Το δεύτερο και τελευταίο μέρος του μεγάλου άρθρου το Κώστα Τσιρανίδη για τους UFO, παρουσιάζει όλες τις εξελίξεις στο συγκρότημα όχι μόνο δίσκο προς δίσκο αλλά και τις εωτερικές διαμεάχες (που ήταν πάμπολλες). Ασύλληπτα περιστατικά, ξύλο και γροθιές, αποχωρήσεις, αλλαγές μελών, ο Eddie Van Halen προ των πυλών να γίνει μέλος των UFO(!), βαριές καταχρήσεις, μέλη των Clash μεταμφιεσμένοι σε αστυνομικούς(!), η πρώτη ιστορική εμφάνισή τους στην Αθήνα, ο Vinnie Moore στο συγκρότημα κι οι καινούργιες κυκλοφορίες. Διάβαστε εδώ το πρώτο μέρος.
O MICHAELSCHNEKER ΕΦΥΓΕ Ο PAUL CHAPMAN ΗΛΘΕ
Με την φυγή του Schenker, και για τρίτη και φαρμακερή (τότε τουλάχιστον) φορά, ο ταλαιπωρημένος από το συγκρότημα Paul “Tonka” Chapman, επιστρέφει για να μονιμοποιηθεί αυτή την φορά στους UFO. Tonka ήταν η μία μάρκα φαινομενικά άθραυστων παιχνιδιών από την Αμερική, από την οποία ο Chapman τσίμπησε το παρατσούκλι του. Όντας σε μία αγροικία στο Pontypool, μία μικρή πόλη της νότιας Ουαλίας, με την γυναίκα του και τον γιο του, έλαβε νέα από έναν γείτονα αγρότη ότι τον ψάχνει ένας «cockney» (κάτοικος Ανατολικού Λονδίνου με την χαρακτηριστική προφορά) τον καλεί από τος Los Angeles για να του μιλήσει. Επρόκειτο για τον manager των UFO, τον Wilf Wright. Κάπως έτσι, τις αμερικάνικες Απόκριες (Halloween) του 1978, o Chapman προσγειώνεται στο Los Angeles, τον μαζεύει ο Mogg, και τον πάει για σφηνάκια. Κάποιο επόμενο βράδυ, βγαίνουν στο Rainbow Bar & Grill, και πέφτουν πάνω στον…Michael Schenker, με τον οποίο τελικά o Chapman καταλήγει στο σπίτι του...Paul Raymond (συγκεκριμένα στο μπάνιο) και περνούν κάποια ώρα εκεί. Παρέα με διάφορες σκόνες.
Εκείνη την εποχή συνέβη και το περίφημο περιστατικό που απαθανατίστηκε στην παρωδία This Is Spinal Tap του 1984 που γνώρισε τεράστια επιτυχία μεταξύ των fans. Πριν από μία εμφάνιση στο St. Louis των ΗΠΑ, το συγκρότημα ξεκίνησε από το δωμάτιο του στα παρασκήνια, για να βγει μπροστά στο κοινό την προγραμματισμένη ώρα, μόνο που χάθηκαν σε κάτι που έμοιαζε με έναν ατελείωτο λαβύρινθο από στενάκια, διαδρόμους, σκάλες, πόρτες και περάσματα. Τελικά μετά από 20 λεπτά βρήκαν την πολυπόθητη έξοδο για την σκηνή! Στην ίδια αμερικάνικη περιοδεία, παίζοντας με τους April Wine την μία μέρα και την επόμενη με τους Fleetwood Mac, o Phil Mogg θυμάται πως πήραν τόσο πολύ κοκαΐνη μεταξύ των δύο εμφανίσεων, που δεν είχαν την δύναμη ούτε το στόμα τους να ανοίξουν, ούτε τα χέρια τους να κουνήσουν, αφού είχαν γίνει, αυτό που λέμε στην καθομιλουμένη, εντελώς κόκκαλο.
 |
| O Chapman ειναι ο δεύτερος από αριστερά |
Με το τέλος της περιοδείας του Obsession, μαζί με τους Rush, και την κυκλοφορία του Strangers In The Night, το συγκρότημα μπαίνει στο studio, χωρίς τον Ron Nevison, (ο οποίος έγινε περιζήτητος από την συνεργασία του με τους UFO και μετά) αυτή την φορά, αλλά με ένα άλλο δυνατό όνομα που συνεργαζόταν με την Chrysalis τότε, τον George Martin (για την ακρίβεια Sir George Henry Martin), ο οποίος μας άφησε πριν δύο χρόνια, τον Μάρτιο του 2016. Αν σας λέει κάτι το όνομα, μην σας φανεί περίεργο, πρόκειται για τον θρυλικό παραγωγό των Beatles. Ο Martin, που είχε δουλέψει με μία πλειάδα καλλιτεχνών μέχρι τότε, πρόσφερε, πλέον τις υπηρεσίες του, μέσω της Associated Independent Recording, μία εταιρεία παραγωγής που δημιούργησε εξαιτίας της άρνησης της ΕΜΙ να του προσφέρει περισσότερα (και προτιμούσε να τον έχει ως μισθωτό υπάλληλο). Το περίφημο studio του στο Montserrat (ένα νησάκι στην Καραϊβική), έχει φιλοξενήσει κατά καιρούς τεράστια ονόματα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής. Πέρα από τους Beatles και τον Paul McCartney με τους Wings, ο George Martin συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως ο Jeff Beck, οι America, οι Cheap Trick, ενώ στο studio του στο Montserrat θα ηχογραφούσαν ονόματα όπως ο Elton John, οι Dire Straits, οι Rush, οι Police, καθώς και οι Rolling Stones όπως και οι Black Sabbath. Πλέον, η δισκογραφική τους περιμένει την μεγάλη επιτυχία που θα τους πάει στο επόμενο επίπεδο, στο επίπεδο συγκροτημάτων όπως οι Styx και οι Foreigner.
Για τους UFO, ωστόσο, η εποχή ηχογράφησης του δίσκου (Αύγουστος του 1979) ήταν μία περίοδος δίμηνων διακοπών, με ένα μεγάλο budget από την Chrysalis, και παρέα με τον υπερβολικά «εκλεπτυσμένο» για τα γούστα τους, George Martin, και εμπνεόμενοι από το εξωτικό περιβάλλον της Καραϊβικής. Μία διάθεση που πέρασε και στο No Place To Run, το οποίο τελικά κυκλοφόρησε το 1980, και εμφανίζει το συγκρότημα εμφανισιακά πιο κοντά στην εποχή του, με τα τζιν και τα δερμάτινα μπουφάν να έχουν αντικαταστήσει τις καμπάνες και τις ολόσωμες φόρμες των ‘70s. Κάτι πιο κοντά στα νεανικά βρετανικά συγκροτήματα του New Wave of British Heavy Metal, δηλαδή, όπου νεαροί οπαδοί των UFO (με προεξέχοντες τον Steve Harris και τους Def Leppard) πατούσαν πάνω στις επιρροές τους από το αγαπημένο τους συγκρότημα για να βγάλουν τα δικά τους αριστουργήματα στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Μιλώντας για περιεχόμενο όμως βρίσκουμε μία πιο χαλαρή αίσθηση, που ενδεχομένως να ξένισε τους παραδοσιακούς ακροατές των UFO. Ξεκινώντας με το Alpha Centauri, μία πρώτη σύσταση του Chapman στους ακροατές των UFO (στην ουσία το Bells Of Berlin, που το έφερε από τους Lone Star), ακολουθεί δυναμικά το Lettin’ Go (το οποίο φέρνει αρκετά σε Saxon) με τα χαρακτηριστικά UFO περάσματα του. Κάτι πιο αμερικάνικο στην συνέχεια, με τον Chapman να ξεκινάει την μελωδία στην διασκευή του Mystery Train, ενός κλασικού blues κομματιού που έγινε γνωστό από τον Elvis Presley και εδώ μεταμορφώνεται στην πιο hard rock εκδοχή του. Κλασικότατο βρετανικό hard rock στην συνέχεια, με τo This Fire Burns Tonight, ένα από τα πιο φινετσάτα τους κομμάτια που ήταν άλλη μία ιδέα του Chapman από τους Lone Star (που ουσιαστικά ήταν το τραγούδι τους Travelling Man), και τέλος το Gone In The Night που κλείνει την πρώτη πλευρά του άλμπουμ. Η δεύτερη πλευρά ωστόσο, είναι λίγο πιο πεσμένη ποιοτικά. Με εξαίρεση το Anyday που κλείνει τον δίσκο, κομμάτια όπως το Young Blood (που κυκλοφόρησε ως μοναδικό single από τον δίσκο), το ομώνυμο No Place To Run, το Take It Or Leave It του Paul Raymond και το Money Money δεν δρέπουν δάφνες ιδιαίτερης πρωτοτυπίας. Φαίνεται λες και το συγκρότημα έχει ξεμείνει από ιδέες σε αυτό το σημείο.
Τελικά, ό «νέος» ήχος των UFO στην μετά-Nevison και Schenker εποχή αποδείχτηκε ουσιαστικά πισωγύρισμα σε μουσικές τύπου Bad Company, με πιο 70s hard rockin’ blues χαρακτήρα, ενώ άλλα συγκροτήματα όπως οι ενθουσιώδεις Def Leppard έδιναν νέα πνοή στο hard rock της εποχής, ενώ πάλι άλλα συγκροτήματα όπως οι Scorpions και οι Judas Priest σκλήρυναν περισσότερο το ύφος τους με αποτέλεσμα τα γνωστά αριστουργήματα τους που κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή. Η σχέση τους με τον Martin τελείωσε αμέσως μετά την ηχογράφηση του δίσκου, με αμφότερες τις πλευρές να έχουν παράπονα. Οι μεν UFO παραπονιόντουσαν ότι οι μέθοδοι ηχογράφησης του Martin τους ήταν εντελώς ξένες προς τις δικές τους μεθόδους και τους κόστιζαν σε δύναμη και βαρύτητα, ο δε Martin τους θεωρούσε πολύ κακούς επαγγελματίες, κάτι στο οποίο βοήθησε και ο Mogg, που συνελήφθη επ’αυτοφόρω να κάνει θαλάσσιο σκι ενώ είχε ενημερώσει τον παραγωγό ότι θα έγραφε στίχους. Γενικότερα, φαίνεται ότι ο έμπειρος παραγωγός το μετάνιωσε που συνεργάστηκε με το συγκρότημα, χωρίς να τους κατονομάσει ευθέως, φυσικά, σε δηλώσεις που έκανε αρκετά χρόνια αργότερα. Αλλά, από την άλλη, οι επιλογές του στον ήχο του No Place To Run ήταν αυτές που ανάγκασαν το συγκρότημα να αναδιπλωθεί εμπορικά, διότι έχασαν μέρος της δυναμικής τους προσωπικότητας, και όχι η αποχώρηση του Schenker όπως πολλοί έσπευσαν να παρατηρήσουν.
ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ; O EDDIE VAN HALEN ΣΤΟΥΣ UFO;
Με τo Place To Run (No 51 Αμερική) εξασφάλισαν και μία εμφάνιση στο Top Of The Pops του BBC στην χώρα τους, μαζί με 4 συνεχόμενες βραδιές στο Hammersmith Odeon του Λονδίνου, όντας μόλις μία θέση έξω από το βρετανικό Top-10, στο Nο. 11. Αλλά φαίνεται πως το συγκρότημα πετούσε ακόμα με τα φτερά που είχε πάρει από τον Schenker και όλη την φήμη που είχαν δημιουργήσει ενόσω ήταν ακόμα μαζί. Αρχικά οι Mogg άρχισε να έχει δεύτερες σκέψεις για τον φιλότιμο και εργατικό Chapman, καθώς φαινόταν ότι ήταν αρκετά δύσκολο να αντικαταστήσει συνθετικά και παιχτικά τον Schenker, κάτι που υποστήριζε σθεναρά κυρίως ο Paul Raymond. Παρόλαυτα η αποχώρηση που τάραξε τα νερά ήταν αυτή του ίδιου του Raymond, ο οποίος έφυγε στο τέλος της περιοδείας του No Place To Run. Μάλιστα, εκεί που εκνευρίστηκε τελείως, ήταν το σημείο που (κατά τον ίδιο) τον πλησίασε ο Eddie Van Halen, για να του πει ότι το σκεφτόταν να έρθει για οντισιόν στους UFO, αλλά δίστασε τελικά, γιατί δεν ήταν σίγουρος κατά πόσο θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον Schenker! Αφού διέρρευσε μέσω ενός δημοσιογράφου που τον πλησίασε ότι θα τον ενδιέφερε η προοπτική συνεργασίας με τον Schenker, ο μάνατζερ των UFO τον απέλυσε με συνοπτικές διαδικασίες. Τελικά, πήγε και βρήκε τον παλιό του φίλο και συνάδελφο στο σχήμα του τελευταίου, τους MSG, για το δεύτερο τους άλμπουμ, το MSG του 1981. Μιλώντας για το σενάριο ερχομού του Van Halen στους UFO, ο Andy Parker πρόσθεσε αστειευόμενος ότι πιθανόν να έφερνε και τον Alex Van Halen στα drums, και αυτό θα είχε επιπτώσεις και σε αυτόν, ενώ σίγουρα δεν θα υπήρχαν καν οι Van Halen σε αυτό το παράλληλο σύμπαν!
Με το πέρας της περιοδείας του No Place To Run, πανικός επικρατούσε στο στρατόπεδο των UFO. Φάνηκε πως τα δύο βασικά μέλη του συγκροτήματος, οι Mogg και Way, προερχόμενοι από ταπεινές και εργατικές καταβολές, ξέφυγαν πλήρως με όλη την υπερβολή και τα παρελκόμενα που φέρει ο τίτλος του rock star. Πλέον ήταν ξεκάθαρα βουτηγμένοι στις καταχρήσεις, έκαναν του κεφαλιού τους και δεν κρατούσαν καν τα προσχήματα. O Mogg, για παράδειγμα, αποφάσισε μια μέρα να πηδήξει από το μπαλκόνι του δωματίου του, με αποτέλεσμα να σπασει το χέρι του. Ο δε Way μιλούσε πλέον ανοιχτά για την χρήση ναρκωτικών που έκανε, και κυκλοφορούσε με μέλη των Hell’s Angels που εμπορευόντουσαν ναρκωτικά, μεταφέροντας τους παντού. Μουσικά, έπρεπε να γίνει κάποια μεταγραφή στην θέση πλήκτρα-δεύτερη κιθάρα, κενό που ανέλαβε να καλύψει ο Chapman, ο οποίος προσπάθησε να φέρει στο συγκρότημα έναν παλιό του συνεργάτη από τους Lone Star, τον John Sloman, ο οποίος είχε συνεργαστεί και με τους Uriah Heep στο Conquest του 1980. Ωστόσο, παρόλο που ο Sloman προχώρησε σε κάποιες ηχογραφήσεις, η συνεργασία δεν προχώρησε και αντ’αυτού οι UFO κυριολεκτικά έκλεψαν τον 23χρονο Neil Carter από το συγκρότημα των βετεράνων Jimmy Bain (πρώην Rainbow) και Brian Robertson (πρώην Thin Lizzy), τους Wild Horses, έχοντας παίξει στο ομώνυμο ντεμπούτο τους το 1980. Η εμπειρία του Carter, για τον οποίο έκανε τα σχετικά κονέ με τους UFO ο Phil Collen, μάλλον ήταν τραγική, και για χρόνια δεν άνοιγε κουβέντα για αυτήν, αν και τώρα, ως καθηγητής μουσικής στο Brighton College, έχει καταφέρει να την θυμάται με κάπως καλύτερες αποχρώσεις. Πήρε μία πρώτη γεύση στο φεστιβάλ του Reading τον Αύγουστο του 1980, και παρόλο που είχε δουλέψει με ζόρικους χαρακτήρες στους Wild Horses, δεν περίμενε τι θα αντίκρυζε στους UFO. Όντας αθώος, όλα ξεκίνησαν όταν ζήτησε ένα ποτό για να χαλαρώσει στην σκηνή, μπροστά στο μεγαλύτερο κοινό που έπαιξε έως τότε, και μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες έγινε «πλήρες μέλος» του γκρουπ, με όλα τα θετικά και αρνητικά που αυτό επέφερε.
OI CLASH ΝΤΥΝΟΝΤΑΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΙ! (Τι άλλο θα διαβάσουμε σε αυτό το άρθρο!)
Το 1980 οι UFO ξεκίνησαν να ηχογραφούν το επόμενο τους άλμπουμ, πάλι σε ιδιοκτησία του George Martin, στα AIR Studios του Λονδίνου αυτή την φορά, και συνέχισαν την διαδικασία στο Wessex Studios του βόρειου Λονδίνου, όπου δέχτηκαν μία αιφνιδιαστική επίσκεψη από την αστυνομία! Η «αστυνομία» βέβαια δεν ήταν άλλη από τους Clash, δύο εκ των οποίων ντύθηκαν αστυνομικοί για να «συλλάβουν το συγκρότημα για ναρκωτικά». Αφού προηγήθηκε ένας φυσιολογικός πανικός, και ο Chapman ευγνωμονούσε τον εαυτό του που είχε την έμπνευση να κρύψει τα δικά του στις γυναικείες τουαλέτες, διαπίστωσε ότι ένας από τους δύο ήταν πολύ κοντός για να είναι αστυνομικός, και έτσι υποψιάστηκε τον drummer των Clash, Topper Headon. Αργότερα με την άφιξη του Carter, ηχογράφησαν και το σόλο σαξοφώνου που προοριζόταν για το δεύτερο single του δίσκου, το Lonely Heart. Το συγκρότημα έκανε το ίδιο παραγωγή στον δίσκο, αφού άλλωστε η Chrysalis τους έδειξε τυφλή εμπιστοσύνη για μία ακόμη φορά, ελπίζοντας σε κάποιο δυνατό άλμπουμ που θα τους έφερνε πάλι στο προσκήνιο της παγκόσμιας hard rock σκηνής.
ΤΟ THE WILD THE WILLING AND THE INNOCENT ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑ SCHENKER ΕΠΟΧΗ
Κάπως έτσι, τον Ιανουάριο του 1981, οι UFO κυκλοφορούν το 9ο άλμπουμ τους, το The Wild, The Willing And The Innocent. Το όνομα προέκυψε από τον δεύτερο δίσκο του Bruce Springsteen (The Wild,The Innocent and the E-Street Shuffle του 1978), για τον οποίο φαίνεται ότι ο Mogg έτρεφε μεγάλο σεβασμό, πράγμα που εκδήλωνε και για τον Bob Dylan στα ‘60s, βλέποντας τον πρώτο ως φυσικό συνεχιστή του δεύτερου. Η εμμονή του Mogg με τον Springsteen εκείνη την εποχή ήταν τέτοια, που σκεφτόταν αρχικά να ονομάσει το άλμπουμ Jungleland, από ένα κομμάτι από το άλμπουμ Born To Run του τελευταίου, που είχε κυκλοφορήσει το 1975. Εντυπωσιακό ξεκίνημα, λοιπόν, με το ρυθμικό, μελωδικό Chains Chains και ένα πολύ δυνατό riff, που πιθανόν περιγράφει την δυσλειτουργική σχέση μεταξύ ενός τζογαδόρου και μίας stripper (!) για να περάσουμε στο ατμοσφαιρικό και γρήγορο Long Gone, που δικαιωματικά έχει εδραιωθεί ως ένα από τα καλύτερα τραγούδια του συγκροτήματος, και αποτελεί το αγαπημένο κομμάτι του drummer τους Andy Parker. Φοβερό το solo του Chapman, και όμορφο τελείωμα με τα έγχορδα του ενορχηστρωτή του Paul Buckmaster, που είχε αναλάβει όλες τις μη ηλεκτρικές μουσικές προσθήκες του δίσκου.
Το κομμάτι ονομάστηκε έτσι από το βιβλίο «The Profession Of Violence: The Rise And Fall Of The Kray Twins» (1972) και αναφέρεται σε δυο γκάνγκστερ του λονδρέζικου υποκόσμου, τα αδέλφια Ronnie και Reggie Kray.
Ειδικοί στις ληστείες και την παροχή προστασίας, σύντομα έκαναν όνομα στο East End του Λονδίνου, και παρόλο που φαινόταν ότι ο μεγαλύτερος Reggie θα ακολουθούσε μία πιο σύννομη πορεία (είχε αποκτήσει και κάποιο club στο West End), δεν ήταν γραφτό να ηρεμήσουν. To 1966 σκότωσαν τον George Cornell, μέλος αντίπαλης συμμορίας, μπροστά σε κόσμο σε μία pub, ωστόσο κανείς ποτέ δεν κατέθεσε εναντίον τους. Σε μία άλλη περίσταση, δολοφόνησαν τον αντίπαλο τους Jack McVitie το 1967, του οποίου το πτώμα δεν βρέθηκε ποτέ. Ανιψιός του McVitie ήταν ο μπασίστας των punks Cockney Rejects (γνωστοί για την επιτυχία τους «Oi,Oi,Oi»), Vince Riordan, ο οποίος εξιστόρησε το περιστατικό στους UFO σε κάποια συνάντηση τους στο Hammersmith Odeon. Όσο για τους Kray, αφού η αστυνομία αποφάσισε να τους συλλάβει, καταδικάστηκαν αμφότεροι σε ισόβια, με τον Ronnie να μεταφέρεται τελικά σε ειδική φυλακή για ψυχοπαθείς, όπου και πέθανε το 1995 και τον Reggie να απελευθερώνεται το 2000, λόγω καρκίνου, και σύντομα πέθανε. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να δει περισσότερα για την ζωή των διαβόητων αδελφών Kray, μπορεί να τσεκάρει την ταινία «Legend» (Δίδυμοι Θρύλοι, στα ελληνικά) του 2015, με τον εξαιρετικό Tom Hardy στον πρωταγωνιστικό ρόλο.
To άλμπουμ (Nο19 Μ.Βρετανία, Νο.77 Αμερική) είναι παραδόξως, είναι ένας αγαπημένος δίσκος πολλών οπαδών του συγκροτήματος, οι οποίοι ήλθαν σε επαφή με τους UFO στην μετά-Schenker εποχή. Θα μπορούσε να ήταν πολύ πιο επιτυχημένος στα βρετανικά charts, αν δεν έβγαιναν την ίδια εβδομάδα δύο πάρα πολύ εμπορικές δουλειές από τον Phil Collins και τους Ultravox, το In The Air Tonight και το Vienna, αντίστοιχα, που έστρεψαν πάνω τους τα βλέμματα του μουσικού τύπου. Πάλι καλά που το New Wave Of British Heavy Metal που δισκογραφικά αναδείχτηκε εκείνη την χρονιά, λειτούργησε υποστηρικτικά στους UFO, για τον απλό λόγο ότι τα περισσότερα νέα συγκροτήματα ήταν οπαδοί τους! O Chapman είχε πλέον αρχίσει να αφήνει την δική του σφραγίδα στο συγκρότημα, και γινόταν όλο και πιο πολύ μόνιμο μέλος του συγκροτήματος, υπό την έννοια ότι παλαιότερα του τύχαινε να ακούει σχόλια τύπου «Που είναι o Michael (Schenker)» και «Ποιος είσαι εσύ » εκφραζόμενα με γνήσια απορία. Από την άλλη, o πάντα απρόβλεπτος Way έβλεπε κάποια σταθερότητα στις μουσικές του υποχρεώσεις, τουλάχιστον, νιώθοντας πολύ άνετος με το υλικό και την επι σκηνής εκτέλεση του. Μία βιτρίνα, δυστυχώς, για τα ολοένα αυξανόμενα προβλήματα στον χώρο των ναρκωτικών και του αλκοόλ, στον οποίο διέπρεπαν όλοι στο συγκρότημα. Υπήρχαν και οι πιο αθώοι Carter και Parker, εκ των οποίων ο πρώτος υπέραγαπούσε τις γάτες και διάβαζε το Cat Monthly, σχετικά με την εκτροφή και την φροντίδα τους. Κάτι το οποίο δεν ήξεραν, ανοιχτά τουλάχιστον, οι περισσότεροι, ήταν το γεγονός ότι ο Carter ήταν ομοφυλόφιλος, παρότι ο γάμος του υποδείκνυε το αντίθετο εκ πρώτης όψεως. Ο Parker, από την άλλη, ξαλάφρωσε από τα συνεχή πειράγματα των υπολοίπων, μιας και το επίκεντρο ήταν πλέον ο νέος του συγκροτήματος.
Σε αυτή την φάση, το συγκρότημα περιόδευε εντατικά για την προώθηση του νέου του άλμπουμ, αλλά έχοντας χάσει πλεόν την θέση τους ως headliners, και ανοίγοντας για συγκροτήματα όπως οι Cheap Trick, ο Ozzy Osbourne και οι AC/DC. Τα νεύρα στο συγκρότημα άρχισαν ξανά να τεντώνονται, μιας και δεν μπορούσαν να βρουν χρόνο και στο ραδιόφωνο, με την βάση των οπαδών τους να διαβρώνεται αργά και βασανιστικά, για χάρη πιο δημοφιλών συγκροτημάτων. Εδώ φάνηκε, ίσως, η απουσία του Michael Schenker, που με την κιθαριστική του ευφυία και παιχτική δεξιοτεχνία έκανε την διαφορά για τους UFO μεταξύ των συναδέλφων τους. Από την άλλη, η δισκογραφική τους βαθμιαία άφηνε το συγκρότημα στην τύχη του, με ελλιπή προώθηση τόσο στο θέμα της περιοδείας όσο και στον ίδιο τον δίσκο. Σε αυτό το στάδιο, όλων των ειδών οι ουσίες είχαν μπει στο καθημερινό διαιτολόγιο του συγκροτήματος, από ηρωίνη μέχρι φαρμακευτικά σκευάσματα, στερώντας τους την διαύγεια και την καλή απόδοση που θα έπρεπε να διαθέτουν σε έναν τόσο ανταγωνιστικό στίβο, όπως αυτός της παγκόσμιας rock σκηνής. Και ακόμα χειρότερα, τα έξοδα τους αυξάνονταν στο πλαίσιο της παραγωγικής διαδικασίας, με επιλογή της Ελβετίας, και συγκεκριμένα το studio των Queen στο Montreux, το Mountain Studios (από το 1979), όπου μετακινήθηκαν για την ηχογράφηση του επόμενου, δέκατου δίσκου τους. Τα χρέη άρχισαν πλέον να συσσωρεύονται για το συγκρότημα, σε βαθμό που τους ήταν δύσκολο να ανταπεξέλθουν. Επιπλέον, ο Paul Chapman δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, διότι είχε οικογενειακά προβλήματα και πήγαινε για διαζύγιο, οπότε και ο Neil Carter έβαλε πλάτη στο γράψιμο των νέων κομματιών, με συνολική συνεισφορά σε επτά από τα δέκα τραγούδια του δίσκου (σε κάποια δεν πήρε credit). Με παραγωγό τον σχετικά άγνωστο Gary Lyons, δουλεύουν πάνω στο νέο project μέχρι τον Φλεβάρη του 1982, οπότε και κυκλοφορεί το Mechanix, με ένα φτωχό εξώφυλλο που είχε απλώς ένα κλειδί, και moto «It Will Tighten Your Nuts»! Τουλάχιστον δεν είχαν χάσει την αίσθηση του χιούμορ τους!
Δυναμική εκκίνηση στο Mechanix(No 23 Αμερική), λοιπόν, με το The Writer, που είναι ένα από τα δυνατά κομμάτια του δίσκου, και με διακριτικές πινελιές από τον Neil Carter. Ακολουθεί η μάλλον ατυχής επιλογή της διασκευής στο Somethin’ Else του Eddie Cochran, μία κακή ιδέα του παραγωγού τους Gary Lyons, που δεν έχει τίποτα χαρακτηριστικό από το συγκρότημα, και ακούγεται σαν μουσική εισαγωγή σε τηλεοπτική εκπομπή ή θεατρικό σκετς. Επόμενη στάση το Back Into My Life, με την πάντα πολύ εκφραστική ερμηνεία του Mogg, αλλά αποπνέοντας μία αίσθηση κούρασης συνολικά. Παρόλαυτα έκανε μία μικρή επιτυχία στις ΗΠΑ. Με ένα πιο bop feeling στην συνέχεια, ο δίσκος συνεχίζει με το You’ll Get Love, επιδεικνύοντας ωραίο ρυθμό, περιεχόμενο και riff, που ακούγεται ευχάριστα. Στον ίδιο ευχάριστο ρυθμό, και με ένα vibe από Zeppelin, έρχεται το Doing It All For You, για να κλείσει η πρώτη πλευρά. Το πραγματικό highlight του δίσκου είναι το We Belong To The Night, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμα του, θυμίζοντας κάτι από τους παλιούς, ενθουσιώδεις UFO. Άλλο ένα τραγούδι για την ζωή στο αστικό τοπίο και τους δρόμους της πόλης, τολμώ να πω ότι είναι από τα καλύτερα τους τραγούδια! Και ακολουθεί στο ίδιο ύφος το Let It Rain, όμορφο βρετανικό hard rock των ‘80s, με το ανθεμικό ρεφραίν και το χαρακτηριστικό στυλ των UFO. Πολύ καλή η μετάβαση μεταξύ των δύο κομματιών. Και κάπου εδώ έρχεται η μπαλάντα του δίσκου, το Terri, με την εκφραστικότατη ερμηνεία του Mogg και την εξαιρετική συνοδεία του Chapman. Με το βλέμμα στραμμένο στους Bad Company, το συγκρότημα συνεχίζει με το Feel It, ενώ ο δίσκος κλείνει με το δυναμικό Dreaming.
Γενικά, το Mechanix είναι ίσως το τελευταίο album των UFO που το μουσικό επίπεδο και ο χαρακτήρας τους λαμπυρίζει έντονα, και αξιοπρεπής συνέχεια του The Wild, The Willing and the Innocent(Νο 82 Αμερική). Αυτό φάνηκε και από την πολύ καλή επίδοση του δίσκου που έφτασε μέχρι το Νο. 8 των βρετανικών charts, την υψηλότερη για τους UFO θέση για studio άλμπουμ στην πατρίδα τους. Αν αυτό ήταν το άλμπουμ που θα κυκλοφορούσε μετά το Strangers In The Night, πολλά μπορεί να είχαν συμβεί, με σίγουρα θετικότερη έκβαση για τους UFO. Περιόδευσαν με επιτυχία στην χώρα τους, με το ζωντανό τους set να μην περιλαμβάνει πολύ από το υλικό των κλασικών χρόνων με τον Schenker, και προτιμούσαν περισσότερο το υλικό από το No Place To Run και έπειτα. Στην Αμερική, το συγκρότημα ήταν support του Ozzy στην μοιραία περιοδεία του Diary of A Madman, με τους σχετικά άγνωστους Starfighters από την Αυστραλία, και τους Saxon σε κάποιες ημερομηνίες. Αυτό μέχρι την μαύρη 19η Μαρτίου 1982, οπότε και ο Randy Rhoads, ο υπερταλαντούχος κιθαρίστας του Ozzy σκοτώθηκε (διάβασε εδώ), με αποτέλεσμα να αποσυρθεί από την περιοδεία, και να αντικατασταθεί από τους Foreigner ως headliners.
Πλέον, τα πράγματα είχαν αρχίσει να ζορίζουν για τους UFO. Ο Mogg έχανε πλέον την μπάλα, και στην πρώτη τους εμφάνιση στο γενικά πολύ φιλόξενο για αυτούς Hammersmith Odeon στο Λονδίνο, έκατσε κάτω για κάποια λεπτά επειδή δεν μπορούσε να θυμηθεί τους στίχους των τραγουδιών. Το μέγεθος των ατασθαλιών τους εκτός σκηνής θορύβησε μέχρι και την σκληροτράχηλη σύζυγο (και manager, μέχρι σήμερα) του Ozzy, Sharon Osbourne, η οποία προσπαθούσε να τον συμμαζέψει μετά το περιστατικό με το κατούρημα στο Alamo του Texas, που είναι τόπος αντίστασης των Αμερικανών απέναντι στους Μεξικάνους, και εθνικό μνημείο. Ο Ozzy συνελήφθη από την αστυνομία και με πολύ κόπο κατάφερε η Sharon να τα μαζέψει όπως-όπως και προσπάθησε να τον επαναφέρει εντός τροχιάς.
Παρόλαυτα, τις επόμενες μέρες, που οι UFO ενώθηκαν με την περιοδεία στο Corpus Christi του Τέξας, ο Ozzy αναζήτησε τον Chapman, με την πρόφαση ότι ήθελε να «πάρουν πρωϊνό μαζί», το οποίο αποτελούνταν από ένα τσιγάρο και δύο Bloody Mary. Σύντομα, συγκεντρώθηκαν και οι υπόλοιποι UFO, με τον Pete Way, που προσπαθούσε να αποτοξινωθεί κάπως, και καμιά δεκαριά νοματαίοι ακόμα. Το «πρωινό» εξελίχθηκε σε βραδινό, σε ένα εστιατόριο με θαλασσινά όπου άρχισαν να κατεβάζουν απεριόριστες ποσότητες αλκοόλ, μέχρι που έσκασε μύτη η Sharon, άρπαξε τον Ozzy και τον έσυρε έξω από το εστιατόριο, αφήνοντας τα παλικάρια των UFO να πληρώσουν τον λογαριασμό. ‘Οταν επέστρεψαν στον χώρο που θα γινόταν η συναυλία, ο χώρος του Ozzy ήταν περιφραγμένος με την χαρακτηριστική ταινία που απαγορεύει την προσπέλαση, και δύο «γορίλλες» έστεκαν έξω από το καμαρίνι του. O Chapman προσπάθησε να πλησιάσει για να δει πως είναι ο Ozzy (τον οποίο η Sharon πότιζε σκέτο καφέ με το ζόρι) και φυσικά δεν του επετράπη η είσοδος. Στην συναυλία που ακολούθησε ξεκινούν οι UFO, και όλα εξελλίσονται ομαλά. Όταν όμως ο Ozzy βγήκε μεγαλειωδώς στην σκηνή, σκόνταψε στο μικρόφωνο και έπεσε ημιλιπόθυμος στο σανίδι. Την στιγμή εκείνη ο Chapman έβλεπε την όλη φάση από το πλάι της σκηνής και κατευθείαν η ματιά του έπεσε στην Sharon, οπότε και θεώρησε καλό να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια, για να μην πληρώσει αυτός τα σπασμένα! Ακολούθησε μία παρόμοια φάση με τον Mogg να εκθέτει τα οπίσθια του στο κοινό του Lubbock, ξανά στο Τέξας, και να συλλαμβάνεται από την αστυνομία επι τόπου, και να περνάει μία βραδιά στην φυλακή. Αυτό που σίγουρα δεν βοήθησε την κατάσταση ήταν και ένας νέος κανόνας που αποφάσισαν να τηρήσουν ευλαβικά, ο οποίος υπαγόρευε ότι κανείς δεν θα πλησίαζε το λεωφορείο της περιοδείας αν δεν έφερε τουλάχιστον 100 γραμμάρια κοκαΐνης μαζί του. Πραγματικά υπό αυτές τις συνθήκες, ήταν απλά θαύμα το γεγονός ότι τελείωσαν αυτή την περιοδεία στο Τέξας με τον Ozzy.
Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ PETE WAY
Αυτό, όμως, που πραγματικά συγκλόνισε τους UFO, αργότερα εκείνη την χρονιά, ήταν η αποχώρηση του Pete Way, ενός από τους βασικότερους συντελεστές (και συνιδρυτής, ας μην το ξεχνάμε αυτό) των UFO. Ένιωθε ότι το πνεύμα της συντροφικότητας είχε εκλείψει στους UFO. Ο Way, για κάποιο λόγο αισθάνθηκε δυσαρεστημένος με την πιο εμπορική κατεύθυνση του συγκροτήματος στις αρχές της δεκαετίας του ‘80. Το δεύτερο βασικό μέλος των UFO που αναχωρεί λόγω της όποιας επιτυχίας! O Schenker ισχυρίστηκε ότι τον φόβιζε το μέγεθος της επιτυχίας που βίωνε εκείνη την εποχή, ο Way είδε την πιο εμπορική κατεύθυνση (μην ξεχνάμε ότι το Mechanix πήγε στο Nο.8 στην Μ. Βρετανία) ως συμβιβασμό με «κάτι» και δεν ήθελε να το κάνει άλλο. Προσωπική μου άποψη είναι πως αυτό είναι φτηνές δικαιολογίες. Τα 2/3 της κλασικής συνθετικής τριάδας των UFO είχαν σοβαρά ψυχολογικά θέματα, που εντάθηκαν από τις καταχρήσεις (Schenker χάπια και αλκοόλ, Way με βαριά ναρκωτικά) και δεν κατάφεραν να το διαχειριστούν. Δεν είναι λογικό να μοχθείς νυχθημερόν, για χρόνια, σε βάρος της προσωπικής σου ηρεμίας και υγείας, για την επιτυχία και την αναγνώριση, και όταν αυτό πλέον υλοποιείται να τα παρατάς και να φεύγεις! Όπως και να ‘χει, ο μπασίστας προχώρησε στην δημιουργία ενός νέου σχήματος, των Fastway, με τον “Fast” Eddie Clark, πρώην κιθαρίστα των τρομερών Motorhead. (διαβάσε εδώ την ιστορία τους)
Για κακή του τύχη, όμως, και παρόλο που το επώνυμο του φιγουράριζε ως δεύτερο συνθετικό των Fastway, δεν πρόλαβε να ηχογραφήσει όυτε μία νότα στο ομώνυμο ντεμπούτο τoυς, λόγω δέσμευσης που είχε με το συμβόλαιο του με την παλιά του εταιρεία, Chrysalis, εν μέσω ανταγωνισμού με την CBS για τους Fastway, και αφού αρνήθηκε τις προσφορές της, η Chrysalis τον γείωσε με δικαστικά μέσα, με αποτέλεσμα να μην δύναται να παίξει στους Fastway. Οπότε, κατέληξε με κάποιο τρόπο, να παίζει μπάσο στο συγκρότημα του Ozzy Osbourne, όταν αυτός ξανάρχισε την βρετανική του περιοδεία για το Diary Of A Madman, για καμιά δεκαριά εμφανίσεις. Τελικά, όταν τελείωσε κι αυτό, ξαναπήρε την προσφορά της Chrysalis και δημιούργησε με τον Σκωτσέζο Fin Muir ένα καινούριο συγκρότημα, τους Waysted, με αρχικά μέλη τον πρώτο drummer των Def Leppard, Frank Noon (είχε παίξει στο EP τους) και τον παλιό του συνεργάτη από τους UFO, Paul Raymond! Μαζί τους, ο Ronnie Kayfield στην κιθάρα. Σαν ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του στον Ozzy, κέρδισε το προνόμιο να είναι support στην συνέχεια της αμερικάνικης περιοδείας του, και οι Waysted γύρισαν μαζί του τις ΗΠΑ. Προς υπεράσπιση του Way, πάντως, πρέπει να πούμε ότι περνούσε από μία καταστροφική φάση διαζυγίου (ένα από τα πολλά), η οποία σίγουρα δεν βοήθησε.
Το συγκρότημα, για πρώτη φορά χωρίς τον μπασίστα-σύμβολο Pete Way, μπαίνει στο studio από τον Αύγουστο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1982, για να ηχογραφήσει το επερχόμενο άλμπουμ τους, που κυκλοφόρησε το 1983 με τίτλο Making Contact (Νο 32 Μ.Βρετανία, Νο 153 Αμερική). Στην θέση του Gary Lyons, αναλαμβάνει ο Mick Glossop, που δούλευε κυρίως με new wave και Punk συγκροτήματα, αλλά συνεργάστηκε και με καλλιτέχνες όπως ο Frank Zappa, ο Ian Gillan, ο Van Morrison, οι Public Image Ltd, οι Tangerine Dream και οι Waterboys Αντικαταστάτης του Way για την ηχογράφηση τουλάχιστον, ανέλαβαν από κοινού οι Chapman (που έπαιξε στα περισσότερα) και Carter, που έπιαξε μπάσο και πλήκτρα, ενώ ο τελευταίος έκανε και δεύτερα φωνητικά. Με περισσή ενέργεια, τον δίσκο ανοίγει το Blinded By A Lie, ένα κομμάτι που έμμεσα αναφέρεται στην μουσική βιομηχανία, αλλά και πιο συγκεκριμένα σε κάποιο στέλεχος που δεν κατονομάζεται. Κάτι σαν το Death On Two Legs των Queen δηλαδή (μόνο που αυτοί αποκάλυψαν ότι το εν λόγω κομμάτι μιλούσε για έναν ληστρικό manager που είχαν στα πρώτα τους βήματα). Το επόμενο κομμάτι, που εμπνεύστηκε απο την όλη κατάσταση αυτοδικίας που βίωσαν στον Αμερικάνικο Νότο, το ρυθμικό Diesel In The Dust. Το A Fool In Love με το χαρακτηριστικό ρεφραίν του, και την ωραία συνεργασία μεταξύ Chapman και Carter αφήνει ένα πιο ανάλαφρο αίσθημα, ενώ το You And Me είναι απλά μία συμπαθητική μπαλάντα. Η πρώτη πλευρά κλείνει με το When It’s Time To Rock που έχει εισαγωγή αντιγραμμένη ξεκάθαρα από το Spirit Of Radio των Rush. Δυνατό κομμάτι μεν, καθόλου στο στυλ των UFO, δε. Την δεύτερη πλευρά ανοίγει το χαρακτηριστικό The Way The Wild Wind Blows, με δυνατό σόλο από τον Paul Chapman.
Ακολουθεί ένα προσωπικό μου αγαπημένο, το γλυκύτατο mid-tempo Call My Name, το οποίο κλασικά αναφέρεται σε μία «εξωτική χορεύτρια» (όπως και τόσα άλλα τραγούδια των UFO), και το οποίο δεν δικάζει, δεν κρίνει αλλά συγχωρεί στο όνομα της αγάπης. All Over You στην συνέχεια, τυπικό του στυλ των UFO, χωρίς να απογειώνει το άλμπουμ, με το επομενο No Getaway να ξεκινάει αργά προσπαθόντας να χτίσει κλίμα, αλλά καταλήγει να ακούγεται σαν ένα ακόμα τραγούδι επηρεασμένο από τους Zeppelin. Ο δίσκος τελειώνει με το γραφικό τίτλο Push,It’s Love που φέρνει λίγο Purple ή Gillan στο μυαλό, και φαίνεται να τρέχει για να προλάβει να κλείσει τον δίσκο. Τίποτα ιδιαίτερο και εδώ. Ίσως να ήταν καλύτερο να περιλάβουν το Everybody Knows στο άλμπουμ, το οποίο δεν κυκλοφόρησε στην αρχική μορφή του Making Contact. Ήδη σε αυτό το σημείο, ήταν έκδηλο όταν οι UFO προσπαθούσαν πολύ για να γράψουν και έξυναν τον πάτο του βαρελιού για κάποιο ίχνος έμπνευσης με τη δυναμικότητα να είναι εξαιρετικά μειωμένη. Ο Chapman άρχισε να αντιλαμβάνεται την όλη κατάσταση ακούγοντας τους Def Leppard στο πρωτοποριακό Pyromania που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά. Είδε ότι το μέλλον της δεκαετίας δεν είχε τους UFO στο προσκήνιο με τέτοια προσέγγιση, και η αλήθεια είναι πως οι υπόλοιπες τους δραστηριότητες τους είχαν εξαντλήσει σωματικά και πνευματικά. Για την επικείμενη περιοδεία το μπάσο ανέλαβε ο πολύς Billy Sheehan, που μέχρι τότε έπαιζε στους Talas, και από τότε είναι ενεργός Σαϊεντολόγος. Όντας γνώριμος του συγκροτήματος από μία κοινή τους εμφάνιση στα τέλη της δεκαετίας του ’70, και αφού οι Talas δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι αξιόλογο, πέρασε δοκιμαστικά για τους UFO, οπου και έγινε δεκτός. Ξεκίνησαν την ευρωπαική τους περιοδεία στο Κατόβιτσε της Πολωνίας. Και όπως λέει και ο σοφός λαός, «η καλή η μέρα απ’ το πρωί φαίνεται». Μετά το τέλος της συναυλίας, ο Mogg και ο Chapman πλακώθηκαν στο ξύλο, με αφορμή την παρουσία της συζύγου του πρώτου, ενώ οι υπόλοιποι δεν τις είχαν μαζί τους και είχαν να τις δουν μήνες ολόκληρους. Δυστυχώς αυτό δεν ήταν το μόνο περιστατικό, αλλά ακολούθησαν και άλλα πολύ χειρότερα.
 |
| 1983 Manchester |
Η ΠΡΩΤΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ
Τον Φεβρουάριο οι UFO προσγειώθηκαν στην Αθήνα για δύο εμφανίσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα θα εμφανιζόντουσαν στο γήπεδο του Σπόρτινγκ ενώ Θεσσαλονίκη θα έπαιζαν στο Palais De Sport, στις 26 και 27 Φεβρουαρίου αντίστοιχα. Η Ελλάδα δεν ήταν προορισμός των μεγάλων ονομάτων της hard rock και της heavy metal, όπως όλοι γνωρίζουμε, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Οι μόνοι που δέησαν να περάσουν ήταν ο Rory Gallagher (1981) και οι Budgie (των οποίων οι δόξες είχαν παρέλθει προ πολλού). Στο αεροδρόμιο τους υποδέχτηκαν οι διοργανωτές, προσφέροντας τους από ένα τεραστίων διαστάσεων μπουκάλι Μεταξά, κάτι που έβαλε σε σκέψεις τον Chapman, διότι υποψιάστηκε τι θα ξεκινούσε από εκεί και πέρα. Ο Sheehan θυμάται ότι πριν την συναυλία, στο ξενοδοχείο, αντίκρυσε το άδειο, γυάλινο κουφάρι του μπράντυ έξω από το δωμάτιο του Mogg και προέβλεψε ότι η συναυλία εκείνη μόνο βαρετή δεν θα ήταν.(πηγή περιοδικό Classic Rock Απρίλιος 2012, όπου όμως δεν μνημονεύεται η παρουσία του Bill Sheehan!). Κορυφαία στιγμή της στην Αθήνα, το μπουκάλι που βρήκε στον Sheehan στο κεφάλι και η αποχώρηση του συγκροτήματος.
Ο Mogg δεν φαίνεται να θυμάται και πολλά από εκείνη την πρώτη (και τελικά μοναδική τους) βραδιά της 26ης Φεβρουαρίου του 1983, ωστόσο, κατά την εκτέλεση του τέταρτου κομματιού του set, Too Hot To Handle, κατέρρευσε και γυρνώντας την πλάτη του σε ένα κοινό 5.000 στόμων, λέει στον Chapman πως δεν αντέχει άλλο. Ήδη από την αρχή παρέπαιε μπροστά στο μικρόφωνο και μετά βίας κατάφερνε να το φέρει στο στόμα του. Για να κερδίσουν λίγο χρόνο, ξεκινάνε έναν αυτοσχεδιασμό, τζαμάροντας, και ο Mogg πηγαίνει στα ντραμς του Parker, ο οποίος του βάζει τις φωνές να συνέλθει και να συνεχίσει το τραγούδι. Ο τραγουδιστής, έχοντας τα εντελώς χαμένα, ξαναμπαίνει τραγουδώντας τους στίχους του Lights Out, σε λάθος κλίμακα. Σε εκείνο το σημείο έσκασε μία δυνατή κροτίδα, οι υπολοιποι κοιτιούνται και αναρωτιούνται αν θα την βγάλουν ζωντανοί, και το πλήθος έχει αρχίσει να εξαγριώνεται από κάτω. O Sheehan κρύφτηκε πίσω από τον ενισχυτή του, με τον Mogg να τον πλησιάζει εμφανώς κόκκαλο, και να του λέει πως νομίζει ότι εάν κάνουν έφοδο προς το κοινό ίσως να τους κουμαντάρουν! Τελικά φεύγουν από την σκηνή τρέχοντας, με μπουκάλια να εκτοξεύονται πάνω από τα κεφάλια τους, ενώ ένα αντικείμενο βρήκε και τον Sheehan στο κεφάλι, που τον τραυμάτισε προκαλώντας μικρή αιμορραγία. Στα παρασκήνια ο Mogg χτυπάει το κεφάλι του σε ένα τραπέζι, και στην συνέχεια, στο Χίλτον, όπου επέστρεψαν με τα χίλια ζόρια, ο Mogg κοπανάει το κεφάλι του στον καθρέφτη του δωματίου και ο τόπος γεμίζει αίματα και σπασμένα γυαλιά. Την επόμενη μέρα, δεν θυμόταν απολύτως τίποτα. Τότε έγινε αντιληπτό από όλους πως όλη αυτή η περιπέτεια έπρεπε να σταματήσει. Ο Billy Sheehan αποχώρησε αμέσως μετά την αθηναϊκή τους εμφάνιση. Αντικαταστάθηκε από τον πρώην μπασίστα των The Damned, Paul Gray, που έμεινε για το τις εναπομείνουσες εμφανίσεις τους. Χρόνια αργότερα η εντύπωση που είχε αποτυπωθεί στην μνήμη του Billy Sheehan ήταν, όπως πολύ χαρακτηριστικά το έθεσε, «a dysfunctional,drug infested catastrophe». Ο Mogg νοσηλεύτηκε για κάποιες μέρες, προκειμένου να επανέλθει σε κανονική κατάσταση. Οι UFO συνετρίβησαν θεαματικά εκείνη την βραδιά, και άγγιξαν την πλήρη διάλυση. Ακολούθησε μία αποχαιρετιστήρια περιοδεία στην πατρίδα τους, με τα δύο τελευταία show στο σκηνικό αλλοτινών θριάμβων των UFO, στο θρυλικό Hammersmith Odeon, και το συγκρότημα αποφάσισε να σταματήσει, προκειμένου να μην θρηνήσουν θύματα.
 |
| Δυσδιάκριτος πίνακας όλων των Line up έως τη στιγμή που κυκλοφόρησε το Headstone. Ο συγκεκριμένος πίνακας εμφανίζεται στο εσωτερικό του. |
Οι UFO διαλύθηκαν και ο καθένας από τα μέλη τους τράβηξε τον δικό του δρόμο. Η Chrysalis κυκλοφόρησε μία διπλή συλλογή, το δηκτικά επονομαζόμενο Headstone, το οποίο εκτός από τις μεγάλες επιτυχίες του συγκροτήματος περιείχε τραγούδια και από μπάντες που είχαν μια κάποα σχέση μαζί τους, όπως οι MSG, οι Whitesnake (ελέω Bernie Marsden), οι Lone Star, οι Scorpions και οι Wild Horses. Πλέον αυτών, η τέταρτη πλευρά ήταν live ηχογραφήσεις από τις αποχαιρετιστήρες συναυλίες τους στο Hammersmith Odeon.
O Νeil Carter εντάχθηκε στο σχήμα του Gary Moore και μαζί ηχογράφησαν το εξαιρετικό Victims Of The Future (1983, Νο. 12). Εκεί έμεινε και για τις υπόλοιπες κυκλοφορίες του Ιρλανδού βιρτουόζου την δεκαετία του ’80, μέχρι και το After The War του 1989. Από το 1993 διδάσκει μουσική στο Brighton College.
ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ
Ο Paul Chapman πήγε στις ΗΠΑ και αρχικά προσπάθησε να φτιάξει το δικό του συγκρότημα, με το όνομα DOA. Τελικά, κατέληξε να παίξει στο συγκρότημα του πρώην συνοδοιπόρου του Pete Way, τους Waysted, για δύο άλμπουμ, τα The Good the Bad the Waysted και Save your Prayers. Μετά την αποχώρηση του από τους Waysted, έφτιαξε τους Ghost (καμία σχέση με το σουηδικό συγκρότημα), με frontman τον πρώην Persian Risk Ουαλλό Carl Sentance, σημερινό τραγουδιστή των Nazareth. Το όνομα του ακούστηκε για την επανασύνδεση των UFO το 1993, αλλά και πάλι τον παραμέρισαν για χάρη του Schenker. Μετά από διάφορες συνεργασίες που δεν ευόδωσαν, κατέληξε να παραδίδει μαθήματα στο προσωπικό του studio, στην Μελβούρνη της Αυστραλίας.
O Billy Sheehan, αφού έφυγε κακήν κακώς, προσχώρησε στο συγκρότημα του David Lee Roth, με τους εξίσου εντυπωσιακούς Steve Vai στην κιθάρα και Gregg Bisonette στα drums, για τους δύο πρώτους πολυπλατινένιους δίσκους Eat ‘Em And Smile και Scyscraper. Συνέχισε στο ίδιο πνεύμα δημιουργώντας τους Mr. Big και γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία, ενώ έκτοτε έχει πάρει μέρος σε άπειρα άλλα project.
Ο πολύπαθος Andy Parker επέστρεψε στο νέο του σπιτικό στην Καλιφόρνια, και παρόλο που πέρασε για πολύ λίγο και αυτός από τους Waysted, πέρασε τα επόμενα χρόνια παλεύοντας στα δικαστήρια για την από κοινού κηδεμονία της μικρής του κόρης, και παράλληλα συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να εγκατασταθεί σε κάποια μονιμότερη βάση, προκειμένου να περισώσει ότι μπορούσε από την ταλαιπωρημένη οικογενειακή του ζωή. Δούλεψε σε εργολαβίες, έδωσε εξετάσεις και πήρε πιστοποιητικού εργολάβου-κατασκευαστή, ενώ σε κάποια φάση έφτιαξε και ένα μικρό studio. Μετά πήρε μέρος στην επανασύνδεση των UFO το 1993, όπου βρίσκεται και μέχρι σήμερα.
Τέλος, o Phil Mogg, κόντρα σε όλους και σε όλα ενεργοποίησε ξανά τους UFO το 1985! Αναζήτησε μουσικούς για την νέα σύνθεση του συγκροτήματος και τους βρήκε στα πρόσωπα των Tommy «Atomik Tommy M» McClendon στην κιθάρα, Jim Simpson στα drums, και στους παλιούς του γνωστούς Paul Gray (μπάσο, από την τελευταία περιοδεία των UFO) και Paul Raymond (πλήκτρα και κιθάρα), ο οποίος είχε ήδη περάσει από τους MSG και τους Waysted (και αυτός!). Τον γεννημένο στην Γιοκοχάμα Ιαπωνοαμερικανό McClendon τον ανακάλυψε μέσω του Mike Varney, ιδρυτή της Shrapnel Records που ήταν γνωστή για το ρεπερτόριο της με κυκλοφορίες τύπου shred, όπου βιρτουόζοι της ηλεκτρικής κιθάρας έβγαζαν μάτια με την απίστευτη δεξιοτεχνία τους. O δε Simpson ήρθε μετά την παραίτηση του αρχικού drummer Robbie France (πρώην Diamond Head), και είχε παίξει στους Magnum, και συγκεκριμένα στο φοβερό On A Storyteller’s Night τον Μάη του 1985. Σημειώνεται ότι ο Mogg πέρασε από δοκιμαστικά τόσο τον Yngwie Malmsteen όσο και τον George Lynch, τους οποίους απέρριψε θεωρώντας ότι δεν θα ταίριαζαν με το μουσικό πνεύμα των UFO. Όσο για τα πλήκτρα, δοκιμάστηκε μέχρι και η αδελφή του Michael Schenker, Barbara, αλλά και αυτή δεν του έκανε, με αποτέλεσμα να προτιμήσει την ασφαλή επιλογή του Paul Raymond. Μην θέλοντας να ονομάσει το νέο σχήμα UFO, ο Mogg υποχώρησε μετά την πρόταση της Chrysalis, αφού τελικά πείστηκε ότι θα λάμβανε την αμέριστη υποστήριξη της εταιρείας στην ηχογράφηση, την κυκλοφορία και την προώθηση του νέου δίσκου.
OI UFO ΞΑΝΑ ΣΤΟ STUDIO
Οι νέοι UFO μπαίνουν στο studio, με τον Nick Tauber στην παραγωγή, για να ηχογραφήσουν το επερχόμενο άλμπουμ τους. Αρχική επιλογή της Chrysalis ήταν ο διάσημος παραγωγός Kevin Elson(Journey), ενώ θα δούλευε και με τους Europe στο The Final Countdown την επόμενη χρονιά και με τους Mr. Big. Η στροφή στον Tauber έγινε μετά το ξέσπασμα του Mogg απέναντι στον Elson, διότι καθυστερούσε να πάρει τον ήχο που ήθελε στα drums. O Tauber είχε ξεκινήσει την δεκαετία του ’70 κάνοντας παραγωγή στους Thin Lizzy, ενώ στην δεκαετία του ’80 βοήθησε τους glam hard rockers του NWOBHM Girl να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο τους Sheer Greed. Περίοπτη θέση, ωστόσο, στην παραγωγή του Tauber κατέχουν τα δύο πρώτα αριστουργηματικά άλμπουμ των progressive rockers Marillion. Οι UFO τον προσέλαβαν με την ολοκλήρωση της δουλειας του με το γυναικείο συγκρότημα των Girlschool, το Running Wild του 1985.
Οι ηχογραφήσεις διήρκησαν μέχρι τον Νοέμβριο του 1985, οπότε και κυκλοφόρησε ο δωδέκατος δίσκος των UFO, με τον ειρωνικά εύστοχο τίτλο Misdemeanor. Στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε κάποιους μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1986, και έμελλε να είναι το τελευταίο studio άλμπουμ που κυκλοφόρησε το συγκρότημα με την Chrysalis. Ο δίσκος ακούγεται εντελώς βουτηγμένος στα ‘80s, και με έντονο το AOR στοιχείο, με το εναρκτήριο τραγούδι This Time να έχει περισσότερα πλήκτρα απ’ότι τα παλιότερα κομμάτια των UFO.
Οι έντονοι μανιερισμοί του McLeddon, με έναν ήχο που φέρνει στο μυαλό τον Alex Lifeson των Rush εποχής Grace Under Pressure (είχε κυκλοφορήσει την προηγούμενη χρονιά), είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Ο δίσκος συνεχίζει με το One Heart, και πάλι δυναμική συνεισφορά του McLeddon , ενώ σαν σύνθεση θυμίζει ελαφρώς Bruce Springsteen. Ίσως ο Mogg που είχε πάντα μία αδυναμία στον Springsteen επηρεάστηκε από την τρομακτική επιτυχία του τελευταίου, που την προηγούμενη χρονιά είχε κυκλοφορήσει το πολυπλατινένιο Born In The USA.
Το πιο pop κομμάτι του δίσκου είναι το Night Run, που ακολουθεί, και είναι και η μοναδική κυκλοφορία τους σε single από το Misdemeanor(Nο 94 Μ.Βρετανία). Ακόμα περισσότερα πλήκτρα παίζουν στο επόμενο κομμάτι, το The Only Ones, πάλι με κάτι από Rush να εμφανίζεται διακριτικά στο παρασκήνιο, χωρίς να είναι κακό. Βέβαια, είναι προφανές ότι οι UFO προσπαθούν να ακουστούν εμπορικοί πέρα από την αντοχή του κοινού τους, αλλά με όχι τόσο δυνατές συνθέσεις να κερδίσουν νέους. Η πρώτη πλευρά κλείνει με το Meanstreets με τον McLeddon σε φόρμα και τον Mogg να ακούγεται περισσότερο στο στοιχείο του αυτή την φορά. Άλλωστε τα θέματα της ζωής στην πόλη και στους δρόμους ήταν το φόρτε του. Η δεύτερη πλευρά ανοίγει με το Name Of Love να φλερτάρει ξεδιάντροπα πλέον με την AOR αισθητική που έκανε θραύση και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Το Blue συνεχίζει, πάλι με τον ήχο Rush εποχής Grace Under Pressure, χωρίς παραδόξως να ακούγεται ενοχλητικό. Εκείνη την εποχή άλλωστε πολλά συγκροτήματα ακουγόντουσαν έτσι, κυρίως λόγω των Police που είχαν αυτό τον χαρακτηριστικό ηλεκτρονικό ήχο, αν θέλετε. Ακολουθεί το Dream The Dream, σε πιο συναισθηματικό ύφος αν και όχι πρωτότυπο, με το Heaven’s Gate να συνεχίζει τον δίσκο πιο δυναμικά και ρυθμικά, με την κιθάρα να ουρλιάζει ικανοποιητικά, και ένα βροντερό ρεφραίν. To άλμπουμ κλείνει με το γλυκόπικρο Wreckless, που σε μένα προσωπικά ακούγεται σαν αποδοχή του γεγονότος ότι όλα πια είχαν τελειώσει. Δεν ξέρω αν το έκαναν επίτηδες, αλλά το κομμάτι αυτό είναι κάτι σαν επίλογος στην πολυτάραχη πορεία των UFO στις δεκαετίες του ’70 και του ’80.
Με αυτό το συμβατικό άλμπουμ, οι UFO έφτασαν στο Νο. 74 των βρετανικών charts, και στο 106 του αμερικανικού Billboard. Τίποτα δεν μπορούσε να φέρει το συγκρότημα στην επιτυχία, όσο επίμονα και αν το κυνηγούσε ο Mogg, που το πάλεψε με νύχια και με δόντια είναι η αλήθεια. Όταν οι πιο φρέσκοι Bon Jovi και Europe κυκλοφορούσαν τις χρονικά αντίστοιχες δικές τους δισκάρες, οι UFO δεν είχαν καμία απολύτως τύχη σε αυτό τον εμπορικό στίβο του μελωδικού hard rock της εποχής, ενώ παράλληλα είχαν γίνει και αγνώριστοι σαν ήχος και προσωπικότητα, κάτι που φαίνεται (από τα charts κυρίως) ότι δεν έκατσε καλά με τους βρετανούς φίλους τους. Αποτέλεσμα ήταν να εμφανίζονται ως support σε κατά πολύ νεότερα τους συγκροτήματα, όπως οι Accept και οι Dokken (με τους πρώτους βαριόντουσαν γιατί δεν υπήρχαν γυναίκες στις συναυλίες, ενώ με τους δεύτερους περνούσαν τέλεια για τον ακριβώς αντίθετο λόγό!), συγκροτήματα που εκείνη την εποχή θέριζαν στα δικά τους χωράφια. Θα πρέπει να ήταν απογοητευτικό για τους βετεράνους των UFO, οι οποίοι πλέον έβλεπαν για μία ακόμα – και κατά πάσα πιθανότητα, τελειωτική – φορά να τους διαφεύγει η πολυπόθητη επιτυχία, που τόσο την κυνήγησαν και τόσο αυτή τους διέφευγε. Ο Paul Raymond ήταν ο πρώτος που έφυγε, μετά την πρώτη εμφάνιση της αμερικάνικης περιοδείας, το 1987, και αντικαταστάθηκε από τον David Jacobson, πρώην πληκτράς στην μπάντα του Eric Martin (μετέπειτα τραγουδιστή στους Mr. Big του Βilly Sheehan). Ο Tauber βέβαια ακόμα υποστηρίζει πως αν έκαναν ακόμα δύο άλμπουμ μαζί του και μια περιοδεία ακόμα, τα πράγματα θα πήγαιναν κατ ‘ευχή. Απλά δεν επέμειναν αρκετά. Προϊόν της περιοδείας πάντως ήταν το live video Misdemeanour – Live, το οποίο γυρίστηκε στο Apollo Oxford την 28η Νοεμβρίου του 1985, η πρώτη επίσημη video κυκλοφορία τους.
Χωρίς τον Raymond, το συγκρότημα κυκλοφόρησε μετά την περιοδεία, το 1987, ένα EP, με τίτλο Ain’t Misbehavin’ και ένα προκλητικό εξώφυλλο, πιο πολύ για να αναπληρώσει τις φτωχές πωλήσεις του Misdemeanor. Έχοντας φύγει από την Chrysalis (η οποία πιθανότατα να ήθελε απλά να λήξει το θέμα με τους UFO), υπέγραψαν στην Metal Blade (!) στις ΗΠΑ και την FM/Revolver στην Μεγάλη Βρετανία, και ηχογραφούν επτά κομμάτια, τα οποία ωστόσο δεν αλλάζουν και πολύ το επίπεδο σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά τους. Σίγουρα κατάλαβαν το λάθος τους, και με αφορμή την απουσία του Paul Raymond στα πλήκτρα αποφασίζουν να αναδείξουν περισσότερο την hard rock πλευρά τους, χωρίς να λείπει ο εμπορικός προσανατολισμός. Δυστυχώς, το EP δεν μπήκε ούτε στα αμερικάνικα ούτε στα βρετανικά charts.Θα πρότεινα τον δίσκο σε fans του AOR, ενώ για κάποιους αυτό το EP ενδέχεται να ακουστεί σαν σφαίρα στο κουφάρι του συγκροτήματος που κάποτε γονάτιζε με την απλή παρουσία του και τον πιο απαιτητικό φίλο του heavy rock. Προσωπικά ξεχωρίζω μόνο το Lonely Cities (Of The Heart) που φέρει ένα ταξιδιάρικο συναίσθημα. Οι «γυναικείες» φωνές στα συνοδευτικά φωνητικά που ακούγονται στο άλμπουμ (βλ. για παράδειγμα Easy Money) ανήκουν στους McLeddon και Simpson. Αυτή ήταν και η τελευταία δουλειά τους με τους UFO, καθώς και του Paul Gray. O «Atomik Tommy M» McLeddon ψιλοεξαφανίστηκε από τον χάρτη μετά την αποχώρηση του από τους UFO, και πλέον διδάσκει και αυτός κιθάρα στο Music Box της Καλιφόρνια. Ο Simpson πήγε για λίγο στους Budgie και μετά έπαιξε με τον Gray στους Mischief. Παρόλαυτά, σε εκείνη την φάση, κάπου το 1988, ήρθε ο πιο απρόσμενος επισκέπτης από το παρελθόν, o Pete Way να ξαναενωθεί στους UFO με τον παλιόφιλο του Paul Mogg!
Θα περνούσαν 3 χρόνια μέχρι οι Mogg και Way να αρχίσουν ηχογραφήσεις για ένα νέο άλμπουμ. Αυτή την φορά θα είχαν τους Laurence Archer στην κιθάρα (πρώην μέλος των Grand Slam του Phil Lynott) και τον προτεινόμενο από τον Archer, Clive Edwards στα drums (πρώην Uli Jon Roth’s Electric Sun και Pat Travers Band). Συζητήσεις για την επιστροφή του Schenker είχαν γίνει, και σταμάτησαν όταν ο Γερμανός ζήτησε μία προκαταβολή 100.000 λιρών για ένα άλμπουμ και την επακόλουθη περιοδεία. Παρομοίως, ο Paul Chapman είχε ζητήσει 800 λίρες την εβδομάδα, κάτι που οι Mogg και Way απέρριψαν, ενώ αργότερα ανακάλυψαν ότι ο κιθαρίστας έπαιζε σε clubs στην Φλόριντα των ΗΠΑ, με το ατυχές όνομα UFO featuring Paul Chapman.
ΟΙ ΝΕΟΙ UFO
Οι νέοι UFO προσανατολίστηκαν προς μία πιο ανεξάρτητη παραγωγή. Με την συνδρομή του μεγάλου Don Airey στα πλήκτρα και των Terry Reid και Stevie Lange σε δεύτερα φωνητικά, ηχογραφούν το 12ο άλμπουμ τους, το μεταβατικό High Stakes And Dangerous Men, του οποίου ο τίτλος αναφερόταν στο ομώνυμο western μυθιστόρημα που διάβαζε ο Mogg εκείνη την εποχή. Κυκλοφόρησε το 1992 και σε αντίξοες συνθήκες (μην ξεχνάτε ότι το grunge είχε ισοπεδώσει σχεδόν τα πάντα στο πέρασμα του), και παίρνοντας θάρρος από την επιτυχία των Thunder στην Μ. Βρετανία, παρέδωσαν ένα αξιοπρεπές άλμπουμ που παρέπεμπε σε παλιότερες εποχές. Με τον Kit Woolven στην θέση του παραγωγού, ο οποίος παλιότερα είχε συνεργαστεί με τους Thin Lizzy και τους Magnum, το συγκρότημα έκανε αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, και αν και το High Stakes And Dangerous Men δεν διεκδικεί το στέμμα του πρωταθλητή, έδωσαν ενδιαφέρουσες στιγμές με κομμάτια όπως το νοσταλγικό Love Deadly Love, το hard rocking blues του Borderline που ανοίγει τον δίσκο και το πολύ καλό Back Door Man. Από την άλλη το φάντασμα του αλκοολισμού δυσκόλεψε ξανά το παραγωγικό έργο της μπάντας, με τον Edwards να παρατηρεί πως οι Mogg και Way ήταν εντελώς αλκοολικοί τύποι, και γινόντουσαν δύσκολοι και ερειστικοί όταν μεθούσαν. Δυστυχώς ούτε οι σπιτικές λεμονάδες του Kit Woolven είχαν αποτέλεσμα, ο οποίος είχε απαγορεύσει αυστηρά την κατανάλωση αλκοόλ στο στούντιο. Ο Way έπινε κρυφά για να μην τα ακούσει από τον παραγωγό, ενώ μία μέρα που ο Woolven έψαχνε τον Mogg για να βάλει φωνητικά σε κάποιο κομμάτι, πληροφορήθηκε που εθεάθη τελευταία φορά κομματιασμένος σε έναν υπόνομο κοντά στο στούντιο, κράζοντας ηλικιωμένες κυρίες! Ως εκ θαύματος, η περιοδεία που ακολούθησε πήγε μια χαρά και απέσπασε ευνοϊκές κριτικές από τον μουσικό τύπο και το κοινό. Με εξαίρεση μία εμφάνιση στην Αγία Πετρούπολη της Ρωσίας, όπου ο Mogg έσπασε το πόδι του πέφτοντας από την σκηνή ενώ το συγκρότημα έπαιζε με την υποβοήθηση backing track. Και με συνοπτικές διαδικασίες τελείωσε και αυτή η σύνθεση των UFO. Το άλμπουμ δεν μπήκε στα charts των ΗΠΑ και της Μ. Βρετανίας.
O MICHAEL SCHENKER ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ
Το 1995 έφερε την επανασύνδεση της «κλασικής» σύνθεσης των UFO, με την επιστροφή των Michael Schenker, Andy Parker και Paul Raymond με bonus τον Ron Nevison ως παραγωγό. Κατάφεραν με κάποιο τρόπο να παραμερίσουν τις διαφορές τους, και αποτέλεσμα ήταν το πολυαναμενόμενο από τους fans των UFO, Walk On Water.
Η εν λόγω κυκλοφορία χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό από κοινό και κριτικούς, με υλικό που φαινόταν να συνδυάζει στοιχεία από το ένδοξο παρελθόν και από το σύγχρονο τους μουσικό περιβάλλον, και παρόλο που λίγο-πολύ οι ιδέες είναι προβλέψιμες, το συγκρότημα παίζει με αφοσίωση και ενέργεια. Συνολικά είναι πολύ δυνατό comeback για το συγκρότημα, με ενέργεια και καλό ήχο. Όλα τα κομμάτια (πλην του Knock,Knock) έχουν γραφτεί από το δίδυμο Mogg-Schenker, από το δυνατό δίδυμο A Self-Made Man και Venus που ανοίγουν το άλμπουμ, στο Dreaming Of Summer, με έκδηλη την πρόθεση να παίξουν το κλασικό τους hard rock με νέα μορφή και χαρακτήρα, οι UFO ενθουσίασαν τους φίλους τους, οι οποίοι και θεωρούν ότι το Walk On Water είναι από τις καλύτερες δουλειές τους. Προσωπικά δεν το βρίσκω κάτι τρομερά πρωτότυπο, και αισθάνομαι ότι η αναμονή της επανασύνδεσης και η επιθυμία να βρεθεί όλη η παλιά φρουρά μαζί στο στούντιο και την σκηνή ενθουσίασαν υπέρ του δέοντως την οπαδική βάση των UFO. Ίσως και οι ίδιοι να μην το πίστεψαν πάρα πολύ, μιας και πριν την περιοδεία ο ντράμερ Andy Parker εγκατέλειψε το σχήμα, για προσωπικούς και επαγγελματικού λόγους, ενώ τον ακολούθησε και ο Schenker, μετά από 4 εμφανίσεις από την έναρξη της περιοδείας, και πάλι στο ίδιο μέρος που τους είχε αφήσει πριν 17 χρόνια, στο Palo Alto της Καλιφόρνια! Και για μία ακόμη φορά, ενώ ξεκίνησαν με τις καλύτερες προοπτικές και τράβηξαν την προσοχή του κόσμου, κατέληξαν να το διαλύσουν πάλι, προφανώς γιατί δεν είχαν ξεφύγει ακόμα από τα προσωπικά τους θέματα καταχρήσεων και εγωϊσμού.
Από εκείνο το σημείο και έπειτα, ακολούθησε μία φαινομενικά ατελείωτη περίοδος αποχωρήσεων και προσθηκών στους UFO, με τον Schenker να επανέρχεται το 1998 και το 2000 για την ηχογράφηση του Covenant, με τον πολυτεχνίτη Mike Varney στην παραγωγή (ο οποίος τους βοήθησε και με την παραγωγή στο επόμενο άλμπουμ) και τον Aynsley Dunbar στα drums, που περιελάβανε κάποιο «νέο» υλικό (κατάλοιπα από παλιότερα session, μάλλον) και live ηχογραφήσεις. Στην περιοδεία που ακολούθησε και συγκεκριμένα στην εμφάνιση τους στο Manchester, ο Schenker, όντας υπέρβαρος από το ποτό και με μώλωπες που απέκτησε από την προηγούμενη μέρα στο Newcastle, μετά από καυγά που είχε με τον Spike των Quireboys, σταμάτησε να παίζει τα σόλο του και έπεσε επίτηδες επάνω στον Mogg. Μάλιστα τους έδωσε και την κιθάρα στα χέρια για να παίξει εκείνος, και πλέον το κοινό εξοργισμένο άρχισε να γιουχάρει, για να πάρει την απάντηση από τον Schenker ότι είναι χάλια και αυτός και αυτοί! Βέβαια αυτός το παρουσίασε σαν ένα μάθημα προς τον Way και ήθελε να του δείξει τι θα γινόταν αν ο ίδιος έκανε αυτά που έκανε και ο Way, ο οποίος έλιωνε στην δική του γωνιά μέρα με την μέρα. Με το Sharks του 2002, υπάρχουν κάποιες ιδέες που αξίζουν, σε κομμάτια όπως το Serenity και το Fighting Man, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πιάνουν το επίπεδο του Walk On Water (έστω). Και ξανά, τελειωτικά, αυτή την φορά, αποχώρηση του Schenker, ο οποίος λόγω διαζυγίου και άλλων θεμάτων βρέθηκε να χρωστάει στους πάντες και τα πάντα, και αναγκάστηκε να ρευστοποιήσει μεγάλο μέρος της προσωπικής του περιουσίας (συμπεριλαμβανομένων και κάποιων θρυλικών Flying V που είχε) προκειμένου να ανταπεξέλθει.
O VINNIE MOORE ΓΙΝΕΤΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΚΙΘΑΡΙΣΤΑ ΤΩΝ UFO
To 2003 οι UFO, εμφανώς πιο καθαροί, παίρνουν τον φοβερό κιθαρίστα Vinnie Moore, ο οποίος μέχρι και σήμερα παίζει μαζί τους. O Moore έλαβε ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο του, ο οποίος εκείνη την εποχή εκτελούσε χρέη tour manager για τους UFO. Ενημερώθηκε πως οι UFO έψαχναν αντικαταστάτη για τον φευγάτο Schenker, και έτσι έστειλε ένα CD με την μουσική του στο manager των UFO, ο οποίος παράλληλα είχε και τον Schenker. Μάλιστα ο ίδιος ο Moore, ως κορυφαίος shredder είχε ανοίξει και εμφανίσεις του Schenker, τον οποίο, όπως και πολλοί άλλοι κιθαρίστες της σειράς του, λάτρευε. Με την πάροδο δύο εβδομάδων, κι όταν πίστευε πια πως δεν θα είχε ανταπόκριση, οι UFO τον κάλεσαν τελικά για ένα, τυπικό φαντάζομαι, δοκιμαστικό, και έγινε σχετικά άμεσα δεκτός στο συγκρότημα. Αρχικά, πολλοί fans εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους για το κατά πόσο θα ταίριαζε στο στυλ των UFO, αλλά έγινε γρήγορα αντιληπτό ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα θα ήταν η αίσθηση του χιούμορ που διακατείχε το νέο του συγκρότημα και όχι οι κιθαριστικές του ικανότητες! Από την άλλη κάποια κακεντρεχή σχόλια πρώην μελών, άστοχα τόνισαν ότι για τους UFO θα ήταν καλύτερο να διαθέτουν έναν βρετανό και όχι έναν Αμερικάνο κιθαρίστα (κάτι παρόμοιο με τον Steve Harris που ήθελε μόνο βρετανό τραγουδιστή και όχι π.χ. κάποιον Γερμανό με φωνάρα, εξ’ου και το φιάσκο με τον Blaze Bayley), αλλά ας μην ξεχνάμε ότι ο νούμερο ένα κιθαρίστας τους Michael Schenker ήταν Γερμανός.
Με τον Jason Bonham στα drums, ηχογραφούν και κυκλοφορούν το You Are Here (2004), με κομμάτια όπως το When Daylight Goes to Town, Black Cold Coffee και The Wild One να δίνουν έναν συμπαθητικό τόνο στο άλμπουμ, χωρίς όμως να καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση και να τελειώσουν την δουλειά. Παραγωγός τους ο Γερμανός Tommy Newton, με πλούσιο βιογραφικό στον χώρο του metal ως μηχανικός ήχου και παραγωγός, κυρίως γερμανικών συγκροτημάτων, που συνεργάστηκε μαζί τους μέχρι και το 2012. Ακολούθησαν το The Monkey Puzzle (2006), με (ας πούμε) highlights τα Who's Fooling Who, Down by the River και Heavenly Body να ακούγονται ευχάριστα, ενώ στο The Visitor (2009) επέστρεψε και ο Andy Parker στα ντραμς, και κατάφεραν να ξαναμπούν στα βρετανικά charts, αν και πολύ χαμηλά, στο Νο. 99, κάτι που είχαν να κάνουν από το μακρινό Μisdemeanor του 1985, με σημαντική στιγμή το Hell Driver και με το Stranger In Town σαν επιστέγασμα, να κλείνει ικανοποιητικά τον δίσκο. Αυτή ήταν και η τελευταία τους κυκλοφορία με τον Pete Way στο μπάσο, ο οποίος, αντιμετωπίζοντας πλέον και σοβαρά θέματα υγείας μετά από χρόνια και χρόνια καταχρήσεων, έφυγε έχοντας στο μυαλό του πως θα αναστήσει τους (όνομα και πράγμα) Waysted. Στο πλαίσιο της περιοδείας που ακολούθησε ήρθαν και στην Ελλάδα, όπου είχα την συγκίνηση και την χαρά να τους δω live για πρώτη φορά! Δυστυχής, αυτά τα συναισθήματα μοιράστηκαν μόνο περίπου 300 άλλα άτομα μαζί μου, εκείνο το βράδυ του Απρίλη του 2010, κάτι που μου προξενεί εντύπωση μέχρι και σήμερα, καθώς μου είναι αδιανόητο πως ένα τόσο ιστορικό και μεγάλο συγκρότημα, με πολλούς (και διάσημους στον χώρο της hard rock και metal) οπαδούς και σημαντική συνεισφορά στην διαμόρφωση του μουσικού τους είδους, δεν κατάφερε να γεμίσει το Fuzz Club, σε σημείο που να μην ανοίξει καν ο χώρος του άνω διαζώματος, όταν άλλα απείρως λιγότερο σημαντικά σχήματα έχουν στείλει κόσμο να ακούει μέχρι και από τις τουαλέτες και από την εξώπορτα.
Η πιο πρόσφατη κυκλοφορία των UFO είναι ένα άλμπουμ με διασκευές, το Salentino Cuts, που βγήκε την 29η Σεπτέμβρη του 2017. Αγαπημένα τραγούδια των μελών των UFO, περασμένα από την δική τους ιδιαίτερη αισθητική, περιέχει πολύ καλές διασκευές όπως το Just Got Paid των ZZ Top και Too Rolling Stoned του Robin Trower, αλλά και εκπλήξεις σαν το κλασικό Ain’t No Sunshine του Bill Withers, το River Of Deceit των Mad Season και το Paper In Fire του John Mellencamp. Στο μπάσο συναντάμε πολύπειρο αμερικάνο Rob De Luca, ο οποίος παίζει μαζί τους από Α Conspiracy Of Stars του 2015.
O PETE WAY ΓΡΑΦΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΙ ΑΠΟΧΩΡΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ UFO
Ο Pete Way εμφάνισε καρκίνο στον προστάτη το 2013, και κατάφερε να τον ξεπεράσει το 2014, με εντατικές θεραπείες, για να υποστεί έμφραγμα το 2016, από το οποίο του πήρε λίγο να ανανήψει. Στο παρα πέντε γλύτωσε τον θάνατο, έπειτα από έγκαιρη παρέμβαση των γιατρών. Στo μεταξύ, κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του, με τίτλο A Fast Ride Out of Here: Confessions of Rock's Most Dangerous Man και όταν ο ίδιος ο Ozzy δηλώνει ειλικρινά πως «they call me a madman but compared to Pete Way, I'm out of my league» νομίζω ότι θα είναι για όλους σας ένα καθηλωτικό ανάγνωσμα. Ο ίδιος δηλώνει πως βαριέται θανάσιμα, μην μπορώντας να κάνει αυτά που έκανε στο παρελθόν, ενώ ακόμα δεν έχει καταφέρει να κυκλοφορήσει το σόλο άλμπουμ του Dancing On The Edge, και μεταθέτει την κυκλοφορία του χρόνο με τον χρόνο. Πέθανε στις 14 Αυγούστου 2020 μετά από πτώση στη σκάλα του σπιτιού του.O Michael Schenker, πριν αρχίσει να ξαναπερνάει την φάση της προεφηβείας με τον αδελφό του Rudolf, τον οποίο κατηγορεί για κλοπή ιδεών και παντός είδους αχάριστες συμπεριφορές, βραβεύτηκε σε πάμπολλες περιστάσεις για την συνεισφορά του στον χώρο της ηλεκτρικής κιθάρας, υπογράφοντας, μάλιστα και το 2007 συμφωνία με την αμερικανική Dean Guitars για το δικό του custom μοντέλο, κάτι που έκανε για περιορισμένο αριθμό κομματιών και η Gibson, η γνήσια κιθάρα που χρησιμοποιούσε σχεδόν αποκλειστικά στο studio και σε live. Συμπωματικά, η Dean έχει κάνει το ίδιο και για τον τωρινό κιθαρίστα των UFO, Vinnie Moore. Ο Schenker είναι πλέον σαφώς πιο καθαρός από το παρελθόν, αν και εμφανίζει διάφορα ξεσπάσματα κατά διαστήματα. Εμφανίζεται σε κανάλια στο YouTube και στην τηλεόραση, ενώ παράλληλα επιδίδεται κυρίως σε ζωντανές εμφανίσεις. Το 2018, με την συναυλιακή παρουσία του στην Β. Αμερική, αναμένεται να είναι μία πολυάσχολο για αυτόν με το σχήμα του, τους Michael Schenker Fest. Πρόσφατα δήλωσε πως τα πέντε άλμπουμ που άσκησαν την μεγαλύτερη επίδραση πάνω του, ήταν τα τρία πρώτα των Zeppelin (και ότι ο John Bonham είναι ο αγαπημένος του μουσικός,παρόλο που ήταν ντράμερ), το ομώνυμο πρώτο των Sabbath και το θεϊκό In Rock των Deep Purple.
Με το πέρας αυτής της βιωματικής για εμένα, και, εύχομαι και ελπίζω, ευχάριστης για εσάς, ιστορίας, πως γράφει κανείς τον επίλογο;
Το τελευταίο που θέλω να πω για το συγκρότημα, είναι ότι όταν πρόκειται για μείγμα μελωδίας, δύναμης και έντασης, πολύ λίγα συγκροτήματα κατάφεραν να το κάνουν τόσο καλά όπως οι UFO.Για περίπου 30 χρόνια (και 50 περίπου, συνολικά), αυτή η παρέα Βρετανών hard rock ιερών τεράτων (με έναν Γερμανό, έτσι για την ποικιλία), απαριθμώντας περίπου 39 μουσικούς συνολικά, δημιούργησαν μία σειρά από έντονα, συναισθηματικά φορτισμένα, τέλεια γραμμένα και τέλεια παιγμένα τραγούδια, ειδικά στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ζωντανά δε, ήταν αξεπέραστοι, μέρος της παράδοσης των Deep Purple, των Thin Lizzy, των Iron Maiden και συγκροτημάτων που αναδείχθηκαν στην δεκαετία του ’80 και επηρεάστηκαν από αυτούς. Αυτοί οι ταλαντούχοι rockers (και όχι rock stars) κατάφερναν να δίνουν ό,τι καλύτερο είχαν, και μάλιστα ενώ έχουν περάσει δεκαετίες ολόκληρες και ίσως μας είναι δύσκολο πλέον να το αντιληφθούμε, ακόμα για τα συγκροτήματα του χώρου τους αποτελούν μέτρο σύγκρισης, έχοντας γράψει χρυσές σελίδες, κυρίως την δεκαετία 1974-1984 και κάτι ψιλά. Άλλοι μπορεί να γίνονται πλούσιοι και διάσημοι, και άλλοι απλά γράφουν και παίζουν φοβερά τραγούδια. Οι UFO ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία. Και με αυτό τον τρόπο επάξια κερδίζουν μία θέση στην αιωνιότητα, τουλάχιστον όσον αφορά το κλασικό hard rock.
ΟΙ UFO ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Τέσσερις φορές έχουν παίξει στην Ελλάδα, αρχής γενομένης το Φεβρουάριο του 1983, όπου έπαιξαν 2 ημέρες στο Σπόρτινγκ (26 και 27) και την επομένη 28 Φεβρουαρίου, στο Παλαί Ντε Σπορτ της Θεσσαλονίκης κατά τη διάρκεια της Making Contrackt Tout. Για τις αθηναικές συναυλίες, διαβάσατε πιο πάνω.
Χρειάστηκαν να περάσουν….21 χρόνια για να ξεχαστούν τα ψυχικά τραύματά τους και να παίξουν στις 28 Φεβρουαρίου 2004 στο Ρόδον και στις 29 στην Υδρόγειο, Θεσσαλονίκης, κατά την You re here Tour. Μαζί τους ο Uli Jon Roth!
Στις 2 και 2 Δεκεμβρίου 2006, έπαιξαν πρώτα στην Υδρόγειο και μετά στο Gagarin κατά την Monkey Puzzle world tour
To 2010 έπαιξαν στις 16 Απριλίου στο Fuzz και την επομένη, 17 Απριλίου στο Block 33 κατά την Visitor World tour.
Τέλος, ενώ ήταν προγραμματισμένο να κλείσουν την αποχαιρετηστήρια πριοδεία τους στη χώρα μας, παίζοντας στις 28 Οκτωβρίου στο Principal Club Thetaer στη Θεσσαλονίκη και την επομένη 29 Οκτωβρίου, ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ημέρα της περιοδείας Last Order Tour, στο Fuzz, η περιοδεία ακυρώθηκε λόγω COVID. Όταν η πανδημία έφυγε, ο Mogg ο οποίος υπέφερε από καρδιακή ανεπάρκεια, αρνήθηκε να την τελειώσει, λέγοντας ότι η κατάσταση της υγείας του δεν επιτρέοει να ξανά βγει στη σκηνή.
Θα ήθελα να κλείσω το άρθρο με το να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου γνωριμία με την μουσική των UFO. Στην εξωτική Πτολεμαϊδα των μέσων της δεκαετίας του ’90, πριν τις εύκολες και άκοπες ιντερνετικές παραγγελίες, οι μουσικές αναζητήσεις ήταν περιορισμένες και εξαιρετικά στοχευμένες. Σε ένα μικτό κατάστημα βιβλίων και μουσικής (το οποίο, παρεμπιπτόντως, έχει γίνει club με ελληνικό ρεπερτόριο, εξ όσων γνωρίζω), δρούσε ένας δισκοθέτης, ο οποίος έτρεχε το μουσικό τμήμα του μαγαζιού, και παράλληλα συνέλλεγε και άκουγε μουσική της προτίμησης μας. Σε συνέχεια τριών άλλων επισκέψεων που είχαν προηγηθεί (με αποτέλεσμα την «απόκτηση» των Made In Japan των Deep Purple, On Stage των Rainbow και Tokyo Tapes των Scorpions – επίσης αποκαλυπτικές εμπειρίες), έχω επιστρέψει για περισσότερους Scorpions αποφασισμένος να εξαντλήσω το εναπομένον χαρτζιλίκι μου στα δύο Best Of Scorpions (Vol. I & II), που κάλυπταν ικανοποιητικά την πρώτη τους περίοδο. Τότε ο DJ με ρώτησε «UFO έχεις ακούσει»; Παντελώς ανάλγητος, απάντησα αρνητικά. «Πιάσε αυτό τον δίσκο από πίσω σου δεξιά» συνέχισε, και τότε το είδα, Misty,Green and Blue. Το αγαπημένο μου άλμπουμ των UFO, από εκείνη την μέρα και μέχρι σήμερα, το Lights Out του 1977. Η μικροσκοπική άκρη της βελόνας του MK-II άγγιξε το παλιό βινύλιο και ο πιο ζεστός ήχος ξεχύθηκε από τα ηχεία με το «Too Hot To Handle» να δίνει τον τόνο και τον DJ να τσιμπάει με τρόπο την ένταση προς τα πάνω, προς τέρψη και ευχαρίστηση μας. Ακολούθησε η επιλογή του «Electric Phase». Λίγες ώρες αργότερα, έχοντας φύγει από το μαγαζί και χαλαρά ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, μέχρι και την ώρα που τελείωσε το έπος «Love To Love», ήδη ήμουν άναυδος, αποχαυνωμένος και το μυαλό μου ταξίδευε. Από εκείνη την μέρα κόλλησα με τους UFO και από τότε έχουν περάσει 24 χρόνια.
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
Χρειάστηκαν να περάσουν….21 χρόνια για να ξεχαστούν τα ψυχικά τραύματά τους και να παίξουν στις 28 Φεβρουαρίου 2004 στο Ρόδον και στις 29 στην Υδρόγειο, Θεσσαλονίκης, κατά την You re here Tour. Μαζί τους ο Uli Jon Roth!
Στις 2 και 2 Δεκεμβρίου 2006, έπαιξαν πρώτα στην Υδρόγειο και μετά στο Gagarin κατά την Monkey Puzzle world tour
To 2010 έπαιξαν στις 16 Απριλίου στο Fuzz και την επομένη, 17 Απριλίου στο Block 33 κατά την Visitor World tour.
Θα ήθελα να κλείσω το άρθρο με το να μοιραστώ μαζί σας την προσωπική μου γνωριμία με την μουσική των UFO. Στην εξωτική Πτολεμαϊδα των μέσων της δεκαετίας του ’90, πριν τις εύκολες και άκοπες ιντερνετικές παραγγελίες, οι μουσικές αναζητήσεις ήταν περιορισμένες και εξαιρετικά στοχευμένες. Σε ένα μικτό κατάστημα βιβλίων και μουσικής (το οποίο, παρεμπιπτόντως, έχει γίνει club με ελληνικό ρεπερτόριο, εξ όσων γνωρίζω), δρούσε ένας δισκοθέτης, ο οποίος έτρεχε το μουσικό τμήμα του μαγαζιού, και παράλληλα συνέλλεγε και άκουγε μουσική της προτίμησης μας. Σε συνέχεια τριών άλλων επισκέψεων που είχαν προηγηθεί (με αποτέλεσμα την «απόκτηση» των Made In Japan των Deep Purple, On Stage των Rainbow και Tokyo Tapes των Scorpions – επίσης αποκαλυπτικές εμπειρίες), έχω επιστρέψει για περισσότερους Scorpions αποφασισμένος να εξαντλήσω το εναπομένον χαρτζιλίκι μου στα δύο Best Of Scorpions (Vol. I & II), που κάλυπταν ικανοποιητικά την πρώτη τους περίοδο. Τότε ο DJ με ρώτησε «UFO έχεις ακούσει»; Παντελώς ανάλγητος, απάντησα αρνητικά. «Πιάσε αυτό τον δίσκο από πίσω σου δεξιά» συνέχισε, και τότε το είδα, Misty,Green and Blue. Το αγαπημένο μου άλμπουμ των UFO, από εκείνη την μέρα και μέχρι σήμερα, το Lights Out του 1977. Η μικροσκοπική άκρη της βελόνας του MK-II άγγιξε το παλιό βινύλιο και ο πιο ζεστός ήχος ξεχύθηκε από τα ηχεία με το «Too Hot To Handle» να δίνει τον τόνο και τον DJ να τσιμπάει με τρόπο την ένταση προς τα πάνω, προς τέρψη και ευχαρίστηση μας. Ακολούθησε η επιλογή του «Electric Phase». Λίγες ώρες αργότερα, έχοντας φύγει από το μαγαζί και χαλαρά ξαπλωμένος στο κρεβάτι μου, μέχρι και την ώρα που τελείωσε το έπος «Love To Love», ήδη ήμουν άναυδος, αποχαυνωμένος και το μυαλό μου ταξίδευε. Από εκείνη την μέρα κόλλησα με τους UFO και από τότε έχουν περάσει 24 χρόνια.
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ
11/3/18/
Δημοσίευση σχολίου