Ποτέ δεν θεώρησα το Frampton Comes Alive σαν ένα από τα καλύτερα live άλμπουμ. Σαν άλμπουμ, μού σύστησε τον Peter Frampton που μέχρι τότε μόνο ακουστά είχα το όνομά του, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι όταν άκουσα στο ραδιόφωνο τη live εκτέλεση του «Showme the Way» πήγα αμέσως στο Music Corner στην οδό Πανεπιστήμιου και το αγόρασα. Έως τότε κανείς δεν τον ήξερε στην Ελλάδα! Ήταν γνωστός στην Αγγλία και στην Αμερική, αλλά έως εκεί. Ο νεαρός Frampton είχε έως τότε μια συμπαθητική προς καλή καριέρα παίζοντας αρχικά με τους Herd που κυκλοφόρησαν μια σειρά μέτριων singles από το 1965 έως και 1971 με μεγαλύτερη επιτυχία το “Idon’t want our love to die" (No 5 UK 1968) ενώ είχε παίξει και στους Preachers στους οποίους παραγωγή και management έκανε ο μπασίστας των Rollιng Stones, BillWyman.
Ο Frampton ήταν μαθητής στο ίδιο τεχνικό σχολείο του Bromley που πήγαινε κι ο David Bowie, μόνο που ο δεύτερος ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος!Το 1969 βλέπει την καριέρα του να ανοίγει τα φτερά της, όταν ο Steve Marriott αποχωρεί από τους Small Faces και φτιάχνει τους πιο rock blues (με soul φωνητικά) Humble Pie. Μένει μαζί τους έως και την κυκλοφορία του τέταρτου άλμπουμ τους, "Rock On" (1972) για να αποχωρήσει και να δοκιμάσει κι αυτός την περίφημη σόλο καριέρα. Το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του, κυκλοφόρησε το 1972 με τίτλο "Wind of Change" και παρ' όλες τις καλές συμμετοχές (Ringo Starr, Billy Preston και KlausVoorman) καταφέρνει να φθάσει έως το Νο 177 του αμερικάνικου chart. Καλύτερα τα πήγε το "Frampton's Camel" (No 110 USA) με τον Rick Wills στο μπάσο (Foreigner, Bad Company μεταξύ άλλων). Και το τρίτο του άλμπουμ κινείται σε ρηχά νερά (Νο 125 USA) για να φτάσουμε στο 1975, χρονιά καμπή στην καριέρα του, στο τέταρτο προσωπικό άλμπουμ με τίτλο απλά "Frampton" (No 32 USA).
Βλέποντας την καριέρα του να μην κάνει το μεγάλο άλμα, αποφασίζει να συναντήσει τον εκ των ιδιοκτητών της δισκογραφικής εταιρείας A&M Records, Jerry Moss, το M από (το Α ήταν ο Herbert Alpert, πετυχημένος τρομπετίστας με πολλές επιτυχίες τη δεκαετία του '60 αλλά και '70) και να του προτείνει την κυκλοφορία ενός live άλμπουμ. Να πούμε ότι εκείνη την εποχή η A&M Records είχε μεγάλες επιτυχίες σχεδόν σε όλα τα είδη μουσικής με καλλιτέχνες όπως (Cat Stevens, Burt Bacharach, Liza Minelli, Paul Williams, Herb Albert, Carole King κ.α.) και η δισκογραφική επιτυχία του Frampton, όπως διαβάσατε και πιο πάνω ήταν μετριότατη, με εξαίρεση το τελευταίους του άλμπουμ. O Moss τον ρώτησε πόσα πίστευε ότι θα πουλούσε ένα Live άλμπουμ κι ο Frampton του απάντησε "250-300.000 αντίτυπα".Ο Moss βρήκε το νούμερο εφικτό και του είπε να προχωρήσει. Το μεγαλύτερο μέρος των ζωντανών ηχογραφήσεων που συμπεριέλαβε στο άλμπουμ έγιναν στο Winterland club του San Francisco (1975) αλλά και στο Long Island Arena και Sunny Plattsburgs της Ν. Υόρκης.
Οι ηχογραφήσεις στο Winterland club έγιναν σε 24κάναλο (πολύ προχωρημένο για εκείνη την εποχή) master recorder, ενώ οι άλλες ηχογραφήσεις σε 16κάναλο κι οι ταινίες ήταν 15ιντσών με ήχο Dolby "A". Η πρώτη εκτίμηση ήταν να κυκλοφορήσει σαν μονό άλμπουμ, αλλά με συμβουλή της A&M Records το μονό έγινε διπλό αφού το υλικό ήταν καλό. Βέβαια παρουσιάστηκαν διάφορα τεχνικά προβλήματα όπως συμβαίνει σε όλα τα Live, όπως το μικρόφωνο που έπαιρνε τον ήχο από τα ντραμς δεν είχε τη σωστή γωνία και ο ήχος δεν πέρασε όπως θα έπρεπε και άλλα τεχνικά προβλήματα που το αυτί του απλού ακροατή δεν πιάνει. Το μόνο τραγούδι που υπέστη μεγάλη στουντιακή παρέμβαση ήταν το "I wanna Go to the Sun", ενώ τα υπόλοιπα γράφτηκαν όπως ηχογραφήθηκαν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του "Show Me the Way" (η rhythm κιθάρα γράφτηκε στο studio) όπου ο τεχνικός στο live είχε ξεχάσει να βάλει μικρόφωνο στο talk-box με αποτέλεσμα να μην γραφτεί (!) και να χρειαστεί παρέμβαση στο studio. Η χρησιμοποίηση του talk-box άλλαξε το όλο κομμάτι που σημειωτέoν όταν είχε παρουσιαστεί στη studio εκτέλεση (στο άλμπουμ "Frampton") είχε περάσει απαρατήρητο.
Το "Frampton Comes Alive"κυκλοφόρησε στις 6 Ιανουαρίου 1976, δηλαδή δεν πρόλαβε τις γιορτές των Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς που οι αγορές είναι μεγαλύτερες και μπήκε πολύ χαμηλά στο Billbaord chart (No 191). Και τότε ξαφνικά στην Αμερική όλοι ανακαλύπτουν τον Peter Frampton και τα τραγούδια του "Baby I love your way", "Do you feel like Ido" και "Show me the Way" (Νο6 USA). Στις 10 Απριλίου, δηλαδή 4 μήνες μετά την κυκλοφορία του, το στέλνουν στο Νο1 του Αμερικάνικου chart, όπου μένει καρφωμένο για 10 εβδομάδες! Έως το τέλος του 1976 μόνο στην Αμερική έχει πουλήσει 6.000.000 ενώ οι σημερινές τελικές πωλήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο ξεπερνούν τα 11.000.000 αντίτυπα. Πολύ μακριά από τα "250-300.000 αντίτυπα" που υπολόγιζαν! Μην νομίζετε ότι ο Jerry Moss αλλά κι οι άλλοι managers δεν ήξεραν τι δουλειά τους κι έπεσαν τόσο έξω στους υπολογισμούς τους. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέγεθος μιας επιτυχίας κι ακόμα περισσότερο αν κάποιο τραγούδι/άλμπουμ γίνει επιτυχία!
Το άλμπουμ βγάζει 3 πετυχημένα singles (όσα περισσότερα είναι τα singles από ένα δίσκο τόσο περισσότερο πετυχημένος είναι) όπως το "Do You Feel Like We Do" (No6 USA) που μείωσαν το χρόνο του από 14:15 που είναι στο άλμπουμ σε 7:19 για να χωρέσει σε single, το “Baby I love your way” (Νο12 / USA) και φυσικά το "Showme the Way" (Νο 6 / USA). ‘Ζούσα μια τρέλα, δεν θα ξεχάσω ποτέ την εβδομάδα που πούλησε 1.000.000 αντίτυπα! Μια αξέχαστη εμπειρία που λίγοι καλλιτέχνες έχουν ζήσει και δεν περιγράφεται με λόγια. Μόνο αν ζούσατε εκείνες τις ημέρες θα μπορούσατε να καταλάβετε τι συνέβαινε » δηλώνει σε συνέντευξη του μετά από χρόνια ο Peter Frampton. Η επετειακή επανέκδοση του 2001 σε deluxe έκδοση περιέχει και 4 ακόμα τραγούδια που δεν είχαν χωρέσει στην βινυλιακή έκδοση του 1976, ενώ το αμέσως επόμενο άλμπουμ του ήταν το "I’m in you" (No 2 / USA) που έβγαλε 3 singles, το ομώνυμο που πήγε Νο 2, το "Signed, Sealed Deliverd" (No 18) και το "Tried to love" (No 410) που αποτελεί ντουέτο με τον Mick Jagger. ΤΙ ΕΚΑΝΕ ΜΕΤΑ
Ακολούθησε μια σειρά άλμπουμ όπως τα Where I should Be, Breaking all the rules, The art of Control, Premonition, με πιο πρόσφατο το "Acoustic Classics" ( 2016). Το 1995 κυκλοφόρησε το "Frampton Comes Alive! II" που σημειωτέων στην αρχική έκδοση του δεν περιείχε το "Show me the Way' (παρά μόνο στην special έκδοση). Όμως ο Peter Frampton έμενε στην ιστορία με το "Frampton Comes Alive" που με διαφορά είναι το καλύτερο album του κι ένα από τα καλύτερα live albums όλων των εποχών!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Δημοσίευση σχολίου