχε πει ο Stanley ((περιοδικό Classic RockΑυγ.2013)
Από τους 4, μόνο ο Peter Criss δούλευε με μεγάλο ενθουσιασμό γιατί πίστευε πολύ στον εαυτό του μετά την επιτυχία του Beth (1976, No 7 Αμερική). Οι άνθρωποι με τους οποίους δούλεψαν στενά στην παραγωγή ήταν για τον Gene Simmons ο Sean Delaney, συνεργάτης των Kiss, για τον Ace Frehley o Eddie Kramer, για τον Paul Stanley o Jeff Clixman και για τον Peter Criss o Vini Poncia. Ενδόμυχα όλοι πίστευαν (σ.σ. ή φοβόντουσαν) ότι μια προσωπική επιτυχία μπορεί να οδηγούσε στη διάλυση των Kiss και κάτι τέτοιο δεν ήθελε κανείς.
Από την πλευρά των πολυπληθών fans, το γεγονός ότι και οι 4 θα κυκλοφορούσαν προσωπικά άλμπουμ ήταν πολύ σημαντικό. Η ημερομηνία κυκλοφορίας των 4 άλμπουμ θα ήταν κοινή και ορίστηκε η 18η Σεπτεμβρίου 1978. Βέβαια σε αυτό δεν συμφώνησαν όλοι που φοβήθηκαν ότι θα προβληθούν κάποια σε βάρος των υπολοίπων, αλλά επικράτησε η ιδέα να κυκλοφορήσουν και τα 4 μαζί σαν να είναι ένα άλμπουμ! Η Casablanca Rec. τύπωσε 1.000.000 αντίτυπα από το καθ ένα, χωρίς καλά καλά να γνωρίζει ποιο θα έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο στο κοινό, ξόδευσε 2.500.000$ για διαφήμιση! Κανένα από τα άλμπουμ δεν πούλησε το 1.000.000 αντίτυπα που τυπώθηκαν, επιστρέφοντας πίσω στις αποθήκες σεβαστό αριθμό άλμπουμ που διατέθηκαν στο εμπόριο μετά από καιρό σαν cut outs (καταργημένα με πολύ φθηνή τιμή, αυτά που βρίσκαμε στην αγορά με κομμένα τη μια γωνία του εξώφυλλου). Το μόνο από τα 4 που κατάφερε να πουλήσει περισσότερο (σ.σ. πουθενά δεν βρήκα συγκριτικές πωλήσεις μεταξύ τους) ήταν το άλμπουμ του Ace Frehley (Νο 26 Αμερική) κι αυτό γιατί έβγαλε ένα πετυχημένο single, το New York Groove (Νο 13 Αμερική) παλιά επιτυχία των Hello, σύνθεση του Russ Ballard!
Σύμφωνα με τον Alvin Ross, συνεργάτη του Bill Aucoin, υπήρξε άλμπουμ που οι επιστροφές του (από το 1.000.000 που διατέθηκαν στα καταστήματα) ήταν περισσότερες από τις πωλήσεις του!!!!
Όλοι τότε περίμεναν τα άλμπουμ των Paul Stanley και Gene Simmons να κάνουν τη διαφορά, να όμως που αυτό που ξεχώρισε και μάλιστα άνετα ήταν του Ace Frehely με τη συμμετοχή του ντράμερ Anton Fig, αργότερα μέλος της Ace Frehley's Comet.
Το άλμπουμ που Paul Stanley σταμάτησε στο Νο 40 του αμερικάνικου chart και το single Hold Me, Touch Me πήγε έως το Νο 46 των μικρών δίσκων και μάλλον ήταν το πιο αδιάφορο από τα 4. Μερικά ονόματα μουσικών που έπαιξαν μαζί του ήταν οι Bob Kulick (κιθάρες), Carmine Appice (ντραμς), Doug Katsaros (πλήκτρα) και Maria Vidal (φωνητικά πρώην σύζυγο του Desmond Child!)
Το προσωπικό άλμπουμ του Gene Simmons (No 22 Αμερική) είχε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία και οι στίχοι των τραγουδιών του ήταν σίγουρα πιο ενδιαφέροντες από αυτούς που τραγουδούσε στους Kiss. Η επιτυχία του ήταν το Radioactive (Νο 47 Αμερική, Νο 41 Μ.Βρετανία) και οι καλεσμένοι όπως διαβάσατε πιο πάνω, πολλοί. Τέλος το άλμπουμ του ντράμερ Peter Criss (No 43 Αμερική) μουσικά ήταν πολύ έξω από τα στερεότυπα των υπόλοιπων και μάλιστα γι αυτό και κατακρίθηκε! Περιείχε τη διασκευή της μεγάλης επιτυχίας Tossin' and Turnin του Bobby Lewis από το 1961 που όμως δεν βοήθησε καθόλου το άλμπουμ ενώ τα περισσότερα τραγούδια από το 1971 όταν ο Criss έπαιζε στους Lips! Το άλμπουμ έτυχε της μικρότερης επιτυχίας (Νο43) από τα 4 και κανένα από τα 2 singles που κυκλοφόρησε Don't You Let Me Down and You Matter to Me δεν μπήκε στα charts!
Η αποθέωση του marketing και της εκμετάλλευσης είναι η κυκλοφορία του Best of Solo Albums(!) με 3 τραγούδια από κάθε προσωπικό άλμπουμ.
Το 2018 τα 4 άλμπουμ επανακυκλοφόρησαν σε βινύλιο στο box set με τίτλο The Solo Albums - 40th Anniversary Collection
Τρία χρόνια αργότερα ο Ace Frehley θα αποχωρούσε από τους Kiss.
Την επιμέλεια των 4 εξώφυλλων ανέλαβε ο Eraldo Carugati που αρχικά είχε σκεφτεί να χρησιμοποιήσει μια ολόσωμη φωτογραφία τους αλλά τελικά προτίμησε τα πορτραίτα. Και μάλιστα όχι φωτογραφία, αλλά ζωγραφισμένο πορτραίτο, κρατώντας το λογότυπο του συγκροτήματος και προσθέτοντας το όνομα κάθε μέλους. Δεν ήθελε να φορτώσει με πολλά γράμματα και στοιχεία το εξώφυλλο ώστε η δύναμη του να είναι το πορτραίτο που το βοήθησε με μια φωτεινή γραμμή από πίσω! Ο Carugati είχε δουλέψει και με τους Rush στο Fly by Night και η αρχική του προσέγγιση περιείχε και το λαιμό κάθε μέλους. Όμως όταν είδε τα πορτραίτα ο καλλιτεχνικός διευθυντής Dennis Woloch του είπε να αφαιρέσει τους λαιμούς γιατί έμοιαζαν σαν καρατομημένοι.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
27/7/18
Δημοσίευση σχολίου