Πως ξεκίνησες να δημιουργείς εξώφυλλα για τους Ρurple Overdose;
Κατ’αρχήν σε ευχαριστώ Αλέξανδρε γι αυτή την συνέντευξη. Είναι μια καλή ευκαιρία να πάμε μια βόλτα στα μέσα των 90ς που ήταν μια αρκετά δημιουργική περίοδος για πολλούς καλλιτέχνες. Γνώρισα τους Ρurple Overdose μέσω του μουσικού fanzine Gew Gaw όπου έφτιαχνα τα εξώφυλλα. Εδωσαν μία συνέντευξη στο περιοδικό κι έτσι τους γνώρισα. Είχαν δει τα σχέδια μου για το περιοδικό, τους άρεσαν και γεννήθηκε η ιδέα για συνεργασία. Στην πορεία σχεδίασα τα εξώφυλλα, ένα για το ομώνυμο τους άλμπουμ κι ένα για το Solemn Visions.
Πριν παρουσιάσεις τον 1ο δίσκο τους (1994) είχες ακούσει κομμάτια τους;
Ναι είχα ακούσει κάποια και μου άρεσαν πολύ, δεν είχα όμως πλήρη εικόνα πριν τους δω live. Εκεί έπαθα πλάκα και αληθινά δεν βρίσκω λόγια για τα φοβερά τζαμαρίσματα της μπάντας και τα φανταστικά σόλο του Κώστα Κωνσταντίνου.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι και τα δύο εξώφυλλα σου είναι δεμένα με την μουσική τους. Αυτά τα σχέδια συμβολίζουν κάτι συγκεκριμένο;
Το ίδιο πιστεύω κι εγώ Αλέξανδρε, έδεσαν πραγματικά με την μουσική. Το πρώτο βέβαια {για το ομώνυμο άλμπουμ} προυπήρχε ως ασπρόμαυρο σχέδιο. Το είχα προσχεδιάσει όσο ήμουν φοιτήτρια, ήθελα να έχει μία κόμικ αισθητική και είχα σαφή επιρροή από την επιστημονική φαντασία. Χαριτολογώντας το είχα ονομάσει ‘’εξέλιξη’’ κι αυτό γιατί χρησιμοποίησα το ίδιο μοτίβο σώματος 5 φορές ‘’ελαφρώς’’ μεταλλαγμένο!! Προσέθετα στοιχεία για πάνω από 1 χρόνο, έχοντας στον νου μου περισσότερο την σύνθεση παρά τον συμβολισμό. Παρ΄όλα αυτά χρησιμοποιούσα τους δράκους και τα φίδια ως σύμβολα γνώσης και σοφίας {στην κόμικ τους μορφή με χιουμοριστική βεβαίως διάθεση). Την εποχή που το τελείωσα, οι Ρ.Ο. ετοίμαζαν το ομώνυμο άλμπουμ τους και αφού τους είχα ήδη γνωρίσει, παρουσίασα το σχέδιο. Ο Κώστας εντυπωσιάστηκε και μου πρότεινε να γίνει η βάση για το εξώφυλλο.
Πως κατέληξες στην ιδέα του 12φυλλου εξώφυλλου;
Η ιδέα γι αυτό ήταν του Κώστα Κωνσταντίνου. Το φαντάστηκε ως αφίσα που διπλώνει σε 12 μέρη και το βινύλιο στο εσωτερικό της. Οπότε επιζωγραφίστηκε και προστέθηκε το όνομα του γκρούπ στο κέντρο. Μετά τυπώθηκε ως μεγάλη φωτογραφία και επάνω μπήκαν τα χρώματα και τα γράμματα. Στο εσώφυλλο πρόσθεσα τους στίχους (με φόντο το ασπρόμαυρο σχέδιο).Οταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ πήρε πολύ καλές κριτικές με πολύ καλά λόγια για το εξώφυλλο επίσης.
Η τεχνοτροπία στο εξώφυλλο του Solemn Visions είναι ίδια με αυτήν του πρώτου;
Η τεχνοτροπία είναι η ίδια (ξεκίνησε κι αυτό ως ασπρόμαυρο), η ιστορία όμως είναι εντελώς διαφορετική. Κατ΄αρχήν φτιάχτηκε εξ ολοκλήρου από την αρχή και είχε συζητηθεί να υπάρχει ένα πρόσωπο με διάφορα στοιχεία γύρω του. Συμπτωματικά σε ένα πάρτυ γνώρισα μία κοπέλα με ένα πολύ ενδιαφέρον πρόσωπο (την Στέλλα), της ζήτησα να μου ποζάρει και δέχτηκε. Το εξώφυλλο είχε ξεκινήσει. Σε δύο συναντήσεις σχεδίασα το πρόσωπο της, με λίγη υπερβολή στα μάτια και στην μύτη για έμφαση (Solemn}. Ακολούθησε ένα φοβερό live στο An Club (με καταπληκτική εκτέλεση στο αγαπημένο μου Blanc Empty Space). Το επόμενο πρωί έφυγα για την Κίνα και όταν γύρισα πρόσθεσα έναν κόκκινο κινέζικο δράκο στο οπισθόφυλλο. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε και το 2ο εξώφυλλο.
Έχεις κρατήσει αντίγραφα από τους δίσκους;
Είχα αντίγραφα για αρκετά χρόνια. Μου ζητήθηκαν επίμονα από συλλέκτες και τελικά τα έδωσα.
Τα αρχικά έργα τα έχεις ακόμα;
Πουλήθηκαν στην Νέα Υόρκη σε μια σειρά εκθέσεων όπου είχα ξεκινήσει το 2000. Εκεί παρουσιάστηκε το σύνολο των ασπρόμαυρων σχεδίων (περίπου 150). Σήμερα δεν έχω κανένα από αυτά, παρά μόνο σε μορφή slides.
22 χρόνια μετά πώς θα χαρακτήριζες αυτά τα 2 εξώφυλλα;
Δύσκολη ερώτηση μιας και ήδη έχουν χαρακτηριστεί ως ψυχεδελικά και εγώ θα συμφωνήσω. Ειδικά όταν έκανα το 1ο εξώφυλλο δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με αυτήν την μουσική. Τα ακούσματα μου ήταν προς το punk και ό,τι ζωγράφιζα σχετιζόταν με την επιστημονική φαντασία. Οπότε ας πούμε ότι όλη αυτή η κατάσταση στο μυαλό μου συναντήθηκε και ταίριαξε ωραία με την μουσική των Ρ.Ο..Το Solemn Visions δεν είχε τα διαστημικά στοιχεία του Ρ.Ο.- πιστεύω πως ήταν πιο κοντά στην ψυχεδέλεια. Στο μεταξύ είχα γνωρίσει καλύτερα και την δουλειά του γκρούπ (αλλά και το μουσικό είδος γενικότερα).
Η σημερινή δουλειά σου έχει κοινά στοιχεία με αυτά τα 2 έργα;
Ναι έχει. Μου αρέσει να βλέπω την εξέλιξη τους είτε θεματικά είτε τεχνικά. Άλλωστε δεν σταματώ ποτέ να πειραματίζομαι.
Πότε αποφάσισες να γίνεις ζωγράφος;
Δεν το αποφάσισα, ήμουν πάντα έτσι και έτσι σκόπευα να προχωρήσω. Ζωγράφιζα μανιωδώς από παιδί και οι γονείς μου πιθανόν να νόμιζαν ότι πάσχω από αυτισμό. Για να τους αποζημιώσω κάπως φρόντιζα να είμαι κοινωνική και καλή στα μαθήματα μου. Άλλοι καλλιτέχνες στην οικογένεια δεν υπήρχαν, γεγονός που δημιούργησε κάποιες μικρές δυσκολίες, όμως δεν πιέστηκα από κανέναν. Αφού ξεπέρασα κάποιες προτάσεις επαγγελματικού προσανατολισμού και το ερεύνησα αρκετά, πήγα στην σχολή Βακαλό.
Ένας ζωγράφος πόσο τελικά μαθαίνει την τέχνη σε σχολή και πόσο εμπειρικά-πηγαία;
Τίποτα δεν είναι απόλυτο. Ο καθένας βρίσκει τον δικό του συνδυασμό, αν προυπάρχει η κλίση και η θέληση. Φυσικά είναι απαραίτητη η γνώση και η εμπειρία, για να δουλέψουν όμως χρειάζεται το πάθος. Οι σχολές πάλι, για κάποιους είναι απαραίτητες και άλλοι βρίσκουν άκρη μόνοι τους (στην τέχνη ποτέ δεν ξέρεις). Εγώ χρειαζόμουν πειθαρχία, κάτι που μου έμαθε η σχολή, όπως και την πνευματική οργάνωση σε συνδυασμό με την ροή της έκφρασης. Σ΄αυτό κυρίως συντέλεσε η ίδια η Ελένη Βακαλό (που για εμένα ήταν ένας ζωντανός μύθος). Μου έδειξε πώς να βρίσκω την χρυσή τομή ανάμεσα στο συναίσθημα και την λογική και να μάχομαι μέσα στο χάος της άγνοιας και της ηλιθιότητας. Και δεν κόπιασε καθόλου γι αυτό. Απλώς παίρναμε το ίδιο τρόλει κάθε ημέρα φεύγοντας από την σχολή. Επί έναν χρόνο, για ένα μισάωρο την μέρα, έπαιρνα την θεωρητική μου κατάρτιση. Ακόμα βέβαια θυμάμαι αυτά τα ‘’ιδιαίτερα μαθήματα’’ ανάμεσα στον κόσμο και την βαβούρα.
Ποιά είναι η καλλιτεχνική σου πορεία από τότε μέχρι σήμερα;
Θυμάμαι ότι τότε για σχεδόν μία πενταετία, ως βασική δουλειά έκανα σχέδια ανατομίας και αγγειοχειρουργικής (πολύ διδακτική εμπειρία). Παράλληλα εργαζόμουν στο εργαστήριο χαρακτικής του Ηλία Κουβέλη όπου επίσης έμαθα αρκετά πράγματα. Χρησιμοποίησα μία υποτροφία που είχα πάρει στο Αθηναικό Κέντρο Δημοσιογραφίας, για να πάρω περισσότερες γνώσεις για τα κόμικς και το video animation (υπήρχε ένα νέο τμήμα σε αυτόν τον τομέα).
Κατά καιρούς επίσης, ασχολήθηκα με την εικονογράφηση και τα κόμικς. Πολλά σκίτσα μου δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά Επιστημονικής Φαντασίας (όπως η ‘’Ανδρομέδα’’ και το ‘’Cyborg’’), και κάποια κόμικς (όπως το ‘’Fractal Press’’ και αλλού). Κυρίως όμως συνεργάστηκα με το μουσικό fanzine ‘’Gew Gaw’’, όπου έκανα τα εξώφυλλα του περιοδικού και των όλων παραγωγών του (βινύλια και cd). Επίσης έργο μου έχει γίνει εξώφυλλο σε συλλογή καναδικού punk (Nightmares of the Underworld).
Όμως το 1999 έφαγα μια φλασιά κι έφυγα για την Νέα Υόρκη. Είχα προηγουμένως γνωρίσει μία Αμερικάνα (την Hope !!), η οποία με κάλεσε εκεί λέγοντας μου: ‘’δεν ξέρω από τέχνη αλλά σου παραχωρώ ένα κρεβάτι να κοιμάσαι, έλα στην Νέα Υόρκη, αξίζει να το ψάξεις’’. Βρέθηκα σε αυτό το χάος και το λάτρεψα. Σύντομα βρήκα και γκαλερί. Πηγαινοερχόμουν μέχρι την πτώση των Δίδυμων Πύργων (παρά λίγο να ήμουν εκεί, ευτυχώς την γλύτωσα). Η γκαλερί βέβαια έκλεισε για πολύ καιρό μετά). Σήμερα συνεργάζομαι ακόμη με την γκαλερί αυτή (WARD-NASSE), στέλνοντας έργα κατά καιρούς.
Μετά τις εκθέσεις μου στην Νέα Υόρκη άρχισα να εκθέτω έργα μου σε διάφορες πόλεις στην Ελλάδα, για αρκετά χρόνια. Στην Αθήνα έκανα κάποιες ατομικές εκθέσεις και συμμετείχα σε αρκετές ομαδικές (Γκάζι, Αιγυπτιακή πρεσβεία, 8 Δυτικά και σε άλλους πολιτιστικούς χώρους). Μου άρεσε η συνεργασία μου με την Time of Art Gallery. Πιο πρόσφατα, παρουσίασα μέρος της δουλειάς μου στο Σηάτλ και στο Λονδίνο.
Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκα με τον Georges Pilali, κάνοντας τα σχέδια για 3 βίντεο, σε μουσική δική του και σκηνοθεσία του Θοδωρή Βογιατζίδη. Το πρώτο ήταν το ‘’Kαράβι του Χάρου’’, όπου ο Δημήτρης Πουλικάκος απαγγέλει στα γαλλικά (τα σχέδια ήταν αφαιρετικά και τα συνδύασα φτιάχνοντας καλλιγραφικά γράμματα). Το δεύτερο, ο ‘’Ασπρόπυργος’’, όπου απαγγέλει ο ίδιος ο Zorz, είναι και το αγαπημένο μου. Το τρίτο, το Red House είναι διασκευή του ομώνυμου κομματιού του Jimmy Hendrix. Στα φωνητικά είναι η mezzo soprano Ανδρονίκη Σκουλά. Το τελευταίο πήρε το πρώτο βραβείο στο Odysseus awards London film festival το 2014. Τα links για τα βίντεο είναι:
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Υπάρχει ενδιαφέρον για τα έργα μου από μια γκαλερί στο Τόκιο. Δεν είναι τίποτα σίγουρο ακόμα, είναι όμως ένα πλάνο για την επόμενη χρονιά. Επίσης έχω ανοιχτή πρόσκληση για το Νέο Μεξικό, από μια κοινότητα στο όρος Taos.
Τα έργα σου σήμερα έχουν αλλάξει τεχνοτροπία;
Ναι βέβαια, η αρχική κόμικ αισθητική έχει υποχωρήσει αρκετά. Τα πρώτα χρόνια η δουλειά μου ήταν κάπως ‘’διπολική’’. Από την μία τα σχέδια με το πενάκι με πολύ λεπτομέρεια και από την άλλη μεγάλα ‘’λάδια’’ κάπως πιο ‘’χύμα’’. Σταδιακά μετά το 2010 κατάφερα να ενώσω τις 2 τεχνικές και συνεχίζω έτσι. Θεματικά πάντως κι ανεξαρτήτως τεχνοτροπίας, οι Νεουορκέζοι με κατατάσσουν στον υπερρεαλισμό.
Αν σήμερα, κάποιος καλλιτέχνης (μουσικός) σου πρότεινε να δουλέψεις ένα εξώφυλλο του, θα το έκανες;
Ναι γιατί όχι? Ειδικά τώρα που το βινύλιο επέστρεψε δυναμικά!!! Εννοείται βέβαια πώς πρέπει να μου αρέσει το μουσικό υλικό και να έχω μια καλή χημεία με αυτούς που θα συνεργαστώ.
16. Πως μπορεί κάποιος να βρει έργα σου ή να επικοινωνήσει μαζί σου?
Έχω το εργαστήριο μου στην Αθήνα όπου βρίσκομαι καθημερινά εκεί. Συνήθως όποιος ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει μαζί μου, μπορεί να με βρει στην σελίδα μου στο facebook https://www.facebook.com/noea.ilia και να μου στείλει μήνύμα. Τότε μπορούμε να κλείσουμε κάποια συνάντηση στο εργαστήριο μου, είτε για να δει έργα μου, είτε για να συζητήσουμε για κάποια πιθανή συνεργασία. Για την όποια δραστηριότητα μου (εκθέσεις, παρουσιάσεις, συνεργασίες), ενημερώνω πάντα μέσα από την σελίδα μου.
Ερωτήσεις: Αλέξανδρος Ριχάρδος
22 χρόνια μετά πώς θα χαρακτήριζες αυτά τα 2 εξώφυλλα;
Δύσκολη ερώτηση μιας και ήδη έχουν χαρακτηριστεί ως ψυχεδελικά και εγώ θα συμφωνήσω. Ειδικά όταν έκανα το 1ο εξώφυλλο δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με αυτήν την μουσική. Τα ακούσματα μου ήταν προς το punk και ό,τι ζωγράφιζα σχετιζόταν με την επιστημονική φαντασία. Οπότε ας πούμε ότι όλη αυτή η κατάσταση στο μυαλό μου συναντήθηκε και ταίριαξε ωραία με την μουσική των Ρ.Ο..Το Solemn Visions δεν είχε τα διαστημικά στοιχεία του Ρ.Ο.- πιστεύω πως ήταν πιο κοντά στην ψυχεδέλεια. Στο μεταξύ είχα γνωρίσει καλύτερα και την δουλειά του γκρούπ (αλλά και το μουσικό είδος γενικότερα).
Η σημερινή δουλειά σου έχει κοινά στοιχεία με αυτά τα 2 έργα;
Ναι έχει. Μου αρέσει να βλέπω την εξέλιξη τους είτε θεματικά είτε τεχνικά. Άλλωστε δεν σταματώ ποτέ να πειραματίζομαι.
Δεν το αποφάσισα, ήμουν πάντα έτσι και έτσι σκόπευα να προχωρήσω. Ζωγράφιζα μανιωδώς από παιδί και οι γονείς μου πιθανόν να νόμιζαν ότι πάσχω από αυτισμό. Για να τους αποζημιώσω κάπως φρόντιζα να είμαι κοινωνική και καλή στα μαθήματα μου. Άλλοι καλλιτέχνες στην οικογένεια δεν υπήρχαν, γεγονός που δημιούργησε κάποιες μικρές δυσκολίες, όμως δεν πιέστηκα από κανέναν. Αφού ξεπέρασα κάποιες προτάσεις επαγγελματικού προσανατολισμού και το ερεύνησα αρκετά, πήγα στην σχολή Βακαλό.
Ένας ζωγράφος πόσο τελικά μαθαίνει την τέχνη σε σχολή και πόσο εμπειρικά-πηγαία;
Τίποτα δεν είναι απόλυτο. Ο καθένας βρίσκει τον δικό του συνδυασμό, αν προυπάρχει η κλίση και η θέληση. Φυσικά είναι απαραίτητη η γνώση και η εμπειρία, για να δουλέψουν όμως χρειάζεται το πάθος. Οι σχολές πάλι, για κάποιους είναι απαραίτητες και άλλοι βρίσκουν άκρη μόνοι τους (στην τέχνη ποτέ δεν ξέρεις). Εγώ χρειαζόμουν πειθαρχία, κάτι που μου έμαθε η σχολή, όπως και την πνευματική οργάνωση σε συνδυασμό με την ροή της έκφρασης. Σ΄αυτό κυρίως συντέλεσε η ίδια η Ελένη Βακαλό (που για εμένα ήταν ένας ζωντανός μύθος). Μου έδειξε πώς να βρίσκω την χρυσή τομή ανάμεσα στο συναίσθημα και την λογική και να μάχομαι μέσα στο χάος της άγνοιας και της ηλιθιότητας. Και δεν κόπιασε καθόλου γι αυτό. Απλώς παίρναμε το ίδιο τρόλει κάθε ημέρα φεύγοντας από την σχολή. Επί έναν χρόνο, για ένα μισάωρο την μέρα, έπαιρνα την θεωρητική μου κατάρτιση. Ακόμα βέβαια θυμάμαι αυτά τα ‘’ιδιαίτερα μαθήματα’’ ανάμεσα στον κόσμο και την βαβούρα.
Ποιά είναι η καλλιτεχνική σου πορεία από τότε μέχρι σήμερα;
Θυμάμαι ότι τότε για σχεδόν μία πενταετία, ως βασική δουλειά έκανα σχέδια ανατομίας και αγγειοχειρουργικής (πολύ διδακτική εμπειρία). Παράλληλα εργαζόμουν στο εργαστήριο χαρακτικής του Ηλία Κουβέλη όπου επίσης έμαθα αρκετά πράγματα. Χρησιμοποίησα μία υποτροφία που είχα πάρει στο Αθηναικό Κέντρο Δημοσιογραφίας, για να πάρω περισσότερες γνώσεις για τα κόμικς και το video animation (υπήρχε ένα νέο τμήμα σε αυτόν τον τομέα).
Κατά καιρούς επίσης, ασχολήθηκα με την εικονογράφηση και τα κόμικς. Πολλά σκίτσα μου δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά Επιστημονικής Φαντασίας (όπως η ‘’Ανδρομέδα’’ και το ‘’Cyborg’’), και κάποια κόμικς (όπως το ‘’Fractal Press’’ και αλλού). Κυρίως όμως συνεργάστηκα με το μουσικό fanzine ‘’Gew Gaw’’, όπου έκανα τα εξώφυλλα του περιοδικού και των όλων παραγωγών του (βινύλια και cd). Επίσης έργο μου έχει γίνει εξώφυλλο σε συλλογή καναδικού punk (Nightmares of the Underworld).
Όμως το 1999 έφαγα μια φλασιά κι έφυγα για την Νέα Υόρκη. Είχα προηγουμένως γνωρίσει μία Αμερικάνα (την Hope !!), η οποία με κάλεσε εκεί λέγοντας μου: ‘’δεν ξέρω από τέχνη αλλά σου παραχωρώ ένα κρεβάτι να κοιμάσαι, έλα στην Νέα Υόρκη, αξίζει να το ψάξεις’’. Βρέθηκα σε αυτό το χάος και το λάτρεψα. Σύντομα βρήκα και γκαλερί. Πηγαινοερχόμουν μέχρι την πτώση των Δίδυμων Πύργων (παρά λίγο να ήμουν εκεί, ευτυχώς την γλύτωσα). Η γκαλερί βέβαια έκλεισε για πολύ καιρό μετά). Σήμερα συνεργάζομαι ακόμη με την γκαλερί αυτή (WARD-NASSE), στέλνοντας έργα κατά καιρούς.
Μετά τις εκθέσεις μου στην Νέα Υόρκη άρχισα να εκθέτω έργα μου σε διάφορες πόλεις στην Ελλάδα, για αρκετά χρόνια. Στην Αθήνα έκανα κάποιες ατομικές εκθέσεις και συμμετείχα σε αρκετές ομαδικές (Γκάζι, Αιγυπτιακή πρεσβεία, 8 Δυτικά και σε άλλους πολιτιστικούς χώρους). Μου άρεσε η συνεργασία μου με την Time of Art Gallery. Πιο πρόσφατα, παρουσίασα μέρος της δουλειάς μου στο Σηάτλ και στο Λονδίνο.
Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκα με τον Georges Pilali, κάνοντας τα σχέδια για 3 βίντεο, σε μουσική δική του και σκηνοθεσία του Θοδωρή Βογιατζίδη. Το πρώτο ήταν το ‘’Kαράβι του Χάρου’’, όπου ο Δημήτρης Πουλικάκος απαγγέλει στα γαλλικά (τα σχέδια ήταν αφαιρετικά και τα συνδύασα φτιάχνοντας καλλιγραφικά γράμματα). Το δεύτερο, ο ‘’Ασπρόπυργος’’, όπου απαγγέλει ο ίδιος ο Zorz, είναι και το αγαπημένο μου. Το τρίτο, το Red House είναι διασκευή του ομώνυμου κομματιού του Jimmy Hendrix. Στα φωνητικά είναι η mezzo soprano Ανδρονίκη Σκουλά. Το τελευταίο πήρε το πρώτο βραβείο στο Odysseus awards London film festival το 2014. Τα links για τα βίντεο είναι:
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
Υπάρχει ενδιαφέρον για τα έργα μου από μια γκαλερί στο Τόκιο. Δεν είναι τίποτα σίγουρο ακόμα, είναι όμως ένα πλάνο για την επόμενη χρονιά. Επίσης έχω ανοιχτή πρόσκληση για το Νέο Μεξικό, από μια κοινότητα στο όρος Taos.
Τα έργα σου σήμερα έχουν αλλάξει τεχνοτροπία;
Ναι βέβαια, η αρχική κόμικ αισθητική έχει υποχωρήσει αρκετά. Τα πρώτα χρόνια η δουλειά μου ήταν κάπως ‘’διπολική’’. Από την μία τα σχέδια με το πενάκι με πολύ λεπτομέρεια και από την άλλη μεγάλα ‘’λάδια’’ κάπως πιο ‘’χύμα’’. Σταδιακά μετά το 2010 κατάφερα να ενώσω τις 2 τεχνικές και συνεχίζω έτσι. Θεματικά πάντως κι ανεξαρτήτως τεχνοτροπίας, οι Νεουορκέζοι με κατατάσσουν στον υπερρεαλισμό.
Αν σήμερα, κάποιος καλλιτέχνης (μουσικός) σου πρότεινε να δουλέψεις ένα εξώφυλλο του, θα το έκανες;
Ναι γιατί όχι? Ειδικά τώρα που το βινύλιο επέστρεψε δυναμικά!!! Εννοείται βέβαια πώς πρέπει να μου αρέσει το μουσικό υλικό και να έχω μια καλή χημεία με αυτούς που θα συνεργαστώ.
16. Πως μπορεί κάποιος να βρει έργα σου ή να επικοινωνήσει μαζί σου?
Έχω το εργαστήριο μου στην Αθήνα όπου βρίσκομαι καθημερινά εκεί. Συνήθως όποιος ενδιαφέρεται να επικοινωνήσει μαζί μου, μπορεί να με βρει στην σελίδα μου στο facebook https://www.facebook.com/noea.ilia και να μου στείλει μήνύμα. Τότε μπορούμε να κλείσουμε κάποια συνάντηση στο εργαστήριο μου, είτε για να δει έργα μου, είτε για να συζητήσουμε για κάποια πιθανή συνεργασία. Για την όποια δραστηριότητα μου (εκθέσεις, παρουσιάσεις, συνεργασίες), ενημερώνω πάντα μέσα από την σελίδα μου.
15/2/18/
Δημοσίευση σχολίου