DEEP PURPLE – SPEED KING. ΠΩΣ ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΕΝΟΣ ΕΦΗΒΟΥ!

Αθήνα, 1971-72. Από το μπαλκόνι μου ακούω τη μουσική που έχει βάλει στο μονοφωνικό πικ απ του στο απέναντι σπίτι, ο φίλος μου Κωστής Ιατράκης. Ένα ουρλιαχτό και ένα ήχος που τον λες και βαβούρα. Είχε δυναμώσει τόσο τον ενισχυτή του (χειροποίητος αγορασμένος από το Μοναστηράκι) που έτριζαν και τα τζάμια του δικού μου δωματίου! Δεν τον πήρα τηλέφωνο. Κατέβηκα και του χτύπησα το κουδούνι για να ρωτήσω τι ήταν αυτό που έπαιζε. Το σπίτι μου ήταν σε διαμέρισμα σε πολυκατοικία και το δικό του ακριβώς απέναντι δεν είχε δοθεί αντιπαροχή (ακόμα). Στο πικ απ του γύρναγε ένας δίσκος με κίτρινη ετικέτα (πολλά χρόνια αργότερα έμαθα ότι στα αγγλικά το ονομάζουν label) που έγραφε Harvest (η δισκογραφική εταιρεία). «Τι είναι αυτό που παίζει»- “Deep Purple Speed King” μου απαντάει. Αυτό ήταν, τους ερωτεύτηκα. Έως τότε δεν είχα ξανακούσει τίποτε παρόμοιο, ούτε οι Uriah Heep, ούτε οι Pink Floyd, ούτε οι Grand Funk, ούτε οι Jethro Tull, ούτε οι Atomic Rooster. Αυτό που είχα ακούσει κι έμελλε να στιγματίσει με τον καλύτερο τρόπο τη ζωή μου ήταν άλλο πράγμα, δεν έμοιαζε με κανένα.
Όταν αγόρασα λίγες ημέρες μετά το άλμπουμ Deep Purple In Rock, όπου το αδάμαστο Speed King άνοιγε το δίσκο (πρώτο τραγούδι στην πρώτη πλευρά) δεν θυμάμαι πόσες ημέρες άκουγα ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ. Δεν είχα προχωρήσει τη βελόνα να ακούσω και τα υπόλοιπα με αποτέλεσμα να ανακαλύψω τα «Child in Time», «Into the Fire” και “Hard lovin’Man” με αρκετή καθυστέρηση. Βέβαια τότε ούτε που ενδιαφερόμουν να καταλάβω τους στίχους και ούτε με ενδιέφερε. Το ουρλιαχτό του Gillan και η κιθάρα του Μαυροφορεμένου με είχαν κυριεύσει κυριολεκτικά. Όλοι μας τότε θεωρούσαμε ότι οι στίχοι μιλούν για οδηγούς αυτοκινήτων και πολλά χρόνια αργότερα έμαθα ότι μιλούν για τους πρώτους rock’n’rollers,  Little Richard, Elvis Presley και Chuck Berry, που άλλαξαν τον τρόπο ερμηνείας των τραγουδιών, τραγουδώντας γρήγορα. Γραμμένοι από τον Ian Gillan, ήταν ένας φόρος τιμής στα ινδάλματά του και μάλιστα οι στίχοι  η πρώτη στροφή είναι δανεισμένη από τα τραγούδια του Little Richard, “Good Golly Muss Molly’, “Tutti Frutti” και “Lucille”, ενώ στη δεύτερη στροφή, οι στίχοι είναι δανεισμένοι από το “Rip it up” Little Richard, "Hard Headed Woman" του Elvis Prsley και από το "Some People" του Chuck Berry.
Good golly, said little miss molly
When she was rockin' in the house of blue light
Tutti frutti was oh so rooty
Rockin' to the east and west
Lucille was oh so real
When she didn't do her daddies will
Come on baby, drive me crazy, do it, do it

Είναι τέτοια η αγάπη κι ο θαυμασμός του Gillan προς τον Little Richard που το άλμπουμ τους του 1987 The House of Blue Light πήρε τον τίτλο  από έναν στίχο από το «Good Golly Miss Molly» του Little Richard. To τραγούδι προέκυψε από ένα μπάσο riff του Roger Glover καθώς προσπαθούσε να μιμηθεί το «Fire» του Jimi Hendrix και στην αρχή το έπαιζαν live. Στην πρώτη ηχογράφηση ο Jon Lord έπαιζε πιάνο αντί για όργανο, δίνοντας σε αυτήν την έκδοση – που αργότερα κυκλοφόρησε ως B-side στην Ολλανδία – μια εντελώς διαφορετική διάσταση. Για όσους αναρωτιούνται, το άτιτλο instrumental που ανοίγει το «Speed King» ήταν γνωστό ως «Woffle» των Deep Purple.

TRIVIA

• Σύμφωνα με τον Ian Gillan ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού ήταν "Kneel and Pray".
• Όταν κυκλοφόρησε στην Αμερική το single, στη β΄πλευρά είχε το…”Black Night” , το ένα καλύτερο από το άλλο!
• Στη συλλογή Deep Purple Singles A’s and B’s υπάρχει η εκτέλεση με εισαγωγή… πιάνου.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

Αν θέλετε να διαβάσετε τις παλαιότερες αναρτήσεις με την ιστορία των τραγουδιών πατήστε εδώ.

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος