PHENOMENA: ΒΑΣΙΚΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ A.O.R.!

Λίγοι γνωρίζουν την ιστορία του project Phenomena που χάραξε τη μνήμη των A.O.R fans. O Σπύρος Γιαννακόπουλος είναι ένας από αυτούς και με αυτό το άρθρο θέλει να μάθει τους νεότερους τα …βασικά της A.O.R εγκυκλοπαίδειας!
Η δεκαετία του 80 αδιαμφισβήτητα επέδρασε καθοριστικά στον χώρο του hard 'n' heavy, φέρνοντας για τα στάνταρ της εποχής πολλές καινοτομίες όπως την ευρεία χρήση των keyboards, δανειζόμενη παράλληλα πινελιές εμπνευστής από τα 70's, εξελίσσοντας και επιβάλλοντας τες πλέον ως μόδα. Μια τέτοια μόδα ήταν τα supergroups-projects κι ένα από τα πιο αξιόλογα ήταν τα Phenomena. Έχοντας ως πυρήνα τους αδελφούς Galley, συγκεκριμένα τον παραγωγό Tom Galley και τον κιθαρίστα των τότε  Whitesnake Mel Galley, μαζί με τον ιδρυτή του περιοδικού Metalhammer Wilfred Rimensberger, κυκλοφορήσαν τρία διαμάντια δίσκους στο χρονικό διάστημα 1985-1993, κατορθώνοντας να χτυπήσουν κορυφή στα charts της Νοτίου Αμερικής με την μπαλάντα Did it all for love. Κυρίες και κύριοι, αυτή είναι η ιστορία του project Phenomena  μέσα από τους δίσκους που κυκλοφόρησαν μέχρι τώρα.

 Η ιστορία μας ξεκινάει το 1985, όπου και κυκλοφορεί το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ τους, ένας concept δίσκος ο οποίος αντλεί έμπενυση από την επιστημονική φαντασία προφέροντας στον ακροατή μια σκοτεινή μελωδική ατμόσφαιρα στην διαμόρφωση της οποίας συμβάλλουν τα τραγούδια αλλά ακόμα περισσότερο το ταλέντο των μουσικών. Η σύνθεση του ΜΚ1 από τα Phenomena έχει ως τραγουδιστή τον τεράστιο Glenn Hughes ο οποίος με την δυναμικότητα της φωνής του προκαλεί την ψυχική ανάταση μέσα στο ομιχλώδες τοπίο που διαμορφώνεται από τα πλήκτρα του Don Airey και του Richard Bailey. Οι κιθάρες του Mel Galley προδίδουν αυτή την κοψη που είναι απαραίτητη της περίστασης, πατώντας πάνω σε ένα ρυθμικό χαλί που στρώνεται από το μπάσο του Neil Murray και τα τύμπανα του θρυλικού Cozy Powell και του εξαιρετικού Ted Mckenna. Οι συνθέσεις σκέτοι δυναμίτες! Kiss of fire, με το καλημέρα, θυμίζοντας έντονα το Gambler των Whitesnake. Still the night, κομματάρα που μπορείτε να την βρείτε δισκογραφικά, πάντα με τον Θεό Glenn στα φωνητικά, στο "Hughes-Thrall" (1982) και στον δίσκο του John Norum "Face the truth" (1992). Μια κέλτικη μελωδία ορίζει την αρχή του Dance with the devil ενώ με το Phoenix rising που ακολουθίες γαληνεύουμε, γεμίζοντας τις αποθήκες μας με κιλά αισιοδοξίας. Συνετίζοντας η "φωνή του ροκ" μας λέει Who's watching you με την κρυστάλλινη βρετανική χροιά του και το ωστικό κύμα του συγκεκριμένου κομματιού μάς προσγειώνει πάνω σε μια εθιστική δισολία η οποία προλογίζει την τραγουδάρα Hell on wings. Ο "τσαμπουκαλεμένος" χαρακτήρας και το κολλητικό κουπλέ του Twillight zone δίνουν πάσα στο Assassins of the night και στα  trademark drums του Cozy Powell που τα καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο για drummer. Το Running with the pack διαθέτει έναν επικό A.O.R. χαρακτήρα που το κάνει ουσιαστικά ένα καλά κρυμμένο ύμνο του ιδιώματος.

