Οι Slaughter ανήκουν στην πρωτοκλασάτη κατηγορία των sleaze/hairy metal συγκροτημάτων που μεσουράνησαν την τετραετή 1987-1990. Τα πρώτα δύο άλμπουμ τους Stick It to Ya (1990) και The Wild Life (1992) είναι χαρακτηριστικά δείγματα της εποχής αλλά και της επιτυχίας τους.
Η έκρηξη του grunge τους βρήκε πάνω στην επιτυχία του δεύτερου άλμπουμ τους και συνετέλεσε στην απώλεια της ταυτότητάς τους (σ.σ. που κατά εμέ είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα καλλιτέχνη).
Το μουσικό ρεύμα, η μόδα, οι fans που έφευγαν από τις hard rock συναυλίες και γέμιζαν τα αντίστοιχα clubs που έπαιζαν οι καινούργιοι grunge ήρωες σηματοδότησαν μια μεγάλη αλλαγή. Το τέλος μιας ολόκληρης μουσικής σκηνής έχει έλθει και τα συγκροτήματα βρίσκονται στο δίλημμα τι να κάνουν στη συνέχεια: Να συνεχίσουν στο ύφος που έπαιζαν και έκαναν επιτυχία ή να αλλάξουν τη μουσική τους παίρνοντας πολλά στοιχεία από την καταιγίδα του grunge και να προσπαθήσουν να μείνουν ζωντανοί; Σχεδόν όλα τα συγκροτήματα ακολούθησαν τη δεύτερη λύση κι όλα απέτυχαν. Μπήκαν αυτόματα στο περιθώριο, χάνοντας συνειδητά τον ήχο τους. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και το τρίτο studio άλμπουμ των Slaughter, Fear No Evil (1995), το οποίο κατάφερε να μπει για μια (!) μόνο εβδομάδα στο αμερικάνικο chart και μάλιστα πολύ χαμηλά, στο Νο 182! Η δισκογραφία δεν αστειεύεται και ήδη η Chrysalis τους έχει απελευθερώσει από το συμβόλαιο και έχουν υπογράψει στην CMC International που εκείνη την εποχή είχε μαζέψει πολλά συγκροτήματα αυτού του ύφoυς.
Το Fear No Evil περνάει και χάνεται. Δεν έχει τίποτε το ιδιαίτερο που θα κάνει τον ακροατή να σταθεί και να ξανακούσει κάποιο τραγούδι του. Ο Mark Slaughter τσιρίζει όσο μπορεί αλλά τι να κάνεις την τσιρίδα όταν δεν έχει καλά τραγούδια; Το υποτιθέμενο video/single ήταν το Searchin’ που περνάει απαρατήρητο, όπως και η μπαλάντα Breakdown n’ Cry. Ένα άνοστο μείγμα sleazy με grunge κιθάρες που ψάχνει για ταυτότητα και δεν τη βρίσκει. Ο συνδυασμός «να είμαι με grunge κιθάρες, να έχω τις μελωδίες του melodic και να παίζω όπως έπαιζα» σκοτώνει! Είναι απίστευτες οι ουσιαστικές διαφορές του δεύτερου (καλού) άλμπουμ τους The Wild Lifeκαι του Fear No Evil. Απλά θυμίζει Slaughter.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ
Δύο χρόνια αργότερα, το 1997 κυκλοφόρησαν το Revolution που κι αυτό απέτυχε. Το 1999 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Back to Reality και το συγκρότημα διαλύθηκε.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Η έκρηξη του grunge τους βρήκε πάνω στην επιτυχία του δεύτερου άλμπουμ τους και συνετέλεσε στην απώλεια της ταυτότητάς τους (σ.σ. που κατά εμέ είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε ένα καλλιτέχνη).
Το μουσικό ρεύμα, η μόδα, οι fans που έφευγαν από τις hard rock συναυλίες και γέμιζαν τα αντίστοιχα clubs που έπαιζαν οι καινούργιοι grunge ήρωες σηματοδότησαν μια μεγάλη αλλαγή. Το τέλος μιας ολόκληρης μουσικής σκηνής έχει έλθει και τα συγκροτήματα βρίσκονται στο δίλημμα τι να κάνουν στη συνέχεια: Να συνεχίσουν στο ύφος που έπαιζαν και έκαναν επιτυχία ή να αλλάξουν τη μουσική τους παίρνοντας πολλά στοιχεία από την καταιγίδα του grunge και να προσπαθήσουν να μείνουν ζωντανοί; Σχεδόν όλα τα συγκροτήματα ακολούθησαν τη δεύτερη λύση κι όλα απέτυχαν. Μπήκαν αυτόματα στο περιθώριο, χάνοντας συνειδητά τον ήχο τους. Στην κατηγορία αυτή ανήκει και το τρίτο studio άλμπουμ των Slaughter, Fear No Evil (1995), το οποίο κατάφερε να μπει για μια (!) μόνο εβδομάδα στο αμερικάνικο chart και μάλιστα πολύ χαμηλά, στο Νο 182! Η δισκογραφία δεν αστειεύεται και ήδη η Chrysalis τους έχει απελευθερώσει από το συμβόλαιο και έχουν υπογράψει στην CMC International που εκείνη την εποχή είχε μαζέψει πολλά συγκροτήματα αυτού του ύφoυς.
ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ
Δύο χρόνια αργότερα, το 1997 κυκλοφόρησαν το Revolution που κι αυτό απέτυχε. Το 1999 κυκλοφόρησαν το άλμπουμ Back to Reality και το συγκρότημα διαλύθηκε.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
4/2/18
Δημοσίευση σχολίου