Ερωτήσεις: Αλέξανδρος Ριχάρδος.
Πότε άκουσες για πρώτη φορά Thin Lizzy και τι σου έκανε εντύπωση στον ήχο τους;
Πίσω στο 1990 έχει κυκλοφορήσει το still got the blues του Gary Moore και στο σχολείο - πήγαινα δευτέρα γυμνασίου- όσα παιδάκια τότε αρχίζαμε να γνωρίζουμε τον μαγικό κόσμο της ροκ μουσικής συγκλονιζόμαστε με τις απίστευτες κιθάρες του Ιρλανδού. Γρήγορα αρχίζω να μαζεύω κασέτες και δίσκους του Moore και να αναζητώ οτιδήποτε αφιέρωμα του, είναι η εποχή που το MTV παίζει ροκ και έχει εισβάλει μέσο της απελευθέρωσης της δορυφορικής και στα ελληνικά σπίτια, όμως το αφιέρωμα που με έκανε να γνωρίσω τους Thin Lizzy ήταν σε μια εκπομπή του Σωτήρη Βακάρου στην ΕΡΤ3 όπου παρουσιάζοντας τον Moore ανέφερε τους Thin Lizzy και τους Skid Row και μου προξένησε εντύπωση το αστείο όνομα για ροκ συγκρότημα ''άκου Thin Lizzy τι είναι αυτό;" αναρωτήθηκα.
 | |
| Με τον Scott Gorham |
Ποιο άλμπουμ τους προτιμάς περισσότερο και γιατί;
Πολύ δύσκολη ερώτηση. Έχω περάσει πολλές ώρες με κάθε άλμπουμ τους ξεχωριστά, τα δύο πρώτα τα ακούω με σεβασμό και εξερευνητικό ύφος αλλά δεν με αγγίξαν ίσως η κακή παραγωγή, τα country στοιχεία οι άγουρες ακόμα συνθέσεις, πάντως δεν με αγγίξαν και δεν τα επιλέγω για συχνή ακρόαση. Το Vagabonds of the Western World το έχω λιώσει έχει ύμνους που θα αναλύσω σε άλλη ερώτηση, όλα με Robertson, Gorham - και κυρίως το Bad Reputation- το Black rose το έχω σκάψει εξάλλου παίζει ο Moore και θα σου κάνω την έκπληξη λέγοντάς σου πως με το χέρι στην καρδιά το Chinatown είναι ο δίσκος που συγκεντρώνει όλα εκείνα τα στοιχεία των lizzy που με έχουν κάνει να τους λατρέψω όλα αυτά τα χρόνια. Το εξώφυλλο - κομψοτέχνημα του Fitzpatrick έχει περάσει ώρες ατελείωτες στα χέρια μου με τα μάτια μου να σκαλίζουν κάθε λεπτομέρεια του ενώ παράλληλα άκουγα τα τραγούδια, και αυτά το ένα μετά το άλλο χτύπημα στην καρδιά με πιο ξεχωριστά το σπαραχτικό Didnt I , το punk “Killer on the Loose” , το ξεσηκωτικό up tempo “Hey You” με την ψαρωτική Clash εισαγωγή και το Marshall ξεσπασμά - τι πόρωση τραγούδι Θεέ μου- το ομώνυμο έπος με το σκοτεινό video clip και τις κινέζικες πεντατονικές, το ΤΕΡΑΣΤΙΟ αντιαμερικανικό "Genocide", ωμό heavy rock και τον heavy boogie ύμνο “Sugar Blues” με τον απίστευτο ήχο στα ντραμς και τα γυρίσματα του Downey να κοντράρονται στα ίσα τις αλήτικες δισολίες των Gorham/White και τι παιξίματα από τον ξανθό κιθαρίστα που στα live σίγουρα δεν ταίριαζε με την ιρλανδική αρμάδα. Σχεδόν ισάριθμες ώρες έχω περάσει και με το Renegade που περιέχει συνθέσεις κυρίως για τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς – “No one told him”, “Mexican blood”. Βέβαια δεν μπορώ να ξεχάσω το σοκ που έπαθα την πρώτη φορά που άκουσα το “Cold Sweat” από το Thunder & Lightning , τεράστιος δίσκος και αυτός αλλά το Chinatown θα μπει τίμια στην κορυφή των επιλογών μου - και είναι και δίσκος που δεν αγκάλιασαν ιδιαίτερα οι κριτικοί του ροκ.
 |
| Με τους Πάνο Παπαπέτρου και Brian Robertson. |
Δεν έχω κάτι που δεν μπορεί να βρει κάποιος φανατικός οπαδός, εάν εξαιρέσεις μια μπλούζα Thin Lizzy με τις υπογραφές των Moore Sykes Gorham Robertson την οποία έχασα στην Αρχιτεκτονική σε ένα live και δεν το συγχώρεσα ποτέ στον εαυτό μου...
Πιστεύεις ότι ο Phil Lynott έκανε καλά και ειδικά στο δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ διαφοροποιήθηκε από τον κλασικό ήχο των Thin Lizzy;
Ο Lynott ήταν αντισυμβατικός και αντιδραστικός. Δεν εντάχθηκε ποτέ με τις παρέες των δεινοσαύρων του rock και ειδικά της heavy metal μουσικής όσο και αν την επηρέασε μουσικά και στυλιστικά, το αντίθετο πάντα ήταν με τους 'άλλους". Οι κολλητοί του ήταν new wave και punk περσόνες (Midge Ure ,Jimmy Bain, Mark Knofler, Lemmy, Sid Vicious) και οι δηλωμένες μουσικές του επιρροές ήταν ο Van Morrison και η Joni Mitchell , έτσι πολύ φυσικά για μένα ξέφυγε από τον classic lizzy ήχο στα δύο προσωπικά του άλμπουμ και ειδικά στο 2ο το Philip Lynott album είναι ένα άνοιγμα στους νεορομαντικούς οπαδούς των new wave super groups της εποχής (82) που όμως ξένισε υπερβολικά τους lizzy fans με συνέπεια να μην έχει σχετική επιτυχία αν και περιέχει τραγουδάρες όπως το old town (σύνθεση του ημίθεου Bain) ή το together (σύνθεση του Midge Ure). Μαζί με τον Midge Ure γράψαν και το τραγούδι που έγινε μετά σήμα της ιστορικής εκπομπής Top of the Pops το περίφημο Yellow Pearl. Η ιστορία όμως καταγράφει ότι ούτε τους new wave fans κέρδισε και ουσιαστικά ήταν μια κρυφή αιτία και αρχή μιας μικρής μουσικής κάμψης που γνώρισε ο Lynott στα τέλη της σύντομης ζωής του και μετά την διάλυση των Lizzy 1983-85
Ποια σύνθεση (μελών) πιστεύεις ότι είναι η αντιπροσωπευτικότερη τους (με Gorham,, Robertson. Moore, Bell);
Όταν ο μέσος οπαδός του ροκ αναφέρεται στους Thin Lizzy σίγουρα εννοεί την ωμή παραγωγή του John Alcock στον Jailbreak δίσκο του 76 , τις δίδυμες Les Paul των Gorham/Robertson και τις αλήτικες πόζες τους στη σκηνή και στα εξώφυλλα.
Ο χαρακτηριστικός lizzy ήχος, το attidute, η παγκόσμια αναγνώριση και επιτυχία έγινε με Robertson/Gorham, η σύνθεση αυτή είναι γνωστή στους ιστορικούς του ροκ ως the fabulous four, τέλος το The boys are back in town είναι το πίο αναγνωρίσιμο τραγούδι τους.
Θα ήθελα τη γνώμη σου για τα πρώτα τρία άλμπουμ τους με τον Eric Bell στην κιθάρα αλλά και για το Black Rose που προσωπικά το θεωρώ υπερτιμημένο
To ντεμπούτο Thil Lizzy άλμπουμ είναι πολύ δύσκολο να το ακούσεις όσο φανατικός και να είσαι, αν δεν ζεις σε κάποια Ιρλανδική επαρχιακή κωμόπολη στις αρχές των 70s !! Ιδιαίτερη κέλτικη προφορά , πολλά πειραματικά country στοιχεία, ψυχεδέλεια χωρίς πλήκτρα και πολύ άγουρα παιξίματα όσο και ανολοκλήρωτες συνθέσεις. Ξεχωρίζει το εγκεφαλικό εξώφυλλο και κάποιες κιθάρες του ξεχωριστου Eric Bell.
 |
| Το σπίτι της Κας Philomena Lynott |
Το δεύτερο και πιο κατασταλαγμένο Shades of a blue Orphanage είναι πιο μεστό και περιέχει άγνωστα διαμάντια που δεν έτυχαν τις τύχης που πραγματικά τους άξιζε γιατί δεν παίχτηκαν σχεδόν καθόλου live όπως το "Call the Police" – αυτό το βάζω συχνά σε dj set που κάνω σε μπαράκια . Η μπάντα ακούγεται και είναι πλέον πιο δεμένη και αρχίζει να βρίσκει ταυτότητα προς την Hendrix μουσική πεδιάδα με πολλά όμως άστοχα ψυχεδελικά, rockabilly και country στοιχεία και με έναν έντονο funk παρονομαστή που εξακολουθεί να ξενίζει ακουστικά σαν αποτέλεσμα. Το Vagabonds όμως έρχεται το 1973 και στέκεται άνετα στην πεντάδα με τα καλύτερα τους άλμπουμ.
Σκληρό ωμό και εξίσου θορυβώδες με συνομήλικους δίσκους άλλων μεγάλων heavy rock συγκροτημάτων των 70’s το Vagabonds of the Western World σε καθηλώνει με σκοτεινά riffs -σχεδόν πρώιμο stoner -σε ύμνους όπως το ομώνυμο έπος και το grunge "Gonna Creep up on you", ο χαρισματικός Eric Bell βγαίνει σε πρώτο ρόλο και χαρίζει ένα από τα καλύτερα rock n roll guitar solo στο ροκάδικο the Rocker,η ψυχεδέλεια αυτή την φορά πετυχαίνει – the hero and the madman, mama nature said- και τα άστοχα country αντικαθίστανται με σπαρακτικα blues στοιχεία – slow blues. Προσωπική μου λατρεία το «Little girl in bloom» με το παράξενο ρυθμικό μέτρο που σίγουρα στιγμάτησε τον μικρό Bono πριν σχηματίσει τους U2. O Lynott δε, αρχίζει αν και πολύ μικρός ακόμα σε ηλικία να ξεδιπλώνει το χαοτικό στιχουργικό – ποιητικό του ταλέντο ειδικά στο "A song for while I am away".
Με βρίσκεις τελείως αντίθετο για το επικό Black Rose!! Μετά σκέφτομαι πόσο αντικειμενικά μπορώ να σου μιλήσω για αυτό το άλμπουμ το οποίο το έχω χτυπήσει δύο φορές τατουάζ πάνω μου; Ας ξεκινήσω με το χρονικό status της κυκλοφορίας του όταν το punk και η new wave κυριολεκτικά κατακτά τα charts και την νεολαία της εποχής (1979). Με καραγυαλισμένο αλλά και ταυτόχρονα σκοτεινό ήχο από τον μηχανικό ήχου του Bowie, Toni Visconti που όντας ο ίδιος μπασίστας περνάει σε πρώτο ρόλο το μπάσο αφήνοντας ελαφρά πίσω τις λυσσασμένες κιθάρες του Moore – ίσως αυτό ξένισε τους hard rock fans- και με συνθέσεις προϊόντα της πιο ώριμης έμπνευσης και συνεύρεσης μεθυσμένων Ιρλανδών στο Παρίσι, έγινε ο πιο εμπορικά επιτυχημένος δίσκος του συγκροτήματος και προσωπικά στην κορυφαία τριάδα τους .
Όμορφα δοσμένο punk στα «Do anything you want» , «Τoughest street , "Get out of here” (και πάλι εδώ συν συνθέτης ο Midge Ure) έντονο flanger , βάθος και ηλεκτρικές κιθάρες δεμένα πίτ μπουλ Η μπάντα βρίσκεται στην κορυφή του κόσμου και το απολάμβάνει μουσικά.
Πυρηνική φυσική και χημεία μεταξύ Lynott και Moore, o εθνικός ύμνος της Ιρλανδίας το ομώνυμο έπος η χαρά του κιθαρίστα, και ο Downey παίζει μουσική με τους ήχους των ντράμς. Rock n Roll στα καλύτερα του
Το έργο τέχνης εξώφυλλο και οπισθόφυλλο του Fitzpatrick ολοκληρώνει το κομψοτέχνημα και οι lizzy κλείνουν με τον καλύτερο τρόπο την δεκαετία των 70‘s.
 | |
| Χωρίς λόγια |
Ποιες είναι οι εντυπώσεις από την επίσκεψη σου στην Ιρλανδία και στη μητέρα του Lynott;
Είναι απίστευτο που περάσαν 13 χρόνια από αυτό το ταξίδι ζωής. Ήταν Άυγουστος του 2005 είχαμε κλείσει τα εισιτήρια από νωρίς και μετράγαμε καιρό τις μέρες.
Δύο μέρες πριν την αναχώρηση αν θυμάσαι είχε συντριβεί το αεροπλάνο της Ήλιος στο Γραμματικό και μας ζώσανε φίδια γιατί πετάγαμε με Malev σε απευθείας πτήση Αθήνα – Δουβλίνο και η ουγγρική αεροπορική όπως διαβάσαμε τότε ήταν στη λίστα με τις 20 πιο επίφοβες εταιρείες για να πετάξεις.. το προσπεράσαμε με ηρεμιστικό κομμένο στα δύο και φτάσαμε στα ιερά χώματα της Ιρλανδίας Παρασκευή ξημερώματα κατάμαυροι από τις καλοκαιρινές διακοπές σε μία βροχερή και φθινοπωρινή πόλη. Πανέμορφο το κέντρο του Δουβλίνου και πολύ φιλόξενοι οι Ιρλανδοί ειδικά σε εμάς τους Έλληνες. Περάσαμε όλες μας τις ώρες στην περιοχή Temple Bar γύρω από τον χώρο που ήταν ακόμα σφραγισμένο σε ξύλινο κουβούκλιο το άγαλμα του Phil και είχαμε συναντήσεις με οπαδούς από όλο τον κόσμο που και αυτοί είχαν συγκεντρωθεί για τα αποκαλυπτήρια και την συναυλία του Moore με τους υπόλοιπους lizzy. Μαγικές στιγμές το απόγευμα στην Grafton street όπου είχε μαζευτεί πλήθος κόσμου – γύρω στα 2000 άτομα- και τα στημένα μεγάφωνα να παίζουν Still in love with you…. Ανατριχιάζω μόνο που το θυμάμαι… εντυπωσιακό ήταν και το συναυλιακό riff του “Dancing in the moonlight” βγαλμένο από τα στόματα μας – όλοι δακρυσμένοι και αγκαλιασμένοι άγνωστοι μεταξύ μας-. Η Philomena καταχειροκροτήθηκε στην ομιλία της και πραγματικά έπεσε το Δουβλίνο όταν άνοιξε το κουτί και αποκαλύφθηκε το ανθρωπίνων διαστάσεων άγαλμα του Ιρλανδού Ναυάρχου φτιαγμένο με εξαιρετική ακρίβεια.To βράδυ το περάσαμε στο Bruxelles bar με Guinness και άλλα ιρλανδικά ποτά. Την επόμενη μέρα ήταν η συναυλία του Moore στο Point και στηθήκαμε από τις 1 το μεσημέρι ενώ αν δεν κάνω λάθος οι πόρτες ανοίγαν στις 5 , έτσι καταφέραμε και είδαμε το live στο κάγκελο πρώτη σειρά και μάλιστα στο dvd που κυκλοφόρησε κατόπιν- με τίτλο One Night In Dublin: A Tribute To Phil Lynott DVD 2006
-βλέπουμε πλέον τις φάτσες μας – η χαρά του οπαδού-
Και εδώ αρχίζουν τα απανωτά σοκ… είμασταν ξαναλέω όχι απλά βρεγμένοι αλλά στάζαμε, η Philomena μας έδωσε πετσέτες να σκουπιστούμε και μας καλοδέχτηκε με πραγματική άνεση έτσι ώστε δεν αισθανθήκαμε καθόλου άβολα .
Το σπίτι ήταν σαν μουσείο των Thin Lizzy… παντού φωτογραφίες εικόνες χρυσοί δίσκοι στους τοίχους, μουσικά όργανα και ακόμα καμία δεκαριά οπαδούς. Μας έδωσε και βγάλαμε φωτογραφία με το μπάσο και το δερμάτινο μπουφάν του Lynott και μας έκανε μια μικρή ξενάγηση αποκαλώντας μας lunatics!! Όταν ευγενικά της είπαμε πως έπρεπε να φύγουμε να πάμε στο νεκροταφείο προσφέρθηκε η ίδια να μας πάει με το αμάξι της και όντως έγινε!!!!! Ευτυχώς για πολύ καλή μας τύχη είχαμε πάρει κάμερα μαζί και όλα όσα περιγράφω τα έχουμε σε dvd γιατί αλλιώς ποιος θα μας πίστευε!! Μας άφησε στο νεκροταφείο που πράγματι ήταν κοντά στο σπίτι, πήγαμε αφήσαμε λουλούδια… κλάψαμε για τον μεγάλο Ιρλανδό και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής από το όνειρο.
 |
| Με την Philomena Lynott , τον Πάνο Παπέτρου και τη Βίκυ |
Όλοι όσους έχω συναντήσει από τους Thin Lizzy είναι ευγενέστατοι και πολύ θερμοί με τους fans, ίσως ο πιο ντίβα απ’ όλους είναι λίγο ο Gorham. Όταν είχαμε πάει στα αποκαλυπτήρια του Αγάλματος στο Δουβλίνο , τα μέλη των lizzy έμεναν στο Westbury hotel που είναι στον δρόμο που στέκεται το άγαλμα και μόλις το καταλάβαμε μπήκαμε στη σάλα του ξενοδοχείου και τους συναντήσαμε να πίνουν καφέ οι Gorham Robertson και Eric Bell, ο Robbo γελαστός και πολύ καλοσυνάτος, ο Eric Bell πολύ ευγενικός και χαμηλών τόνων , ο Scott μας ζήτησε να κλείσουμε την κάμερα!!- τί θα λέγαμε στους φίλους μα; χαχα!!. O Darren Wharton πιο απλός από όλους προσγειωμένος και σεμνός άνθρωπος, τον Downey δεν κατάφερα να τον πλησιάσω ποτέ, τον Snowy White τον είχα πλησιάσει παλιά για αυτόγραφο όταν είχε έρθει στην Αθήνα για live στο Blues Hall το ‘98 ήταν λίγο απόμακρος.
Η μεγάλη έκπληξη ήταν ο Gary Moore που τον πλησίασα 2 φορές και τις 2 τον πέτυχα σε καλό mood και ήταν πολύ φιλικός και ευδιάθετος παραχωρώντας αρκετή ώρα από τον χρόνο του στους fans με χαρά και όχι με το ζόρι!!
Απ’ όσες συναυλίες έχεις παρακολουθήσει των μετέπειτα Thin Lizzy χωρίς τον Phil Lynott ποια σου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις;
Οι Thin Lizzy έχουν έρθει 2 φορές στην Αθήνα μία το 2007 με Sykes, Mendoza και Aldrige. Και μία το 2012 με την σύνθεση των Black Star Riders με Downey στα ντραμς, θεωρώ ότι η πρώτη εμφάνιση στο Gagarin με Sykes ήταν η καλύτερη από πλευράς ενέργειας και ανταπόκρισης του κοινού – που δεν ήταν μεγάλο και τις 2 φορές λόγω της γνωστής κόντρας περι Lizzy χωρίς Lynott- . O John Sykes είναι τεράστια προσωπικότητα και μεγάλος frontman που απέδωσε τα φωνητικά του Lynott με μεγάλο σεβασμό σχεδόν άκουγες την φωνή του μεγάλου Ιρλανδού όταν έκλεινες τα μάτια, ενώ και στην κιθάρα μιλάμε για έναν τεράστιο guitar hero με τρελό δέσιμο με τον Scott Gorham.
 |
| Τ οοπισθόφυλλο του Thunder and Lighting υπογεγραμμένο από τον Chris Tsagarides. |
Όταν επισκέφτηκα το σπίτι της κυρίας Lynott η ίδια κάποια στιγμή κάλεσε ταξί και είπε στο τηλέφωνο καθαρά Λάινοτ οπότε μου λύθηκε τότε η απορία!!
Πως καταλήξατε στη δημιουργία των Remember Lizzy;
Οι Remember Lizzy δημιουργήθηκαν το 2004 από εμένα και τον Νικο Παπαδόπουλο τον μπασίστα με τον οποίο παίζουμε μαζί από το γυμνάσιο και είχαμε cover bands – Cosa Nostra, Dangair- οπότε τότε αποφασίσαμε να εκδηλώσουμε την λατρεία μας για τους lizzy μεσω μιας tribute μπάντας . άμεσα ήρθε στην μπάντα ο Παπαπέτρος ο οποίος είναι άρρωστος Moore fan , o Δανδουλάκης κολλήτός του Πάνου στη φωνή, βρήκαμε και μια μεγάλη ταλεντάρα στα ντράμς τον Ορέστη Τσίναλη – της γνωστής μουσικής οικογένειας- και κάναμε επι ένα χρόνο πρόβες πριν τολμήσουμε να παρουσιάσουμε αποκλειστικά thin lizzy τραγούδια. Ευτυχώς το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό και συναντήσαμε αποδοχή από το κόσμο. Στα 10 χρόνια που κάνουμε live σαν Remember Lizzy έχω ξεχωρήσει το support στην Band of Friends του Gerry Mc Avoy στο Κύτταρο , ένα live μαζί με Λάκη Ραγκαζά στο Μύλο στην Θεσσαλονίκη, και βέβαια τα Gary Moore tributes στο Κύτταρο πάλι με καλεσμένους τους Vic Martin & Chris Tsangarides.
Από την μπάντα πέρασαν εξαιρετικού ντράμερ όπως ο Λευτέρης Καφφετζής , ο Mark Cross και για χρόνια στη φωνή ήταν ο συγκλονιστικός πολυμουσικός Γιώργος Λαγογιάννης.
Ένα παράσημο που πήρα από την πορεία με τους Remember Lizzy όλα αυτά τα χρόνια είναι το αυτόγραφο του Tsangarides στο Thunder & Lightning
 |
| Με τον John Sykes |
Γιατί διαλύθηκαν οι Remember Lizzy;
Δεν διαλύθηκαν οι Remember Lizzy!!! Πως να διαλυθούμε εξάλλου έχουμε σχηματίσει συγγενικούς δεσμούς μεταξύ μας τα μέλη!! Παίξαμε 10 χρόνια αφιερώματα Τhin Llizzy & Gary Moore και στο μέλλον θα ξαναπαίξουμε!! Τα τραγούδια τα ξέρουμε απ’έξω και εάν μας γίνει πρόταση για κάποιο καλό Live είμαστε διαθέσιμοι! Τον περασμένο Ιούνιο μας πρότειναν να παίξουμε στο φεστιβάλ στα Μάταλα αλλά τελευταία στιγμή άλλαξε αυτός που θα το διοργάνωνε και ακυρώθηκε η συμμετοχή μας.
Πότε σχηματίσατε τους Noely Rayn;
Σε μια κριτική σου για μία συναυλία μας, μας είχες αποκαλέσει βετεράνους και ότι καιρός είναι να σχηματίσουμε δικό μας υλικό , έχω το τεύχος αν δεν κάνω λάθος ήταν στο περιοδικό Rock Hard, το συζητήσαμε έντονα , εγώ τότε έγραφα δικά μου τραγούδια με όνομα project Sinnis Blues Gang με διάφορους φίλους μουσικούς (2012) είχε και ο Πάνος και ο Μιχάλης ιδέες και έτσι δειλά δειλά σκαρώσαμε τα πρώτα μας demo που εξελίχθηκαν στο Escape from Yesterday album. Αυτό το διάστημα τελειώνουμε την προπαραγωγή του δεύτερου μας δίσκου που λογικά θα κυκλοφορήσει δείγμα του μέσα στο 2018.
Όλοι μας ρωτάν τί σημαίνει το όνομα και αυτό είχαμε σκοπό όταν ψάχναμε , να είναι εύηχο και να σε βάζει σε σκέψεις. Ένα βράδυ σε ένα μπαρ χάζευα τα μπουκάλια και μου έκανε κλικ ένα γαλλικό ποτό το Noilly Pratt, κάναμε το noilly – Noely και προσθέσαμε το Rayn που είναι η ακτίνα συν ένα σύμφωνο n έτσι ώστε να φέρνει σε ιρλανδικό όνομα και να μην υπάρχει στο google. Σημαίνει ότι θέλει για τον καθένα για μένα προσωπικά σημαίνει χριστουγεννιάτικη ακτίνα φωτός , είναι ουσιαστικά το πρώτο φως του νέου χρόνου που οι χριστιανοί και πιο παλιές θρησκείες το έκαναν σύμβολο και το θεοποιήσαν από πάντα. Η ακτίνα φωτός μιας νέας αρχής που συνδυάζεται και με τον τίτλο του δίσκου Escape From Yesterday .
Παίζουμε melodic rock με πολλές 70’s & 80’s επιρροές. Η σύνθεση είναι Μιχάλης Δανδουλάκης φωνή, Πάνος Παπαπέτρος κιθάρες, Γιάννης Σίννης κιθάρες, Νίκος Παπαδόπουλος μπάσο και
Άκης Γαβαλάς ντραμς.
Η νέα σύνθεση περιλαμβάνει τον Γιάννη Γρυπαίο στο μπάσο και τον Μάνο Γαβαλά στα πλήκτρα και οι δύo μέλη των ιστορικών prog metallers Sound of Silence.
Ποια είναι η γνώμη σου για τα συγκροτήματα που σχημάτισαν μέλη των Thin Lizzy μετά τη διάλυσή τους (Dare, Black Star Riders, John Sykes, Eric Bell κλπ)
Εξαιρετικές δουλειές έχουν κάνει σχεδόν όλοι όσοι πέρασαν από τους lizzy και θα συμπληρώσω στην ερώτηση σου την περίπτωση του Brian Robertson ο οποίος έφτιαξε τους Wild Horses μια μικρή dream team (Bain,Carter,Edwards) με πολύ αξιόλογα άλμπουμς και μετά είχε δυναμική και μελωδικότατη συμμετοχή στους Motorhead στο πολυσυζητημένο Another Perfect Day το 1983. O Moore ok έκανε τεράστια solo καριέρα, ο Sykes επιβλητικός με Whitesnake & Blue Murder απλά πιστεύω ότι θα είχε πολύ καλύτερη τύχη εάν δεν ξεσπούσε η επανάσταση του grunge το 1992.Το ίδιο φαινόμενο επηρέασε αρνητικά και τους αξιοπρεπέστατους 21 Guns του ημίθεου Gorham από τους οποίους ξεχώρισα ιδιαίτερα το Salute. O Darren Wharton μάγεψε τους οπαδούς του melodic rock με πολύ δουλεμένα άλμπουμς με τους Dare και με εξαιρετικούς μουσικούς αλλά δεν είχε το σταριλίκι ή αν θες το star quality των προαναθερθέντων. Τίμιος όμως είχαμε την μέγιστη τιμή να παίξουμε support στους Dare πέρσυ στο Crow , πολύ πολύ φιλικά άτομα και ειδικά ο guitar hero Vinny Burns!! O Eric Bell περιορίστηκε σε blues μονοπάτια χωρίς την επιτυχία που γνώρισε ο Snowy White, οι Black Star Riders μ αρέσουν πολύ ειδικά ο πρώτος δίσκος που περιλαμβνάνει την τραγουδάρα «Kingdom of the lost», και υποπτεύομαι πως το όνομα τους αναφέρεται στον Lynott (black star), σοφή η κίνηση τους να μην κυκλοφορήσουν το νέο υλικό ως Thin Lizzy θα έπεφτε πολύ κράξιμο.
Το όνομα – ο εμπορικός τίτλος- Thin Lizzy εάν δεν κάνω λάθος ανήκει στην Philomena Lynott αλλά και πάλι δεν βάζω το χέρι μου στην φωτιά. Οπότε η χρήση του ονόματος χρειάζεται σίγουρα την εξουσιοδότηση του ιδιοκτήτη άρα ένα σενάριο είναι να μην πήραν την άδεια. Από την άλλη πλευρά περιοδεύουν χρόνια ως Thin Lizzy χωρίς ωστόσο να έχουν ποτέ συμμετοχή στο περίφημο Vibe for Philo που έχει την στήριξη και την αποδοχή της μητέρας, περίεργο λίγο. Αν υποθέσουμε ότι έχουν την άδεια της χρήσης του ονόματος θεωρώ ότι αφουγκραστήκαν και μελετήσαν τις αντιδράσεις των οπαδών στα social media οι οποίες ήταν εξαιρετικά αρνητικές εώς και απειλητικές για το ενδεχόμενο να κυκλοφορήσει νέο τραγούδι thin lizzy χωρίς τον Lynott και έτσι πολύ ώριμα το απέφυγαν κερδίζοντας τους hard core lizzy fans.
Για μένα πολύ σωστά έπραξαν θα με δυσκόλευε πολύ να είχα στα χέρια μου νέο lizzy δίσκο χωρίς τον Phil Lynott..
Κλείνοντας θα ήθελε ένα Top3 τραγουδιών κι ένα Top 3 άλμπουμ
1.Black Rose
2.Renegade
3.don’t let him sleep away (ακυκλοφόρητος ύμνος από το thunder and lightning, όταν είχα ρωτήσει τον ίδιο τον Τσαγκαρίδη που έκανε την παραγωγή, γιατί το αφήσαν έξω από τον δίσκο δεν ήξερε ούτε και εκείνος το γιατί!!)
1.Black Rose
2.Chinatown
3.Bad Reputation
 |
| Με τον Πάνο, τη Βίκυ και τον Phil! |
Δημοσίευση σχολίου