 Το δεύτερο άλμπουμ, το "Phenomena II-Dream runner", κυκλοφορεί δύο χρόνια αργότερα (1987) και η υποδοχή του από τον κόσμο είναι ακόμα θερμότερη. Η σύνθεση που πλαισιώνει τους αδελφούς Galley έχει ελαφρώς αλλάξει αφού έχουμε τις προθήκες των Ray Gillen (Badlands, Sun Red Sun), John Wetton(Asia), Scott Gorham(Thin Lizzy), Max Bacon(GTR), Kyoji Yamomoto(Bow Vow), Michael Sturgis(21 Guns) και Leif Johansen(21 Guns) ενώ σταθεροί παραμένουν ο Glenn Hughes και Neil Murray. Η καταιγίδα ξεσπά με το Stop!, με έναν Ray Gillen να κοιτάζει στα ίσια όλα τα μεγαθήρια τραγουδιστές του χώρου φθάνοντας νότες που είναι πέρα από τα φυσιολογικά ανθρώπινα όρια. Στην συνέχεια, τα επικά πλήκτρα του Leif Johansen και η φωνάρα του "παλιού" Glenn Hughes μας λένε να παραδοθούμε (Surrender) ολοκληρωτικά στην μουσική πανδαισία που μας προσφέρουν, δικαιολογώντας απόλυτα αυτή τους την θέση με την συγκεκριμένη κομματάρα. Οι τόνοι πέφτουν και η βελούδινη φωνή του σπουδαίου John Wetton μαζί με τις υψίφωνες φωνητικές παρεμβάσεις του Max Bacon, μας χαρίζουν την εκπληκτική μπαλάντα Did it all for love. Ένα πραγματικό hit που θα χωρούσε άνετα σε οποιοδήποτε δίσκο των Asia εκείνης της περιόδου. Φυσικά το solo που υπογράφει ο Scott Gorham συμπληρώνει την αρτιότητα του κομματιού, κάνοντας το το απόλυτο highlight του δίσκου αλλά και ολόκληρης της πορείας τους. Το Hearts on fire που ακολουθεί καθώς και τα No retreat no surrender(ύμνος!) και Move-You lose έχουν αυτό το απαραίτητο συστατικό που θα κάνει κάθε A.O.R. οπαδό να περηφανευτεί για την μουσική που ακούει. Ο Max Bacon αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στο Jukebox, ένα mid-tempo κομμάτι το οποίο έχει ένα ταξιδιάρικο χαρακτήρα και στο It must be love, την δεύτερη μπαλάντα του δίσκου. Τέλος, το Double 6,55,44... σου δίνει την αίσθηση οτι πρόκειται για χαμένο τραγούδι από το "Run for cover" του Gary Moore, ενώ το Emotion Mama είναι η πιο χλιαρή στιγμή του δίσκου η οποία όμως χάρις στην ερμηνεία του αδικοχαμένου Ray Gillen ανεβαίνει πολλές κλίμακες. Το "Phenomena II-Dream runner" παίρνοντας τα σκήπτρα από τον προκάτοχο του ανεβάζει ένα επίπεδο πιο πάνω το όλο project (συγνώμη Κώστα!) δημιουργώντας ένα διαχρονικό, κλασσικό A.O.R. άλμπουμ.

