Γράφει ο Χρήστος Σταμέλος.
Το 1998 έφτασε το τέλος για το μεγάλο συγκρότημα των Barclay James Harvest όταν κυριολεκτικά χωρίστηκαν στα δυο με αποτέλεσμα μετέπειτα να περιοδεύουν 2 διαφορετικά σχήματα. Από τη και πλευρά ο κιθαρίστας και τραγουδιστής John Lees σχημάτισε τους "Barclay James Harvest Through the Eyes of John Lees" κι από την άλλη οι Les Holroyd μπάσο και Mel Pritchard ντραμς, τους Barclay James Harvest featuring Les Holroyd που ηχογραφήσαν μόνο ένα studio άλμπουμ με τίτλο Revolution Days (2002). Οι Barclay James Harvest του John Lees κυκλοφόρησαν 2 άλμπουμ τα Nexus (1999)
O πρώην ντράμερ των E.L.O. (Electric Light Orchestra )και πρώην ιδιοκτήτης του 50% του ονόματος, Ben Bevan διατηρούσε από το 1989-2000 τους δικούς του E.L.O. part 2, τους οποίους μετονόμασε The Orchestra κι ηχογράφησε μαζί τους το άλμπουμ No Rewind (2001)και περιόδευε στην Μ.Βρετανία μέχρι που πούλησε το μερίδιο του στον Jeff Lynne και ησύχασε. Ο Jeff Lynn ακόμα περιοδεύει με το συγκρότημα και γνωρίζει επιτυχία.
Παρόμοια περίπτωση με τους Sweet συμβαίνει και με τους L.A. Guns, όταν ο ιδρυτής τους Tracii Guns μετάνιωσε για την αποχώρησή του (έφυγε το 2002 για να σχηματίσει τους Brides Of Destruction μαζί με τον Nikki Sixx των Motley Crue) και για χρόνια περιόδευε με τη δική του version των L.A.Guns, ώσπου πέρσι τα ξαναβρήκαν με τον Philip Lewis, κι έτσι σήμερα υπάρχει μόνο ένα γκρουπ με το όνομα των L.A.Guns. Πιο πρόσφατη περίπτωση αυτή των Ratt, όπου τα αυθεντικά τους μέλη Stephen Pearcy, Warren DeMartini και Juan Croucier,κατάφεραν μετά από αγώνα να πάρουν τον έλεγχο του ονόματος του γκρουπ από τον ντράμερ Bobby Blotzer, ο οποίος από το 2015 έκανε συναυλίες με τους δικούς του Ratt-μαιμού.
Παρόμοια περίπτωση με τον τραγουδιστή των Great White Jack Russell,ο οποίος όταν εκδιώχτηκε από το γκρουπ λόγω αλκοολισμού, σχημάτισε τους Jack Russell's Great White, ενώ οι υπόλοιποι συνεχίζουν με τον Terry Ilous (πρώην XYZ). Η περίπτωση των Jefferson Starship είναι αρκετά πιο πολύπλοκη, αφoύ όταν το ιδρυτικό μέλος Paul Kantner αποχώρησε το 1984 και τα υπόλοιπα μέλη συνέχισαν με μεγάλη επιτυχία σαν Starship μέχρι το 1991. Eκείνος σχημάτισε τους Jefferson Starship με νέα σύνθεση το 1992 οι οποίοι συνεχίζουν έως σήμερα παρά τον θάνατο του (!) το 2016. Ενώ οι Starship featuring Mickey Thomas προέκυψαν το 1993 και συνεχίζουν μέχρι σήμερα με αναρίθμητες αλλαγές μελών. Μπερδευτήκατε; απόλυτα λογικό...
Στην περίπτωση των Wishbone Ash, μετά την αποχώρηση του Ted Turner to 1994, ο Andy Powell παρέμεινε το μοναδικό αυθεντικό μέλος. Συνέχισε να κυκλοφορεί δίσκους με νέο υλικό και κατοχύρωσε για λογαριασμό του τ’ όνομα της μπάντας (1998).
Όταν ο μπασίστας/τραγουδιστής Martin Turner – μετά από από τη συμμετοχή του επί οχτώ έτη ως μέλος των Blue Bishops, με τους οποίους ηχογράφησε και έκανε παραγωγή σ’ έναν δίσκο- επανέκαμψε (2004) με τη δική του μπάντα για περιοδείες, χρησιμοποίησε τ’ όνομα των Wishbone Ash (Martin Turnre’s Wishbone Ash), θεωρώντας ότι καθένας από τα αυθεντικά μέλη εδικαιούτο να το χρησιμοποιεί. Η υπόθεση οδηγήθηκε στο δικαστήριο. Με την πλευρά του Turner συμπορεύθηκαν τόσο οι Upton & T.Turner (αυθεντικά μέλη) όσο και ο Laurie Wisefield.
Η απόφαση του δικαστή δικαίωσε οριστικά την πλευρά του Andy Powell (2013).
Και οι Yes όμως πέρασαν μια σοβαρή κρίση πριν 10 περίπου χρόνια, όταν τα έσπασαν με τον τραγουδιστή κι ιδρυτικό μέλος τους Jon Anderson. Έκτοτε συνεχίζουν με διάφορους σωσίες του στη θέση του, ενώ ο ίδιος σχημάτισε αρχικά τους ARW (από τα αρχικά Anderson-Rabin-Wakeman), όλοι τους πρώην μέλη των Yes από το πλούσιο γενεαλογικό τους δέντρο μέχρι που πέρσι αποφάσισαν να κάνουν νόμιμη χρήση του ονόματος "YES featuring ARW" (που μεταξύ μας φέρνει περισσότερα εισιτήρια στις συναυλίες τους).
Οι Saxon είναι από τα πρώτα συγκροτήματα που τα μέλη τους οδηγήθηκαν στη δικαστική αίθουσα. Το πρόβλημα ξεκίνησε το 1985 μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ Innocence in no Excuse και την αποχώρηση του μπασίστα Steven Dawson. Το 1995 αποχώρησε κι ο κιθαρίστας Graham Oliver (τελευταίο άλμπουμ με το συγκρότημα το Dogs of War -1995). Ο Oliver απολύθηκε μετά τη συναυλία του συγκροτήματος την Πρωτοχρονιά του 1994 στην Bremen της Γερμανίας. Δύο εβδομάδες αργότερα τους έκανε μήνυση ζητώντας διαφυγόντα κέρδη. Σύμφωνα με τον Biff οι σελίδες της δικογραφίας ξεπερνούν τις χίλιες, ενώ και στους δύο προσφέρθηκαν χρήματα για συμβιβασμό τα οποία δεν αποδέχτηκαν. Στο κάδρο μπήκε και το όνομα του Dawson που μαζί με τους Byford και Oliver ήταν συνιδριτικό μέλος και κάτοχος του ονόματος.
Από το 1999 και μετά με την συνδρομή του ντράμερ Nigel Durham (παίζει μόνο στο άλμπουμ Destiny-1988), οι Dawson/Oliver χρησιμοποίησαν τη λέξη Saxon ισχυριζόμενοι ότι έχουν τα αποκλειστικά δικαιώματα. Για αυτή τη θέση τους, ενημέρωσαν τόσο τους διοργανωτές συναυλιών όσο και τις εταιρίες merchandisers για να τους αποδίδουν τα έσοδα από τις πωλήσεις t-shirts κλπ. Το ίδιο έκανε κι ο Byford με αποτέλεσμα οι δύο πλευρές να φτάσουν στα δικαστήρια το 2003. Η απόφαση του δικαστηρίου αποφάσισε ότι τόσο ο Byford μαζί με τα μέλη του συγκροτήματος εκείνης την εποχή (του 2003) έχουν το δικαίωμα χρήσης του ονόματος. Από τότε και μετά οι Oliver και Dawson χρησιμοποιούν την ονομασία Olive/Dawson Saxon! (διάβασε εδώ την ιστορία των πρώτων δύο άλμπουμ του μεγάλου αγγλικού συγκροτήματος)
Οι UB40 δεν γλύτωσαν το σχίσμα, όταν το 2008 ο τραγουδιστής τους αποχώρησε σχηματίζοντας τους δικούς του UB40 και επί δέκα χρόνια αλληλομηνύεται με τους υπόλοιπους οι οποίοι στη θέση του προσέλαβαν τον αδερφό του! Από τις πιο γνωστές περιπτώσεις παράλληλων συγκροτημάτων είναι αυτοί των Deep Purple, που σχηματίστηκε μετά από μια ιδέα που είχε ένας καλός άνθρωπος, διοργανωτής συναυλιών ονόματι Steve G, όπου προσέγγισε τον τραγουδιστή της Mark I, τον Rod Evans για να δημιουργήσει ….τους Deep Purple No2! Πραγματικά δεν ξέρω πως ο Rod Evans δέχτηκε να παίξει ένα τέτοιο ρόλο αφού κάλλιστα θα μπορούσε να σχημάτιζε ένα δικό του συγκρότημα και να παίζει τα τραγούδια των Deep Purple της πρώτης περιόδου. Άσε που ήδη είχε καλή φήμη, τραγουδώντας με τους Captain Beyond. Για να κάνει το σχήμα πιο δυνατό, ο Steve G επικοινώνησε και με τον αρχικό μπασίστα Nick Simper, ο οποίος όμως ήταν αρκετά διορατικός για να διαισθανθεί την απάτη και αρνήθηκε. Το υπόλοιπο συγκρότημα συμπληρώθηκε από τους Tony Flynn, Tom de Rivera, Dick Jurgens και Geoff Emery, τους ίδιους δηλαδή μουσικούς που είχαν χρησιμοποιήσει και για τους Bogus Steppenwolf (διαβάστε πιο κάτω).
Έτσι το 1980 εμφανίστηκαν διαφημίσεις των συναυλιών των Bogus Deep Purple 1980 που μετά από συνοπτικές μηνύσεις αποσύρθηκαν, έχοντας δώσει την πρώτη τους συναυλία, στο Civil Center του Amarillo στο Texas, στις 17 Μαΐου 1980, με τον Evans να μην μπορεί να ανταποκριθεί στα τραγούδια των Gillan/Coverdale. Ο ίδιος καλός άνθρωπος, ο Steve G. Ο οποίος δούλευε σε μια εταιρεία που πουλούσε μεταχειρισμένα αυτοκίνητα, δοκίμασε το ίδιο κόλπο-απατεωνιά, με μια περιοδεία επανασύνδεσης των Steppenwolf, που αποτελούσαν σίγουρα ένα καυτό δέλεαρ, το πρόβλημα ήταν όμως πως στη σύνθεση δεν υπήρχε ούτε ένα αρχικό μέλος του γκρουπ. Γρήγορα προέκυψε η μήνυση από τον πραγματικό frontman των Steppenwolf, John Kay, και τα σχέδια άλλαξαν γρήγορα. Δείτε εδώ το video σχετικά με τους bogus Steppenwolf.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΤΑΜΕΛΟΣ
Δημοσίευση σχολίου