Το να είσαι έφηβος στην ελληνική επαρχία στις αρχές της δεκαετίας του ’80 δεν σου άφηνε και πολλά περιθώρια για ενημέρωση γύρω από την Rock μουσική. Σαν μάννα εξ’ ουρανού περίμενα το νέο τεύχος του Ποπ & Ροκ, και χανόμουν στις σελίδες αναζητώντας νέα και πληροφορίες για τα αγαπημένα μου συγκροτήματα. Είχα ήδη το πρώτο άλμπουμ των Ritchie Blackmore’s (έτσι νόμιζα ότι έλεγαν το συγκρότημα και ότι Rainbow ήταν ο τίτλος του lp) και σε κάποιο τεύχος διάβασα για το εξαιρετικό On Stage. Αφού κατάλαβα ότι Rainbow λεγόταν το συγκρότημα, έτρεξα στο (μοναδικό)δισκάδικο της πόλης να παραγγείλω τον δίσκο. Πρέπει να πέρασε ένας μήνας μέχρι να έρθει, να μπορέσω να ανοίξω το διπλό του εξώφυλλο και να κολλήσει το βλέμμα μου στις φωτογραφίες. Ο πρώτος δίσκος στο πικάπ και το ταξίδι ξεκινά…Λίγο πριν την κυκλοφορία του Long Live Rock 'N Roll, ο Blackmore και η «παρέα» του, αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ένα live που περιελάμβανε κομμάτια (κυρίως) από το θριαμβευτικό τους ντεμπούτο, αλλά και αρκετές εκπλήξεις. Φυσικά, μιλώντας για την «παρέα» του εννοώ την “dream team” του hard rock: Tony Carey στα keyboards, Jimmy Bain στο μπάσο, Cozy Powell (ο κορυφαίος, κατά την άποψή μου, ντράμερ) και (o σημαντικότερος τραγουδιστής των τελευταίων δεκαετιών) Ronnie James Dio. Οι θρυλικοί… Rainbow.
Η απόφαση για την κυκλοφορία ενός live δεν ήταν αναμενόμενη. Οι Rainbow ήταν ένα συγκρότημα που είχε συμπληρώσει μόλις δυο χρόνια ζωής, αν και σε αυτό το διάστημα είχαν προλάβει να μας «χαρίσουν» δυο από τα σημαντικότερα άλμπουμς των ‘70s (Ritchie Blackmore’s Rainbow και Rising).
Το “On Stage” κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1977. Ο αρχικός σχεδιασμός ήταν να κυκλοφορήσει μόνο στην Ιαπωνία, αλλά τελικά κυκλοφόρησε σε όλον τον κόσμο. Οι ηχογραφήσεις έγιναν κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του “Rising” και χρησιμοποιήθηκε το mobile studio των Rolling Stones. Το ηχογραφημένο υλικό καλύπτει το χρονικό διάστημα από τον Σεπτέμβριο έως τον Δεκέμβριο του 1976 και προέρχεται από συναυλίες που πραγματοποιήθηκαν στην Γερμανία (Μόναχο, Κολωνία, Νυρεμβέργη) και στην Ιαπωνία (Τόκυο, Οζάκα). Σημαντικό μερίδιο στο μεγαλείο του “On Stage” έχει ο Martin Birch. Ένας από τους κορυφαίους παραγωγούς, που κρύβεται πίσω από αμέτρητα διαμάντια τεράστιων καλλιτεχνών (Iron Maiden, Blue Oyster Cult, Deep Purple, Whitesnake, Whishbone Ash, κλπ). O Birch κατάφερε, στις τέσσερις πλευρές του “On Stage”, να συνδέσει κομμάτια από διαφορετικές συναυλίες με άψογο τρόπο, έτσι ώστε ο ακροατής να έχει την αίσθηση ότι το υλικό προέρχεται από μια συναυλία.
Η αρχή γίνεται με ένα ηχογραφημένο απόσπασμα από την ταινία "The Wizard of Oz": "Toto, I have a feeling we're not in Kansas anymore! We must be over the rainbow!" Οι τελευταίες λέξεις επαναλαμβάνονται σαν ηχώ. Τα πολύχρωμα φώτα, που σχηματίζουν ένα ουράνιο τόξο στην σκηνή, αναβοσβήνουν διαρκώς, ο Powell σφυροκοπά τα ντραμς, τα δάχτυλα του Blackmore κινούνται με ασύλληπτη ταχύτητα, ο Dio τραγουδά με τον ιδιαίτερα εκφραστικό τρόπο του το «Kill the king» και ο Carey μας χαρίζει μια από τις κορυφαίες στιγμές του. Το «Kill the king» δεν είχε κυκλοφορήσει, ακόμη, σε studio εκτέλεση (θα το συναντήσουμε στο επόμενο άλμπουμ τους το «Long live rock ‘n roll»).
Ακολουθεί το «Medley: Man on the Silver Mountain/Blues/Starstruck/Man on the Silver Mountain (reprise)».
 |
| Το οπισθόφυλλο |
Η δεύτερη πλευρά του δίσκου καλύπτεται από την δεκαπεντάλεπτη εκτέλεση του «Catch the rainbow» (απαραίτητο στα πρώτα μας πάρτυ), που ξεκινά ήρεμα καθώς «χτίζεται» γύρω από το σόλο του Blackmore που διαρκεί περίπου έξι λεπτά. Ο Dio εντυπωσιάζει με μια ακόμη αξεπέραστη ερμηνεία.
Στην τρίτη πλευρά συναντάμε το «Mistreated», ένα από τα κορυφαία κομμάτια των Deep Purple,σε μια εκτέλεση αντάξια της ποιότητάς του. Το σόλο του Blackmore, πάλι, κλέβει την παράσταση. Ο ήχος του Carey, πλησιάζει εκείνον του Lord, ενώ ο Dio καταφέρνει να ξεπεράσει ακόμη και την ερμηνεία του David Coverdale.
Η τέταρτη πλευρά ανοίγει με ένα ακόμη κομμάτι από τον πρώτο δίσκο του συγκροτήματος, το «Sixteen century greensleeves». Στην αρχή αργός ήχος με την Stratocaster του Ritchie να σε πλημμυρίζει με συναίσθημα. Στην συνέχεια μπαίνουν οι υπόλοιποι με αποκορύφωμα τον Dio που με τη φωνή του σε ταξιδεύει σε άλλες εποχές. Οι Rainbow στο στούντιο και οι Rainbow στη σκηνή έμοιαζαν με δυο διαφορετικά συγκροτήματα. Στη σκηνή κυριαρχούσαν οι αυτοσχεδιασμοί και τα τζαμαρίσματα, που οδηγούσαν σε μεγάλες εκτελέσεις των κομματιών. Στο « Still I’m sad» συναντάμε αυτή τη διάθεση, που δίνει στο κομμάτι μια εντελώς διαφορετική μορφή (σε σύγκριση με την εκτέλεση στο R.B. Rainbow και την αρχική των Yardbirds). Μια καλά δομημένη εκτέλεση, με το έξυπνο σόλο του Carey να κλέβει την παράσταση. Ιδανικό φινάλε σε ένα από τα καλύτερα live όλων των εποχών.
Το On Stage κατάφερε να φτάσει στο Νο 7 των UK charts και στο Νο 65 του Bilboard, ενώ το single «Kill the king» στο Νο 44 των UK charts. Λίγο μετά θα αποχωρήσει ο Tony Carey (για τον οποίο το πέρασμα από τους Rainbow ήταν μια τραυματική εμπειρία) για να αντικατασταθεί από τον David Stone. Mε την κυκλοφορία του Long Live Rock 'N Roll θα κλείσει η πρώτη (και καλύτερη) φάση των Rainbow, καθώς η συνύπαρξη Dio-Blackmore ήταν πια αδύνατη. Με τη φυγή του Dio όλα άλλαξαν…
Υπάρχει η αίσθηση ότι το On Stage «γεννήθηκε» από την προσπάθεια του Blackmore να αναπλάσει την μαγεία του «Made in Japan». Δεν θεωρώ ότι ήταν κακή σκέψη και τελικά πιστεύω ότι, τουλάχιστον, την πλησίασε. Το αρνητικό που εντοπίζω είναι η απουσία περισσότερων κομματιών από το «Rising» και ειδικά η απουσία του Stargazer.
Αυτήν την εποχή ο Ritchie Blackmore έχει επιστρέψει στην επικαιρότητα με τους Rainbow. Ακυκλοφόρητο κομμάτι, περιοδεία κλπ. Φυσικά το αποτέλεσμα απέχει έτη φωτός από το μεγαλείο του «On Stage», αλλά το γεγονός ότι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας έχει επιστρέψει στις ρίζες του, δημιουργεί προσδοκίες.
 |
| Το άνοιγμα του διπλού βινυλίου με τις φωτογραφίες |
29/4/18
Πολυ καλο. Μπραβο
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρώτο μου live που αγόρασα το μακρινό 1994. ΘΕΪΚΟΣ Δίσκος όντως. Αλλά περίεργο άτομο ο τιτανομεγιστοτεράστιος Blackmore. Να περιοδεύουν για την προώθηση του Rising και να μην υπάρχει στο setlist (του δίσκου) ούτε καν το Stargazer. Άσε και το Light in the Black. Κάπου έχω διαβάσει ότι του Blackmore δεν του άρεσε (τότε τουλάχιστον) το Rising...Ήμαρτον που λέει κι ο Γεωργίου:-)! Μιλάμε για το απόλυτο δίσκο των 70s.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝομίζω πως παρασυρόμενοι από τον ενθουσιασμό υπερβάλλουμε λιγάκι σε κάποιους από τους χαρακτηρισμούς. Ο κορυφαίος ντράμερ, o σημαντικότερος τραγουδιστής κλπ δεν μπορούν να ισχύουν ως απόλυτες εκφράσεις ανάμεσα σε μουσικόφιλους. Και στο Mistreated σε καμιά περίπτωση δεν ξεπερνιέται ο David Coverdale, μιας και τραγουδιέται εντελώς διαφορετικά...
ΑπάντησηΔιαγραφή