Η δεκαετία του 90 μπαίνει και τα Phenomena δηλώνουν το παρόν τους το 1993 με το "Phenomena III-Inner Vision". Οι σταθερός πυρήνας των Scott Gorham, Leif Johansen και Michael Sturgis από το "ΙΙ" είναι και εδώ ενεργός, δέχοντας τον εμπλουτισμό του από τον φοβερό Keith Murrel(τραγούδι-Airrace) και τον Brian May(κιθάρες) ο οποίος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Συγκριτικά με τα δυο πρώτα αριστουργήματα, το "Inner vision" είναι ελαφρώς υποδεέστερο, δίχως όμως αυτό να σημαίνει πως είναι κακός δίσκος. Αντιθέτως, βουτηγμένος και αυτός μέσα στην μελωδία ακολουθεί μια πιο hard-rock κατεύθυνση προσπαθώντας έτσι με την σειρά του να υπερασπιστεί την hard 'n' heavy αυτοκρατορία η οποία πλήττεται σφόδρα από τις grunge επιδρομές. Τα If you want to rock, Rock house, Shape it up, Secret of love είναι ενδεικτικά παραδείγματα. How much do you love me, το καλύτερο κομμάτι του δίσκου με φοβερό ρεφραίν και με δεύτερα γυναικεία φωνητικά που συμπληρώνουν το κεντρικό ρεφραίν κάνοντας το τραγούδι ακόμα πιο ελκυστικό και τον ακροατή υποχείριο του repaet. Με μια πού καλή μπαλάντα έχουμε να κάνουμε στο What about love, με τόνους συναισθήματος και αισθαντικότητας. Η "Red Special" του Brian May στρώνει το χαλί στην εισαγωγή του A whole lot of love που ακολουθεί και με τον ιδιαίτερο άτονο της φωτίζει και το κεντρικό solo του κομματιού. Ακόμα μια μπαλάντα το Rock my soul, πάλι όμως με ένα ξεχωριστό χαρακτήρα η οποία αδικήθηκε από την εποχή, αφού μερικά χρόνια πιο πίσω θα μπορούσε να είχε αναρριχηθεί σε κάποιο chart. Το Into the fire με τον ατίθασο και ορμητικό του χαρακτήρα μας δημιουργεί αυτό το ανυψωτικό αίσθημα που μόνο το ποιοτικό A.O.R. μπορεί να προκαλέσει. Ως κατακλείδα στην παρουσίαση μας στο "ΙΙΙ" βάζουμε το Banzi. Ένα ρυθμικό μελωδικό τραγούδι στο οποίο δεν μπορείς να φανταστείς άλλον πιο κατάλληλο από τον Murrel να το ερμηνεύει χάρις στην ζεστή χροιά που διαθέτει και στην άρθρωση των στίχων. Με το "Inner Vision" κλείνει η χρυσή εποχή του project Phenomena και ακολουθεί μια μεγάλη περίοδος σιωπής μέχρι και το 2006.

 Με καπετάνιο στο πηδάλιο τον Tom Galley το καράβι Phenomena ξεκινάει ένα νέο μουσικό ταξίδι. Μια παρέα από φίλους που περιλαμβάνει τους Glenn Hughes, Tony Martin, Keith Murrel, Lee Small(!!), Matt Moreton και Joy Strachan στα φωνητικά, τους Mel Galley, Andy Shortland, J.J.Marsh στις κιθάρες, τον Richard Lynn στο μπάσο, τον Ordin Radinsky στα drums και τους Ian Rowlands καιTom Brown στα πλήκτρα, μας προφέρουν τον δίσκο "Psycho Fantasy". Ο άηχος σκοτεινός, ωμός και πειραματικός έχει σαν συνέπεια ένα βαρί άλμπουμ που απαγκιστρώνεται (καλά, όχι και τελείως!) από το Aor-ιζον παρελθόν. Καλύτερες στιγμές του δίσκου βρίσκονται στο εναρκτήριο Sunrise, στο All that I need (η φωνάρα του Lee Small πλησιάζει επικίνδυνα τον τεράστιο Glenn Hughes), στο Touch my life, Higher, How do you feel (και στα τρία ο Glen δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας), στο Killing for the thrill για την συνταγή σκληρό κουπλέ-μελωδικό ρεφραίν και τέλος στο So near so far επειδή είναι...A.O.R.! Παράλληλα με την κυκλοφορία του "Psycho Fantasy", η Escape Music  την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το "The complete works", μια τριπλή κασετίνα που περιέχει όλο το παρελθόν των Phenomena σε remaster εκδοχή και με bonus tracks.  Η σκληρή μοίρα κάνει την εμφάνιση της και ο Mel Galley χτυπημένος από τον καρκίνο αποχαιρετά τον μάταιο τούτο κόσμο. Το

ημερολόγιο έγραφε 1 Ιουλίου 2008.
Το 2010 τα Phenomena είναι και πάλι ενεργά και το άλμπουμ "Blind faith" γεγονός. Οι καλεσμένοι πολλοί και εδω: Martin Kronlund (guitar), Mike DiMeo(voc.-Riot), Rob Moratti(voc.-Saga), Tony Martin, Ralf Scheepers and Mat Sinner(voc.-bass,Primal Fear), Mikael Erlandsson(voc.-Last Autumn’s Dream), Chris Ousey, Steve Overland, Terry Brock( Strageways), Stefan Lindholm(Vindictiv), Robin Beck, Tommy Denander. Στον συγκεκριμένο δίσκο έχουμε την απόλυτη ισορροπία ανάμεσα στο παρελθόν και στο παρόν, από μουσικής σκοπιάς. Στα Fighting και Liar οι Scheepers και Martin αντίστοιχα, πάνε με φουλ γκάζια "τελικιάζοντας" το κοντέρ από δύναμη και τεχνική. Η Robin Beck σε μεγάλη φόρμα επίσης, στο I was gonna tell you tonight, θυμίζοντας εύτονα εποχές "Brigade" των αδελφών Wilson. Η αποκάλυψη όμως του δίσκου είναι ο Καναδός Rob Moratti όπου μέσα από το εξαιρετικό τραγούδι House of love δείχνει ξεκάθαρα πως "το καμάρι του Σαν Φρανσίσκο" και ειδικότερα ο μεγάλος Steve Perry τον έχουν στιγματίσει. Προσωπικό αγαπημένο είναι το Angels don't cry, τόσο στιχουργικά, κάνοντας αναφορά στην αποτρόπαια πράξη του βιασμού, όσο και μουσικά, με τον Mikael Erlandsson να νιώθει την κάθε λέξη που τραγουδάει. Ο Steve Overland(FM) είναι πίσω από το μικρόφωνο στο τραγούδι Don't ever give your heart away. Να πούμε πως αυτό το κομμάτι είναι γραμμένο απο τον Glen Hughes και τον Tom Galley και αξίζει να ανακαλύψετε και να ακούσετε, σε demo μορφή στο YouTube, την ηχογράφηση του 1985 με τον Glen Hughes στα φωνητικά και με τον Θεό Gary Moore στην κιθάρα. 

  Κάπως έτσι φτάνουμε και στο 2012 με την τελευταία δουλειά τους ως τώρα, τον δίσκο "Awakening". Toby Hitchcock(Pride of Lions),  Rob Moratti, James Christian, Lee Small (Shy), Ralf Scheepers, Mike DiMeo, Terry Brock, Niklas Swedentorp, Chris Antlad οι φωνές, Martin Kronlund, Mike Slammer, Magnus Karlsson, Tommy Denander, Christian Wolff, Steve Newman οι κιθάρες. Ο Fredrik Bergh στα πλήκτρα, ο Mat Sinner στο μπάσο και ο Imre Dawn στα τύμπανα. Ένα συμπαγές άλμπουμ με ωραία τραγούδια και ίσως το καλύτερο από τα τρία τελευταία τους. Ο Lee Small αξίζει την προσοχή σας! Εδώ δίνει το έναυσμα με το Smash it up στο οποίο γαζώνει με το σόλο του ο Σουηδός μάγος  Magnus Karlsson. Στο Reality που ακολουθεί, τα φωνητικά του Hitchcock είναι η κινητήρια δύναμη που απογειώνει το κομμάτι ενώ ο Mike Slammer κάνει την μελωδικό του παρέμβαση με το σολάρισμα του στα μέσα του τραγουδιού. Το Homeland είναι καρπός της συνεργασίας του Tom Galley με τον Glenn Hughes και το θυμόμαστε από τον δίσκο του Glenn "From now on" πίσω στο 1994. Εδω, με τον Rob Moratti στην φωνή, να διώχνει την σκονη του χρόνου και να το φέρνει στο παρόν με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Το Gotta move με την "ύπουλη" ερμηνεία του Ralf Scheepers ξεχειλίζει από ενέργεια και μεταλλικό attitude. O Terry Brock λάμπει στο Fighter και μας προσφέρει ενα motivational song γεμάτο εικόνες και παραλληλισμούς. Ο δίσκος κλείνει με  το If you believe, ένα τραγούδι με A.O.R. ένδυση και με πολλά θετικέ vibes μέσα του.
 Έτος 2018! Επιστροφή στο σήμερα. Έξι χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία παρουσία των "φαινόμενων" όπου σε καθ’ τους εμφάνιση θα προκαλούν το ενδιαφέρον των ψαγμένων(και μη!) melodic rockers χαρίζοντας τους νέες δυνατές στιγμές, παρασύροντας τους συνάμα στην δική του χρόνου και σε εποχές που τα supergroups έλαμπαν στον έναστρο μουσικό γαλαξία. Ο επίλογος στην μακρόχρονη ιστορία τους σιγουριά δεν έχει γραφτεί ακόμα....!

ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛOΣ

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος