ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ ΚΑΙ ΣΙΑ - CRAZY LOVE ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ (1979) Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ο περισσότερος κόσμος θεωρεί το δίσκο Ζωντανοί στο Κύτταρο (LYRA, 1971) σαν τον σημαντικότερο ελληνικό live rock δίσκο. Ο γράφων θεωρεί ότι η συναυλία της βροχής όπως ονομάστηκε (όσοι διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο θα καταλάβετε γιατί ονομάστηκε έτσι) το Live στου Ζωγράφου είναι ο καλύτερος ελληνικός live rock δίσκος. Την ιστορία του θα διαβάσετε στο κείμενο που ακολουθεί από ένα θεατή της συναυλίας, τον υπογράφοντα. Διαβάστε εδώ την ιστορία του άλμπουμ Ζωντανοί στο Κύτταρο. 
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
Τη θυμάμαι σαν τώρα. Η συναυλία είχε διαδοθεί στα νεανικά στέκια της Αθήνας από σε στόμα σε στόμα. 13 Μαίου σε ένα γήπεδο μπάσκετ στου Ζωγράφου  (αν δεν είχα πάει θα νόμιζα ότι μου έλεγαν ψέματα ότι στην Αθήνα του 1979 υπήρχε γήπεδο μπάσκετ) ο Δημήτρης Πουλικάκος θα έδινε συναυλία μαζί με τον Σταύρο Λογαρίδη.  Πέραν του ότι πήγαινα σε όποια συναυλία γινόταν εκείνες τις ημέρες, και γινόντουσαν λίγες, ένας λόγος που πήγα ήταν η παρουσία του Σταύρου Λογαρίδη που πάντα με εκστασίαζε η φωνή του (σ.σ. νομίζω ότι το ρήμα εκστασιάζω είναι ότι πιο ήπιο μπόρεσα να βρω για να περιγράψω την υπέροχη φωνή του). Η περιοχή του Ζωγράφου ήταν για εμένα άγνωστη περιοχή αφού έμενα στην Πλτ. Αμερικής (Πολυμήτου και Φυλής γωνία) και δεν είχα ξαναπάει, αλλά για όλα τα πράγματα υπάρχει η πρώτη φορά. Κανονίσαμε με μια παρέα φίλων μου από το Η’ Γυμνάσιο Αθήνας και αφού περιπλανηθήκαμε αρκετά στου Ζωγράφου βρήκαμε το γήπεδο αλλά σταθήκαμε άτυχοι αφού η συναυλία ακυρώθηκε λόγω βροχής. Η νέα ημερομηνία της ήταν η 20η Μαΐου και πάλι εμείς εκεί αλλά και πάλι η βροχή πιστή στο ραντεβού της. Τελικά ανακοινώνεται μετά από λίγες ημέρες ότι θα γίνει στις 10 Ιουνίου του 1979 πάντα στον ίδιο χώρο, το γηπεδάκι μπάσκετ  (στρωμένο με τσιμέντο) στου Ζωγράφου. Εννοείται ότι από τα πήγαινε έλα Πατήσια Ζωγράφου, είχα μάθει την περιοχή καλύτερα κι από το σπίτι μου.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
(Αντιγράφω από το εσώφυλλο του δίσκου  Crazy Love στου Ζωγράφου (1979 )
«Κάποια ημέρα μέσα στον Απρίλιο ήλθανε σαν εκπρόσωποι του Β’ Γυμνασίου Ζωγράφου, ο Παναγιώτης (Βασιλαντωνάκης) κι ο Γιώργος (Κουτσονάσιος) και μου πρότειναν να κάνω μια συναυλία στο τοπικό ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ στις 13 Μαϊου. Σκέφτηκα στην αρχή να πάρω 3-4 μουσικούς που είχα συνεργαστεί και πιο παλιά και να πάμε να παίξουμε . Σιγά σιγά όμως χωρίς ακριβώς να το καταλάβω κι εγώ, μαζευτήκαμε 18(!) άτομα, άλλοι πιο γνωστοί, άλλοι πιο άγνωστοι, μερικοί από τους πιο καλούς μουσικούς του ροκ στη χώρα μας. Εν τέλει μέσα σε μια εβδομάδα πρόβες, βγάλαμε 16 τραγούδια, πράγμα αρκετά δύσκολο».

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
Εκείνη την εποχή, μιλάμε για το μακρινό 1979 να θυμίσω, η διοργάνωση πενθήμερων εκδρομών ήταν απαραίτητη στην τελευταία τάξη, αλλά η διοργάνωση συναυλίας και μάλιστα σε δημόσιο χώρο εξαιρετικά σπάνια. Απορώ πως οι δύο μαθητές έπεισαν τον υπεύθυνο να τους παραχωρήσει το γήπεδο και μάλιστα 3 φορές!!! Πρωτοποριακή ιδέα που τη δεκαετία του ’80 εξελίχθηκε στις εκδηλώσεις στις discotheque  που για να μαζέψουν χρήματα για την πενθήμερη εκδρομή τους.
Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
«Μερικά από αυτά τάπαιζα από παλιά με τους MGCκαι με τον Εξαδάχτυλό (σ.σ.παλαιότερα συγκροτήματα του Πουλικάκου) αλλά είναι η πρώτη φορά που λέω. Άλλα δείχνουνε παλιές κατευθύνσεις κι άλλα καινούργιες. Εν πάει περιπτώσει, στις 13 Μαίου, δεν προλάβαμε καν να στήσουμε τα όργανα γιατί ήλθε βροχή, ήλθε μπόρα. Αναβάλαμε για τις 20 Μαίου. Κάναμε μια δυο πρόβες ακόμα εν τω μεταξύ, αλλά στις 20 Μαίου αφού είχαμε στήσει τα μηχανήματα κι ήμασταν έτοιμοι σχεδόν να αρχίσουμε, ήλθε κι άλλη βροχή. Κατόπιν τούτου σχεδόν διαλύσαμε. Ο Τζίμης ο Τζημόπουλος (ντραμς) κι ο Νίκος Βαρδής (μπάσο) που ήτανε μέχρι τότε μαζί μας, φύγανε για δουλειά, ο πρώτος στη Χαλκιδική, ο δεύτερος στο Παρίσι. Έτσι επιστρατεύτηκαν ο Βασίλης Ντάλας (μπάσο) κι ο Λουκάς Σιδεράς (ντραμς), ενώ ο Νίκος Πολίτης έπαιξε σε μερικά κομμάτια μπάσο γιατί ο Βασίλης δεν προλάβαινε να τα μάθει όλα. Τέλος για να αντικαταστήσει τον Νίκο όταν θα έπαιζε μπάσο, προστέθηκε την τελευταία στιγμή κι ο Θανάσης Παπαντίνας στη ρυθμική κιθάρα. Επίσης την τελευταία στιγμή προστέθηκε κι ο Μάκης Παπαθεοδώρου , για να μην είναι μοναχικό πνευστό ο Λάκης (Διακογιάννης)»

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
Θυμάμαι πολύ έντονα εκείνο το απόγευμα. Το γήπεδο είχε μια κερκίδα και η είσοδος τους ήταν δεξιά όπως βρισκόντουσαν οι μουσικοί επάνω στη σκηνή. Γύρω γύρω είχε δυόροφα τριόροφα κι όλοι καθόμαστε στην κερκίδα που βλέπετε στη φωτογραφία και κάποιοι δεξιά κι αριστερά της σκηνής. Ο κύριος όγκος των θεατών είναι η κερκίδα της φωτογραφίας και φυσικά εκτός από τους μαθητές του σχολείου τη συναυλία παρακολούθησε πλήθος κόσμου από όλη την Αθήνα. Δεν υπήρχε φωτισμός, η συναυλία ξεκίνησε νωρίς το απόγευμα με ήλιο. Ο ήχος για τα δεδομένα της εποχής και το χώρο με τα καλώδια να βρίσκονται παντού, ήταν καλός, ενώ το παίξιμο των μουσικών κάτι παραπάνω από καλό. Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές του Πουλικάκου έμεινα έκπληκτός πως με τόσες λίγες πρόβες έβγαλαν τόσο καλό δέσιμο.

Το οπισθόφυλλο του δίσκου, δεξιά με τα κόκκινα ο Παύλος Σιδηρόπουλος, παραδίπλα του με το άσπρο t-shirt o Σταύρος Λογαρίδης. 

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
«Αποφασίσαμε να ορίσουμε τελική ημερομηνία της συναυλίας τις 10 Ιουνίου, γιατί ήταν η μόνη ημέρα που όλοι μαζί είμαστε κάπως ελεύθεροι. Ως εκείνη την ημέρα όμως δεν καταφέραμε να κάνουμε παρά μόνο δύο πρόβες κι αυτές ποτέ όλοι μαζί. Τέλος μέχρι να έλθει η 10η Ιουνίου μερικοί είχανε πιάσει δουλειά κι έτσι για νάρθουν να παίξουν εκείνη την ημέρα, ήρθανε ο Βασίλης Ντόλας από την Ξάνθη, ο Λεωνίδας (Αδαλαχάμης ) από το Ηράκλειο κι ο Δήμης (Παπαχρήσου) από την Χαλκίδα. Δηλαδή με όλα αυτά παίξαμε 18 άτομα, 16 κομμάτια για τα οποία ποτέ δεν είχαμε κάνει πρόβα όλοι μαζί. Μερικοί μάλιστα δεν είχαμε παίξει ποτέ άλλοτε πριν από εκείνη την ημέρα με μερικούς από τους άλλους. Κι έτσι στις 10 Ιουνίου, τα στήσαμε όλα, αλλά πάλι την τελευταία στιγμή, γιατί πάλι από το, πρωί ο καιρός ήτανε περίεργος και μερικοί απαισιόδοξοι λέγανε πως πάλι θα βρέξει. Ευτυχώς εν τέλει δεν έβρεξε κι έτσι την τελευταία στιγμή στήθηκαν ενισχυτές, μικρόφωνα, κονσόλες, μαγνητόφωνα κι επιτέλους παίξαμε σε ένα κοινό που πολύ μας βοήθησε με την καλή ατμόσφαιρα που δημιούργησε από τις πρώτες κιόλας στιγμές. Η μόνη παράφωνη στιγμή ήταν όταν κάποιος θεατής πέταξ’ ένα μπουκάλι (το ακούμε να σπάει στα πόδια των παιδιών που είναι στα φωνητικά  μετά το Till the end of the day), επισύροντας τη γενική κατακραυγή. Μερικά από αυτά τα αποτελέσματα τα ακούτε. Δεν ήταν βέβαια δυνατόν να μπουν όλα τα κομμάτια στο δίσκο, πάντως, με την πολύτιμη βοήθεια του Στέλιου Γιαννακόπουλου καταφέραμε να βολέψουμε σχεδόν 26 λεπτά σε κάθε πλευρά με κίνδυνο με κίνδυνο να χάσουμε λίγο από την ποιότητα του ήχου στη χάραξη. Βέβαια τα κομμάτια δεν είναι άψογα έχουν γίνει και δυο τρεις ψιλοδιορθώσεις στο studio (αυτά εξ’ άλλου όλοι τα κάνουνε) αλλά είναι ένας δίσκος LIVE.  Ίσως είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που βγαίνει δίσκος ροκ, με έλληνες μουσικούς, LIVE».

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
Το στήσιμο των μηχανημάτων εκείνη την εποχή  ήταν ηράκλειος άθλος και έπαιρνε πολύ περισσότερη ώρα από ότι σήμερα. Θυμάμαι το μπουκάλι και τις φωνές του κόσμου, θυμάμαι την κότα που έκοβε βόλτες πάνω στη σκηνή αλλά δεν ήξερα ότι την έφερε ο Νίκος Άσιμος. Το έμαθα πολλά χρόνια μετά. Ο δίσκος έχει 10 κομμάτια, όλα διασκευές. Τόσο ο Πουλικάκος, όσο κι ο Παύλος Σιδηρόπουλος που κάνει φωνητικά ήταν δηλωμένοι fans των Rolling Stones. Στο δίσκο έχει συμπεριληφθεί μόνο το Gimme Shelter, ενώ θυμάμαι ότι είχαν παίξει οπωσδήποτε άλλα 2 (σ.σ.μη με ρωτάτε τίτλους μετά από τόσα χρόνια). Εκτός του πολύ καλού Little Queenie που ανοίγει το δίσκο (του Chuck Berry), πολύ καλό είναι το Blues medley που καταλαβαίνεις ότι οι μουσικοί ξεπερνούν τον εαυτό τους. Κορυφαία και καλύτερη στιγμή για το γράφοντα η διασκευή του Crazy Love (του Paul Anka) και του Υπάρχω (του Στέλιου Καζαντζίδη). 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Ιδιαίτερη εντύπωση έκαναν τα τραγούδια που διάλεξε ο πατριάρχης του ελληνικού rock που προκάλεσαν την έκπληξη των μουσικών. Μεταξύ αυτών ήταν η διασκευή του λαϊκού τραγουδιού του Καζαντζίδη «Υπάρχω» και το «Crazy Love» του Paul Anka. «Εμείς θα παίξουμε τέτοια κομμάτια, πλάκα κάνεις;».
«Δεν κάνω καθόλου πλάκα, αν μείνει κάτι στον κόσμο φεύγοντας, αυτό θα είναι οι διασκευές», απάντησε ο Πουλικάκος. Και όπως φάνηκε είχε απόλυτο δίκιο καθώς και τα δύο κομμάτια θεωρούνται μέχρι σήμερα, από τα καλύτερα του ελληνικού ροκ. Μερικούς μήνες αργότερα, το live που έμεινε γνωστό ως «Η συναυλία της βροχής», κυκλοφόρησε δίσκο υπό τον τίτλο Crazy Love στου Ζωγράφου.
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
Πόσο δίκιο είχε ο Πουλικάκος. Για μια ακόμα φορά γράφω για το πόσο καλή είναι η διασκευή του Crazy Love. Το «Υπάρχω» ήταν η πρώτη φορά που το άκουγα και μου άρεσε με την πρώτη. Σε όλους μας ..ξένισε η απόφασή του να διασκευάσει ένα λαϊκό τραγούδια, εξ’ άλλου κανένα ροκάς δεν ήθελε πάρε δώσε με λαϊκούς, πόσο  μάλλον να διασκευάσει τα τραγούδια τους. Το «Υπάρχω» έγινε απαραίτητο τραγούδι σε όλες τις μετέπειτα εμφανίσεις του Πουλικάκου, ή Θείου Νώντα ή Πούλικα(!)  και τελικά εμφανίστηκε στο άλμπουμ του Αδέσποτα Σκυλιά (MBI 2004) όπου υπάρχει και το video!
Πιθανολογώ ότι ο λόγος που δεν το συμπεριέλαβε στο Crazy Love στου Ζωγράφου ήταν τα δικαιώματα.

Το εσώφυλλο με το κείμενο του Πουλικάκου που έχω μεταφέρει στο άρθρο πάνω αριστερα.

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ
«Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω πρώτα απ΄όλους τους μουσικούς που παίξανε μαζί μου κι αφιέρωσαν το χρόνο  και τη διάθεσή τους και το ταλέντο τους , όλους όσους βοήθησαν για να πραγματοποιηθεί αυτή η συναυλία και τέλος τους 2.500 φίλους , που πολλοί από αυτούς ταλαιπωρήθηκαν μια και δύο και τρεις φορές για νάρθουν να μας ακούσουν. Ελπίζω, όπως έδειξαν ότι ευχαριστήθηκαν όσοι μας άκουσαν στο γήπεδο, να ευχαριστηθείτε κι όσοι μας ακούτε για πρώτη φορά στο δίσκο. Και πάλι ευχαριστώ και πάνω απ΄ όλα για τη χαρούμενη κι αγαπημένη ατμόσφαιρα και από το πάλκο κι από τις κερκίδες»
Το κείμενο του Δημήτρη Πουλικάκου με ημερομηνία 21-11-79, δημοσιεύτηκε μέσα στο εσώφυλλο του δίσκου και σας το μετέφερα αυτούσιο εκτός του τονισμού (εκείνη την εποχή υπήρχε το πολυτονικό). Θα κλείσω την αναφορά σε αυτόν το δίσκο με το υστερόγραφο του Πουλικάκου
«Τα χειροκροτήματα που ακούγονται κάπως χλωμά και ξέμακρα, είναι γιατί δεν έφταναν τα μικρόφωνα να έχουμε να έχουμε γυρισμένα προς τον κόσμο. Θα μπορούσαμε να βάλουμε χειροκροτήματα κονσέρβα όπως κάνουν πολλοί, αλλά βέβαια προτιμήσαμε να τα’ αφήσουμε όπως είναι»
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ 
10/6/18

 

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος